Tο 1^Ο Γενικό Λύκειο Κέρκυρας πραγματοποίησε για τέσσερις χρονιές από το 2010 έως το 2015 ποιητικούς διαγωνισμούς. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε το 2010 από τη φιλόλογο Γεωργοτά Αγγελική που βρήκε αρχικά τη θερμή συμπαράσταση της τότε διευθύντριας Αγιοβλασίτη Κατερίνας και συνεχίστηκε με την αρωγή του μετέπειτα διευθυντή Σκορδίλη Δημήτρη. Ουσιαστική και η παρουσία των ποιητριών Κουτσουμπέλη Χλόης, Καριζώνη Κατερίνας, Αργυροπούλου Γιώτας, οι οποίες δέχτηκαν την πρό(σ)κληση να κρίνουν και να επιλέξουν τα καλύτερα ποιήματα που βραβεύτηκαν.

Η ενασχόληση με την ποίηση από παιδιά ηλικίας δεκαπέντε έως δεκαοκτώ ετών καταδεικνύει πως  αυτή η σύνθετη  μορφή έκφρασης  αντέχει ακόμη στους ενδεείς πολιτιστικά καιρούς που διανύουμε. Οι  μαθητές / μαθήτριες ταξίδεψαν με αφορμή το διαγωνισμό στον μαγικό κόσμο της ποίησης. Με όχημα τις λέξεις και τη φαντασία  έγραψαν τους δικούς τους στίχους. Στόχος  τους ο λόγος. Η διαδρομή μέχρι το αποτέλεσμα νίκησε τις αναστολές, ανέσυρε από τους κόλπους του μυαλού εικόνες, αισθητοποίησε τις αναμνήσεις και τις επιθυμίες.

Μέσα από τα ποιήματα των εφήβων ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας η παλλόμενη καρδιά της νέας γενιάς. Ευαισθησίες, όνειρα, προσδοκίες, ελπίδα, απογοήτευση, έρωτας, δάκρυ και γέλιο συνθέτουν ένα παζλ χρωματιστό συναισθημάτων και σκέψεων.  Και αυτή η κατάθεση ψυχής ξαφνιάζει ευχάριστα με την αμεσότητα, τη ζωντάνια και τη ζεστασιά της.

Και ελπίζουμε αυτό το ταξίδι να συνεχιστεί !

Γεωργοτά Αγγελική

φιλόλογος

Ποιητικός διαγωνισμός 2010-2011.

Στον διαγωνισμό συμμετείχαν μαθητές/τριες και από τις τρεις τάξεις του λυκείου μας. Οι συμμετοχές έφτασαν περίπου τις 70. Ιδιαίτερη προσκεκλημένη μας ήταν τη χρονιά εκείνη η ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη, η οποία εκτός από το βάρος της προέδρου  της κριτικής επιτροπής πραγματοποίησε εργαστήρι δημιουργικής γραφής για τους μαθητές/τριες του σχολείου μας.

Ακολουθούν τα τρία πρώτα βραβεία (το τρίτο βραβείο το μοιράστηκαν δύο μαθητές).

Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ

 «Μεγέθη»

Μεγάλωσα πολύ για αυτό το δωμάτιο

Σε μια χώρα καταραμένων θαυμάτων,

πολλοί ακόμα νιώθουν μικροί ,

μικροί στη μεγαλοσύνη τους.

Μα,

δεν έχω μέρος να ξεκουραστώ

λόγο να αναπνεύσω,

και

ένα

μυαλό.

Βγαίνω στο δρόμο, ουρλιάζω στο αύριο

να σταματήσει

για μένα,

αλλά δεν είναι ελεύθερο.

Α.Αν.

Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ

«Όνειρα»

Κουρνιασμένα στα βάθη της ψυχής

μπερδεμένα μέσα στη ρουτίνα

παρατημένα στην τύχη της μοίρας σου

Σαν σταγόνες πραγματικού φωτός

μέσα στο ψεύτικο γκρι

Κομμάτια ελπίδας

κινητήριες δυνάμεις

για αληθινή ζωή

Ατίθασα, πάντα πρόθυμα να πραγματοποιηθούν

επιτυγχάνονται,

λοξοδρομούν

ήσσονος  σημασίας διαπίστωση

ουσία, μόνο η ύπαρξή τους

Καταλύτες στην ευτυχία

μικρά κομμάτια, τεράστιας σημασίας

υπάρχουν παντού,

κρύβονται

πίσω από τα δειλά χαμόγελα

και ειλικρινή βλέμματα

ουσία, μόνο η πραγμάτωσή τους

και  ας λέμε…

Β’ ΒΡΑΒΕΙΟ

«Σαν τη Μόνα Λίζα»

Έφυγα πριν τη δύση του Ήλιου,

άφησα τους φύλακές μου απροστάτευτους.

