Το περιδέραιο

Νέα Υόρκη, σήμερα

Έξω έβρεχε. Άκουγα το μελωδικό ήχο των σταγόνων της βροχής να τρέχει στο παράθυρό μου. Σηκώθηκα και πήγα να καθίσω δίπλα στο τζάμι. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασα παρακολουθώντας την. Ξαφνικά άκουσα έναν ήχο σαν κάτι να σερνόταν, γύρισα και είδα έναν φάκελο μπροστά στην εξώπορτα. Σηκώθηκα και βρέθηκα ακαριαία να ανοίγω την πόρτα. Δεν ήταν κανείς. Άκουσα μονάχα κάτι βηματισμούς στη σκάλα. Την έκλεισα και κάθισα στον καναπέ. Αργά, διστακτικά άνοιξα τον χωρίς αποστολέα φάκελο. Μόλις είδα το περιεχόμενο του σάστισα. Βρέθηκα αδύναμη να τις κρατήσω και έπεσαν στο πάτωμα. Θόρυβος και σιγή συνάμα. Στεκόμουν εκεί να προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου ποιος θα μπορούσε να το γνώριζε, ποιος θα μπορούσε να ξέρει κάτι τέτοιο. Τότε χάθηκα μες τις αναμνήσεις μου, οι οποίες με οδήγησαν στην Πράγα.

Ήταν χειμώνας, έξω χιόνιζε. Άκουσα το τρίξιμο της πόρτας και γύρισα. Ήταν ο πατέρας μου. Έτρεξα να τον αγκαλιάσω. Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχω να τον δω. Πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον δεκαεννέα. Άρα, πότε ήταν εκείνος ο χειμώνας. Γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας διέσχισα το διαμέρισμα και κατευθύνθηκα προς τη βιβλιοθήκη. Εκεί πριν από πολύ καιρό είχα καταχωνιάσει κάτω κάτω στο ντουλάπι τις φωτογραφίες. Άρχισα απεγνωσμένα, σχεδόν μανιακά να ψάχνω στο κουτί που τις φυλούσα. Πετούσα από δω και από κει τις φωτογραφίες ώσπου… «Το βρήκα!» Αποκρίθηκα χαρούμενη, λες και με άκουγε κανείς. Ήταν μία παλιά φωτογραφία από τη χιονισμένη πλατεία της παλιάς πόλης της Πράγας με εμένα και τον πατέρα μου. Συνηθίζω να γράφω ημερομηνίες και τοποθεσίες στο πίσω μέρος των φωτογραφιών για να μην ξεχνώ. Γύρισα, λοιπόν, και είδα την πίσω πλευρά της. Κάτω κάτω ίσα που αχνοφαίνονταν 20/12/94. Δηλαδή πριν από δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια.

Ήμουν εννιά και όμως θυμάμαι εκείνη τη νύχτα. Άκουσα φωνές από το σαλόνι και πήγα να δω τι συνέβαινε από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου που προ ολίγων λεπτών κοιμόμουν. Ο πατέρας μου και δύο άλλοι άντρες μάλωναν. Ήταν και οι δύο εύσωμοι και φορούσαν κοστούμια. Τότε, ο ένας τον έσπρωξε και έπεσε στο τραπεζάκι του σαλονιού. Γκουπ!… το τραπέζι είχε σπάσει και ο πατέρας μου βρισκόταν στο πάτωμα. Ένας απροσδόκητος, όμως, ήχος για τους απρόσκλητους επισκέπτες μας διέκοψε αυτή τους την επίσκεψη.

