Πάμε θέατρο
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” Ουίλιαμ Σάιξπηρ
Μήνας: Απρίλιος 2020
Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Σαν σήμερα το 1452 γεννήθηκε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ζωγράφος, γλύπτης, εφευρέτης, αρχιτέκτονας, μηχανικός και επιστήμονας, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι αποτελεί την προσωποποίηση του Αναγεννησιακού ανθρώπου. Περιέγραψε το πρώτο αλεξίπτωτο, σχεδίασε ιπτάμενες μηχανές, σχεδίασε τα ρουλεμάν, το πρώτο όπλο και το πρώτο ελικόπτερο!
Ένα από τα πιο γνωστά του έργα είναι η Μόνα Λίζα
Μελέτησε επίσης της ανατομία των ανθρώπων, των ζώων και έκανε λεπτομερείς σχεδιάσεις.
Τέλος έκανε σημαντικές παρατηρήσεις στους τομείς της γεωλογίας, της παλαιοντολογίας και της βοτανικής.
Προτάσεις και ιδέες Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης για μαθητές
Ιδέες και προτάσεις για να απασχοληθούν δημιουργικά τα παιδιά σε θέματα που αφορούν το Περιβάλλον από τον υπεύθυνο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Δ΄ Διεύθυνσης κ. Νίκο Στεφανόπουλο
Το υποστηρικτικό υλικό με θεματικό άξονα το περιβάλλον περιέχει τις παρακάτω ενότητες:
1.Μένουμε στο σπίτι και μαθαίνουμε δημιουργώντας για το περιβάλλον
2. Περιβαλλοντική εκπαίδευση και ηλεκτρονικά βιβλία
3.Περιβαλλοντική εκπαίδευση και παιχνίδια
4.Περιβαλλοντική εκπαίδευση και Μουσική
5. Ντοκιμαντέρ και Περιβαλλοντική Εκπαίδευση
6. Ευαισθητοποίηση και δράση για περιβαλλοντικά θέματα
1. Μένουμε στο σπίτι και μαθαίνουμε δημιουργώντας για το περιβάλλον (Μονάδα Εκπαίδευσης για το Περιβάλλον και την Αειφόρο Ανάπτυξη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου)
· Το υλικό στοχεύει στην παιδαγωγική υποστήριξη των γονέων και των παιδιών, ιδιαίτερα των μικρών ηλικιών, κατά την περίοδο της παραμονής μας στο σπίτι, για την αντιμετώπιση της διασποράς του COVID-19, τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, την αυτοπροστασία μας και την προστασία των δικών μας ανθρώπων.
Για τους μαθητές του Δημοτικού
Υλικό για Γονείς
|
Θέμα
|
Αρχείο
|
|
Περιβαλλοντικά πειράματα-παιδαγωγικές, δημιουργικές δραστηριότητες,
|
|
|
Περιβαλλοντικές κατασκευές
|
|
|
Περιβαλλοντικά παιχνίδια
|
 |
|
Περιβαλλοντικά παραμύθια και βιβλία (e-books)
|
2. Περιβαλλοντική εκπαίδευση και ηλεκτρονικά βιβλία
36 Free E-book για την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση- Online βιβλιοθήκη. Βρείτε και διαβάστε online στην βιβλιοθήκη μας, βιβλία για το Περιβάλλον, τη Φύση, τη χλωρίδα και την πανίδα, τη Γη κλπ. Εκδόσεις χρήσιμες για την Περιβαλλοντική εκπαίδευση (ευαισθητοποίηση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών) από γονείς και εκπαιδευτικούς/νηπιαγωγούς.
· Θάλασσα
Στον ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να βρείτε ακόμη μια μεγάλη συλλογή με ελεύθερα βιβλίασχετικά με το περιβάλλον και την οικολογία.
3. Περιβαλλοντική εκπαίδευση και παιχνίδια
Τα περιβαλλοντικά παιχνίδια για παιδιά είναι ένας τρόπος να συνδυαστεί η διασκέδαση, η γνωριμία με τη φύση και η γνώση.
Διαδραστικά παιχνίδια:
· ElectroCity πρόκειται για ένα παιχνίδι που επιτρέπει στους παίχτες να διοικήσουν τη δική τους εικονική πόλη. Το eco ego είναι ένα παιχνίδι που εξετάζει τις καθημερινές συνήθειες και την περιβαλλοντική τους επίπτωση.
· Climate Challenge Ένα παιχνίδι με κάρτες όπου οι επιλογές των καρτών σχετίζονται με ατομικές, τοπικές εθνικές και παγκόσμιες στρατηγικές επιλογές. Χρειάζεται η βοήθεια κάποιου μεγαλύτερου για να το παίξει ο μαθητής.
4. Περιβαλλοντική εκπαίδευση και Μουσική
Αρχικά, τα μουσικά κομμάτια μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αφορμή για συζήτηση, προβληματισμό κι ευαισθητοποίηση. Εκτός από τραγούδια, είναι και οι ήχοι από το περιβάλλον, όπως για παράδειγμα το τραγούδι των φαλαινών, οι ήχοι της πόλης και των εργοστασίων. Επιπλέον τρόπος είναι η κατασκευή μουσικών οργάνων με απλά υλικά. Η χρησιμοποίηση, ή καλύτερα, η επαναχρησιμοποίηση υλικών βοηθάει τα παιδιά να έρθουν κοντά σε έννοιες, όπως η ανακύκλωση και ο σεβασμός στο περιβάλλον.
· Τέσσερις εποχές, Αντόνιο Βιβάλντι
· Λίμνη των κύκνων, Τσαϊκόφσκι
· Το πέταγμα της μέλισσας, Κόρσακοφ
Μουσική και Περιβαλλοντική Εκπαίδευση – Ιδέες και Υλικό για δραστηριότητες
(από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Βάμου – Χανίων)
· Στον οδηγό αυτό συμπεριλαμβάνονται τραγούδια, στίχοι και δραστηριότητες βασισμένες στα μουσικά κομμάτια. Επίσης, μπορείτε να βρείτε οδηγίες και ιδέες για κατασκευή μουσικών οργάνων. Ένα υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Για να δείτε την έκδοση πατήστε εδώ
5. Ντοκιμαντέρ και Περιβαλλοντική Εκπαίδευση
· Παρακολουθήστε ντοκιμαντέρ με τα παιδιά και ανακαλύψτε παρέα περισσότερες πληροφορίες για τα ζώα και τα φυτά. Για να δείτε τη λίστα των ντοκιμαντέρ με όλα τα ζώα πατήστε στον ακόλουθο σύνδεσμο: Disney – Ο μαγικός κόσμος των ζώων playlist
Συνοδεύουμε τη Dana καθώς συναντάει ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν μόνο πράσινη ενέργεια ή τουλάχιστον προσπαθούν γι αυτό…
Μια ομάδα από σχεδιαστές, αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τα σκουπίδια ως πρώτη ύλη για να τα «αναβαθμίσουν» σε υπέροχα αντικείμενα καθημερινής χρήσης.
Ένας από τους παλαιότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς στην Ευρώπη που εξακολουθεί να λειτουργεί, βρίσκεται στο Braine-le-Comte, μια μικρή βελγική πόλη 40 χιλιόμετρανότια-δυτικά των Βρυξελλών. Από φέτος, θα φιλοξενεί ένα από τα πιο ενεργειακά αποδοτικά κτίρια στη χώρα! Όταν η παλιά τεχνολογία συναντά τη σύγχρονη, οι δύο μηχανικοί που είναι επιφορτισμένοι με το έργο, μας αφηγούνται τα πάντα για αυτή την ιστορία επιστροφής από το μέλλον.
Με αφορμή το μεγάλο αριθμό από μπαταρίες που καταναλώνονται, ένας νεαρός φοιτητής έρχεται με μια έξυπνη λύση που θα βοηθήσει το περιβάλλον, αλλά θα μπορούσε επίσης να συνεισφέρει στην εξοικονόμηση χρημάτων.
Η Loccioni, μια ιταλική εταιρεία που επιχειρεί να συνδυάσει την άνεση, την τεχνολογία, την αποδοτικότητα και την εξοικονόμηση ενέργειας, δημιούργησε το «Leaf House», ένα κτίριο με μηδενικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, χτισμένο σε αρμονία με το περιβάλλον γύρω του, μέσω του οποίου επιτυγχάνει ενεργειακή αυτάρκεια.
· Αεικίνητο Νερό
Τα παιδιά σε μια θερινή κατασκήνωση είχαν λίγες επιλογές όσον αφορά την πρόσβασή τους σε νερό: ή να κουβαλήσουν το νερό, σε όλη τη διαδρομή, από το κοντινό ρυάκι, ή να το μεταφέρουν με φορτηγό. Τελικά επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν μια ειδική αντλία που μπορεί να ανεβάσει το νερό χωρίς καμία άλλη ενέργεια πέρα από εκείνη που παράγει η ίδια η ροή του.
6. Ευαισθητοποίηση και δράση για περιβαλλοντικά θέματα
Γνώριζες ότι οι τροφές που καταναλώνουμε επηρεάζουν άμεσα την υγεία μας αλλά και το περιβάλλον που ζούμε; Πώς μπορούμε να κάνουμε καλύτερες διατροφικές επιλογές και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε έναν υγιέστερο πλανήτη;
Στο πρόγραμμα «Υγιή παιδιά, υγιής πλανήτης» του WWF Ελλάς προσφέρονται μια σειρά από απλές και πρακτικές λύσεις για όλους. Ξεναγηθείτε στην ιστοσελίδα και μάθετε τι μπορείτε να κάνετε για να μεγαλώσετε υγιή παιδιά σε έναν υγιή πλανήτη. Μην ξεχνάτε ότι το μέλλον των παιδιών μας περνάει από το πιάτο τους. Για να δείτε όλο το υλικό πατήστε στον ακόλουθο σύνδεσμο https://food.wwf.gr/
Η Ειρήνη είναι ένα μικρό κορίτσι που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Στην αρχή βιώνει την ανασφάλεια και την απόρριψη μέχρι να βρει προστασία, αγάπη και ζεστασιά στο πιο απίθανο μέρος.
Η «Ειρήνη» είναι ένα εκπαιδευτικό εργαλείο από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες για παιδιά 5-8 ετών και έχει σχεδιαστεί για να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς να αναπτύξουν μέσα στην τάξη θέματα όπως η διαφορετικότητα, η ανεκτικότητα και οι πολιτισμικές διαφορές.
Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ειρήνη» διαρκεί 7 λεπτά και συνοδεύεται από σημειώσεις για τους εκπαιδευτικούς.
