Δευτέρα απόγευμα, 25 Μαΐου 2015.

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που το Σχολείο μας καταστράφηκε. Από τότε που οι προσπάθειες, αγωνίες, τα σχέδιά μας για έναν οργανισμό αντάξιο της ιστορίας Του έγιναν ένα με τις φλόγες.

Ήταν ξημερώματα Παρασκευής της 4^ης Απριλίου του 2014. Ένα εφιαλτικό τηλεφώνημα στις 4:00 π.μ. από φίλο πυροσβέστη και γονέα μαθητών χαράχτηκε στο ασυνείδητο με αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα αρκετές φορές το μήνα να πετάγομαι… «Δάσκαλε ξύπνα. Ανέβα γρήγορα Κύμη, το Σχολείο καίγεται». Αυτά που ακολούθησαν τα ζήσαμε, όλοι μας μεταφυσικά. Από κάποιο σκοτεινό, γκρίζο σύννεφο. Η πραγματικότητα δε γίνεται αποδεκτή. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό… Δεν είναι δυνατό η πιο ελπιδοφόρα επένδυση ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μας να χάνεται, να γίνεται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά.

Το ανοιξιάτικο ξημέρωμα μας βρήκε αποσβολωμένους να κοιτάμε αποκαΐδια. Ποιος να παρηγορήσει ποιον και με ποιο τρόπο;

Αλλά έπρεπε να παρθούν αποφάσεις και γρήγορα…  Άμεσα.

Τα παιδιά δεν πρέπει να μείνουν εκτός παιδευτικής διαδικασίας. Καμιά φωτιά δεν πρέπει και δεν μπορεί να μας πολεμήσει. Μέσα στο ερχόμενο ΣΚ γίνονται οι απαραίτητες συναντήσεις και ενέργειες και το σχολείο μεταφέρεται για συστέγαση σε απογευματινή βάρδια, στο 2^ο Δ.Σ. Κύμης. Τη Δευτέρα θα λειτουργήσουμε κανονικά με τη συνδρομή του Δήμου, της Διεύθυνσης ΠΕ, των γονέων των παιδιών, όλων μας τη Δευτέρα 7/04/2014 ήμασταν παιδιά και εκπαιδευτικοί στις θέσεις μας. Η συμβολή του ΚΕΔΔΥ ν. Ευβοίας υπήρξε και αυτή καθοριστική: « Προχωράμε παρακάτω. Είμαστε κοντά σας σε ό,τι χρειαστεί.. »

Τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, μετά από προσπάθειες μηνών, η Μονάδα λειτουργεί «φυσιολογικά».

Μας λείπει όμως το Σχολείο μας. Το καμάρι της περιοχής, ιστορικό κτίριο, πολιτιστικό μνημείο πλέον. Δωρεά του Α. Συγγρού, σχέδια του Τσίλλερ και ιστορία που ξεπερνάει τα 100 χρόνια. Αν οι τοίχοι του μιλούσαν θα μαρτυρούσαν την ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Γενιές πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους σε κάθε γωνιά του. Κάτι που φάνηκε έντονα όταν η αφεντιά μου μαζί με τρεις ακόμη συναδέλφους καθαρίζαμε την αποθήκη του. Το αρχειακό υλικό, τα εποπτικά μέσα, τα βιβλιάρια των δασκάλων της εποχής ( το παλαιότερο χρονολογείτο από το 1874 ) και άλλα πολλά ( θρανία, φωτογραφίες, κλπ. ) « έγραφαν »  μέσα μας και γέννησαν την ιδέα του Μουσείου. Όλο το υλικό συντηρήθηκε, ταξινομήθηκε και τοποθετήθηκε σε χώρο που διασκευάστηκε και πάλι με τη συνδρομή των συναδέλφων ( σοβατίσματα, βαψίματα, επισκευές γυψοσανίδας, καθαρισμός πατωμάτων, συντήρηση ερμαρίων, βιβλιοθηκών κλπ. ). Δυστυχώς η φωτιά της 4/04/2014 δεν άφησε να βγει η φωνή του Σχολείου και να φτάσει στα αυτιά όλων εκείνων που πέρασαν με κάποιο τρόπο από τα θρανία του είτε ως εκπαιδευτικοί είτε ως μαθητές είτε ως και τα δυο. Και όχι μόνο σε αυτούς αλλά και σε όλους εκείνους που ενδιαφέρονταν μέσω της έρευνας για την ιστορία του τόπου και κομματιού της νεότερης Ελλάδας.

Το Σχολείο πρέπει να αναστηλωθεί! Κι εμείς μαζί του!!

Κάνουμε έκκληση, γονείς, παιδιά – δάσκαλοι σε όλους εσάς που μπορέιτε να βοηθήσετε ώστε το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Κύμης να επισκευαστεί και να γίνει καλύτερο απ’ ότι ήταν.

Οι στάχτες δεν έκαψαν τις μνήμες, τη θέληση, τον πόθο να ξαναγίνει το Σχολείο μας. Μας έκαναν πιο δυνατούς και δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να ακούσουμε ξανά το χτύπημα του κουδουνιού της πρώτης ημέρας επαναλειτουργίας του.

   Την Τρίτη 9/06/2015 οι μαθητές της Ε’ και Στ’ Τάξης επισκέφτηκαν το κατεστραμμένο σχολείο που φιλοξενούσε για δεκαετίες το 1^ο Δ.Σ. Κύμης, για να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες.