Σ’ αφήνω αγόρι μου σήμερα

Πώς μου τρέμει η καρδιά

Για το πρώτο σου δάκρυ στον πίνακα.

Να μακραίνεις κοιτάζω στο δρόμο σου

ένας μικρός μικρός μαθητάκος

για το πρώτο σου μάθημα.

Σε βλέπω μικρή ζωγραφιά μου

Τα μικρά σου παπούτσια

Δυο παράξενα βάζα

Από μέσα ν’ ανθίζουνε

Τα δυο πόδια σου ακριβά μου λουλούδια.

Πώς βαδίζουνε σήμερα ανύποπτα

το δρόμο της γνώσης.

Έξη χρόνια τον έστρωνα μ’ όνειρα

έξη χρόνια φθονούσε επίμονα

να σε πάρει διαβάτη δικό του.

Πού να τόξερες γυιέ μου

πως στη μπλε σου ποδιά τελειώνει

η χαρά της μικρής λευτεριάς σου.

Από τώρα κι εμπρός το φθινόπωρο

Δε θ’ αρχίζει μονάχα με κούνιες.

Το μικρό σου ποδήλατο

θ’ αναμένει μετρώντας τις ώρες

να κινήσεις τις ρόδες του.

Κι ο μικρός αδελφούλης

θ’ απομείνει μονάχος.

Πόσο λίγο κρατήσαν παιδί μου

Οι ολάσπρες χαρές σου

η ζωή σου τι γρήγορα πούγινε

«ωρολόγιον πρόγραμμα».

Από τώρα μαντεύω τη μάχη σου

από τώρα σε βλέπω κι εμπρός

ν’ αγωνίζεσαι ατέλειωτα.

Πώς θ’ αντέξει η καρδούλα σου

τρυφερό γιασεμί μου

στους ανέμους που πνέουν αντίθετοι

στους ανέμους που όλο παλεύουν

να σε πάρουν μικρή μου βαρκούλα

ο καθείς στη φορά τη δική του.

Καλή τύχη μικρό μου αγόρι

Καλή ώρα στο δύσκολο πέρασμα

οι αγώνες σου πάντοτε

δίχως μίσος που πνίγει

η καρδιά σου απέραντη έκταση

απ’ αγάπη,

αγάπη,

αγάπη.

Βάσω Κουγέα

(Περιοδικό Νέα Εστία τεύχος 750:1958)