Ο Σταγονούλης είναι ο μικρότερος εργαζόμενος της ΕΥΔΑΠ και ο υπεύθυνος του περιβαλλοντικού προγράμματος για το νερό.
Είναι ο καλύτερος φίλος των παιδιών που επισκέπτονται την ΕΥΔΑΠ και τα βοηθά να μάθουν μαζί για το περιβάλλον και το πολύτιμο αγαθό μας, το νερό.
Μαζί του βλέπουμε τη διαδρομή και την ιστορία του νερού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο Σταγονούλης διαθέτει: ένα βιβλίο για το περιβάλλον,το νερό και τον κύκλο του, καθώς και την ύδρευση στην Αθήνα από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα.
- ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ (ΚΑΛΛΙΣΤΩ)
Εκπαιδευτικό υλικό που στοχεύει αφενός στην κατανόηση της αναγκαιότητας για τη διατήρηση της άγριας ζωής και φύσης και αφετέρου στην καλλιέργεια του εθελοντισμού σε δράσεις για την προστασία των ελληνικών δασών.
Μουσείο Γουλανδρή
Δημιουργούμε από το σπίτι!
Εμπνεύσου από τα αγαπημένα σου αντικείμενα και δημιούργησε τα δικά σου έργα από το σπίτι. Μην περιοριστείς σε τεχνικές και υλικά! Εκφράσου ελεύθερα με ό,τι υλικά διαθέτεις στο σπίτι και μοιράσου μαζί μας τις δημιουργίες σου (ζωγραφιές, κατασκευές, γλυπτά).
Μπορείς εάν θέλεις να εξερευνήσεις μερικά από τα έργα της συλλογή μας online, όπου θα συναντήσεις καλλιτέχνες οι οποίοι επίσης άντλησαν έμπνευση από τα αγαπημένα τους αντικείμενα.
Όπως ο Vincent Van Gogh στη Νεκρή φύση με καφετιέρα, που με τόση αγάπη ζωγραφίζει ορισμένα από τα λιγοστά του υπάρχοντα. Άλλοι επιλέγουν να φτιάξουν μόνοι τους τα προσωπικά τους αντικείμενα, όπως ο Paul Gauguin σμιλεύει και φιλοτεχνεί το Σκαλιστό μπαστούνι. Ενώ ο Edgar Degas αποτελεί άλλο ένα ιδιοφυές παράδειγμα, που για προσωπική του ευχαρίστηση και με οδηγό την παρατήρηση μετατρέπει σε γλυπτά τα αγαπημένα του θέματα για να τους δώσει ζωή – ένα από αυτά είναι και το Άλογο στην ποτίστρα.
Τα έργα σου θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα μας και μόλις το Μουσείο ανοίξει και πάλι για το κοινό, 25 ζωγραφικά έργα και 5 κατασκευές που θα επιλέξει τριμελής επιτροπή, υπό την επίβλεψη της Μαρίας Κουτσομάλλη, Υπεύθυνης της Συλλογής του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή, θα έχουν την ευκαιρία να εκτεθούν στο φουαγιέ του Αμφιθεάτρου!
Συμμετοχές
Όροι συμμετοχής
· Τα έργα σας, έως δύο στον αριθμό ανά συμμετέχοντα, μπορείτε να μας τα στείλετε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση έως τις 09/05/2020
.· Αφού ολοκληρώσετε τα έργα σας, μπορείτε να τα σκανάρετε ή να τα φωτογραφίσετε και να μας τα στείλετε στο education@goulandris.gr με το ονοματεπώνυμό σας, τον τίτλο του έργου, τις διαστάσεις του, τα υλικά που χρησιμοποιήσατε, την ηλικία σας, καθώς και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Σε περίπτωση που εμπνευστήκατε από κάποιο έργο της Συλλογής μας, μπορείτε να αναφέρετε επίσης τον τίτλο του έργου και τον δημιουργό του (δεν είναι όμως απαραίτητη προϋπόθεση).
· Τα ζωγραφικά έργα να μην ξεπερνούν τις διαστάσεις 39 x 50 εκ.· Οι κατασκευές και τα γλυπτά να μην ξεπερνούν τις διαστάσεις 40 x 40 x 40 εκ.
· Για τα έργα που θα επιλεγούν για την έκθεση στο φουαγιέ του Αμφιθεάτρου, θα επικοινωνήσουμε εμείς μαζί σας για περισσότερες διευκρινήσεις.
Tips για την φωτογράφιση
Τοποθετήστε το έργο σας σε μία ουδέτερη μονόχρωμη επιφάνεια (όπως για παράδειγμα ένα λευκό τοίχο ή δάπεδο) και προσπαθήστε να κεντράρετε το έργο στην οθόνη σας, κρατώντας τη κάμερα σας σε παράλληλη ευθεία θέση από το έργο, χωρίς κλήση για καλύτερο αποτέλεσμα. Εάν δείτε ότι η φωτογραφία βγαίνει θολή ξαναπροσπαθήστε μέχρι να έχετε ένα καλό αποτέλεσμα!
Πασχαλιάτικα παραμύθια (Το σοκολατένιο κοκοράκι-Η φίλη μου Νέλλη Κουνέλη, πασχαλιάτικο κουνέλι.- Το σπιτάκι της αγάπης- Ο γάτος που «μιλούσε»-Η κοτούλα με τα κόκκινα αυγά- Το αυγό-Τι έγινε εκείνο το βράδυ της Ανάστασης)
Το σοκολατένιο κοκοράκι
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μισό κιλό σοκολάτα.
Τόσο περίσσεψε του κυρ – Γλυκοσιρόπη, του ζαχαροπλάστη, όταν τελείωσε τις σοκολατένιες πασχαλινές λιχουδιές: κούνελους, παπάκια, αβγά γεμάτα καραμέλες. Ενώ τα καμάρωνε, νάσου ένα σγουρομάλλικο παιδάκι.
-Καλημέρα, παππού! φώναξε και τον φίλησε σβουριχτά.
-Καλημέρα, παππού! φώναξε και τον φίλησε σβουριχτά.
Του κυρ-Γλυκοσιρόπη γελούσαν και τα μουστάκια του.
-Καλώς τον! Πάνω στην ώρα! Τι θέλεις για τη Λαμπρή;
-Καλώς τον! Πάνω στην ώρα! Τι θέλεις για τη Λαμπρή;
-Ένα σοκολατένιο κοκοράκι! ζήτησε ο πιτσιρίκος.
Ο παππούς στρώθηκε στη δουλειά τραγουδώντας, γιατί το εγγονάκι του τον γέμιζε χαρά. Έτσι, οι χαρούμενες νότες ζυμώθηκαν με τα υλικά. Και το κοκοράκι πέτυχε τόσο, που έμοιαζε έτοιμο να μιλήσει. ή μήπως να τραγουδήσει;
Ο μικρός το πήρε ενθουσιασμένος.
Το βράδυ, στο δωμάτιο του, την ώρα που οι άνθρωποι κοιμούνται και τα παιχνίδια ζωντανεύουν, το σοκολατένιο κοκοράκι άνοιξε τα μάτια.
-Τρι-λι-ρί-κρυ! έκανε τραγουδιστά.
-Τρι-λι-ρί-κρυ! έκανε τραγουδιστά.
-Κικιρίκου, θες να πεις, το διόρθωσε ένα κουρδιστό μαϊμουδάκι.
-Γιατί κικιρίκου; απόρησε αυτό. Εγώ τραγουδώ.
-Τα κοκόρια δεν τραγουδούν, εξήγησε το κουνιστό αλογάκι. Ξυπνούν τον κόσμο το πρωί.
-Εγώ δα τους νανούριζα να ξανακοιμηθούν! είπε το κοκοράκι.
-Δεν καταλαβαίνεις; πετάχτηκε ένα τόπι. Όλα υπάρχουμε για κάποιο σκοπό. Μ’ εμάς, τα τόπια, παίζουν τα παιδιά… οι φασουλήδες τα διασκεδάζουν… τα τρενάκια ταξιδεύουν τη φαντασία τους… τα χνουδωτά αρκουδάκια τους διώχνουν τα κακά όνειρα… Κι εσείς, οι σοκολάτες, τα γλυκαίνετε.
-Όμως στη ζέστη λιώνετε, όπως εγώ, πρόσδεσε η πασχαλιάτικη λαμπάδα.
-Όμως στη ζέστη λιώνετε, όπως εγώ, πρόσδεσε η πασχαλιάτικη λαμπάδα.
Αν σε αγκαλιάσουν ηλιαχτίδες, χάθηκες!
-Να χαθώ, έτσι και δεν προλάβω να δω τον ήλιο και δεν τραγουδήσω! πείσμωσε το κοκοράκι.
-Ξεροκέφαλο! μουρμούρισε μια καραμούζα. Κι εμείς αγαπάμε το τραγούδι, αλλά δεν κάνουμε έτσι!
-Μην τους ακούς, ψιθύρισε ένα στρατιωτάκι. Κάνε ό,τι σου λέει η καρδιά σου. Θυμήσου όμως πως εμείς ζωντανεύουμε μόνο τη νύχτα. Αν σε βρει έξω η μέρα, δε 8α μπορείς να γυρίσεις. Κάνε γρήγορα λοιπόν, όσο πιο γρήγορα μπορείς!
Ο κοκορίκος πήδησε από το μισάνοιχτο παράθυρο στον κήπο.
Το δροσερό χορτάρι και τα γιασεμιά μοσχοβολούσαν. Ο ουρανός έλαμπε, φορτωμένος αστέρια, και το φεγγαρόφωτο έλουζε τα δέντρα, τους Θάμνους… και μια παράξενη σκιά που προχωρούσε κλεφτά.
Το δροσερό χορτάρι και τα γιασεμιά μοσχοβολούσαν. Ο ουρανός έλαμπε, φορτωμένος αστέρια, και το φεγγαρόφωτο έλουζε τα δέντρα, τους Θάμνους… και μια παράξενη σκιά που προχωρούσε κλεφτά.
-Ποιος είσαι; ρώτησε αλαφιασμένο το κοκοράκι.
Πλησιάζει και βλέπει ένα πετεινό με μια βαλίτσα.
-Είμαι ο κόκορας του σπιτιού, συστήθηκε αυτός.
-Χαίρω πολύ, είπε το κοκοράκι.
-Μη χαίρεσαι τόσο. Δε θα με ξαναδείς!
-Γιατί;
-Γιατί φεύγω! Βαρέθηκα να ξυπνάω χαράματα αυτούς τους αχάριστους, κι αντί για ευχαριστώ, να ακούω “Σσστ!” ή να τρώω παντόφλες κατακεφαλα. Δεν τους αρέσει, λέει, που είμαι βραχνός. Μήπως εμένα μ’ αρέσει εδώ; Γι’ αυτό θα βρω αλλού την τύχη μου. Πάντα ονειρευόμουν άλλωστε να γυρίσω τον κόσμο!