«Μπαμπά!» φώναξα. Αμέσως ο πατέρας μου μου είπε να πάω στο δωμάτιο. Δεν το είχα καταλάβει αλλά είχα φτάσει τρέχοντας δίπλα του στη στιγμή. Υπακούοντας τον πατέρα μου κατευθύνθηκα στο δωμάτιο με σκυμμένο το κεφάλι. Εκεί κρύφτηκα δίπλα στο κρεβάτι κάτω από μία καρέκλα. Μετά από πολύ ώρα σιγής μπήκε στο δωμάτιο ο πατέρας μου. Με σήκωσε, με πήρε στην αγκαλιά του και προσπάθησε να με καθησυχάσει. Η καρδιά μου πήγαινε σαν καλπάζον άλογο σε αγώνα δρόμου. Και μετά τίποτα… τίποτα δεν θυμάμαι. Μόνο τη ζεστή του αγκαλιά. Γιατί όμως τώρα, τι έγινε, πως βρέθηκαν εδώ; Εικόνες ενός περιδεραίου που φορούσε η μητέρα μου, η Βικτόρια Μπένετ.

Λα Ροκ, 1327

Τα τείχη του Λα Ροκ δεσπόζουν από μακριά ταλαιπωρημένα και μισογκρεμισμένα. Έξω, στα περίχωρα κείτονται άψυχα σώματα. Υπάρχει μία δυνατή σιγή που εξαπλώνεται ως εκεί που η ανθρώπινη όραση φτάνει. Μέσα στα απομεινάρια του κάστρου βρίσκεται ο Αρνώ, ο οποίος μόλις εχθές κατέκτησε το θρόνο που δικαιωματικά του ανήκε. Όμως, μαζί με το πολυπόθητο στέμμα βρήκε και έναν άλλο θησαυρό, ο οποίος περίμενε υπομονετικός μέσα σε ένα σεντούκι ξεχασμένο μέσα στην αναταραχή σε ένα μυστικό δωμάτιο κάτω από το κάστρο, το οποίο άνοιξε από την εισβολή του Αρνώ και του στρατεύματός του.

«Το σεντούκι πρέπει να ήταν του Λόρδου Όλιβερ» αποκρίθηκε. «Φέρτε το στο δωμάτιο μου» πρόσθεσε. Τότε ο Αρνώ μαζί με δύο στρατιώτες του ανέβηκε τις σκάλες και έστριψε δεξιά στον περίτεχνα διακοσμημένο διάδρομο. Μπήκε μέσα στο δωμάτιο και διέταξε τους φύλακες να βγουν έξω και να κλείσουν την πόρτα. Δεν μπορούσε άλλο να περιμένει. Άνοιξε γρήγορα το ξύλινο σεντούκι που μέσα του έκρυβε ένα υπέροχο περιδέραιο. Μόλις το παρατήρησε το ανατοποθέτησε μέσα και διέταξε την άμεση μεταφορά του στο βασιλικό θησαυροφυλάκιο.

Μασαχουσέτη, μισό μήνα πριν
Τμήμα Έρευνας του πανεπιστημίου

Η Βικτόρια Μπένετ ψάχνει διεξοδικά τα συρτάρια του γραφείου της. Ένα ένα τα ανακατεύει και τα κλείνει μανιασμένα. «Που είναι, που είναι;» ψιθυρίζει μέσα από τα δόντια της. Μετά από λίγη ώρα είπε… «Το βρήκα!». Πήρε ένα φάκελο από τη στοίβα που είχε δεξιά πάνω στο γραφείο και ένα χαρτί από το πρώτο συρτάρι. Το χέρι της έτρεμε ενώ έγραφε βιαστικά πάνω στο φάκελο τον παραλήπτη.

Τότε άκουσε ένα φρενάρισμα και κοίταξε έξω από το παράθυρο διστακτικά ανοίγοντας αργά τις κουρτίνες. «Όχι!.. Γιατί ήρθαν τόσο νωρίς» είπε και γύρισε σαν σφεντόνα στο γραφείο της. Αφού κατάφερε να γράψει και τα υπόλοιπα στοιχεία, πήρε το λευκό χαρτί κι σημείωσε:

«Η αλήθεια θα σε ελευθερώσει. Β.»

