Είσαι…
Είσαι σαν φεγγάρι
σε ουρανό χωρίς άστρα,
είσαι σαν λιμάνι
στο πέλαγος που χάθηκα.
Είσαι σαν πέταλο
που έπεσε από λουλούδι,
αμέσως όμως ξέφυγες
πέταξες σαν αγγελούδι.
Είσαι σαν κύμα φουρτουνιασμένο
που σκάει πάνω στην άμμο,
δροσίζεται το χώμα μου
μα ακόμα θέλει κι άλλο.
Εγώ είμαι σαν έρημος
σε γη χωρίς ουσίες.
Εγώ είμαι η άσφαλτος,
που κάλυψε τις ουλές
των ψυχών τις αμαρτίες.
Καλλινίκη Αρναούτη-Κουκούλα
Για σένα…
Είναι περίπλοκη η ζωή;
Μήπως εσύ την κάνεις;
Γιατί εσύ; Γιατί εγώ;
Γιατί να είμαστε έτσι;
Τόσα ερωτήματα,
ποιός να μου τ’απαντήσει;
Δεν νιώθω πια, μόνο ενεργώ.
Τις πράξεις δεν τις σκέφτομαι.
Ανέχτηκα πολλά από σένα, εσύ όμως τίποτα.
Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάστηκε.
Πάντα ήμουν εκεί όταν με χρειαζόσουν,
πάντα κοντά σου έστεκα.
Ήμουνα μέσα στη σκέψη σου
και ήξερα τις ανάγκες που είχες.
Δεν έφερνα αντιρρήσεις.
Χατίρια δεν σου χάλαγα.
Εσύ;
Εσύ τίποτα.
Ουτ’ένα ευχαριστώ να πεις, δεν αξιώθηκες.
Στο περιθώριο με έχεις.
Μόνο σε μοναξιά και λύπη
υπάρχω ξαφνικά.
Κι τότε πάλι για λίγο.
Κι εγώ; Εγώ τι;
Γιατί τα υπέμεινα αυτά;
Γιατί τα υπομένω;
Είναι αγάπη.
Κι αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι για σένα.
Σε νιώθω, σε θέλω κοντά μου.
Και είναι αρκετό αυτό;
Μήπως υπάρχει κάτι παραπάνω;
Ίσως και να υπάρχει.
Είναι έρωτας.
Γιατί στον έρωτα εγκαταλείπεις τα πάντα.
Ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Για σένα που δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Ναι.
Για σένα.
Καλλινίκη Αρναούτη-Κουκούλα
Κοντά σου
Σκοτείνιασε, καρδιά μου
μα σ’ έχω αγκαλιά μου,
τίποτα δεν φοβάμαι
κοντά σου μόνο να’ μαι.
Το βλέμμα σου μαγεύει
και μένα κυριεύει,
δυο φράσεις μόνο να σου πω
σε θέλω, σ’ αγαπώ.
Δύο λεπτά πέρασαν τώρα
και ήδη άρχισε η μπόρα,
του κορμιού σου η ζεστασιά
είναι τώρα μακριά.
Κρύο τσουχτερό και μέγα
σκίζει αργά αργά εμένα,
δεν αντέχω πια, πονάω
μόνο εσένα αναζητάω.
Φέγγει ο δρόμος μου μεγάλος
έρημος, άγονος και μαύρος,
θέλω πια να σταματήσω
όλα να τα παρατήσω.
Ανήκω εδώ ή κάπου αλλού;
πολλές οι πτυχές του κόσμου αυτού,
κι αν δεν ανήκω πουθενά
τι θα απογίνω τελικά;
Καλλινίκη Αρναούτη-Κουκούλα
Μοναχικό πουλί
Κοιτάω μες τα μάτια σου
κι ο χρόνος σταματάει.
Θυμάμαι τις παλιές στιγμές
που ήμασταν αχώριστοι
που ήμασταν ωραία.
Παγώνω πια στη σκέψη
το πώς είναι το τώρα,
το πώς ήμασταν πριν.
Με πάτησες, με χτύπησες
και ούτε που σε ένοιαξε.
Για μένα ήσουν η ζωή
και τώρα είσαι ο πόνος.
Δεν θέλω ν’αναλύω
Φεύγω, πετάω μακριά
σαν νεογνό πουλί.
Ούτε που σε συγκίνησε, λοιπόν,
που τώρα σε παράτησα.
Δεν με πείραξε, όμως,
γι’ ακόμη μια φορά.
Είναι καλύτερη η ζωή
εδώ ψηλά για μένα,
είναι καλύτερη η ζωή
μα πάλι εσένα λησμονώ.
Για μένα ήσουν η ανάσα
μέσα στην πύκνα της πυρκαγιάς
και τώρα είσαι μια ανάμνηση.
Ήσουν κομμάτι ξεχωριστό,
στο παζλ της καρδιάς μου
και τώρα θυμώνω που δεν φεύγεις.
Και μένω πάλι μόνη,
με στοιχειωμένη σκέψη.
Καλλινίκη Αρναούτη-Κουκούλα
Ψυχές
Όταν με βρήκε στο σκοτάδι
μέσα στο δάσος στη μοναξιά,
γρήγορα μόνο μ’ένα χάδι
με γέμισε με ζεστασιά.
Ήταν τα χέρια του καυτά
και πάγος το κορμί μου,
αμέσως μόλις τον έπιασα
σαν βράχος έγινε η ψυχή μου.
Πέτρα μεγάλη, κοφτερή
που μόλις σε αγγίξει,
ο πόνος σαν τη λόγχη
βαθιά θα σε καρφώσει.
Κι όμως πάλι κατάφερε
τη λόγχη να ξεφύγει,
βαθιά μέσα μου άγγιξε
και σκόρπισε γαλήνη.
Είναι η λάμψη των ματιών
είναι αυτή του η χαρά,
πλημμυρίζει των ψυχών
την απόκρημνη πλευρά.
Σαν ποτάμι που κυλάει
είναι τώρα η ζωή,
σαν πουλί που τιτιβίζει
και της δίνει μια πνοή.
Καλλινίκη Αρναούτη-Κουκούλα