-Στάσου! ξεροκατάπιε το κοκοράκι. Πώς θα ξυπνούν οι άνθρωποι;
-Με ξυπνητήρι! απάντησε θυμωμένος αυτός. Τι με νοιάζει;
Και τινάζοντας την ουρά, δρασκέλισε την αυλόπορτα κι έφυγε.
Σε λίγο, χάραζε. Τα ζώα ήθελαν τάισμα, τα φυτά πότισμα, το σπίτι συγύρισμα. Έπρεπε να ζυμωθούν τσουρέκια, να βαφτούν τα αβγά. Ποιος θα ξυπνούσε τον κόσμο;
Σε λίγο, χάραζε. Τα ζώα ήθελαν τάισμα, τα φυτά πότισμα, το σπίτι συγύρισμα. Έπρεπε να ζυμωθούν τσουρέκια, να βαφτούν τα αβγά. Ποιος θα ξυπνούσε τον κόσμο;
“Εγώ”, σκέφτηκε το κοκοράκι. Σκαρφάλωσε λοιπόν στο φράχτη και, μόλις χρύσισε η αυγούλα, άρχισε να τραγουδά.
Τι τραγούδι ήταν αυτό! Ακόμα κι ο άνεμος σώπασε για να το ακούσει. Μαγεύτηκαν και οι νεράϊδες της νύχτας, που μάζευαν βιαστικά τα πέπλα τους. Πόσο μελωδικά τραγουδούσε! Και πόσο γενναίο ήταν που δε φοβόταν μη λιώσει!
Φεύγοντας, η μικρότερη νεράϊδα τού πέταξε ένα νυχτολούλουδο από το στεφάνι της, μαζί μ’ ένα φιλί. Μια παράξενη ζεστασιά τύλιξε το κοκοράκι. Ο ήλιος έβγαινε… Θα το έλιωνε… Άνοιξε τα μάτια να δει ολόγυρα τελευταία φορά, μα… τι θαύμα έγινε; Δεν ήταν πια σοκολατένιο. Είχε αληθινό φτέρωμα… ράμφος… λοφίο! Τρισευτυχισμένο, συνέχισε να τραγουδά. Γιατί, η ευτυχία είναι πιο γλυκιά όταν τη χαρίζεις και στους άλλους.
Οι άνθρωποι ξύπνησαν χαμογελαστοί και καλοδιάθετοι, κι έτσι ξυπνούν πάντα από τότε. Κι αν κάποια μέρα τύχει να περάσετε από εκεί, μην απορήσετε που το μικρό αυτό πετεινάρι λαλεί τόσο γλυκά. Στο κάτω – κάτω, κάποτε ήταν καμωμένο από σοκολάτα!
Η κοτούλα με τα κόκκινα αυγά
Θα σας πω μια αληθινή ιστορία, που μου τη διηγήθηκε ο παππούς μου όταν ήμουν μικρός.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ζούσε στο χωριό του μια γριούλα.
Ήταν πολύ – πολύ μεγάλη, ίσως εκατό χρονών, κοντή, σκυφτή, και τυλιγμένη πάντοτε στα μαύρα της ρούχα.
Όλο το χρόνο δούλευε ακούραστα στο περιβόλι της και είχε απ’ όλα τα καλά.
Ζούσε σ’ ένα όμορφο σπιτάκι, έχοντας συντροφιά της μια μικροσκοπική κοτούλα, μ’ ένα στραβό λειρί σαν κοκορακι.
Αυτή η παράξενη κοτούλα δεν έκανε κανένα αβγό για έντεκα ολόκληρους μήνες, όμως όλο το μήνα πριν τη Μεγαλοβδομάδα γεννούσε κάθε μέρα κι από ένα μικρούλι, μακρόστενο αβγουλάκι, που ήταν -ξέρετε τι; ολοκοκκινο. Μάλιστα: ολοκοκκινο, σαν βαμμένο.
Αυτή η παράξενη κοτούλα δεν έκανε κανένα αβγό για έντεκα ολόκληρους μήνες, όμως όλο το μήνα πριν τη Μεγαλοβδομάδα γεννούσε κάθε μέρα κι από ένα μικρούλι, μακρόστενο αβγουλάκι, που ήταν -ξέρετε τι; ολοκοκκινο. Μάλιστα: ολοκοκκινο, σαν βαμμένο.
Όλοι στο χωριό παραξενεύονταν, μα κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο. Κι όταν ρωτούσαν τη γιαγιά πώς γινόταν άραγε αυτό το θαύμα, εκείνη χαμογελούσε λιγάκι πονηρά, έσκυβε το κεφάλι κι έλεγε:
“Α, μη τα ρωτάτε αυτά τα πράγματα. Γίνονται, γίνονται – ξέρω κι εγώ;”
“Α, μη τα ρωτάτε αυτά τα πράγματα. Γίνονται, γίνονται – ξέρω κι εγώ;”
Και μάζευε τα αβγά, τα έβραζε να σφίξουν, και τα μοίραζε στον κόσμο να τα τσουγκρίσουν μετά την Ανάσταση.
Έτσι συνέβαινε πάντα στο χωριό του παππού μου, όσο παλιά μπορούσε να Θυμηθεί.
Ώσπου, μια φοβερή χρονιά, κάποιος τρύπωσε μες στην αυλή της γιαγιάς, άρπαξε την κότα με τα κόκκινα αβγά και χάθηκε μες στη νύχτα σαν σκιά.
Ήταν οι μέρες που Θα άρχιζε να γεννάει, βλέπετε, και ο κλέφτης ήθελε τη μαγική κότα για λογαριασμό του.
Η γιαγιά έψαξε παντού να τη βρει, αλλά άδικος κόπος. Χτύπησε πόρτες, μπήκε σε ξένες αποθήκες, τρύπωσε μέσα σε θάμνους, βγήκε στην εξοχή – και πού δεν πήγε…
Πολλοί χωριανοί μάλιστα ορκίζονταν πως την είδαν να μιλάει ακόμα και με δυο γέρικες αλεπούδες, που της ορκίζονταν με τη σειρά τους πως όχι, όχι, δεν είχαν πειράξει αυτές την κότα της. Και η γιαγιά, όταν είδε κι απόειδε, αρρώστησε από τον καημό της, και ούτε να φάει ήθελε πια, ούτε να δουλέψει στο περιβόλι της, ούτε τίποτα. Και όλοι έλεγαν πως δε θα αντέξει, θα πεθάνει πριν το Πάσχα.
Κι έπειτα… α, έπειτα ο Χειμώνας ξαναήρθε απρόσκλητος, κι ας είχε μόλις φύγει για τα βουνά, και στρώθηκε πάνω από το χωριό, άσπρος, φοβερός και παγωμένος, και ο κόσμος κλείστηκε στα σπίτια, τα παιδιά σταμάτησαν το παιχνίδι, τα ζώα μουκάνιζαν και βέλαζαν στους στάβλους και στα μαντριά τους, και τα δέντρα ζάρωσαν λες και φοβούνταν το τσεκούρι…
Κι έφτασε η Μεγαλοβδομάδα, και το κρυσταλλιασμένο χωριό αναρωτιόταν τι άλλο, άραγε, 8α το χτυπήσει.
Ώσπου, τη νύχτα ανάμεσα Τετάρτη και Πέμπτη -αυτή την Πέμπτη που τη λένε και Κόκκινη, ο κλέφτης, κρυφά, γύρισε ταραγμένος και μετανιωμένος την κοτούλα στο κοτέτσι της γιαγιάς, μαζί μ’ ένα καλάθι αβγά: μικρούλια, μακρόστενα και ολόλευκα.
Καταλάβατε τι είχε γίνει;
Η γιαγιά άκουσε τη φασαρία, έτρεξε στην αυλή, είδε την κοτουλα κουρνιασμένη στη φωλιά της και καταχάρηκε.
Κι ως το μεσημέρι η κότα γέννησε ξανά, κι αυτή τη φορά το αβγό της ήταν κατακόκκινο και λαμπερό όπως πάντα, κι από μέσα του, από ένα τόσο μια σταλιά ραγισματάκι, ξεχύνονταν ένα σωρό μυρωδιές – αυτες που φέρνουν την Άνοιξη! είπα στον παππού μου.
Ακριβώς, απάντησε εκείνος. Την Άνοιξη. Που ήρθε πάλι στο χωριό, έστω και λίγο αργοπορημένη, λιώνοντας πέρα ως πέρα τα χιόνια που το είχαν σκεπάσει.
-Μα πώς εξηγείται, παππού; τον ρώτησα τότε.
-Α, μη τα ρωτάς αυτά τα πράγματα, μου είπε. Γίνονται, γίνονται – ξέρω κι εγώ;
,
Δεν είχε κανένα στον κόσμο ο Θοδωρής. Όλη του ιην ευτυχία την άρπαξε μια νύχτα ο άγριος άνεμος κι η καταιγίδα. Κι έμεινε ολομόναχος στο χωριό του, να δουλεύει πότε δω και πότε κει για μια μπουκιά ψωμί.
Το καλοκαίρι κοιμόταν κάτω από τα δέντρα, το χειμώνα τρύπωνε σε κάποιο μαντρί.
-Να είχα τουλάχιστον ένα σπιτάκι! Μια τοσηδά καμαρούλα, ίσα που να με χωράει… έλεγε με παράπονο.
Όλα τα πλάσματα της γης έχουν το σπιτάκι τους. Το χελιδόνι, το σαλιγκάρι, η χελώνα, η μέλισσα… Όλα. Μονάχα εγώ δεν έχω μια τρυπούλα να χωθώ.
Και τα δάκρυα κυλούσαν καυτά στα μάγουλα του. Ένα παγωμένο πρωινό, ξύπνησε το αγόρι ο γερο – Χειμώνας, σφυρίζοντας του άγρια στο αφτί:
-Έϊ, Θοδωρή… Ξύπνα! Θα σε πάρει ο βοριάς κι η θύελλα… Δε φοβάσαι;
-Τι να κάνω, μπαρμπα – Χειμώνα μου; αποκρίθηκε πικραμένο το αγόρι. Έχω σπίτι να χωθώ;
-Να σου χτίσω εγώ μια καλύβα… ψιθύρισε σκεφτικός ο γερο – Χειμώνας, μόνο που θα είναι από χιόνι.
Και στη στιγμή, κουβάλησε μια μεγάλη χιονένια μπάλα και του έχτισε μια καλύβα. Όμως, ξαφνικά, ξέσπασε μπόρα δυνατή κι η βροχή έλιωσε τη χιονένια καλύβα.
