από την/ον ·0 σχόλια
του Παντελή Μπουκάλα

Στην περίπτωση του αναστημένου Λαζάρου, η αίσθηση που κυριαρχεί είναι η όραση. Στα λαζαρίτικα κάλαντα, συγγενείς και φίλοι ρωτούν με αγωνία τον «τετραήμερο» τι είδε στον Κάτω Κόσμο. Αλλα θέλουν ν’ ακούσουν βέβαια, παρηγορητικά, κι άλλα, πικρά, ακούνε: «– Λάζαρε, πες μας τι είδες εις τον Αδη όπου πήγες. / – Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους. / Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι / της καρδιάς μου, των χειλέων και να μη ρωτάτε πλέον». Η απάντηση του Λαζάρου (εδώ σε ηπειρώτικη εκδοχή, από το βιβλίο της Γιάννας Β. Σέργη «Να τα πούμε; – Παραδοσιακά κάλαντα», εκδ. Φιλιππότη, 1999) δεν διαφοροποιείται από παραλλαγή σε παραλλαγή. Επαναλαμβάνεται σχεδόν ατόφια από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή.

Συνεχίστε την ανάγνωση