Το πρώτο μου casting

Η καθηγήτρια της Έκφρασης Έκθεσης μας ανακοίνωσε ότι το σχολείο θα δημιουργήσει μια κινηματογραφική ομάδα. Η ομάδα αυτή θα κάνει μια ταινία μικρού μήκους, την οποία θα την στείλει σε πανελλήνιο διαγωνισμό! Μου φάνηκε πολύ δημιουργική και ελκυστική πρόταση, κι έτσι αποφάσισα να συμμετέχω κι εγώ.

Όταν η ομάδα σεναρίου ολοκλήρωσε το σενάριο, μας ανακοίνωσαν ότι θα κάνουν casting για τη διανομή των ρόλων την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου μετά τη γιορτή για το Πολυτεχνείο.

Αρχικά ικανοποιήθηκα με το γεγονός ότι θα περάσουμε από casting γιατί ο καθένας θα έπαιρνε το ρόλο που του άξιζε, χωρίς στη μοιρασιά των ρόλων να εμπλέκονται οι γνωριμίες. Όσο όμως οι μέρες πλησίαζαν αγχωνόμουν όλο και περισσότερο. Ενώ, αν και ήξερα τους ρόλους δεν ήθελα να κάνω πρόβες, γιατί πίστευα ότι αν αυτοσχεδίαζα εκείνη τη στιγμή θα τα κατάφερνα καλύτερα.

Όταν έφτασε εκείνη η μέρα ήμουν ήρεμη, είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ και ότι δεν χρειάζεται να αγχώνομαι για τίποτα. Εξάλλου κι αν δεν πάρω καλό ρόλο δεν θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Την ώρα όμως που μας φώναξαν για να οργανωθούμε, αγχώθηκα πολύ! Ίδρωσα! Τα πόδια μου έτρεμαν… Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω.

Όσο περίμενα τη σειρά μου για να μπω, στο δωμάτιο, με τους κριτές και να παίξω, ένιωθα γαλήνια, γιατί μιλούσα με τα άλλα παιδιά κι ξεχνιόμουν.

Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα και φώναξαν: «ο επόμενος!». Όταν συνειδητοποίησα ότι ήμουν εγώ, αρχικά δίστασα! Μετά όμως πείσμωσα… Είπα θα τα καταφέρω και έτσι νίκησα τον εχθρό μου, το άγχος!

Όταν μπήκα μέσα στην αίθουσα υπήρχε ένα κλίμα ευχάριστο, καθηγητές και μαθητές με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο!

Αφού είπαμε τα τυπικά, ξεκίνησαν να μου δίνουν οδηγίες για το τι πρέπει να κάνω. Και φυσικά όπως σε κάθε οντισιόν έκανα κι εγώ την γκάφα μου. Σε μια στιγμή που έκανα πως οδηγώ μου είπαν «κάνε πως αλλάζεις ταχύτητα», τους είπα «εεε δεν ξέρω να οδηγάω» και πριν προλάβουν να πουν κάτι συμπλήρωσα «εε αλλά αν θέλετε αλλάζω σταθμό» κι άρχισαν να γελάνε (λες και ήμουν στο x-factor).

Ευτυχώς σε όλη τη διάρκεια δεν αγχώθηκα καθόλου. Είχα μπει στο πετσί του ρόλου μου.

Αργότερα, όταν τελειώσαμε και βγήκα από το δωμάτιο ένιωσα ανακουφισμένη. Δεν σκεφτόμουν τι μπορεί να αποφάσιζαν, αν θα μου έδιναν ρόλο ή όχι. Το μόνο που ήξερα ήταν πως τα πήγα καλύτερα από ότι περίμενα και ότι ήμουν περήφανη για τον εαυτό μου!

Τελικά μετά από δύο μέρες μας ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα. Όχι μόνο πέρασα αλλά πήρα έναν ρόλο που επιθυμούσα να μου ανατεθεί!

Μαρία Γουναρίδου,
Τμήμα Α1
1o Γενικό Λύκειο Ξάνθης
Σχολικό έτος 2012-2013