-Τι άτυχος που είμαι! είπε ο Θοδωρής.
Πέρασε ο χειμώνας, κι ένα όμορφο πρωινό ξυπνά και βλέπει μπροστά του την Άνοιξη.
-Μη στενοχωριέσαι, Θοδωρή. Θα μαζέψω τους πιο όμορφους ανθούς μου και θα σου φτιάξω έναν πύργο λουλουδενιο, που θα τον θαυμάζουν όλοι και θα λένε:
-Να το παλάτι που έχτισε η Άνοιξη για τον Θοδωρή!
Και στήθηκε στη στιγμή ο λουλουδένιος πύργος, κι έκλαιγε το αγόρι από χαρά.
Μα η ευτυχία του δεν κράτησε πολύ. Ένας δυνατός αέρας μάδησε τα λουλούδια και σάρωσε το άνθινο παλατάκι. Το παιδί τράβηξε θλιμμένο κατά τη θάλασσα. Ένα γλαροπούλι ιού χάϊδεψε τα μαλλιά.
-Γιατί κλαις;
-Δεν είναι τυχερό μου να έχω κι εγώ μια φωλίτσα… αποκρίθηκε με παράπονο.
-Πάψε να στενοχωριέσαι! Θα βουτήξω με τα αδέρφια μου στη θάλασσα και δα φέρω τα πιο σπάνια κοχύλια. Και μ’ αυτά δα σου χτίσουμε ένα σπιτάκι στην ακροθαλασσιά, που θα αστράφτει στον ήλιο και που όμοιο του δε θα υπάρχει σε ολόκληρη τη γη. Θα δεις! Για πότε οι γλάροι έστησαν το κοχυλένιο σπιτάκι!
Ο Θοδωρής έτριβε τα μάτια του.
-Τι θαύμα είναι τούτο; ψιθύρισε. Μήπως ονειρεύομαι;
Μα και πάλι δεν πρόλαβε να χαρεί. Ένα πελώριο κύμα σάρωσε το παλατάκι, και τα κοχύλια σωριάστηκαν στην αμμουδιά.
Με σκυμμένο κεφάλι, ο Θοδωρής ανηφόρισε στο χωριό κι αποκοιμήθηκε κάτω από τα πλατάνια…
Ήρθε η Μεγαλοβδομάδα κι όλο το χωριό φόρεσε τα γιορτινά του για να υποδεχτεί τη Λαμπρή. Από την εκκλησία ξεχύνονταν ψαλμωδίες. Βιολέτα και πασχαλιά μοσχοβολούσε όλη η πλάση, μαζί με μυρωδιές από τσουρέκια και λαμπροκούλουρα. Η νύχτα της Ανάστασης βρήκε τον Θοδωρή κουρνιασμένο στη ρίζα ενός πεύκου κοντά στην εκκλησία.
Ένιωθε αβάσταχτη μοναξιά. Ώσπου ένα ποταμάκι από λευκά αναμμένα κεράκια κύλησε απαλά στον περίβολο της εκκλησίας.
-Χριστός Ανέστη!
Χαρμόσυνες καμπάνες αντήχησαν κι έγινε μέρα η νύχτα.
Ατέλειωτα πυροτεχνήματα έσκαγαν ψηλά στον ουρανό και του κρεμούσαν πολύχρωμα σκουλαρίκια. Κι όλοι αγκαλιάζονταν κι έδιναν ο ένας στον άλλο το φιλί της αγάπης κι ύστερα τραβούσαν για τα σπίτια τους.
Ατέλειωτα πυροτεχνήματα έσκαγαν ψηλά στον ουρανό και του κρεμούσαν πολύχρωμα σκουλαρίκια. Κι όλοι αγκαλιάζονταν κι έδιναν ο ένας στον άλλο το φιλί της αγάπης κι ύστερα τραβούσαν για τα σπίτια τους.
Μια κοπέλα έμεινε τελευταία. Ήταν πανέμορφη… Πλησίασε τον Θοδωρή και του έδωσε τη μία από τις δυο αναμμένες λαμπάδες που κρατούσε. Του χάϊδεψε τα μαλλιά κι η φωνή της έμοιαζε με τραγούδι.
Χριστός Ανέστη, Θοδωρή. Μην είσαι πια λυπημένος! Θα σου χτίσω εγώ ένα σπιτάκι… Μόνο που δε θα είναι ούτε από χιόνι, ούτε από λουλούδια, ούτε από σπάνια κοχύλια. Το δικό μου σπιτάκι δα είναι φτιαγμένο από αγάπη.
-Ποια είσαι; ρώτησε παραξενεμένος ο Θοδωρής.
-Με λένε Αγάπη… αποκρίθηκε η κοπέλα.
Κι έχτισε για το αγόρι ένα σπιτάκι, που τι περίεργο…- ήταν φτωχό, μα έμπαινε ο ήλιος από παντού και του χάριζε το χρυσάφι του.
Ήταν μια σταλιά, μα χωρούσε όλα τα καλά της γης.
Κι έζησε πολλά – πολλά χρόνια ευτυχισμένος ο Θοδωρής στο ευλογημένο αυτό σπιτάκι της Αγάπης, που δεν το σάρωσαν ποτέ ούτε τα κύματα, ούτε ο άνεμος, ούτε η καταιγίδα.
Ήταν μια σταλιά, μα χωρούσε όλα τα καλά της γης.
Κι έζησε πολλά – πολλά χρόνια ευτυχισμένος ο Θοδωρής στο ευλογημένο αυτό σπιτάκι της Αγάπης, που δεν το σάρωσαν ποτέ ούτε τα κύματα, ούτε ο άνεμος, ούτε η καταιγίδα.
Τι έγινε εκείνο το βράδυ της Ανάστασης
Θα σας το πω εγώ…
Εκείνο το βράδυ της Ανάστασης, ο Πασχάλης πείσμωσε:
-Δε θα νυστάξω! Δε θα νυστάξω! είπε.
Γιατί ήταν κιόλας πέντε χρονών και δεν τα είχε καταφέρει ως τώρα να μείνει ξύπνιος ως εκείνη τη στιγμή που ο παπα – Νικόλας έλεγε το Χριστός Ανέστη.
Ούτε είχε ακούσει όλα μαζί τα καράβια να βουίζουν δυνατά “βου βου βου!”. Ούτε είχε δει τον ουρανό να γίνεται χρωματιστός κήπος από τα ωραία πυροτεχνήματα. Ουτε είχε χαρεί με τα φιλιά που έδινε ο ένας στον άλλο “ματς-μουτς”, ουτε είχε σπάσει το αβγό κανενός “τσακ-τσακ” στην ολόφεγγη αυλή της εκκλησιάς. Κι όλα αυτά τα είχε χάσει εξαιτίας της κυρίας Νύστας και του κυρίου Ύπνου.
Αυτοί οι δύο έφταιγαν.
Φέτος, λοιπόν, ο Πασχάλης το ‘βαλε πείσμα.
-Δε θα νυστάξω! Δε θα νυστάξω! Δε θα νυστάξω! είπε και λάλησε.
Ντύθηκε με τα καινούργια ρούχα της νονάς του, φόρεσε τα καλά του παπούτσια, έβαλε δίπλα στο τραπεζάκι την καταπληκτική του λαμπάδα, κι έτσι πανέτοιμος κάθισε στον καναπέ και περίμενε τους δικούς του να ντυθούν…
Ντύθηκε με τα καινούργια ρούχα της νονάς του, φόρεσε τα καλά του παπούτσια, έβαλε δίπλα στο τραπεζάκι την καταπληκτική του λαμπάδα, κι έτσι πανέτοιμος κάθισε στον καναπέ και περίμενε τους δικούς του να ντυθούν…
Ξαφνικά, νάσου και βλέπει την κυρία Νύστα από το ανοιχτό παράθυρο. Ήταν χαμογελαστή, όπως πάντα. Του έκλεισε το μάτι πονηρά. Κι από πίσω, νάσου και ο κύριος Ύπνος μ’ ένα καλαθάκι γεμάτο όνειρα!
Ώσπου να πεις “τρία”, ο Πασχάλης σφάλισε τα ματόκλαδα κι άρχισε ένα πανέμορφο… ροχαλητό: –χρρρ χρρρ χρρρ!
Ο Πασχάλης είχε δυο καλές φίλες. Δε σας το είπα αυτό. Ήταν μια πασχαλιά στην αυλή του σπιτιού του, και μια πασχαλιτσα, εκείνο το ζουζουνάκι με το κόκκινο πανωφόρι και τις εφτά μαύρες βούλες στη ράχη. Μπορεί να είναι κι οχτώ. Δε θυμάμαι.
Μες στον ύπνο του, λοιπόν, ο Πασχάλης είδε την πασχαλιά να κουνάει τα κλαδιά της πέρα-δώθε και να γεμίζει την αυλή με μοβ λουλουδάκια. Το ένα της κλωνάρι μάκραινε, μάκραινε κι έφτασε ως τ’ αφτιά του, τα χάϊδεψε απαλά και του ψιθύρισε:
-Ξύπνα Πασχάλη, υπναρά! Δεν είπες ότι θα πας στην εκκλησιά;
Ο Πασχάλης έξυσε τ’ αφτιά του, κούνησε τα βλέφαρα του, αλλά δυστυχώς ξανάρχισε εκείνο το ροχαλητό του, γιατί είχε κρεατάκια: Χρρρ Χρρρ χρρρ
Ο Πασχάλης έξυσε τ’ αφτιά του, κούνησε τα βλέφαρα του, αλλά δυστυχώς ξανάρχισε εκείνο το ροχαλητό του, γιατί είχε κρεατάκια: Χρρρ Χρρρ χρρρ
Τότε, από το κλαδί της πασχαλιάς ξεπετάχτηκε η πασχαλίτσα, με ανοιχτά τα κόκκινα φτεράκια της. Του γαργάλησε το μέτωπο. Έκανε μια βόλτα στο μάγουλο του, προσπάθησε να του ανοίξει τα βλέφαρα, μπήκε στο αριστερο του ρουθούνι, ξαναβγήκε και μπήκε στο δεξί.
Τίποτα! Απελπισμένη, κάθισε στην άκρη της μύτης του και του είπε:
-Ξύπνα Πασχάλη, υπναρά! Θα αναστηθεί ο Χριστός και πάλι δε θα προλάβεις να χαρείς την ωραία στιγμή. Ούιε τα πυροτεχνήματα θα χαρείς, ούτε τα βαπόρια θα ακούσεις να βουίζουν δυνατά όλα μαζί “βου βου βου!”.