Το έβαλε βιαστικά μες το φάκελο με τις φωτογραφίες. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Ήταν ένας κουστουμαρισμένος άντρας με τη συνοδεία του. Τέσσερεις εύσωμοι άντρες. Μπήκαν επιτακτικά όλοι μέσα στο γραφείο πρώτα οι δύο και μετά οι άλλοι δύο φρουροί. Ο ένας απ’ αυτούς έσπρωξε την βυσσινή δερμάτινη περσική πολυθρόνα που με τόσο κόπο είχε αποκτήσει η Βικτόρια και την έριξε στο πάτωμα. Ακολουθώντας τα βήματα του οι άλλοι άρχισαν να πετάν κάτω τα βιβλία από τα βιβλιοθήκη και να αδειάζουν στο πάτωμα τα ντουλάπια.

Η Βικτόρια παρακολουθώντας τι συνέβαινε φώναξε «Σταματήστε αμέσως!». Έκανε μία παύση και πρόσθεσε « Φύγετε τώρα από το γραφείο μου». Ο εκλεκτικά κουστουμαρισμένος άντρας με μία ήρεμη και γεμάτη σιγουριά φωνή αποκρίθηκε « Πού είναι;».

«Τι εννοείται;» απάντησε βιαστικά η Μπένετ. Ο φιλάρεσκος άντρας σήκωσε την περσική πολυθρόνα και κάθισε μιλώντας με πιο έντονο τόνο τώρα « Πού είναι, είπα!».

«Τι;» είπε νευρικά η Μπένετ « Ποιος είσαι;» συμπλήρωσε.

Ο λεπτός ανοιχτόχρωμος καλοντυμένος άντρας σηκώθηκε όρθιος και είπε «Είμαι ο Γιούρα Αλεξάντροβιτς» και πλησίασε την Μπένετ λέγοντας « Λοιπόν, θα μου το δώσεις;».

« Τι;…Δεν καταλαβαίνω! » απάντησε διστακτικά η Βικτόρια. Τότε, ο Γιούρα ξανακάθισε, έκανε ένα νεύμα στους σωματοφύλακες του και αμέσως δύο απ’ αυτούς έπιασαν τα χέρια της Μπένετ.

« Πες μου πριν αρχίσω να χάνω την υπομονή μου» ξεφώνησε νευρικά ο Γιούρα. Δεν το είχε αντιληφθεί, αλλά είχε σηκωθεί όρθιος. « Δέστε της τα χέρια και φιμώστε την» πρόσθεσε. Ενώ οι φύλακες έδεναν τα χέρια της Βικτόρια πίσω από την πλάτη της και αυτή προσπαθούσε να ξεφύγει, ο Γιούρα κοίταξε πάνω στο γραφείο και είδε τον μισάνοιχτο φάκελο που δεν είχε προλάβει προ ολίγου να κλείσει η Μπένετ λόγω της απροσδόκητης εισόδου του. Έπιασε στα δυο του χέρια τον φάκελο και η Μπένετ άρχισε να σπρώχνει ακόμα περισσότερο τους φύλακες, ώστε να ελευθερώσει τα χέρια της και να τον αρπάξει. Ο Γιούρα γύρισε το φάκελο και παρατήρησε τον παραλήπτη.

Προς
Ελισάβετ Μπίσοπ
Νέα Υόρκη, 21 Λεωφόρος

«Ελισάβετ Μπίσοπ …, ποια είναι αυτή;» είπε ο Γιούρα «Γρήγορα μάθετε τα πάντα γι’ αυτή» πρόσθεσε και κοίταξε τη Βικτόρια « Εσύ θα έρθεις μαζί μου, θα πάμε ένα ταξιδάκι!» της είπε. Την έπιασε από τον ώμο και την έσπρωξε προς το μέρος του ενός μπράβου. Ο φύλακας την κράτησε σφικτά και όλοι μαζί βγήκαν έξω από το γραφείο και προχώρησαν βιαστικά στον άδειο διάδρομο του πανεπιστημίου σέρνοντας την Μπένετ. Βγήκαν έξω από την κύρια είσοδο του κτηρίου και μπήκαν μέσα σε δύο μαύρα SUV.

