Το σχολείο μας κτισμένο σ’ ένα πλάτωμα, στη ρίζα του Κάστρου της πόλη μας, δέσποζε με τον επιβλητικό όγκο του και κυριαρχούσε μεγαλόπρεπα μπρος στα χαμηλόσπιτα του καιρού εκείνου. Όποιο παιδί κι αν ρωτούσες την εποχή εκείνη γύρω στα 1930, είτε από τον Καλέ ήταν, είτε από την Πυροστιά, αλλά και από το μακρινό συνοικισμό, “σε ποιο σχολειό πας;”, θα σου απαντούσε: “Στο τούβλινο”. Και πραγματικά αυτή την εικόνα έδινε καθώς είχε μείνει ασοβάτιστο από τότε που κτίστηκε στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα μας. Τετράπλευρο, με νεοκλασική πρόσοψη και τεράστια κεραμιδένια στέγη, που ήταν κατάσπαρτη από μεγάλες ορθογώνιες καμινάδες, ξεχώριζε και φάνταζε από πολύ μακριά. Μόνιμες οι φωλιές των πελαργών.
Τα θεμέλια του πέτρινα ως ένα μέτρο πάνω από τη γη και από κει και πέρα από το σενάζι, που λένε, ξεκινούσαν οι πανύψηλοι τοίχοι του όλο τούβλο κόκκινο, καλοψημένο κι όμορφα αραδιασμένο με ασβέστη ως τη στέγη, κάνοντας εκεί στη μαρκίζα ένα καλλιτεχνικότατο σκαλωτό σχέδιο. Η είσοδος του ήταν μεγαλοπρεπή, με αρκετά τότε πέτρινα σκαλιά, που σε οδηγούσε σε μια τεράστια σάλα με ξύλινο πάτωμα, ενώ γύρω – γύρω ήταν οι “τάξεις” και τα γραφεία. Εικόνα που παραμένει ακόμα και σήμερα.
Στο δεύτερο πάτωμα ανέβαινες από μια δίδυμη ξύλινη σκάλα στερεωμένη στους απέναντι τοίχους, που στο κεφαλόσκαλο ενώνονταν στη μέση σε μια, που σ’ έβγαζε στο πάνω πάτωμα, όμοιο και απαράλλαχτο με το κάτω. Για τα παιδιά φόβος και τρόμος ήταν το τεράστιο ημιυπόγειο του σχολείου, όπου στοιβάζονταν ότι άχρηστο υπήρχε και τα καυσόξυλα της χρονιάς….
