Τέλος Οκτωβρίου … Τα σχολεία είχαν ανοίξει και ήδη ετοίμαζαν την σχολική παράσταση.

Η Άλκη θα έβαζε τα δυνατά της, η Περάκη της είχε πει ότι είχε μια μεγάλη έκπληξη. Ήξερα ότι το Κουτοκούλι ότι ήταν να γράψει το έγραφε… Πόσο μεγάλη θα μπορούσε να είναι αυτή η έκπληξη.

Η παράσταση άρχισε η Περάκη ενθουσιασμένη χειροκροτούσε τα κορίτσια που έπαιζαν με ενθουσιασμό. Έβλεπα το πάθος, την αγωνία και την ευχαρίστηση στα πρόσωπα τους. Το Κουτοκούλι το έβλεπα στο παραβάν πίσω από μια τρύπα στο πανί. Έλαμπαν τα μάτια της. Ήξερα καλά τι ένιωθε. Πολλές φορές νόμιζε ότι δεν την καταλαβαίνω, είχαμε βέβαια διαφορετική οπτική σε όλα. Ήταν τα πρώτα συγγραφικά της βήματα, ο Γιώργος άλλωστε την πίεζε να γράφει… Η έκπληξη τελικά ήταν πολύ μεγάλη. Μάλλον ήταν πιο μεγάλη για μένα από ότι για το Κουτοκούλι.

Δύο σειρές πιο πάνω ο Γκάτσος με τον Ελύτη τον Εμπειρίκο, τον Μάριο Πλωρίτη και έναν ακόμα δεν τον πρόσεξα, αργότερα το Κουτοκούλι μου είπε ότι ήταν ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, τότε δεν ήξερα ότι αργότερα θα τον γνώριζα καλύτερα…

Το βλέμμα μου ήταν στραμμένο σε έναν ψηλόλιγνο και μελαχρινό αριστοκρατικό άνδρα. Ήταν ο Γκάτσος. Είχα καταλάβει ότι με κοιτούσε και κρυφά γυρνούσα και τον κοιτούσα και εγώ. Ποτέ δεν θα έλεγα στο Κουτοκούλι ότι πιο πολύ πρόσεχα τις κινήσεις και τις εκφράσεις του Γκάτσου παρά την παράσταση. Όταν τελείωσε έφυγαν βιαστικά εκείνος , ο Σεβαστίκογλου , ο Ελύτης και ο Μάριος.. Ήξερα θα πήγαιναν στου Λουμίδη μου το είχε πει ο Μάριος.

Η Περάκη όλο χαρά παίνευε τις μαθήτριες τις. Έφτασα αμέσως στη σκηνή είπα στο Κουτοκούλι να βιαστεί την τράβηξα από το χέρι και κατεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες, βγήκαμε στο δρόμο και το βάδισμα μας ήταν εξίσου γρήγορο αφού από την Ζαΐμη βρεθήκαμε στου Λουμίδη στη Σταδίου σαν να είχαμε φτερά στα πόδια.
Στο δρόμο εξήγησα στο Κουτοκούλι πως ο Μάριος μου είχε πει ότι θα μας περιμένουν. Δεν ήθελα να νομίζει πως κάτι είχε πάει στραβά με τον πατέρα μας. Την παρακάλεσα να μην δείχνει την ηλικία της, να φέρεται σαν μεγάλη. Να μην διστάσει να δοκιμάσει ότι μας προσφέρουν. Είχαμε ήδη φτάσει στου Λουμίδη απέναντι από την τράπεζα του μπαμπά μας. Ευτυχώς ήταν Κυριακή! Μπήκαμε μέσα στου Λουμίδη . Ο Μάριος σηκώθηκε αμέσως και μας οδήγησε στο τραπέζι .Μας προσέφεραν ένα θεόπικρο ζουμί, εσπρέσο λεγόταν . Κοιτούσα επίμονα το Κουτοκούλι ενώ τα μάτια μου της έλεγαν να το πιεί . Δεν μπορούσε , προσπαθούσε όμως .Καθόμασταν δίπλα δίπλα με το Κουτοκούλι σαν να ήμασταν στο σχολείο ο Γκάτσος σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου .Έκανε μια υπόκλιση σαν να με προσκαλούσε σε χορό και με παρακάλεσε να κάτσω δίπλα του. Πώς να αρνηθώ δεν ήταν απλά ωραίος , ήταν όμορφος σαν ισπανός ευγενής. Η ώρα περνούσε και καθόμουν δίπλα του και ονειρευόμουν ενώ εκείνος μου μιλούσε για ποίηση .

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο Μάριος μου έκανε νόημα, έπρεπε να φύγουμε εκείνος γνώριζε για την αυστηρότητα του μπαμπά μας .Σηκωθήκαμε πήγα δίπλα στο Κουτοκούλι και ο Νίκος αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά το κύρος και την ευγένειά του μας οδήγησε στη πόρτα.

Βρισκόμασταν πλέον στην Σταδίου δύο κορίτσια που έτρεχαν η μία όμως πλημμυρισμένη χαρά και ενθουσιασμό.