Μακριά από τα συνηθισμένα και τετριμμένα του σχολικού εορτασμού της 25ης Μαρτίου, παρακολουθήσαμε σήμερα «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ένα έργο που κλείνει μέσα του πολλή ρωμιοσύνη, που «χτυπάει πάντα πυρετικά, σπαρακτικά και γνήσια ο σφυγμός της ράτσας». Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί των Στ΄1 και Στ΄2, με «αρετή και τόλμη», μας μίλησαν για τους καημούς και τα όνειρα της φυλής μας, για προδομένους αγώνες, για ελπίδες… και πάνω απ’ όλα για ομορφιά. «Για την ομορφιά αυτού του λαού, που δεν παύει ποτέ να αγωνίζεται, να προδίδεται, να πιστεύει και να συνεχίζει τον αγώνα του, διατηρώντας τις ρίζες του αναλλοίωτες αιώνες τώρα».
Κυρίως, όμως, αυτό που χαρήκαμε όλοι ήταν το μήνυμα που έδωσαν τα παιδιά, εφαρμόζοντας στην πράξη το «είμαστε στο ΕΜΕΙΣ». Η συνέπεια με την οποία στάθηκαν στη σκηνή, η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν το κείμενο, η αμεσότητα που επέδειξαν στην παρουσίαση, ξεπερνώντας τις αντιξοότητες, μακριά από συμβατικότητες, με την απλότητα και τη δύναμη τους, μας δίδαξαν τη συνεργασία. Μας έδειξαν ότι θέλει αρετή και τόλμη η συνεργασία πέρα από τις όποιες διαφορές, θρησκευτικές, ιδεολογικές, κομματικές, πολιτικές, ότι μπορούμε να μάθουμε να υπερβαίνουμε το “εγώ” για να συναντηθούμε στο “εμείς”.
Όλα ειπωμένα ρωμέικα, ζεστά, μακριά από φιλολογικές αναλύσεις και στόμφο, στη γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε, με τον τρόπο που η λαϊκή μας τέχνη μιλάει αιώνες τώρα.