Παρίσι, 1789
Παναγία των Παρισίων

Κάποιοι γοργοί βηματισμοί και ένας γρήγορος και νευρικός κτύπος στην πόρτα διέκοψαν την συζήτηση του πάστορα Ζαν με έναν πιστό. «Τι συμβαίνει;» είπε ο πάστορας.

«Πρέπει να ‘ρθήτε γρήγορα! » ξεφώνησε ο νεαρός. Αμέσως διέσχισαν το ναό και βγήκαν έξω από τη βαριά ξύλινη πόρτα του, που σερνόταν κάνοντας έναν ενοχλητικό θόρυβο. Όταν ο πάστορας είδε τι γινόταν έξω από το ναό σάστισε. Αναταραχή, θόρυβος και αναρχία επικρατούσε. Πιο κάτω, ίσα που φαίνονταν, γινόταν μία διαμάχη. Ο πάστορας έμεινε για λίγα δεύτερα σκεφτικός και είπε « Παιδί μου πήγαινε γρήγορα στο παλάτι και πες τους τι συμβαίνει. Εγώ θα έρθω σε λίγο». Το παιδί τότε απάντησε «Μάλιστα» και έφυγε τρέχοντας προς το κάστρο.

Όταν έφτασε παρατήρησε πως δεν υπήρχαν φρουροί στην πόρτα, όμως συνέχισε για να ολοκληρώσει την αποστολή που του ανατέθηκε. Ανέβηκε τη σκάλα τρέχοντας και κατευθύνθηκε προς εκεί που άκουγε ομιλίες. Άκουσε το χερούλι της πόρτας να κατεβαίνει για να ανοίξει η πόρτα και ενστικτωδώς κρύφτηκε στο δίπλα δωμάτιο απ’ όπου αφουγκράστηκε κάτι που τον συγκλόνισε και άρχισε να τρέχει. Τότε τον είδαν και διέταξαν δύο φύλακες να τον πιάσουν. Ο νεαρός κοίταξε πίσω του και άρχισε να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Έτρεχε χωρίς σταματημό μέσα στα σοκάκια της πόλης μέχρι να τους ξεφύγει. Τα πόδια του έκαιγαν και η καρδιά του ήταν έτοιμη να βγει από το στήθος του. Όμως τα είχε καταφέρει, τους είχε ξεφύγει. Ενώ ένα αίσθημα χαράς τον γέμιζε, θυμήθηκε τον πάστορα και άρχισε να τρέχει προς τον ναό για να του πει τι είχε μόλις ακούσει.
Ο πάστορας όταν είπε στο παιδί να πάει στο παλάτι μπήκε ξανά μέσα στο ναό και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του, όπου βρισκόταν ο πιστός περιμένοντας υπομονετικά. Ο πάστορας μόλις τον είδε του είπε « Παιδί μου, μπορείς να φύγεις σε παρακαλώ, θα μιλήσουμε αύριο για το πρόβλημά σου.»

«Εντάξει» απάντησε εκείνος και έφυγε.

Τότε ο πάστορας κατέβηκε στο υπόγειο του ναού κρατώντας στο ένα του χέρι ένα χρυσό κηροπήγιο και στο άλλο ένα κερί. Άφησε το κερί στο πάτωμα και άρχισε να χτυπάει με το κηροπήγιο τον τοίχο σε ένα σημείο όπου υπήρχε ένα σημάδι σαν βαθούλωμα.