Δεν μπορώ να περιμένω, το δωμάτιο είναι γεμάτο.

Λέει πως το κεφάλι της

Είναι στον παράδεισο.

Τα πόδια της στην κόλαση

Γι’ αυτό να συναντηθούμε

Στο καθαρτήριο των γοφών της

και ‘γω συμφωνώ.

Η Άννα  αιμορραγεί,

Κυλά σε ρυάκια, χιλιόμετρα δρόμων.

Ένας φίλος λέει πως

η απόσταση δεν καλύπτεται

Αλλά είμαστε εδώ για να

αποδείξουμε το αντίθετο

Διάσπαρτοι παντού, ζαλισμένοι για το καλύτερο.

Εκείνη κάθεται στην άκρη της σκηνής

Τα πόδια της δεν φτάνουν κάτω

Γελάει ,κι ο ήλιος λάμπει γύρω της

Παίζει με τον αέρα που της τρέμει τα μαλλιά

λέει πως η πατρίδα του είναι παντού

και ‘ γω συμφωνώ.

Και μετά βρέχει

Η Άννα παίζει με τη σκιά της στο σκοτάδι

και η καλοσύνη μου προσπαθεί να ξεπλυθεί μακριά

καθώς κοιτάζουμε μαζί τα’ άστρα της βροχής να πέφτουν

Εγώ και αυτή

Ξυπνούμε σε διαφορετικά δωμάτια

Της λέω πως ο καθένας ψάχνει

Τη δική του Ιθάκη

Εκείνη δεν κλαίει, γελά

και λέει πως θα ξαναβρεθούμε

πιστεύει  πως η τύχη δεν

Είναι απλά μια λέξη.

Χαίρεται με τους πίνακες που βλέπει  γύρω της

Και συνεχίζει να ζει.

Ιπτάμενος Ολλανδός

^{Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ}

Το πιο σημαντικό είναι η χαρά μας

Η χαρά για ποιο πράγμα;

Το πιο σημαντικό είναι η ευτυχία

Η ευτυχία εις βάρος ποιου;

Το πιο σημαντικό είναι η επιτυχία,

η οικονομική, η προσωπική, η επαγγελματική.

Όμως όταν τα δέντρα ανθίζουν και

μαραίνονται ξανά και τα κόκκινα

ποτάμια  συνεχίζουν να ρέουν και να

στερεύουν ποιος θα μιλήσει για το πιο σημαντικό;

«Το πιο σημαντικό είναι ο διπλανός σου»

Δ. Ρ

Ποιητικός διαγωνισμός 2011-2012

 Στον ποιητικό διαγωνισμό της χρονιάς 2011-12 προσκλήθηκε ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής η ποιήτρια και συγγραφέας Κατερίνα Καριζώνη, η οποία παρευρέθηκε και στην τελετή απονομής βραβείων που πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας.

Ακολουθούν τα ποιήματα που βραβεύτηκαν.

3ο ΒΡΑΒΕΙΟ

Είμαι εγώ

Είμαι αυτή πάνω από τα αδειανά μπουκάλια.

Γεμάτα με ανύπαρκτο ποτό.

Θολωμένο από σκιές και σκέψεις.

Κόκκινο βαμμένο από αίμα που δεν τρέχει πια.

Είμαι αυτή πάνω από τα στοιβαγμένα αποτσίγαρα.

Πνιγμένα σε νερό από πίκρες.

Σβησμένα σε τασάκια.

Ασφυκτικά γεμάτα από δάκρυα που δεν τρέχουν πια.

Είμαι αυτή που βλέπεις. Καμιά άλλη.

Είμαι εγώ πάνω από θάλασσες που στέρεψαν.

Πάνω από βουνά που γκρεμίστηκαν.

Είμαι εγώ που παλεύω. Εγώ που πονώ. Εγώ που φωνάζω σαν αγρίμι τα βράδια. Εγώ που σκοτώνω το εγώ μου κάθε λεπτό.

Και αν με μισείς. Και αν σε πληγώνω;  Και αν φοβάσαι να με κοιτάς; Και αν δεν μ’  αναγνωρίζεις πια;

Τότε κλείσε τα μάτια γιατί η πραγματικότητα λένε πως πονάει.