Τίποτα! Απελπισμένη, κάθισε στην άκρη της μύτης του και του είπε:
-Ξύπνα Πασχάλη, υπναρά! Θα αναστηθεί ο Χριστός και πάλι δε θα προλάβεις να χαρείς την ωραία στιγμή. Ούιε τα πυροτεχνήματα θα χαρείς, ούτε τα βαπόρια θα ακούσεις να βουίζουν δυνατά όλα μαζί “βου βου βου!”.
Ξαφνικά, η κυρία Νύστα μετάνιωσε και καβαλώντας ένα δροσερό αεράκι, έκανε μια στροφή και βγήκε από το παράθυρο. Πίσω της και ο κύριος Ύπνος, μάζεψε ιο καλαθακι με τα όνειρα κι εξαφανίστηκε κι αυτός.
Ο Πασχάλης τεντώθηκε, μισοξύπνησε μα γιατί τον έτρωγε η μύτη του; ξύστηκε, κι άνοιξε πελώρια τα μάτια του.
Ο Πασχάλης τεντώθηκε, μισοξύπνησε μα γιατί τον έτρωγε η μύτη του; ξύστηκε, κι άνοιξε πελώρια τα μάτια του.
Φώναξε:
-Πού είναι η λαμπάδα μου; Πού είναι τα παπούτσια μου; Άντε, γιατί αργείτε;
Ετρεξε ως το παράθυρο με χαρά. Όλα ήταν εντάξει. Η πασχαλίτσα κοιμόταν στο περβάζι του παραθύρου, κι η πασχαλιά σκορπούσε το άρωμα της στην αυλή.
Όσο για ιούς λογαριασμούς που είχε με την κυρία Νύστα και τον κύριο Ύπνο, θα τα έλεγαν μια άλλη φορά!
Το αυγό
Ένα πρωί, την προηγούμενη εβδομάδα, πήγα να πάρω αυγά για να τα βάψω …
Όλα τ’ αυγά ήταν χαρούμενα και καμάρωναν μέσα στις θήκες τους.
Αφού χάζεψα λίγο στο αβγουλάδικο, πήρα καμιά πενηνταριά και γύρισα σπίτι μου για να τα βάψω.
Αφού χάζεψα λίγο στο αβγουλάδικο, πήρα καμιά πενηνταριά και γύρισα σπίτι μου για να τα βάψω.
Εκεί πού τα καμάρωνα, πάνω στο τραπέζι, λίγο πριν αρχίσω το βάψιμο, ακούω ένα παράξενο κλάμα! Κοιτάζω, και βλέπω ένα αβγό έξω από το γυάλινο μπολ, να κλαίει με μαύρο δάκρυ! Το πήρα στη παλάμη μου και του λέω: «Τι έχεις»;
«Δεν θέλω να με βάψεις, μου λέει. Φοβάμαι το τσούγκρισμα. Έχω ακούσει φοβερές ιστορίες για τσουγκρίσματα από παλιότερα αβγά. Δεν είμαι εγώ για τέτοια».
«Έλα καημένο», του λέω, «δεν είναι και τόσο τρομερό».
Αλλά πριν τελειώσω τα λόγια μου εκείνο πετάχτηκε από τη παλάμη μου κι άρχισε να χοροπηδάει σαν μπάλα στο δωμάτιο.
Αλλά πριν τελειώσω τα λόγια μου εκείνο πετάχτηκε από τη παλάμη μου κι άρχισε να χοροπηδάει σαν μπάλα στο δωμάτιο.
«Στάσου», του φωνάζω εγώ κι άρχισα να το κυνηγάω, «θα χτυπήσεις πουθενά και θα σπάσεις».
Κάποια στιγμή, το αβγό βγήκε από το δωμάτιο και πετάχτηκε στην κουζίνα.
« Μη…» του φωνάζω όταν βρέθηκε στην άκρη, σ’ ένα ράφι, «μη…. θα πέσεις και θα σπάσεις».
«Καλύτερα να σπάσω μόνος μου, παρά να με σπάσουν με το ‘έτσι θέλω’ άλλοι».
«Για κάτσε βρε αβγουλάκι μου να το συζητήσουμε», του λέω.
«Τί να συζητήσουμε», μου απαντάει το αυγό. «Μόνο πού σκέφτομαι ότι θα τσουγκρίσω με κάποιο άλλο συναβγό μου – πώς λέτε εσείς συνάνθρωπό μου – με κόβει κρύος ιδρώτας! Άσε πού μπορεί να με χτυπήσουν με κανένα ξύλινο και να με ταράξουν ολόκληρο! Νοιώθω σαν να πρόκειται να με βάλλουν να παίξω μποξ με το ζόρι».
«Τί να συζητήσουμε», μου απαντάει το αυγό. «Μόνο πού σκέφτομαι ότι θα τσουγκρίσω με κάποιο άλλο συναβγό μου – πώς λέτε εσείς συνάνθρωπό μου – με κόβει κρύος ιδρώτας! Άσε πού μπορεί να με χτυπήσουν με κανένα ξύλινο και να με ταράξουν ολόκληρο! Νοιώθω σαν να πρόκειται να με βάλλουν να παίξω μποξ με το ζόρι».
Και πριν προλάβω ν’ απαντήσω στο αυγό, εκείνο πετάχτηκε στην αυλή κι έπεσε στα χόρτα. Αμέσως έτρεξε μια από τις κότες μου και κάθισε πάνω του.
« Έεε… κυρά κότα», της λέω, «θέλω τ’ αβγό μου».
«Ααα… Δεν στο δίνω», μου λέει εκείνη, «θα το κλωσήσω».
«Μα σε παρακαλώ κυρά-κότα…», της λέω εγώ.
«Δεν ακούσατε κύριε, ακούω μια αυστηρή φωνή πίσω μου, δεν θέλει να σας το δώσει».
Γυρίζω, και βλέπω έναν αγριεμένο κόκορα. Το σκέφτηκα καλύτερα και λέω, «δεν βαριέσαι, για ένα αυγό, θα κάνω έτσι. Ας τ’ αφήσω».
Κι εκείνη τη στιγμή ακούω ένα «τσίου-τσίου»! Γυρίζω και βλέπω να βγαίνει από τ’ αβγό μου ένα κατακίτρινο, χνουδωτό κοτοπουλάκι!
«Α, καλά ήθελε το καημένο το αβγό να μην το βάψω και το τσουγκρίσουν. Έκρυβε ένα πουλάκι μέσα του», είπα κι ευχαριστημένος γύρισα στο σπίτι μου.
Πριν αρχίσω το βάψιμο, ρώτησα -για καλό και για κακό – όλα τ’ αβγά, ένα ένα, μήπως κρύβουν κανένα κοτοπουλάκι μέσα τους κι όταν πια βεβαιώθηκα ότι δεν έχει κανένα άλλο αβγό κοτοπουλάκι μέσα του, τα έβαψα όλα με την ησυχία μου. Και το βράδυ, είχα στο τραπέζι μια πιατέλα γεμάτη με κατακόκκινα, γυαλιστερά αβγά.
Η φίλη μου Νέλλη Κουνέλη, πασχαλιάτικο κουνέλι.
Χθες το βράδυ, εκεί που μόλις είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι… «τσουπ», να ‘σου η φίλη μου η Νέλλη Κουνέλι, βρέθηκε μ’ έναν πήδο στο παράθυρό μου.
«Βρε, καλώς το κορίτσι», της λέω, «πώς τέτοια ώρα από ΄δω»;
«Παραμυθούλη μου», μου απαντάει εκείνη, «ήρθα να σ’ ευχαριστήσω για την ιδέα σου και τις οδηγίες που μου έδωσες προχτές πριν πάω για δουλειά».
Πράγματι, πριν λίγες μέρες, η φίλη μου η Νέλλη Κουνέλη, αποφάσισε να κάνει κάποια δουλειά τις μέρες του Πάσχα, για να βγάλει κάνα ευρώ παραπάνω και να κάνει δώρα στους φίλους της και στα παιδάκια της, χωρίς να χρειαστεί να ζητάει από τον άντρα της, τον γνωστό καθηγητή Καροτολογίας, Παντελή Κουνέλη.
Πράγματι, πριν λίγες μέρες, η φίλη μου η Νέλλη Κουνέλη, αποφάσισε να κάνει κάποια δουλειά τις μέρες του Πάσχα, για να βγάλει κάνα ευρώ παραπάνω και να κάνει δώρα στους φίλους της και στα παιδάκια της, χωρίς να χρειαστεί να ζητάει από τον άντρα της, τον γνωστό καθηγητή Καροτολογίας, Παντελή Κουνέλη.
Πάνω που έπαιρνε την απόφαση ποτίζοντας τα λουλούδια της, να ‘σου κι εγώ που βγαίνω στο παράθυρό μου και της φωνάζω, «καλημέρα Νέλλη».
«Γεια σου, Παραμυθά», μου απαντάει κάπως αφηρημένα.
«Τι έχεις, σκεφτική σε βλέπω».
«Να, αποφάσισα να κάνω κάτι μόνη μου για να βγάλω μερικά χρήματα, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω;»
«Πασχαλιάτικα και δεν ξέρεις τι να κάνεις»;
«Τι να κάνω, Παραμυθά μου»;
«Να τυλίξεις σε χρωματιστά χαρτάκια πολλά μικρά σοκολατένια αβγά, να τα βάλεις σε ένα καλάθι, να ντυθείς πασχαλιάτικο κουνελάκι και να τα πουλάς στην Παιδική Χαρά της γειτονιάς».
«Και λες να τα καταφέρω», με ρώτησε γεμάτη αμφιβολία.
«Αααα, τι κουνέλα είσαι; Πώς λένε οι άνθρωποι, “γεννάει σαν κουνέλα”; Ε, κι εσύ, να βάλεις το μυαλό σου να γεννάει πάντα πολλές θετικές σκέψεις όπως γεννάς πολλά παιδιά κι όλα θα πάνε καλά».
«Αααα, τι κουνέλα είσαι; Πώς λένε οι άνθρωποι, “γεννάει σαν κουνέλα”; Ε, κι εσύ, να βάλεις το μυαλό σου να γεννάει πάντα πολλές θετικές σκέψεις όπως γεννάς πολλά παιδιά κι όλα θα πάνε καλά».
«Χα, χα, χα…», γέλασε η Νέλλη που ήταν κουνέλι με χιούμορ, «σωστός! Αλλά λες να τους πείσω να αγοράζουν από μένα, κι όχι από το σούπερ μάρκετ»;
«Μα υπάρχει τίποτα καλύτερο από το ν’ αγοράζεις σοκολατένια αβγουλάκια, από ένα κουνελάκι του Πάσχα; Και μην κάθεσαι εκεί ακίνητη, να τους μιλάς, να έχεις μια καλή κουβέντα για τον καθένα. Μην ξεχνάς ότι οι καλές κουβέντες είναι πάντα γλυκές σαν σοκολατένια αβγά του Πάσχα».
