1923
Οι ξεριζωμένοι Έλληνες της Μικράς Ασίας βρήκαν αραξοβόλι σε μια καταπράσινη και απόμερη περιοχή της Αθήνας, τα Νέα Σφαγεία, τον σημερινό Δήμο Ταύρου.

1925
Μέσα σε ξύλινα παραπήγματα στέγασαν την πίκρα και τις φαμίλιες τους και κοιτάζοντας μ’ ελπίδα το μέλλον φρόντισαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Έτσι οι παιδεμένοι μα προοδευτικοί αυτοί άνθρωποι « οι πρόσφυγες » στήνουν το 1ο 5/θέσιο Δημοτικό Σχολείο για να δώσουν ό,τι πολυτιμότερο μπορούν στα παιδιά τους : τη μόρφωση.

1952 
Μέσα σε ένα καταπράσινο χώρο, πέρα από τα παραπήγματα, χτίζεται « το πέτρινο » παραδοσιακό διδακτήριο, με 6 αίθουσες διδασκαλίας περιτριγυρισμένο από μια τεράστια αυλή, μ’ ένα πέτρινο πηγάδι κάπου στο κέντρο της, με πολλές ελιές και άλλα καρποφόρα. Μπροστά απ’ τον αυλόγυρο περνά « το ρέμα » που συχνά πυκνά πλημμυρίζει και γίνεται αντικείμενο παιχνιδιού αλλά και κινδύνου.

1986
Χτίζεται η νέα πτέρυγα του Σχολείου μας που λειτουργεί σαν 10/θέσιο και στεγάζει και το 1ο Νηπιαγωγείο Ταύρου.
Τώρα πια το Σχολείο μας δεν περιστοιχίζεται από τα προσφυγικά παραπήγματα αλλά είναι τριγυρισμένο με μεγαθήρια από μπετόν. Το ρέμα δεν κυλά πια τα αφρισμένα απόνερά του, πάει κλείστηκε.

1999
Ο σεισμός του Σεπτεμβρίου 1999 προκαλεί μεγάλες ζημιές στο “πέτρινο”. Ευτυχώς η νέα πτέρυγα και το Νηπιαγωγείο έμειναν ανέπαφα. Με αναγκαστική συσπείρωση αλλά με υψηλό ηθικό αρχίσαμε τα μαθήματα της νέας χρονιάς. Προστέθηκαν στην αυλή δυο λυόμενες αίθουσες. Το “πέτρινο” ενισχύθηκε στατικά, αλλάχθηκε η κεραμοσκεπή του και τα παράθυρα με φροντίδα πάντα να μην χάσει την παραδοσιακή μορφή του. Παραδόθηκε τον επόμενο χρόνο ολόγερο και συνεχίζει αγέρωχο να στεγάζει την γνώση για τους μαθητές του Ταύρου.