Τέλη του 19ου  αιώνα η Θεσσαλονίκη εκτείνεται μέχρι τα ανατολικά  τείχη (Λευκός Πύργος, Σιντριβάνι, Πύργος του Τριγωνίου).

Η περιοχή έξω από τα τείχη ήταν γνωστή ως «Εξοχές». Εκεί υπήρχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και κήποι, που σταδιακά άρχισαν να οικοπεδοποιούνται. Ο αριθμός των κτισμάτων ωστόσο ήταν πολύ περιορισμένος (τουλάχιστον μέχρι το 1880 περίπου). Με την κατεδάφιση του τείχους αλλά και λόγω της πυρκαγιάς, το 1890, σταδιακά η πόλη επεκτείνεται προς την περιοχή αυτή.

Με τη έλευση του τραμ (1892), ο εξοχικός μέχρι τότε χαρακτήρας της συνοικίας αλλοιώνεται.  Ιδρύονται σχολεία, εκκλησίες και νοσοκομεία. Σταδιακά πληθαίνουν οι κατοικίες στην περιοχή.

Ξεχωρίζουν οι κατοικίες των ευπόρων κατοίκων. Κάποιες από αυτές είχαν σχήμα Πύργου, εξ ου και η περιοχή ήταν γνωστή ως περιοχή των Πύργων. Η κεντρική της οδική αρτηρία λεγόταν λεωφόρος  των Εξοχών ή λεωφόρος  των Πύργων και συνέπιπτε (αν και όχι ακριβώς) με την σημερινή Βασιλίσσης Όλγας. Σήμερα έχουν μείνει 20 από τα περίπου 500 οικήματα των Εξοχών.

Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια είναι:

Η Κάζα Μπιάνκα

Το Σατώ Μον Μπονέρ

Το Διατηρητέο της Β. Όλγας 212

Η βίλλα Αλλατίνι

Η βίλλα Μορντώχ

Η βίλλα Αχμέντ Καπατζή

Η βίλλα Μεχμέτ Καπατζή