Στις 17 Δεκέμβρη ΄43 μια Γερμανική περίπολος κινούνταν προς το χωριό της Δράκειας. Οι Έλληνες αντάρτες πυροβολούσαν εναντίον τους σκοτώνοντας δύο στρατιώτες. Ένας τραυματίας κατάφερε να διαφύγει και ενημέρωσε τους Γερμανούς για το χτύπημα των αντιστασιακών. Την ίδια ημέρα το απόγευμα ακούστηκαν πυροβολισμοί από τα Χάνια. Οι κατακτητές αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση κινούνταν προς την Δράκεια από τρία διαφορετικά σημεία. Όσους άντρες έβλεπαν στους δρόμους τους αιχμαλώτιζαν . Η συγκέντρωση των αμάχων έγινε αρχικά στα καφενεία της κάτω πλατείας και κατόπιν στο κεντρικό καφενείο της Δράκειας. Οι Γερμανοί μπήκαν μέσα στα σπίτια και άρπαξαν τους άνδρες από τις οικογένειες . Δεν γλίτωσαν ούτε 15χρονοι νέοι, αλλά και έμποροι, που είχαν περπατήσει ως το χωριό . Οι αιχμάλωτοι έμειναν αμίλητοι και ακίνητοι όλη την νύχτα , όσο οι Γερμανοί απολάμβαναν ζεστά ροφήματα. Έβγαζαν πολυβόλα πάνω στα τραπέζια για να τους φοβίσουν και μ’ αυτά τους απειλούσαν. Την επόμενη μέρα διέταξαν τους ανηλίκους να πάνε στα σπίτια τους. Αμέσως μετά έβγαλαν έξω από το καφενείο πέντε χωρικούς, τους οδήγησαν στο ρέμα και τους έβαλαν πάνω σε ένα πεζούλι. Από πίσω τους στέκονταν οι στρατιώτες και τους σκότωναν έναν έναν με μία σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους. Μετά έφεραν τους επόμενους πέντε από το καφενείο. Η διαδικασία αυτή συνεχιζόταν μέχρι το μεσημέρι. Όταν αποχώρησαν άφησαν πίσω τους 118 θύματα. Το αίμα τους κοκκίνισε το νερό στο ρέμα. Γυναίκες και παιδιά ξεχύθηκαν στη Δράκεια , ψάχνοντας τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Μάζευαν τα πτώματα και τα μετέφεραν στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Νικόλαου.
Η Δράκεια αποτελεί ένα από τα μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας όπου γράφτηκε μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των Ναζί.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε από τις μαθήτριες της Ε’ τάξης Δέσποινα Μαλακασιώτη και Θάλεια Ζιαμπά