Στην εποχή μας πολλά επαγγέλματα έχουν χαθεί εξ αιτίας της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της χρήσης των μηχανημάτων. Ένα από αυτά είναι το επάγγελμα του βαρελά
Ο βαρελάς ήταν τεχνίτης ειδικός στην κατασκευή βαρελόσχημων και σκαφοειδών σκευών, που τα κατασκεύαζαν από ξύλο βελανιδιάς, καρυδιάς, καστανιάς ή δρυός. Το ξύλο περνούσε από ειδική επεξεργασία και μετά το έκοβαν σε λεπτές σανίδες, που βρέχανε για να παίρνουν εύκολα την κατάλληλη κλίση. Κατόπιν περνούσαν τα σιδερένια στεφάνια, τα χτυπούσαν με το ματσακόνι για να σφίξουν καλά και μετά τοποθετούσαν τους δυο επίπεδους πυθμένες. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν βαρέλια για αποθηκεύουν τρόφιμα όπως το τυρί το λαδί κλ. Στην Αγριά υπήρχε μεγάλο βαρελάδικο στον παραλιακό δρόμο λίγο μετά το δημαρχείο.
¨Ένα ακόμα επάγγελμα που δεν υπάρχει πια ακριβώς όπως παλιά είναι του τσαγκάρη. Σήμερα όταν λέμε τσαγκάρης εννοούμε τον τεχνίτη που επιδιορθώνει τα χαλασμένα μας παπούτσια. Πολλοί τσαγκάρηδες γύριζαν τις γειτονιές και μάζευαν παπούτσια για επιδιόρθωση. Όμως οι τσαγκάρηδες παλιά δεν επιδιόρθωναν μόνο τα παπούτσια, αλλά τα έφτιαχναν κιόλας, γιατί τότε δεν υπήρχαν μαγαζιά που πουλούσαν παπούτσια όπως σήμερα. Τα παπούτσια τα έφτιαχνε ο τσαγκάρης
Στις μεγάλες πόλεις υπήρχαν μεγάλα τσαγκαράδικα, όπου δούλευαν πολλοί τσαγκάρηδες, μαζί με καλφάδες και τσιράκια. Τα τσαγκαράδικα αυτά δέχονταν μεγάλες παραγγελίες και για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των πελατών, δούλευαν ασταμάτητα. Ένα ζευγάρι παπούτσια, τότε κόστιζαν σχεδόν μια χρυσή λίρα και για να φτιαχτεί χρειάζονταν 2-3 ημέρες δουλειά……
Στα μικρά μέρη όμως, όπως στην Άγρια, ο τσαγκάρης δούλευε μόνος του. Καμία φορά έπαιρνε και κανένα παραγιό. Πήγαινε ο κόσμος και τους έπαιρνε τα μέτρα του ποδιού τους. Μετά οι πελάτες, κυρίως οι γυναίκες, διάλεγαν το σχέδιο που ήθελαν να έχει το παπούτσι τους από φιγουρίνια, ακόμα και Ιταλικά . Στα καθημερινά παπούτσια, τα παπούτσια της δουλειάς (αρβυλάκια) έβαζαν πρόκες στη σόλα ακόμα και πέταλα για να μην χαλάνε εύκολα. Τα επίσημα παπούτσια των ανδρών (κυριακάτικα) τα έλεγαν σκαρπίνια, ενώ των γυναικών γόβες και σάνταλα .
Οι τσαγκάρηδες είχανε μηχανές που έκοβαν τα φόντια (πάνω μέρος του παπουτσιού). Είχανε αμόνι που ακουμπούσαν το παπούτσι για να βάλουν τα καρφιά .Τα παπούτσια τότε δεν τα κολλούσαν, αλλά τα έραβαν με κυρωμένο σπάγκο και μετά τα έβαζαν στα καλαπόδια .
Σήμερα τα παπούτσια γίνονται σχεδόν αποκλειστικά από μηχανήματα και τα αγοράζουμε έτοιμα από τα καταστήματα.
ΧΑΡΗΣ ΒΑΜΒΑΚΟΣ ΣΤ’ ΤΑΞΗ