«Καλή ιδέα, μ’ έπεισες», είπε η Νέλλη Κουνέλη, «πάω τρέχοντας, γιατί δεν μείνανε και πολλές ημέρες».
«Καλή ιδέα, μ’ έπεισες», είπε η Νέλλη Κουνέλη, «πάω τρέχοντας, γιατί δεν μείνανε και πολλές ημέρες».
«Στάσου», της φώναξα. «Μου επιτρέπεις να σου πω τη γνώμη μου για κάτι»;
«Και βέβαια», απάντησε η Νέλλη.
«Και βέβαια», απάντησε η Νέλλη.
«Να μην βάλεις όλα τ’ αβγά σου σ’ ένα καλάθι. Από κάτι τέτοιες περιπτώσεις βγήκε το γνωμικό, “μη βάζεις ποτέ όλα τ’ αυγά σου σ’ ένα καλάθι”. Οι άνθρωποι εννοούνε να μην στηρίζεσαι ποτέ σε ένα πράγμα ή σ’ έναν άνθρωπο, αλλά στην περίπτωσή σου είναι κυριολεκτικό».
«Ευχαριστώ, Παραμυθούλη μου», φώναξε η Νέλλη Κουνέλη κι έφυγε τρέχοντας.
«Ευχαριστώ, Παραμυθούλη μου», φώναξε η Νέλλη Κουνέλη κι έφυγε τρέχοντας.
Και νάτη τώρα στο παράθυρό μου… «Λοιπόν, τι έγινε; Πώς πήγες», τη ρωτάω.
«Καταπληκτικά! Όλες οι συμβουλές σου έπιασαν τόπο».
«Μα εγώ δεν σου έδωσα συμβουλές, τη γνώμη μου σου είπα», διαμαρτυρήθηκα.
«Καλά, καλά… Πες τες όπως θες. Άκου, λοιπόν τι έγινε:
Στην αρχή, μόλις μπήκα στην Παιδική Χαρά, δεν μου έδινε κανείς σημασία κι άρχισα να απογοητεύομαι. Τότε θυμήθηκα που μου είπες να κάνω θετικές σκέψεις και το μυαλό μου άρχισε να γεννάει θετικές σκέψεις σαν κουνέλα – χα, χα, χα, τι “σαν”, αφού είμαι! Χαμογελούσα κι ένοιωθα σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Και τότε θυμήθηκα και το άλλο που μου είπες, να λέω καλές κουβέντες. Κι άρχισα να μιλάω στις μαμάδες και τα παιδάκια γλυκά – γλυκά, κι έτσι άρχισαν να μου αγοράζουν τα σοκολατένια αβγουλάκια μου. Αλλά εκεί που σε θυμήθηκα πιο πολύ, ήταν όταν ένα παιδάκι ήρθε κι έπεσε πάνω μου τρέχοντας και μου αναποδογύρισε το καλάθι με τα αβγουλάκια, που τα τσαλαπάτησαν τα άλλα παιδάκια που έτρεχαν πίσω του για να το πιάσουν. Κι έτσι, όχι μόνο μου πλήρωσε η μαμά του παιδιού όλα τα αβγουλάκια που τσαλαπατήθηκαν, αλλά είχα μοιράσει ένα σωρό ακόμα σε άλλα δύο καλάθια, όπως μου είπες, που τα ξεπούλησα κι αυτά.
Στην αρχή, μόλις μπήκα στην Παιδική Χαρά, δεν μου έδινε κανείς σημασία κι άρχισα να απογοητεύομαι. Τότε θυμήθηκα που μου είπες να κάνω θετικές σκέψεις και το μυαλό μου άρχισε να γεννάει θετικές σκέψεις σαν κουνέλα – χα, χα, χα, τι “σαν”, αφού είμαι! Χαμογελούσα κι ένοιωθα σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Και τότε θυμήθηκα και το άλλο που μου είπες, να λέω καλές κουβέντες. Κι άρχισα να μιλάω στις μαμάδες και τα παιδάκια γλυκά – γλυκά, κι έτσι άρχισαν να μου αγοράζουν τα σοκολατένια αβγουλάκια μου. Αλλά εκεί που σε θυμήθηκα πιο πολύ, ήταν όταν ένα παιδάκι ήρθε κι έπεσε πάνω μου τρέχοντας και μου αναποδογύρισε το καλάθι με τα αβγουλάκια, που τα τσαλαπάτησαν τα άλλα παιδάκια που έτρεχαν πίσω του για να το πιάσουν. Κι έτσι, όχι μόνο μου πλήρωσε η μαμά του παιδιού όλα τα αβγουλάκια που τσαλαπατήθηκαν, αλλά είχα μοιράσει ένα σωρό ακόμα σε άλλα δύο καλάθια, όπως μου είπες, που τα ξεπούλησα κι αυτά.
Αχ, είμαι πολύ χαρούμενη Παραμυθούλη μου!…»
«Κι εγώ είμαι χαρούμενος που σ’ έχω φίλη μου Νέλλη!»
«Εσύ γιατί;» με ρώτησε απορημένη.
«Γιατίιιιι…», άρχισα να της λέω αργά χαμογελώντας, «δεν έχεις ακούσει που λένε ότι όλοι χρειάζονται κάποιον φίλο που να είναι όλος αυτιά; Κι εσύ από αυτιά!…».
Και σκάσαμε κι οι δυο μας στα γέλια, γιατί όπως σας είπα, η φίλη μου η Νέλλη Κουνέλη έχει πολύ χιούμορ, και το χιούμορ είναι σαν τη ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο: Σώζει ζωές!
Ο γάτος που «μιλούσε».
Πριν μερικές μέρες καθόμουν σκεφτικός στο δωμάτιο μου. Την άλλη μέρα θα γινόταν ένας παιδότοπος στην γειτονιά μου και μαζί με όλα τ’ άλλα παιχνίδια θα υπήρχε κουκλοθέατρο, Καραγκιόζης και εγώ πού μου είχαν ζητήσει να πάω. Δεν είχα βρει, όμως, τί θα έκανα. Δεν ήθελα πάλι να πω παραμύθια. Ήθελα να κάνω κάτι άλλο πού ν’ αρέσει πολύ στα παιδιά, αλλά και σε μένα.
«Νιάου… Γιατί είσαι στενοχωρημένος», με ρώτησε ο γάτος μου, κι εγώ του είπα την στενοχώρια μου.
«Αχ, νιάου….», κάνει ο γάτος μου, «μακάρι να καταλάβαιναν όλοι οι άνθρωποι τη γλώσσα μας και να μπορούσα να μιλάω μαζί τους όπως και μιλάω με σένα».
«Αυτό θα κάνω», φώναξα, «μου έδωσες μια καταπληκτική ιδέα! Θα σε πάω στον παιδότοπο, θα γίνω πολύ μικρός, θα κρυφτώ στα μουστάκια σου, κι από ‘κει θα μιλάω στον κόσμο σαν να είσαι εσύ. Έτσι, θα νομίζουν όλοι πως είσαι ένας γάτος πού μιλάει με ανθρώπινη φωνή. Αυτό θα κάνω αύριο, κι είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιαστούν τα παιδιά».
Την άλλη μέρα, έστησα μια μικρή σκηνή στον παιδότοπο, έβαλα το γάτα, μέσα και φώναζα τον κόσμο: «Τρέξτε κόσμε, τρέξτε να δείτε το γάτο πού μιλάει μ’ ανθρώπινη φωνή…». Όταν γέμισε ή σκηνή έγινα μικρός, μπήκα μέσα και κρύφτηκα στα μουστάκια του γάτου μου. Αμέσως άρχισαν οι ερωτήσεις από τον κόσμο.
«Τι μέρα είναι;» ρώτησε κάποιος. «Πέμπτη», φώναξα εγώ κρυμμένος στα μουστάκια του γάτου κι όλο ι γούρλωσαν τα μάτια τους νομίζοντας πώς μιλάει εκείνος.
«Τι ώρα είναι;» ρώτησε ένας άλλος. «Έξη και δέκα», φώναξα εγώ.
«Πώς σε λένε», ρώτησε ένα παιδάκι. «Ψιψίνο», απάντησα εγώ.
Όλος ο κόσμος διασκέδασε πολύ και μου ζήτησαν να φέρω και την άλλη μέρα το γάτο μου. Κι έτσι την άλλη μέρα, να ‘μαι πάλι έξω από τη μικρή σκηνή νά φωνάζω να μαζευτεί ό κόσμος.
Όλος ο κόσμος διασκέδασε πολύ και μου ζήτησαν να φέρω και την άλλη μέρα το γάτο μου. Κι έτσι την άλλη μέρα, να ‘μαι πάλι έξω από τη μικρή σκηνή νά φωνάζω να μαζευτεί ό κόσμος.
Φαίνεται, όμως, πως την προηγούμενη μέρα, κάποιος είχε ζηλέψει το γάτο μου και την ώρα πού εγώ ήμουν απασχολημένος έξω από τη σκηνή για να μαζέψω τον κόσμο , εκείνος μπήκε κρυφά και τον πήρε. Έτσι, όταν έγινα μικρός και μπήκα στη σκηνή για να κρυφτώ στα μουστάκια του γάτου, εκείνος δεν ήταν πουθενά!
«Σίγουρα κάποιος μου τον έκλεψε», σκέφτηκα, «επειδή νόμισε ότι μιλάει στ’ αλήθεια σαν άνθρωπος και πιστεύει ότι θα βγάλει λεφτά δείχνοντας τον στον κόσμο». Κι έτσι αποφάσισα να ψάξω να βρω τη γάτα μου σε τσίρκο, Λούνα-Παρκ και σε πανηγύρια. Στο τέλος ως και στα κεραμίδια έψαξα να βρω το γάτο μου, αλλά τίποτα· είχε εξαφανιστεί!
Καθώς γύριζα το βράδυ σπίτι, μου απελπισμένος, ακούω από ένα φωτισμένο παράθυρο ένα παραπονιάρικο νιαούρισμα. Ο γάτα είναι», είπα και πλησίασα να δω. «Πω, πω, ή γάτα μου μέσα σ’ ένα κλουβί! Κι αυτό το νιαούρισμα το ξέρω καλά: σημαίνει πεινάω», σκέφτηκα και κοίταξα τον άνθρωπο πού μπήκε στο δωμάτιο και που σίγουρα αυτός μου την είχε κλέψει. «Παλιόγατα», της φώναξε ο κλέφτης, «αν δεν μιλήσεις σαν άνθρωπος δεν πρόκειται να σου δώσω να φας».