Ο νεαρός μόλις είχε φθάσει στο ναό, άκουσε τον ήχο τον χτυπημάτων του κηροπηγίου στον τοίχο και κατευθύνθηκε προς το υπόγειο, όπου είδε τον πάστορα να βγάζει ένα μικρό σεντούκι από τον τοίχο. Ο πάστορας άκουσε τα βήματα του και γύρισε προς το μέρος του λέγοντας «Τι κάνεις εσύ εδώ;». Τότε ο νέος του είπε « Πήγα στο παλάτι και άκουσα πως κατέλαβαν το φρούριο της Βαστίλης και ήρθα να στο πω». Ο πάστορας μόλις το άκουσε αυτό σήκωσε το κερί από το πάτωμα, το έφερε κοντά στο πρόσωπο του νεαρού και τον παρατήρησε. Κάτι είδε στα μάτια του και αποφάσισε να τον εμπιστευτεί. Άνοιξε το σεντούκι, έβγαλε το περιδέραιο από μέσα, του το έδειξε, το ανατοποθέτησε μέσα απαλά και του είπε «Άκουσε με προσεκτικά. Πρέπει να φυλάξεις αυτό το περιδέραιο με την ίδια σου τη ζωή. Κανείς δεν πρέπει να αποκτήσει τη δύναμη του. Πάρτο και φύγε. Εγώ πρέπει να πάω στο παλάτι θα σε συναντήσω τα ξημερώματα έξω από την πόλη στο λατομείο και θα σου τα εξηγήσω όλα. Φύγε τώρα και να προσέχεις.».

Νέα Υόρκη, σήμερα

Τοκ, τοκ! Ο ήχος του χτυπήματος της πόρτα διέκοψε τις σκέψεις μου. Ποιος μπορεί να είναι τέτοια ώρα σκέφτηκα. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και πήγα να ανοίξω την πόρτα. Κοίταξα από το ματάκι και έμεινα άναυδη στην εικόνα του ατόμου που βρισκόταν έξω από το σπίτι μου. Άνοιξα την εξώπορτα και μόλις που βγήκε από τα χείλη μου η λέξη « Μπαμπά! » και έπεσα στην αγκαλιά του. Αγκαλιασμένοι μπήκαμε μέσα στο σπίτι, κλείσαμε την πόρτα και καθίσαμε στο σαλόνι.

« Μα,… πού ήσουν τόσο καιρό;» τον ρώτησα κι εκείνος αμέσως μου απάντησε « Θα σου τα εξηγήσω όλα, αλλά πρώτα θέλω να μου υποσχεθείς πως θα κάνεις ό,τι σου πω.»

« Εντάξει» του αποκρίθηκα και τότε άρχισε να μου διηγείται μία ιστορία.

« Ελισάβετ άκουσέ με προσεκτικά. Κατά την γαλλική επανάσταση ο πάστορας Ζαν εμπιστεύθηκε την φύλαξη ενός ανεκτίμητης αξίας περιδεραίου σε ένα νεαρό αγόρι τον Άλμπερτ και του είπε να τον συναντήσει τα ξημερώματα στο λατομείο έξω από την πόλη. Όμως ο πάστορας δεν εμφανίσθηκε στη συνάντηση και ο Άλμπερτ φύλαξε το περιδέραιο μέχρι που πέθανε που το έδωσε στον γιο του, αυτός με τη σειρά του στον δικό και συνεχίστηκε έτσι για γενιές. Ώσπου το περιδέραιο έφτασε στα χέρια μου. Εγώ κατανοώντας τους κινδύνους ανέλαβα την φύλαξη του. Μέχρι που μας βρήκαν…» δεν πρόλαβε να συνεχίσει και εγώ του είπα « Στην Πράγα, σωστά; ».

«Ναι» μου απάντησε και συνέχισε «Εκείνη, λοιπόν, ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα πως έπρεπε να απομακρυνθώ από τη ζωή τη δική σου και της μητέρας σου για να σας προστατεύσω. Έτσι, τα τελευταία περίπου είκοσι χρόνια σας παρακολουθώ από μακριά και σας προστατεύω. Όμως, τώρα πρέπει να βιαστούμε να σώσουμε τη μητέρα σου που την κρατάει αιχμάλωτη περίπου δύο βδομάδες τώρα ο Γιούρα…».