2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
«Να το τολμάς»

Είναι σφιχτή η αγκαλιά της αναμονής,

Ζεστό δάκρυ κυλάει στον ώμο του.

Νιώθει τα χέρια του γεμάτα τώρα,

Το αξύριστο πρόσωπο ερεθίζει το δικό της.

Στο διάλογο τους οι λέξεις δεν επαρκούν ,

Οι παλμοί της καρδιάς γεμίζουν τα κενά του.

Τα χείλη ξαναδροσίζονται,

Τα βλέφαρα χαλαρώνουν.

Νιώθει πως αυτή η ομορφιά δεν της αξίζει,

Μουδιάζει κι αυτός απομακρύνεται.

Τρίβει τα μάτια της και το κρεβάτι είναι κρύο,

Η ηρωίδα του βιβλίου της δεν είχε το ίδιο τέλος.

«η νέα μέρα είναι νέα αρχή» της είπαν

Η Τόλμη είναι άγνωστη γυναίκα.

(Λαθρεπιβάτης ονείρων)

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ

 Σε ξέρω.

Και εσένα κι όλους όσους το άλλοθι της ρουτίνας

Σας κρύβει στην αγκαλιά της

Και σας ταΐζει κάθε μέρα άσβεστο μίσος

Για ένα κατεστημένο που μισεί και μισιέται.

Σε μια ζωή που τη μαδάει ο άνεμος

Πριν προλάβει να εκπληρώσει τα όνειρα που έταξε.

Κι εσύ ψάχνεις μες στα σκουπίδια

Λίγο νόημα σ’ αυτήν τη χίμαιρα.

Αφουγκράζεσαι.

Το κάλεσμα ενός έρωτα;

Το φλοίσβο από ένα κύμα;

Το τραγούδι ενός κυκλάμινου;

Το κλάμα ενός άστρου που πεθαίνει;

Μα ησυχία…

Έχεις μπλεχτεί στα δίχτυα της σιωπής, παλεύοντας μόνος,

Για να ξεφύγεις ή να παγιδευτείς περισσότερο;

Παλιά έβλεπες εφιάλτες,

Τώρα δε βλέπεις τίποτα τα βράδια

Μόνο μια άβυσσο που σιωπά με προσμονή.

Παλιά ονειρευόσουν λιβάδια

Και λευκές παιωνίες που γίνονταν περιστέρια.

Τώρα δεν κοιμάσαι.

Ψαύεις στο σκοτάδι πληγές που αιμορραγούν αναμνήσεις

Μ’ έναν βρόγχο απελπισίας σκαλωμένο στο λαιμό σου

Μην κλαις ,βροχή μου.

Ο ήλιος σου ψυχορραγεί μονάχος στο στερέωμα της Δύσης του.

Μα εσύ εθελοτυφλείς φορώντας τον κακορραμένο σου ρόλο.

Τις λέξεις που χτες βίαζες, απόψε τις φιμώνεις.

Εγκλωβισμένος σ΄ ένα τότε που επιμένει

Σ’ ένα τώρα που δεν πεθαίνει

Και σ’ ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ.

Μην κρύβεσαι.

Σε ξέρω.

Και σένα κι όλους όσους θάβετε το φόβο σας

Στα μύχια της σκονισμένης σας ψυχής.

Το φόβο για μια αλήθεια που τη σκοτώνετε και ανασταίνεται

Και κάθε βράδυ τα ματωμένα της χέρια στοιχειώνουν τις αισθήσεις σας.

Μη φοβάσαι.

Σε ξέρω.

Είσαι και εσύ ένας ακόμα έκπτωτος άγγελος

Που παραπαίει ανάμεσα στην αμαρτία και την κάθαρση.

Σε ξέρω και σε νιώθω γιατί μου μοιάζεις πιο πολύ ο εαυτός μου.

Ποιος εαυτός και ποια καρδιά και ποιος θεός και ποια ελευθερία;

Τα φυλακίσαμε όλα στη λήθη, να μην προδώσουν την υποκρισία μας.

Κουράστηκες.

Τις στιγμές που μοιάζουν με χρόνια.

Το παιχνίδι τους δίχως κανόνες.

Τη ματαιότητα των κόπων σου.

Το υποθηκευμένο μέλλον σου.

Κουράστηκες.

Τον ανόητο στίβο της μικρής σου ζωής.

Μα αν σταματήσεις είσαι χαμένος.

Μη σταματάς.

Δεν είσαι μόνος.

Σε ξέρω.

Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν δε σε ήξερα