Τότε κι εγώ σκέφτηκα κάτι για να πάρω τη γάτα μου πίσω. Έγινα μικρός και βρέθηκα πίσω από το χρυσόψαρο. «Άσε το γατάκι ήσυχο. Εγώ σου μιλάω το χρυσόψαρο», φώναξα κρυμμένος πίσω από τη γυάλα. Ύστερα έφυγα από εκεί και πέταξε πάνω στον πολυέλαιο. «Άσε το γατάκι ήσυχο. Εγώ σου μιλάω, ό πολυέλαιος», ξαναφώναξα, ενώ ό άνθρωπος που είχε κλέψει τη γάτα μου, γούρλωσε τα μάτια του από φόβο. Και συνέχισα, πετώντας πίσω από ένα καρεκλοπόδαρο: «Άσε το γατάκι ήσυχο. Εγώ σου μιλάω, η καρέκλα». Ο άνθρωπος που έκλεψε τη γάτα μου, είχε τρελαθεί από το φόβο του και στο τέλος το ‘βαλε στα πόδια.
Έτσι, έφερα τη γάτα μου πίσω στο σπίτι. Και για να την κάνω να ξεχάσει την περιπέτεια της, της χάρισα ένα ωραίο μαξιλάρι για να κάθεται και της έδωσα φρέσκο γάλα για να χορτάσει την πείνα της.
Η πορεία προς τα Πάθη και την Ανάσταση
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ
Θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, «καθήμενος επί πώλου όνου». «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», αναφωνούσε το πλήθος, που τον υποδέχθηκε με «τα βαΐα των φοινίκων».
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Η Εκκλησία θυμάται τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο και το γεγονός της άκαρπης συκιάς που ξεράθηκε, όταν ο Κύριος την καταράστηκε.
Το βράδυ στις Εκκλησίες ψάλλεται ο όρθρος της Μεγάλης Τρίτης, όπου στην υμνολογία κυριαρχεί η Παραβολή των 10 Παρθένων (Ιδού ο Νυμφίος έρχεται, Τον νυμφώνα σου βλέπω).
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Η Εκκλησία θυμάται την παραβολή των 10 Παρθένων.
Το βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Στην υμνολογία κυριαρχεί το γεγονός της αλείψεως των ποδών του Κυρίου με μύρο από μια αμαρτωλή γυναίκα (πόρνη την αναφέρουν οι υμνωδοί) και το σκούπισμά τους με τα μαλλιά της, στο σπίτι ενός Φαρισαίου, όπου ήταν προσκεκλημένος (Λουκά ζ’ 36-50), ενώ ψάλλεται ένα από τα πλέον δημοφιλή τροπάρια της θρησκευτικής υμνολογίας, το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», γνωστότερο ως Τροπάριο της Κασσιανής, από το όνομα της υμνογράφου Κασσιανής (810-865), που το συνέθεσε.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Η Εκκλησία θυμάται το γεγονός της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια αμαρτωλή γυναίκα.
Νωρίς το απόγευμα ψάλλεται η Ακολουθία του Ευχελαίου. Ο ιερέας χρίει τους πιστούς με Μύρο, που είναι η απτή απόδειξη της Χάριτος του Θεού, προκειμένου να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους.
ο βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο Όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης. Στην υμνολογία κυριαρχούν τα γεγονότα της νίψεως των ποδών των αποστόλων υπό του Κυρίου, του Μυστικού Δείπνου, της προσευχής του Κυρίου προς τον πατέρα του στην Γεθσημανή πριν από την σύλληψή του και της προδοσίας του Κυρίου από τον Ιούδα. Το βασικό τροπάριο της ημέρας Ότε οι ένδοξοι μαθηταί αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
Το Θείο Δράμα κορυφώνεται και η υμνογραφία της ημέρας είναι σχετική με τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και το θάνατό Του.
Το βράδυ ψάλλεται στις εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής και διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια. Ανάμεσα στο 5ο και το 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη,
ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Η Εκκλησία θυμάται τα Άγια Πάθη.
Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου στις εκκλησίες. Αρχικά ψάλλονται οι Μεγάλες Ώρες, που περιέχουν ψαλμούς, τροπάρια, Αποστόλους, Ευαγγέλια και Ευχές. Στη συνέχεια ψάλλεται ο Εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής και γίνεται η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Ακολούθως, τοποθετείται στο Ιερό Κουβούκλιο ένα ύφασμα, πάνω στο οποίο έχει κεντηθεί ή ζωγραφιστεί ο Κύριος, νεκρός. Το ύφασμα αυτό λέγεται Επιτάφιος.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας ψάλλεται ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και η υμνολογία είναι σχετική με την ταφή του Κυρίου από τους Ιωσήφ και Νικόδημο και την κάθοδο της ψυχής Του στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη. Σχετικά τα τροπάρια: «Ο ευσχήμων Ιωσήφ…», και «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον…».
Όταν ο Κύριος απέθανε, το σώμα Του μπήκε στον τάφο, η δε ψυχή του ενωμένη με την Θεότητά του κατήλθε στον Άδη και αφού τον νίκησε απελευθέρωσε τις ψυχές. Και την τρίτη ημέρα ενώθηκε και πάλι η Ψυχή με το Σώμα και το Σώμα Ανέστη εκ Νεκρών. Έτσι νικήθηκε ο Άδης και ο θάνατος.
Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας ψάλλονται σε τρεις στάσεις (μέρη) τα λεγόμενα Εγκώμια, μικρά τροπάρια πολύ αγαπητά στο λαό, αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά είναι: «Η ζωή εν τάφω…», «Άξιον εστί μεγαλύνειν…», «Αι γενεαί πάσαι…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…».
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ
Η Εκκλησία θυμάται την κάθοδο του Ιησού στον Άδη.
Το πρωί τελείται ο εσπερινός του Μεγάλου Σαββάτου και λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Η ακολουθία έχει αναστάσιμο και πανηγυρικό χαρακτήρα. Είναι η λεγομένη Πρώτη Ανάσταση. Μετά την ανάγνωση της προφητείας του Ιωνά, του οποίου προτυπώνει την ταφή και την ανάσταση του Κυρίου, αντηχεί ως νικητήριος ιαχή ο ψαλμικός στίχος:
Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην
ότι συ κληρονομήσεις
εν πάσι τους έθνεσι.
και ο ιερεύς πετά στους πιστούς φύλλα δάφνης (βάγια).
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
«Η εορτή των εορτών» για τη Χριστιανοσύνη είναι η Ανάσταση του Κυρίου.
«Πάσχα» στα Εβραϊκά σημαίνει: διάβαση, πέρασμα. Είναι εβραϊκή γιορτή εις ανάμνηση της Εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, της θαυματουργού διαβάσεως της Ερυθράς Θάλασσας υπό τον Μωυσή και της σωτηρίας τους από τη δουλεία του Φαραώ. Για τους Χριστιανούς σημαίνει τη λύτρωση από την αμαρτία και το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή.
Ο Χριστός θυσιάστηκε την ημέρα του εβραϊκού Πάσχα, που εκείνο το έτος έτυχε Σάββατο και αναστήθηκε μετά το Σάββατο, «τη μιά των σαββάτων», δηλαδή την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, που γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκε Κυριακή.
Στις εκκλησίες, από τις 11 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, τελείται η ακολουθία της παννυχίδος, ο όρθρος και η λειτουργία του Πάσχα. Τα πρώτα λεπτά της Κυριακής του Πάσχα, αμέσως μόλις ο ιερέας εκφωνήσει το «Χριστός Ανέστη!», ο τόπος σείεται από τα βεγγαλικά, τις κροτίδες, ενώ δεν λείπουν οι πυροβολισμοί στον αέρα («μπαλωθιές»). Νωρίτερα, οι πιστοί ανάβουν τις λαμπάδες τους με το Άγιο Φως, μετά την πρόσκληση του ιερέα «Δεύτε λάβετε φως». Τα δύο αυτά εκκλησιαστιά γεγονότα συγκροτούν την «Τελετή της Αναστάσεως». Διαβάζεται περικοπή απο το Ευαγγέλιο του Μάρκου (ιστ’ 1-8), που αναφέρεται στην Ανάσταση του Κυρίου.
ΠΗΓΗ : https://www.sansimera.gr/
Nessun dorma (Κανείς να μην κοιμηθεί)
700 παιδιά γεννούν την μεγαλύτερη εικονική χορωδία στον κόσμο για να δώσουν ένα μήνυμα ελπίδας και αλληλεγγύης
Nessun dorma (Κανείς να μην κοιμηθεί) Διάβασε περισσότερα
ανακτήθηκε από:https://www.youtube.com/channel/UCiPcm_M3ntEhxU1STuE0KNg
Ευχές για το Πάσχα
Αγαπητά μας παιδιά και γονείς,
Ήδη το ξέρετε κι εσείς, το ζείτε, το νιώθετε πως η φετινή Πασχαλιά είναι διαφορετική, πρωτόγνωρη, ασυνήθιστη.
Δεν ζήσαμε τη χαρά της τελευταίας μέρας στο σχολείο, δεν αποχαιρετιστήκαμε με την ευχή «Καλό Πάσχα», δεν ξεχυθήκαμε στους δρόμους να χαρούμε τον απριλιάτικο ήλιο και την ελευθερία των σχολικών διακοπών.
«Μένουμε σπίτι» και προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τη ζωή και τις συνήθειές μας στην ανάγκη της περιφρούρησης του πιο σημαντικού αγαθού μας, της υγείας μας. Ας προσπαθήσουμε να χαρούμε αυτές τις μέρες τη συντροφιά των δικών μας ανθρώπων, ας ανακαλύψουμε μαζί τις μικρές χαρές που θα γεμίσουν την καρδιά μας αγαλλίαση.
Ευχόμαστε σε όλους σας από καρδιάς ήρεμες, χαρούμενες πασχαλιάτικες μέρες γεμάτες υγεία και αγάπη. Το μήνυμα της Ανάστασης ας γεμίσει τις καρδιές μας ελπίδα κι αισιοδοξία!
Καλό Πάσχα και Χρόνια Πολλά!