Δεν πρόλαβε και πάλι να τελειώσει την πρότασή του και εγώ τον διέκοψα λέγοντας «Ποιος είναι αυτός;». Τότε ο πατέρας μου μου εξήγησε «Ο Γιούρα Αλεξάντροβιτς είναι ένας ρώσος επιχειρηματίας που θέλει να πάρει στην κατοχή του το περιδέραιο.» «Τι τόσο σημαντικό έχει αυτό το περιδέραιο; » τον ρώτησα.
« Λοιπόν, εκτός από το ότι έχει επιζήσει πάνω από εξακόσια πενήντα χρόνια, το οποίο το καθιστά πανάκριβο στην μαύρη αγορά, υπάρχει και ένας θρύλος που υποστηρίζει πως κρύβει το μυστικό της νεότητας.» πρόσθεσε και σηκώθηκε όρθιος.

« Τώρα πρέπει να σώσουμε την μητέρα σου » είπε. Γρήγορα έβαλα το μπουφάν μου και φύγαμε σχεδόν τρέχοντας. Κατεβήκαμε τη σκάλα και μπήκαμε στο αμάξι του. Ένα παλιό μαύρο ΙΧ. Όταν μπήκαμε μέσα τον ρώτησα που θα πάμε και ποιο είναι το σχέδιο και μου απάντησε « Θα πάμε στο λιμάνι, εκεί σε μία αποβάθρα είναι το σκάφος του Γιούρα. Θα στα εξηγήσω όλα στην πορεία » μου είπε κοιτάζοντας με στα μάτια.
Μετά από κανένα τέταρτο μέσα στο αμάξι φτάσαμε στο λιμάνι, όπου υπήρχε μία ομάδα δεκαπέντε περίπου ανδρών. Κοίταξα τον πατέρα μου και του είπα « Δεν καταλαβαίνω! » κι εκείνος αποκρίθηκε « Ο πράκτορας Μπραντ του FBI προσπαθεί εδώ και πολύ καιρό να πιάσει τον Γιούρα και εγώ τον βοηθάω.». Τότε ο πατέρας μου μου είπε «Εσύ περίμενε εδώ και μην ανησυχείς σε λίγο θα γυρίσω μαζί με τη μητέρα σου, εμπιστεύσου με!» και εγώ του απάντησα καταφατικά κουνώντας το κεφάλι μου προς τα κάτω.

Έτσι, αναγκάστηκα να περιμένω στο αμάξι. Άκουσα κάποιες φωνές και πυροβολισμούς και τρόμαξα. Μετά από πέντε λεπτά, που έμοιαζαν σαν αιωνιότητα, είδα τη μητέρα μου πιασμένη με τον πατέρα μου να έρχονται προς το μέρος μου και άρχισα να τρέχω προς αυτούς. Τους αγκάλιασα όσο πιο σφικτά μπορούσα και τους φίλησα. Περπατήσαμε και οι τρεις παρέα μέχρι τον φάρο. Τότε, ο πατέρας μου έβγαλε το περιδέραιο από την τσέπη του και είπε κοιτάζοντας εμένα και τη μητέρα μου « Έχουμε ακόμα μία δουλίτσα να τελειώσουμε. Θέλετε να μάθουμε τι κρύβει;». Μετά από λίγο κοιταχτήκαμε και καταλάβαμε πως δεν μας ένοιαζε να μάθουμε τα μυστικά που έκρυβε βαθιά μέσα του. Μας αρκούσε που ήμασταν και πάλι μαζί μετά από τόσα χρόνια χώρια. Έτσι, το πήρα από το χέρι του και το πέταξα όσο πιο μακριά μπορούσα, μέσα στη θάλασσα. Έπιασα το χέρι του πατέρα μου και της μητέρας μου και φύγαμε.

Το περιδέραιο βυθίστηκε στη θάλασσα και κρύφτηκε μέσα στην άμμο.

Χριστίνα Στάθη
Τμήμα Β5
1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2012-2013