Άρθρα με ετικέτα ιεράπετρα
ΣΑΝ ΤΙΣ ΣΟΥΦΛΙΩΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ….
Γράφουν: Κυμάκη Ιωάννα, Φουκαράκη Ελπίδα
«Ε! Ο φορτιστής μου, πού είναι;»
Νυστάζω και βαρύ το πάπλωμα….
«Ε! Σου μιλάω ντε! Ξύπνα επιτέλους! Δεν το πιστεύω…. Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω εδώ μέσα….»
Δεν μπορώ να καταλάβω που τη βρίσκουν όλες εδώ μέσα την όρεξη… Εγώ δε θέλω να σηκωθώ…
Κοιτώ από το παράθυρο έξω. Έλιωσε το χιόνι. Τώρα δεν έχουν παραμείνει παρά μόνο μερικά άσπρα προβατάκια διάσπαρτα γύρω από τα πετρόχτιστα σπίτια.
Κυριακή 15 Φλεβάρη. Πώς πέρασαν έτσι οι ημέρες. Τρίτη φύγαμε, Τετάρτη βράδυ φθάσαμε. Και τώρα επιστρέφουμε. Ειρωνεία! Δεν ήθελα να φύγω. «Να πάω στο Σουφλί να κάνω τι;» σκεφτόμουν. Και τώρα αισθάνομαι τόσο περίεργα. Δε θέλω να επιστρέψω. Μια αναπόληση…Μια νοσταλγία…Δεν ξέρω τι είναι, αλλά κάτι τέτοιο. Θυμάμαι. Ε, και πώς να μη θυμάμαι δηλαδή…Απλά όλα έγιναν τόσο γρήγορα που έχω μπερδευτεί. Πότε ήρθαμε, πότε πρόλαβαν να γίνουν όλα αυτά και πότε φεύγουμε; Αχ Σουφλί μου…
Σουφλί. Τι να πει κανείς αν δεν έχει περπατήσει στους δρόμους του μεταξιού, στις όχθες του μαγικού Έβρου και τα μελαγχολικά μονοπάτια του δάσους της Δαδιάς; Τόση τέχνη πού χώρεσε σε μία μόνο πόλη; «Όνειρα από μετάξι» λέει η Λίτσα Ψαραύτη, «Ζωές από μετάξι» η Ελένη Βιτάλη, «Στην καρδιά και το μετάξι» ο Κώστας Μάντζιος και όλοι μαζί τραγουδούν:
«Μαύρο μετάξι
Καρδιά μου εντάξει
Κυλάς απαλά
Σε μαύρα νερά.»
Έτσι και εμείς, αφεθήκαμε ευχάριστα στη μαγεία της τέχνης του, τον καταπληκτικό τρόπο κατασκευής του μέσα από τα φιλόξενα και πρόθυμα, ζεστά χαμόγελα των ντόπιων. Παρόλ’ αυτά, η προθυμία τους να μας μυήσουν στα μυστικά του έρχεται σε αντίθεση με τη μυστικοπάθεια των πρώτων χρόνων της ανακάλυψής του. Η αποκάλυψη των μυστικών του είχε ως συνέπεια τη θανατική καταδίκη οποιουδήποτε προσπαθούσε να εξάγει το μυστικό από τη χώρα. Βέβαια, αργότερα με εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου το μετάξι έγινε γνωστό στην Αρχαία Ελλάδα. Αυτό όμως δεν σήμαινε πως η αξία του μειώθηκε, αφού συνέχισε να είναι μοναδικό προνόμιο αυτοκρατόρων και αξιωματούχων.
