Κυριακή 10/5/20, Παγκόσμια μέρα της μητέρας ή απλά γιορτή της μητέρας.

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ(ποίημα του κ.Κ.Σταυρόπουλου)

Ο ήλιος φωτίζει την γη

Γιατί παίρνει φως από τα μάτια σου

Η νύχτα στολίζει με άστρα τα όνειρά μας

Γιατί μιμείται την αγκαλιά σου

Κι η ελπίδα δεν χάνεται απ’  την καρδιά του ανθρώπου

Γιατί υπάρχει το χαμόγελό σου.

Στέκεις εκεί, αραξοβόλι απάνεμο και βράχος

Ενδυναμώνεις και στηρίζεις

Είσαι όσο πρέπει τρυφερή και αυστηρή με μέτρο

Χωρίς κανείς να στο διδάξει

Νιώθεις απλώς κι οσμίζεσαι απ’  το τίποτα

Είσαι μες στο σκοτάδι φάρος

Σε κοιτώ κι απομένω βουβός!

Στέκω μπροστά σου ,Μάνα μου,

Και σε θαυμάζω!

Με αφορμή την αυτήν την ημέρα ας γνωρίσουμε την Αιγινήτισσα ποιήτρια Κική Σαραντάκου, μεταξύ άλλων και μέσα από το εξαιρετικό ποίημα της «Τα χέρια της μάνας σου».

Η Κική Σαραντάκου σε νεαρή ηλικία

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

   Η Αγγελική (Κική) Σαραντάκου γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1934 στην Αίγινα. Οι γονείς της ονομάζονταν Γεώργιος Πρωτονοτάριος και Ευθυμία Μοίρα. Σπούδασε χημικός κι έκανε μεταπτυχιακό στην πυρηνική χημεία. Ειδικεύτηκε στην κλινική χημεία κι από το 1965 εργάστηκε στο ορμονολογικό εργαστήριο του Αρεταίειου νοσοκομείου. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα κι έγινε διαδοχικά λέκτορας της ιατρικής (1974), επίκουρος (1983) και αναπληρώτρια καθηγήτρια (1995). Έχει διεθνές ερευνητικό έργο και πολλές δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Παράλληλα ασχολείται με την ποίηση από νεαρή ηλικία.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΔΥΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ, ΓΙΑΤΙ «ΜΙΛΑΕΙ» ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ.

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ (αφιερωμένο στη μητέρα της)

Τα χέρια της μάνας σου πριν μάθουν να γράφουνε
μάθαν να πλένουν στη σκάφη
ρούχα χοντρά της δουλειάς·
τέσσερ’ αδέρφια της άφησε, βλέπεις, η μάνα της.

Τα χέρια της μάνας σου δεν μάθανε να χαϊδεύουν
γιατί ποτέ δεν τα χάιδεψαν,
μα ξέρουνε να ζυμώνουν ατέλειωτες σκάφες αλεύρι.
Αν στρώσεις κάτω τα χιλιάδες ψωμιά
θα γίνουν δρόμοι με άσπρες, στρογγυλές πλάκες
που θα διασχίζουν όλη τη γη.

Τα χέρια της μάνας σου γίναν κουτάλια να σε χορτάσουν,
γίναν κουπιά που λάμνουν στη θάλασσα
να σε βρουν, όπου πας.

Τα χέρια της μάνας σου μάκρυναν,
κουβαλώντας ασήκωτα δέματα
στο σχολειό, στη δουλειά σου, στη φυλακή[1].

Τα χέρια της μάνας σου κολλούσαν στη σίτα της φυλακής
και λιώναν το σύρμα για να σ’αγγίξουν
κι ύστερα με τ’ αποτυπώματα, κατακόκκινα,
πλάθανε κουλουράκια για τις κοπέλες του θαλάμου σου.

Τα χέρια της μάνας σου δεν θα μείνουν ακίνητα
ούτε κάτω απ’ το χώμα·
μα θα βρούνε τον τρόπο να φυτρώσουν και να βλαστήσουνε
για να σου κάνουν λουλούδια!

Από την πρώτη της ποιητική συλλογή «Του Έρωτα και του Αγώνα» (1986)

ΑΡΓΟΣΒΗΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (αφιερωμένο στον σύζυγό της Μίμη)

Αργοσβήνει το καλοκαίρι στην Αίγινα…
κι η ζέστα του ήλιου
συμπυκνώθηκε στη ρόγα του σταφυλιού,
στη γλύκα του σύκου,
στο χρώμα των φιστικιών.
σ΄ όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου,
και στα μάτια σου…
Τώρα που καταλάγιασε το πλάνταγμα της ζωής,
είναι σαν τη θάλασσα του Σεπτέμβρη,
μετά τα μελτέμια…

Αργοσβήνει το καλοκαίρι στην Αίγινα…
Φυλακίζω τον ήλιο μέσα στις γυάλες με το γλυκό,
μες στο βαρέλι την αψάδα του μούστου,
πιάνομαι στα χέρια σου κι απαγκιάζω.
Είναι βαρύς ο χειμώνας που έρχεται…

Από την ποιητική συλλογή Εφεδρείες, 1994

(Δημιουργία – επιμέλεια φυλλαδίου: Άννα Ρόδη – δασκάλα)

[1] Τη φυλακή την αναφέρει, γιατί για κάποιο διάστημα υπήρξε πολιτική κρατούμενη. Γι’ αυτά τα γεγονότα μαθαίνετε στην ιστορία της ΣΤ’ τάξης.