Η Λωξάντρα και το τελευταίο κεκάκι

Το α΄ τετράμηνο, στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Λυκείου, ασχοληθήκαμε με το ευρύτερο θέμα «Τα φύλα στη Λογοτεχνία». Συγκεκριμένα, η δική μου ομάδα αποτελούνταν από επτά μέλη και το κείμενο που επιλέξαμε να εργαστούμε ήταν η «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου.

Στην αρχή όλα φαίνονταν εύκολα και ωραία: ο καθένας θα έγραφε την εργασία του, θα τις ενώναμε και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έπειτα, καταλάβαμε πως μία τέτοια προχειροδουλειά, θα «τ’ άκουγε». Αυτό, το συνειδητοποιήσαμε αφότου παρακολουθήσαμε την πρώτη παρουσίαση και το «χωνέψαμε» μετά τη δεύτερη.

Έτσι λοιπόν είπαμε να μαζευτούμε σ΄ ένα σπίτι ώστε να κάνουμε την εργασία. Η αλήθεια είναι, πως στην αρχή δε δουλεύαμε και πολύ. Κοινώς, «τα ‘χαμε φορτώσει στον κόκορα». Όσο η ώρα προχωρούσε αρχίσαμε να μπαίνουμε σε πρόγραμμα και σιγά σιγά ολοκληρώσαμε την εργασία.

Όταν αποφασίσαμε να δουλέψουμε, ποτέ δεν το κάναμε όλοι μαζί πάνω από ένα υπολογιστή. Για την ακρίβεια είχαμε στη διάθεσή μας τρεις υπολογιστές, και το κάθε άτομο δούλευε πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο θέμα. Για παράδειγμα, η Σταυρούλα και εγώ εργαζόμασταν επάνω στο απόσπασμα από τη σειρά που θα δείχναμε, ενώ η Κορνηλία η Πόπη και η Σοφία στις περιλήψεις των δύο κειμένων. Όσο για το Νίκο και τον Αντώνη, αυτοί έβρισκαν την εισαγωγή της παρουσίασης (τραγούδι).

Αλλά κι όταν τελειώσαμε με αυτά, η ατομική εργασία στο Power Point γινόταν μόνο από δύο άτομα κάθε φορά: αυτός που έγραφε στον Η/Υ και ο άλλος που του έλεγε τι να γράψει. Και τα δύο πρόσωπα εναλλάσσονταν. Τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας περνούσαν δημιουργικά το χρόνο τους φροντίζοντας να καταστρέψουν το σπίτι της Σταυρούλας.

Κάνοντας αυτή τη διαδικασία και χρονομετρώντας τις παρουσιάσεις κάθε φορά που ολοκληρώνονταν, καταλήξαμε στο αποτέλεσμα το οποίο και είδατε.

Εγώ αποκόμισα πολλά πράγματα από αυτή την εμπειρία. Πρώτα από όλα, η συνεργασία είναι απαραίτητη, αλλιώς η ομαδικότητα διαλύεται και αποτέλεσμα είναι μία απαίσια εργασία. Παρ’ όλα αυτά, μερικές φορές χρειάζεται να διαφωνείς με τα υπόλοιπα μέλη, αλλά με μέτρο διότι: παν μέτρον άριστον.

Επίσης, κατάλαβα πως ένα ίσον κανένα. Με μία φορά δεν καταφέρνεις τίποτα. Μπορεί να ολοκληρώσεις την εργασία, αλλά μια δεύτερη ματιά δε βλάπτει. Ίσα ίσα, θα βοηθήσει να διορθώσεις και την παραμικρή ατέλεια.

Ύστερα, το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, είναι το φαγητό. Χωρίς εκείνο να σε εμψυχώνει, είσαι χαμένος από χέρι. Γι’ αυτό κι εμείς που είχαμε φαγητό άψογο, μπορέσαμε και ανεβήκαμε ένα βήμα πιο ψηλά. Άλλωστε, νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Γι’ αυτό, λοιπόν, σ’ ευχαριστούμε Σταυρούλα!

Τέλος, αυτό που θα μου μείνει είναι πως, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στις ομαδικές εργασίες έχουμε απώλειες. Συγκεκριμένα: η τρύπα στο παντελόνι του Νίκου, η καταστροφή του καθιστικού της Σταυρούλας, οι μελανιές της Πόπης και τις Κορνηλίας, οι τούφες από τα μαλλιά της Σοφίας, το δάγκωμα στο χέρι του Αντώνη, και το δικό μου χαμένο τελευταίο κεκάκι.

Τελικά, ήταν μια φανταστική εμπειρία!!!

Mυρτώ – Άννα Γκιρκίζα
Τμήμα Α1
1ο ΓΕΛ Ξάνθης
Σχολικό έτος 2012-2013