Πράγματι όμως…. Πολύ ιδιότροπο πλάσμα ο μεταξοσκώληκας και έχει και την δική του ιστορία και γενεαλογικό δέντρο. Τι να σκεφτόταν άραγε ο παππούς του όταν 3.000 χρόνια π.Χ. έπεσε μες στο τσάι της Κινέζας πριγκίπισσας Σι-Λινγκ-Τσι; Και πού να φανταζόταν πως αργότερα όλος ο κόσμος θα μιλούσε γι’ αυτόν και πως τελικά θα αποτελούσε είδος πολυτελείας τόσο σπουδαίο που ο άνθρωπος θα αντικαθιστούσε την προβιά του ζώου με ένα κομμάτι υφαντού; Και ευτυχώς που οι Σουφλιώτες είναι τόσο πρόθυμοι να τον υπηρετήσουν, αλλιώς πώς θα επιβίωνε; Διότι μόνος του αποκλείεται να τα κατάφερνε, αφού θέλει πέντε ημέρες να τον ταΐζουν !… Και μετά, λέει, κοιμάται και κοιμάται και κοιμάται και ξυπνώντας έχει μεγαλώσει τόσο πολύ που δεν του κάνουν τα ρούχα του και αλλάζει πουκάμισο. Όλο αυτό το κάνει τέσσερις φορές. Έπειτα όμως, θέλοντας να ξεφύγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του, τυλίγεται με μια γερή κλωστή, αυτή που οι άνθρωποι ονομάζουν μετάξι και αποτελείται από μείγμα δύο πρωτεϊνών, μέχρι που χάνεται…Θα μπορούσε όμως άραγε ένα πλάσμα με τόση ζωντάνια να μη δει το φως του ηλίου για δέκα μέρες; Γι’ αυτό και τελικά σπάζοντας το κουκούλι του, βγαίνει έξω πετώντας ψηλά. Πολύ ψηλά. Εφόσον όμως φυσικά, ο άνθρωπος δεν έχει διαπράξει το έγκλημα να ψήσει το κουκούλι του, για να πάρει το μετάξι και δεν έχει σκοτώσει τη μικρή χρυσαλίδα, που περιμένει ανυπόμονα να βγει έξω…
Αλλά φαίνεται πως ο μεταξοσκώληκας δεν είναι το μοναδικό πλάσμα που προτιμά το Σουφλί…Το δάσος της Δαδιάς, ένα χαρακτηριστικό δείγμα μεσογειακού οικοσυστήματος, φιλοξενεί 36 από τα 38 είδη αρπακτικών της Ευρώπης. Όλα τα πτηνά το Σουφλί επιλέγουν για τις εξορμήσεις τους και μάλιστα με πολλή σοφία. Γιατί τελικά αποτελεί μία πολύ αρχοντική πόλη για το ζωικό βασίλειο! Βασιλαετός, Μαυρόγυπας, Χρυσαετός…Οι παραλίγο προς εξαφάνιση άρχοντες των πτηνών βρίσκουν καταφύγιο στο δάσος αυτό 1km έξω από το χωριό της Δαδιάς. Εκεί, αξιοθαύμαστο είναι το ένστικτο των πτηνών, που όπως παρατηρήσαμε, προτιμούσαν να κυνηγήσουν μόνα τους παρά να πάρουν έτοιμο φαΐ από την ταΐστρα!! Γεγονός το οποίο εμάς τους ανθρώπους μας ξαφνιάζει, έχοντας συνηθίσει να επιλέγουμε, φυσικά, πάντοτε έτοιμα τα αγαθά χωρίς να κοπιάζουμε.
Οι στιγμές που περπατήσαμε στα στρωμένα με πορτοκαλοκόκκινα φύλλα δρομάκια ήταν λες και βγαλμένες από παραμύθι. «Παρακαλώ Ησυχία», έγραφε η πινακίδα τοποθετημένη από τη WWF, που προστατεύει το μοναδικό αυτό μέρος. «Για να μπορούν φαίνεται τα δέντρα να μιλούν μεταξύ τους ανενόχλητα.», θα σκεφτόταν ο οποιοσδήποτε επισκέπτης. Τα κλαδιά σκυφτά, σα να έψαχναν πού στο καλό επιτέλους πήγαιναν τα φύλλα τους, που αδύναμα πλέον έπεφταν στο έδαφος, σιγοψιθυρίζοντας το παραμύθι με το οποίο προσκαλούσαν τους ενδιαφερόμενους. Ένα παραμύθι για μία βασιλοπούλα, την Παγώνα, και τον αδελφό της, το Δήμο. Μία ιστορία που το δάσος αφηγείται στους πάντες δίχως διακρίσεις.