Η Διευθύντρια και οι Εκπαιδευτικοί του σχολείου
Ευχές για το Πάσχα προς όλους τους εκπαιδευτικούς του Π. Φαλήρου
Αγαπητοί συνάδελφοι,
αυτές τις παράξενες μέρες που δύσκολα διακρίνουμε “την καθημερινή από τη σκόλη” ερχόμαστε όλοι οι εκπαιδευτικοί του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παλαιού Φαλήρου με τη σκέψη μας δίπλα σας και σας ευχόμαστε από καρδιάς να γιορτάσουμε με υγεία, αγάπη, αισιοδοξία και δύναμη τις άγιες μέρες του Πάσχα και σύντομα να βρεθούμε όλοι και πάλι υγιείς, δυνατοί, γεροί και αισιόδοξοι στις αυλές των σχολείων μας και στις τάξεις μας δίπλα στους μαθητές και τις μαθήτριες μας.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Κατάλογος ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού Πολιτιστικών Θεμάτων από το Α ως το Ω
Η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δ΄ Αθήνα, δια της Υπεύθυνης Πολιτιστικών Θεμάτων, σε συνεργασία με τις Διευθύνσεις Π.Ε. Α΄, Β΄, Γ΄ Αθήνας, Ανατολικής Αττικής και Πειραιά, δια των Υπευθύνων Πολιτιστικών Θεμάτων, δημιούργησαν τον /«Κατάλογο ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού Πολιτιστικών Θεμάτων από το Α ως το Ω»./
Ο κατάλογος περιλαμβάνει συνδέσμους με ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό διαφόρων φορέων, διαθέσιμο στο διαδίκτυο, το οποίο αφορά ποικίλες θεματικές ενότητες (και του *Πάσχα)*, που εντάσσονται στη θεματολογία των Πολιτιστικών Προγραμμάτων.
Θα τον βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο
Κατάλογος ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού Πολιτιστικών Θεμάτων από το
Α ως το Ω
<https://docs.google.com/document/d/1LuzMkJI-UyZLQZ2IIkA_jj1-Tgra7SGfyXJaMtVoqqU/edit#heading=h.d4lbhvmqima
***Εύχομαι από καρδιάς σε όλους Υγεία και Καλή Ανάσταση!*
Λώρα Πετροπούλου
Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων
Δ/νσης Π.Ε. Δ΄ Αθήνας
Λώρα Πετροπούλου
Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων
Δ/νσης Π.Ε. Δ΄ Αθήνας
encardia η πέτρα που χορεύει
Αγαπητοί μας φίλοι,
Μια μικρή κατάθεση καρδιάς των encardia για την ιδιαίτερη αυτή περίοδο που περνάμε όλοι μας, είναι η ανάρτηση στο διαδίκτυο της ταινίας : encardia, η πέτρα που χορεύει
Η ταινία γυρίστηκε κυρίως στην Ελληνόφωνη Νότια Ιταλία και ιδιαίτερα στην πεδιάδα του Σαλέντο και απέσπασε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2012.
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Άγγελο Κοβότσο και συμμετέχουν τα μέλη του συγκροτήματος και πάρα πολλοί σημαντικοί άνθρωποι της περιοχής.
Όσοι λοιπόν δεν προλάβατε να τη δείτε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2012 και το 2013 έχετε τώρα την ευκαιρία να τη χαρείτε στο σπίτι σας και να ταξιδέψετε
μαζί με τους encardia στην Ελληνόφωνη περιοχή του Σαλέντο.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη για την περίοδο που διανύουμε, και φυσικά καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα σε όλους μας.
encardia και συνεργάτες
encardia
Kostas Konstantatos
00302106032736
6936818205
6936818205
Η δεύτερη πολιορκία και η έξοδος του Μεσολογγίου
Τρία χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατάληψης του Μεσολογγίου από τους Κιουταχή και Ομέρ Βρυώνη, ο Σουλτάνος επανήλθε με νέο σχέδιο. Ανέθεσε και πάλι στον νικητή της Μάχης του Πέτα, Κιουταχή, να καταλάβει την πόλη, συνδυάζοντας αυτή τη φορά την επιχείρηση με την εκστρατεία του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Με μια πανίσχυρη στρατιά 20.000 ανδρών, ο Κιουταχής ξεκίνησε από τα Τρίκαλα στα τέλη Φεβρουαρίου του 1825 και στις 15 Απριλίου 1825 έφθασε προ του Μεσολογγίου.
Αμέσως άρχισε την πολιορκία της πόλεως, η οποία μπορεί να χωρισθεί σε δύο περιόδους: α) 15 Απριλίου έως 12 Δεκεμβρίου 1825 και β) 25 Δεκεμβρίου 1825 έως τις 11 Απριλίου 1826. Χωρίς σημαντική βοήθεια από τους υπόλοιπους Έλληνες, λόγω του εμφυλίου πολέμου, και έχοντας να αντιμετωπίσουν υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, οι 12.000 ψυχές του Μεσολογγίου αντιστάθηκαν καρτερικά επί ένα χρόνο. Την οργάνωση της άμυνας ανέλαβε τριμελής επιτροπή υπό τους Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, Δημήτριο Θέμελη και Γεώργιο Καναβό.
Το φρούριο της πόλεως μετά την πρώτη πολιορκία είχε βελτιωθεί, κατόπιν των προσπαθειών του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, του Βύρωνα και του μηχανικού Μιχαήλ Κοκκίνη. Η τάφρος έγινε βαθύτερη, ο μικρός περίβολος ενισχύθηκε με πύργους και πολύγωνα προτειχίσματα, πάνω στα οποία τοποθετήθηκαν 48 τηλεβόλα και 4 βομβοβόλα. Η νησίδα Βασιλάδι, μεταξύ της λιμνοθάλασσας και της θάλασσας, έγινε ένα είδος προκεχωρημένου οχυρού. Εκεί τοποθετήθηκαν 6 πυροβόλα και συγκεντρώθηκαν 2.000 γυναικόπαιδα για να μην επιβαρύνουν τη φρουρά της πόλης. Εντός του Μεσολογγίου υπήρχαν 10.000 άτομα, εκ των οποίων 4.000 άνδρες, άριστοι πολεμιστές από την Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία και ακόμη 1.000 άνδρες, δυνάμενοι να φέρουν όπλα.
Κατά την πρώτη φάση της πολιορκίας (15 Απριλίου – 12 Δεκεμβρίου 1825) το Μεσολόγγι πολιορκήθηκε μόνο από τις δυνάμεις του Κιουταχή. Οι επιθέσεις τους συντρίβονταν εύκολα ή δύσκολα από τους υπερασπιστές της πόλης. Εξάλλου, ο από θαλάσσης αποκλεισμός δεν ήταν ισχυρός και επανειλημμένως διασπάσθηκε από τον στόλο του Μιαούλη, ο οποίος ενίσχυε με πολεμοφόδια και τρόφιμα τους πολιορκούμενους. Στις 24 Ιουλίου, 1000 ρουμελιώτες πολεμιστές υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη ανάγκασαν τον Κιουταχή να αποσύρει τις δυνάμεις του στις υπώρειες του όρους Ζυγός, χαλαρώνοντας την πολιορκία του Μεσολογγίου. Αλλά και ο τουρκικός στόλος, παρενοχλούμενος από τον ελληνικό, αναγκάσθηκε να ζητήσει καταφύγιο στην αγγλοκρατούμενη Κεφαλληνία.
Η Έξοδος του Μεσολογγίου, πίνακας του Θ. Βρυζάκη
Στις 5 Αυγούστου ο Κίτσος Τζαβέλλας, επικεφαλής δυνάμεως Σουλιωτών πολεμιστών, εισήλθε στην πόλη, αναπτερώνοντας το ηθικό των πολιορκουμένων. Όμως, στις αρχές Νοεμβρίου, ο κοινός στόλος Τούρκων και Αιγυπτίων αποβίβασε 8.000 αιγύπτιους στρατιώτες κι ένα μήνα αργότερα κατέφθασε στην περιοχή ο Ιμπραήμ που είχε σχεδόν καταστείλει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Τούρκοι, Τουρκαλβανοί και Αιγύπτιοι αριθμούσαν 25.000 άνδρες, με σύγχρονο πυροβολικό, που διοικούσαν γάλλοι αξιωματικοί. Οι Έλληνες είχαν να αντιπαρατάξουν 4.000 μαχητές.
Στις 25 Δεκεμβρίου 1825 άρχισε η δεύτερη φάση της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Όπως και στην πρώτη πολιορκία, πάλι υπήρξε διάσταση απόψεων μεταξύ των δύο πασάδων. Ο αιγύπτιος Ιμπραήμ επεχείρησε με τις δικές του δυνάμεις να καταλάβει το Μεσολόγγι στις 16 Ιανουαρίου 1826. Απέτυχε, όμως, και αναγκάσθηκε να συμπράξει μετά του Κιουταχή. Οι δύο στρατοί κατέστησαν ασφυκτική την πολιορκία με ανηλεή κανονιοβολισμό του Μεσολογγίου και με την κατάληψη των στρατηγικής σημασίας νησίδων Βασιλάδι (25 Φεβρουαρίου) και Κλείσοβας (25 Μαρτίου). Μετά την πτώση των δύο νησίδων, η θέση των πολιορκουμένων κατέστη δεινή, μετά και την αποτυχία του Μιαούλη να διασπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό.
Η κατάσταση πλέον μέσα στην πόλη είχε φθάσει σε οριακό σημείο. Τρόφιμα δεν υπήρχαν και οι πολιορκούμενοι (γυναίκες, παιδιά, τραυματίες, γέροντες και μαχητές) σιτίζονταν με φύκια, δέρματα, ποντίκια και γάτες! Υπό τις συνθήκες αυτές, που καθιστούσαν αδύνατη την αποτελεσματική υπεράσπιση της πόλης, αποφασίστηκε σε συμβούλιο οπλαρχηγών και προκρίτων στις 6 Απριλίου η έξοδος και ορίστηκε γι’ αυτή, η νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων (9 προς 10 Απριλίου). Τα μεσάνυχτα, σύμφωνα με το σχέδιο, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, υπό τους Δημήτριο Μακρή, Νότη Μπότσαρη και Κίτσο Τζαβέλα, με την ελπίδα να διασπάσουν τις εχθρικές γραμμές, επωφελούμενοι από τον αιφνιδιασμό των πολιορκητών. Νωρίτερα είχαν σκοτώσει τους τούρκους αιχμαλώτους, ενώ στην πόλη παρέμειναν τραυματίες και γέροι.
Όμως, το σχέδιο της εξόδου, είτε προδόθηκε, είτε δεν εφαρμόστηκε σωστά κι έτσι οι δυνάμεις του Ιμπραήμ κατέσφαξαν με τα γιαταγάνια τούς μαχητές της ελευθερίας. Στο μεταξύ, μέσα στο Μεσολόγγι είχαν αρχίσει οι σφαγές από τους Τουρκοαιγύπτιους, που είχαν εισβάλει από άλλο σημείο της πόλης.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/243
© SanSimera.gr