Κυριακή, 22 Απριλίου 2018
«ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»
Οι πρόγονοί μας έλεγαν «Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά».
Πραγματικά πόσο ωραίο πράγμα είναι η καθαριότητα και πόσο εύκολο να την κρατήσουμε εφόσον θέλουμε.
Καθαριότητα στην εμφάνισή μας, στο σπίτι μας, στο σχολείο μας, αλλά και έξω στην υπόλοιπη κοινωνία.
Ο καθαρός άνθρωπος είναι πειθαρχημένο άτομο που σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά όλη την κοινωνία.
Δεν ξέρω τι κάνει ο καθένας μέσα στο σπίτι του και στην οικογένειά του. Δηλαδή πόσο καθαρό κρατά το δωμάτιό του και τα πράγματά του με τάξη και σειρά τοποθετημένα. Πόσο καθαρό κρατάει το σπίτι του με τ’ άλλα μέλη της οικογένειάς του.
Αυτό φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός γιατί είναι καθαρά δικό του και όπως θέλει το χειρίζεται.
Αλλά έξω σε δημόσιους χώρους θα πρέπει να υπάρχει μια σειρά και τάξη.
Είναι λυπηρό να βλέπουμε στους δρόμους πεταμένα μπουκάλια, κουτιά, σακούλες, ρούχα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Για όλα αυτά είμαστε εμείς υπεύθυνοι. Από τη στιγμή που υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων γιατί να τα πετάμε κάτω; Σκεφτήκαμε ποτέ ότι εάν δεν υπήρχαν οι οδοκαθαριστές που φροντίζουν για τη γενική καθαριότητα θα είχαμε γίνει σκουπιδότοπος; Ότι θα είχαμε μαζέψει πλήθος τρωκτικών και θα είχαμε γεμίσει από ασθένειες; Αυτοί οι άνθρωποι επιτελούν κοινωνικό έργο και τους ανήκει κάποιος σεβασμός απ’ όλους εμάς, που αντί να τους βοηθούμε τους επιβαρύνουμε στο έργο τους δείχνοντας πόσο «μορφωμένοι» είμαστε.
Το χειρότερο είναι όταν βλέπουμε πεταμένα ψωμιά και άλλα φαγώσιμα και το χειρότερο τσαλαπατημένα. Κάποιος χόρτασε και το υπόλοιπο το πέταξε. Πόσοι άνθρωποι όμως τριγύρω μας δεν έχουν τα πιο βασικά αγαθά για να ζήσουν; Δεν προκαλούμε μ’ αυτόν τον τρόπο;
Έχω διαβάσει επίσης, ακόμη και στα ψηλά τα Ιμαλάια όπου πάνε ορειβατικές ομάδες απ’ όλο τον κόσμο, υπάρχει έντονο πρόβλημα σκουπιδιών. Αυτά τα δημιουργούν οι ίδιοι οι ορειβάτες και θα τα αντικρίσουν στο μέλλον όταν ξαναπάνε και θα τους κακοφανεί.
Ακόμη και στις παραλίες αντικρίζουμε το λυπηρό θέμα των σκουπιδιών. Ακόμη και αιχμηρών αντικειμένων. Οι πρώτοι όμως που θα διαμαρτυρηθούν για το φαινόμενο αυτό θα είναι οι ίδιοι που το δημιούργησαν.
Στους αυτοκινητόδρομους επίσης το ίδιο κακό συμβαίνει. Ανοίγει ο οποιοσδήποτε το παράθυρο και πετά ό,τι του περισσεύει χωρίς να κοιτάξει πίσω του για άλλο αυτοκίνητο.
Ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσουμε κάτι καλό και ωφέλιμο. Για τον εαυτό μας και για την κοινωνία. Ό,τι καλό κάνουμε, εμείς οι ίδιοι το απολαμβάνουμε και ό,τι κακό κάνουμε, σε μας τους ίδιους επιστρέφει. Κρίμα δεν είναι;
Ευάγγελος Β.