Αυτό το δάσος πραγματικά αποτελεί μία ζωντανή απόδειξη του συνεχούς αγώνα της φύσης να δίνει ζωή, παρά τις πολυάριθμες προσπάθειες του ανθρώπου να καταστρέψει κάθε τι φυσικό. Και παρ’ όλη την ανθρώπινη αυτή εκμετάλλευση, το δάσος συνεχίζει να προσφέρει. Δασική υλοτομία, συλλογή ρητίνης, παραγωγή ξυλοκάρβουνων, όλα δώρα της φύσης που δεχόμαστε με τόση αχαριστία.
Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου όσο θυμάμαι τον ποταμό Έβρο…«Προσοχή, να μην πέσετε μέσα!!» μας έλεγαν. Βλακείες όμως! Τι κακία μπορεί να κρύβει ένας τέτοιος μεγάλος αρχηγός που ολόκληρο το Σουφλί έχει αγκαλιάσει με τόση αγάπη; Και όχι μονάχα το Σουφλί, αλλά και τόσα άλλα σπάνια και απειλούμενα είδη, αποτελώντας ένα διεθνή υγρότοπο καθώς και προστατευόμενη περιοχή. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η παρουσία μιας τόσο πλούσιας ορνιθοπανίδας; 304 είδη πουλιών από τα 422 στην Ελλάδα, βρίσκουν καταφύγιο ή αναπαύονται σε αυτόν το συναρπαστικό βιότοπο.
Εκείνη την ημέρα στον Έβρο χιόνιζε. Ούτε που είχα φανταστεί πως υπάρχει μέρος τόσο άσπρο. Είχα θαμπωθεί! Τους λιγότερο μουντούς μήνες, όμως, μόνο άσπρο που δεν είναι το τοπίο, αφού πολλά παραποτάμια δάση διαθέτουν απίστευτη χλωρίδα με ιδιαίτερη οικολογική αξία. Υπήρχε φυσικά περίπτωση ο άνθρωπος να αφήσει ανεκμετάλλευτο ένα βιότοπο σαν αυτόν; Όχι βέβαια…Γι’ αυτό και άλλωστε ο Έβρος αντιμετωπίζει πολλές απειλές. Αύξηση αλμυρότητας του νερού, ανεξέλεγκτο παράνομο κυνήγι, υπερβόσκηση, αποξήρανση…Όλα με τη σφραγίδα του ανθρώπου και με αποτέλεσμα τη μείωση των παρατηρούμενων ειδών.
Απέναντι, στην άλλη όχθη, ήταν η Τουρκία. Ο Έβρος το φυσικό μας σύνορο. Και να τελικά! Η φύση ενώνει τους λαούς. Ο διχασμός γίνεται από εμάς τους ίδιους. Εξάλλου, θα ήμασταν πλεονέκτες εάν τέτοιο φίλο τον θέλαμε όλο δικό μας!
…..«Αφαιρέθηκα τώρα τόσο πολύ με όλα αυτά, που σίγουρα δε θα προλάβω να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου…», σκέφτομαι.
«Έλα πληγωμένο μου τεμπέλικο κορίτσι, θα σε βοηθήσουμε εμείς με τη βαλίτσα», μού λένε τα κορίτσια λες και ήταν στο μυαλό μου.
Τώρα τις κοιτώ να τρέχουν πέρα δώθε και ξαφνικά, ακριβώς όσο διαρκεί ένας σφυγμός, ξαναπερνάνε όλα από το μυαλό μου…Όλες εκείνες οι ώρες της εκδρομής σε μία μονάχα στιγμή. Αναρωτιέμαι αν θα ξαναέρθω ποτέ, ενώ μέσα μου ξέρω πως εμπειρία ήταν και τελείωσε και πως το Σουφλί θα επιζήσει και χωρίς εμένα!…
«Έλα τώρα! Και εμένα θα μου λείψει το Σουφλί…», μου λέει ένα κορίτσι. Την κοιτάω.
Και ναι, το ξέρω. Σε όλους θα λείψει. Απλά, να…Όλοι το ξέρουμε πως όλα κάποτε τελειώνουν. Αλλά και πάλι, ενώ το ξέρουμε, πάλι κάτι νιώθουμε όταν έρθει εκείνη η ώρα να τελειώσουν. Έτσι είναι. Όλα στη ζωή έτσι ακριβώς είναι. Σαν τις σουφλιώτικες εμπειρίες.
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