Τι θα λέγαμε για μια πόλη μινιατούρα;
Γράφει η Αντιγόνη Βογιατζή – Ζακούρα
Πρόεδρος Συνδέσμου Φιλολόγων Κορινθίας
Πρέπει να το πούμε. Και να το δηλώσουμε μετά πάσης παρρησίας και προς πάσα κατεύθυνση. Αυτός ο τόπος -όπως φυσικά κάθε τόπος- έχει τους εκλεγμένους άρχοντές του. Έχει φυσικά και τους ανήσυχους πολίτες του. Και τους πνευματικούς του ανθρώπους. Λειτουργούν, στο βαθμό που λειτουργούν, οι βιβλιοθήκες του, αλλά και οι φορείς του πολιτισμού και της παράδοσης, οι φορείς της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Ο τόπος μας διαθέτει πολλές και αξιόλογες φυσικές ομορφιές και μακραίωνη ιστορία. Η Κόρινθος δεν είναι μια πόλη όποια κι όποια.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, μια πλούσια πόλη όπως η Κόρινθος. Μια πόλη με μεγάλες λεωφόρους, με καλαίσθητες πλατείες και άνετα πεζοδρόμια, με αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και αλυσίδες καταστημάτων σύγχρονης μόδας, με εμπορικά κέντρα και βιομηχανικά πάρκα, με ακριβές ταβέρνες και χλιδάτα χορευτικά κέντρα, με τουριστικά γραφεία και πολύχρωμες πλαζ. Μια πόλη που έχει τα πάντα και γεμίζει το χρόνο σου με αγορές και απολαύσεις υλικών αγαθών παντός είδους και τύπου. Ας φανταστούμε μια πόλη ντυμένη και στολισμένη σαν κούκλα, πλαστική ή φυσική, μπορεί και να μην έχει σημασία.
Κι ας αφήσουμε για το τέλος την τραγική διαπίστωση πως η πανέμορφη αυτή πόλη δεν έχει πνευματική ζωή. Δε διαθέτει θεατρικές ομάδες, μουσικές σκηνές, χώρους πολιτισμού, Πνευματικό Κέντρο, Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, χορωδίες, κινηματογράφους. Κι ας στήσουμε μπροστά μας μια πόλη στην οποία δεν οργανώνονται εκδηλώσεις με θέματα επιστημονικά και πνευματικά. Ή που όταν οργανώνονται εκδηλώσεις αυτού του χαρακτήρα, ο πίνακας των απόντων είναι πολύ μακρύς. Απουσιάζουν εκπρόσωποι της εκκλησίας, του δήμου, της περιφέρειας, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων… Απουσιάζουν όλοι αυτοί που ανήκουν θεωρητικά στις πρώτες γραμμές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, όλοι αυτοί που εκπροσωπούν την πόλη.
Κι από την άλλη, προσέρχονται μονίμως οι λιγοστοί και αθόρυβοι θιασώτες αυτής της διαφορετικής και ανεκτίμητης πλευράς, που διασπά την καθημερινότητα της πόλης και συνιστά ένα τεράστιο κέρδος, ατομικό και συλλογικό. Εκ των μονίμως απόντων άλλοι δηλώνουν παντελή άγνοια και άσχετοι με τα θέματα αυτού του είδους και άλλοι -οι σχετικοί κατά κάποιον τρόπο- βρίσκουν αυτή την ώρα για να κανονίσουν άλλες τάχα δουλειές και απαντούν με τα γνωστά και τετριμμένα περί ανειλημμένων υποχρεώσεων του τύπου «αγρόν ηγόρασα ή πέντε ζεύγη βοών ηγόρασα ή γυναίκα έγημα… και ου δύναμαι ελθείν…»
Πριν λίγες μέρες, το Σάββατο 2 Οκτώβρη, οργανώσαμε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Κορινθίας με τη συνεργασία του δήμου Κορινθίων τιμητική εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα -και επίτιμου δημότη Κορίνθου- Αντώνη Σαμαράκη. Την εκδήλωση κόσμησε με την παρουσία της η σύζυγος του συγγραφέα Ελένη Σαμαράκη. Όσοι έχουν ελάχιστη γνώση της νεότερης λογοτεχνίας μας, αναγνωρίζουν την αξία συγγραφέων όπως ο Αντώνης Σαμαράκης και τη σημασία των εκδηλώσεων προς τιμή τους. Ήταν πολύ συγκινητική η προσέλευση των φίλων μας που παρακολούθησαν ευλαβικά ολόκληρη την εκδήλωση. Μα ήταν ταυτόχρονα πολύ απογοητευτική η απουσία των τοπικών αρχών και της πνευματικής οικογένειας της πόλης.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα και όπως κι αν διαμορφωθούν στο εξής, οι Φιλόλογοι θα συνεχίσουν τον αγώνα τους, έστω και μόνοι, έστω και μέσα στα ομιχλώδη τοπία, για να διατηρούν αναμμένη και ζωντανή τη φλόγα της πνευματικής ζωής που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό σε προσωπικές δαπάνες, προσωπικές θυσίες και προσωπικές μεταπτώσεις. Γιατί απλά δε θέλουμε να ζούμε σε μια πόλη μινιατούρα. Ή σε μια πόλη που κάποια μέρα μπορεί να βρεθεί στοιχειωμένη.
Θα προχωρήσουμε γιατί δε γίνεται αλλιώς. Κι όσοι πιστοί, προσέλθετε!
Υ.Γ. Στο βιβλίο του «Σήμα κινδύνου» ο Σαμαράκης ορθώνει κραυγή αγωνίας για τον άνθρωπο εκείνον που μένει ήσυχος και απαθής μπροστά στα τεράστια προβλήματα της εποχής του. Και κλείνει με τη διακήρυξη: «Παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα, ναι, αυτός είναι ο κίνδυνος, ο ουσιαστικός κίνδυνος, ο κίνδυνος υπ’ αριθμόν 1».