Κυριακή, 22 Απριλίου 2018
«Αχαριστία και φτώχεια»
Καλησπέρα κόσμε! Όλα καλά;
Μην περιμένετε εφημερίδες και ειδήσεις μόνο για θέματα φτώχειας και πείνας σε σχολεία σπίτια και δρόμους. Δεν χρειάζονται απαραίτητα οι ειδήσεις και εφημερίδες. Υπάρχουν στόματα και μάτια. Είναι αρκετό ένα μεγάλο παιδί με τη ματιά του και τη σκέψη του απλά να διηγηθεί σαν <<ιστοριούλα>> τη φτώχεια του κόσμου..
Όχι φίλες και φίλοι. Δεν θα θα μιλήσω σήμερα για μερικές φτωχικές καρδιές ανθρώπων. Σήμερα το άρθρο αυτό θα περιγράφει αυτό που βλέπω εγώ, σαν ένα παιδί, γύρω μου… Πιστεύω κάθε παιδί της ηλικίας μου βλέπει κάτι παρόμοιο στη κοινωνία αυτή. Εμείς τα παιδιά λοιπόν παρατηρούμε και σκεφτόμαστε.
Πολλά παιδάκια υπάρχουν στον δρόμο, τα οποία δυστυχώς, δεν έχουνε την απλόχερη και δεδομένη ευκαιρία, για εμάς, να πηγαίνουν σχολείο. Γιατί; Γιατί απλά δεν μπορούν.. Τα χρήματα και τα υλικά αγαθά που οι γονείς τους μπορούν να προσφέρουν σε εκείνα είναι ελάχιστα. Μηδαμινά θα έλεγα. Έτσι, είναι εκείνα αναγκασμένα να βγαίνουν στη σκληρή αυτή κοινωνία είτε ζητιανεύοντας είτε πιάνοντας μια δουλειά. Τα παιδιά αυτά λοιπόν, δεν έχουν χρόνο για διαβάσματα και σχολείο. Η κύρια ανάγκη και απασχόληση τους είναι το πώς θα μπορέσουν το βράδυ, να έχουν ένα ποτήρι γάλα.
Δεν υπάρχουν όμως μόνο αυτές οι καταστάσεις. Όχι όχι… Δεν είναι όλες τόσο ακραίες ευτυχώς! Άλλα παιδιά έχουν την ευκαιρία να πηγαίνουν στο σχολείο. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως είναι έστω ένα στάδιο καλύτερα από τα παιδιά που δεν την έχουν. Οι γονείς τους, μπορεί να έχουνε τρεις ή και τέσσερις δουλειές για να τα μεγαλώσουν με όλα τα αγαθά. Υπάρχουν μέρες όμως, που ακόμα και αυτά τα παιδιά, οι γονείς τους δηλαδή, δεν έχουν χρήματα για ένα κουτί γάλα και μια φρατζόλα ψωμί. Αυτά τα παιδιά, εφόσον γνωρίζουν τι κόπο διαπράττουν οι γονείς τους για να τα μεγαλώσουν, είναι τα πιο υπεύθυνα παιδιά για ‘μένα. Ξέρουν από μικρά να φροντίζουν τους εαυτούς τους και παράλληλα να τους προστατεύουν. Μάλιστα, υπάρχουν παιδιά που φροντίζουν ακόμα και τα μικρότερά τους αδέλφια.
Πρέπει λοιπόν να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια σε αυτές τις οικογένειες! Άλλες οικογένειες, αναγκάζονται να μεταναστέψουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή. Επίσης, υπάρχουν τραγικές καταστάσεις σε σχολεία εκεί όπου τα παιδιά λιμοκτονούν και λιποθυμούν από την πείνα.
Τις περισσότερες φορές, το κράτος δεν κάνει τίποτα απολύτως για τέτοια θέματα, γιατί όλοι κοιτάνε απλά το συμφέρον τους και το δικό τους το καλό.
Απ’ την άλλη πλευρά τώρα, βλέπουμε παιδάκια σε σχολεία τα οποία γκρινιάζουν για το ότι θα ήθελαν να έχουν ένα άλλο κολατσιό και απλά επειδή δεν τους αρέσει το συγκεκριμένο, το πετάνε. Υπάρχουν άλλα παιδιά που απλά επειδή δεν θέλουν άλλο απ’ το φαγητό τους το πετάνε.
Τι αχαριστία είναι αυτή κόσμε;
ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ…
Χριστίνα Ε.