Η θλίψη

Η θλίψη, η δική μου θλίψη,

σ’ αυτή βουλιάζω, νιώθω πλοίο σκουριασμένο

Τρένο που στο όνειρο ποτέ δεν προλαβαίνω

και ξυπνάω ιδρωμένη την αυγή να περιμένω.

Η μοναξιά, δική μου κι αυτή,

Που όσο κι αν θέλω να χαθώ μες στη δικιά σου,

Να πέσουμε στο βούρκο της ψυχής σου, στα έσχατά σου

Σ’ αφήνω στις γραμμές μετανιωμένο που μου ‘δωσες το χέρι.

Η άγνοια, από μένα για μένα,

Περνά ο χρόνος κι όλο πίσω με κρατεί,

όσο θέλω απαθής στην αδράνεια να αράξω,

τόσο βλέπω τον κόσμο όπως ένα άμαθο παιδί.

Μα η θέληση, η κληρονομιά κάθε ψυχής

Ξυπνάει το πάθος της λογικής για συναίσθημα,

Με αφυπνίζει,

Όπως ο άνεμος ο πρωινός ,που στο πέρασμα του

ευάλωτα τα φύλλα θροΐζουν.

Μαριάννα Τσακιρίδου

Τμήμα A6

1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2013-2014