Αγαπητοί μας μαθητές,
αγαπημένα μας παιδιά,
Ελληνόπουλα του 2020
κάθε χρόνο σαν τέτοια μέρα αλλιώς το ‘χαμε συνήθειο να γιορτάζουμε.

Στους δρόμους, με γέλια και παρέες
στην παρέλαση να σας καμαρώνουμε ντυμένα με τις παραδοσιακές μας στολές να βηματίζετε όχι μονάχα προς το σκοπό της διαδρομής αλλά να βαδίζετε αγέρωχα προς το μέλλον
με τους γονείς σας να σας χειροκροτούν
με τα μεγάφωνα να διαλαλούν τους εθνικούς παιάνες, τα δημοτικά μας τραγούδια.
Με τα σχολειά γεμάτα από τσολιαδάκια να μπαίνουν στο πετσί των ηρώων του χτες για να ετοιμαστούν να γίνουν οι ήρωες του αύριο

Μα να που μοιάζουν όλα να πάγωσαν. Εκείνο το ημιστίχιο του εθνικού μας ποιητή «γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα» φόρεσε ξαφνικά έναν άλλο μανδύα και ξαναφανερώθηκε στη ζωή μας. Όχι σαν εχθρός στα σύνορα αλλά σαν ένας πανανθρώπινος εχθρός που μας έκλεισε στα σπίτια μας στερώντας μας τη δυνατότητα να γιορτάσουμε όπως το θέλαμε.

Τι θα κάνουμε λοιπόν; Πώς θα πάρουμε πίσω τη γιορτή μας; Μπορούμε;

Μπορούμε βέβαια! Ας γυρίσουμε πίσω στα 400 χρόνια της πικρής σκλαβιάς κι ας σκεφτούμε πόσες φορές το γένος μας χρειάστηκε να κάνει υπομονή, να κλειστεί στα σπίτια, να χαμηλώσει τη φωνή, να χαμηλώσει το φως, να σιωπήσει, να περιμένει.

Ας συλλογιστούμε πόσες φορές, πόσα ατέλειωτα βράδια άνθρωποι σαν κι εμάς, παιδιά σαν κι εσάς έκαναν υπομονή περιμένοντας να ρθει πάλι η Άνοιξη της Λευτεριάς. Ας φέρουμε στο μυαλό μας όλους εκείνους που δεν έκαναν υπομονή μόνο για τους ίδιους, για την οικογένειά τους, για τους φίλους τους. Όχι! Έκαναν υπομονή για το Γένος, δηλαδή για όλους τους Έλληνες. Για τους Έλληνες που είχαν φύγει πριν από αυτούς αλλά κυρίως για εμάς! Ναι, για εμάς, για τους Έλληνες τους μέλλοντος τους, τους Έλληνες του σήμερα! Γιατί ακόμα κι αν ήξεραν ότι εκείνοι θα φύγουν, τους ένοιαζε το Γένος, δηλαδή εμείς.

Να τι τους χρωστάμε λοιπόν! Όχι μόνο σ αυτούς που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την Πατρίδα. Αλλά και σ αυτούς που έκαναν υπομονή σαν το σπόρο που περιμένει κρυμμένος στο χώμα «άχρι καιρού» μέχρι δηλαδή να έρθει ο κατάλληλος καιρός. Όλους αυτούς δεν θα μπορούσαμε να τους καταλάβουμε χωρίς να ζήσουμε έστω και κατ’ αναλογία μια κατάσταση σαν τη δική τους! Τίποτα δεν μπορούμε αληθινά να καταλάβουμε από το τι ζει ο άλλος χωρίς να βρεθούμε σε μια παρόμοια κατάσταση με αυτόν!

Να λοιπόν το «δώρο» της δυσκολίας που ζούμε! Μα δεν είναι μόνο αυτό! Είναι κι άλλα πολλά. Είναι η δυνατότητα -έστω και κατ’ ανάγκην- να μαζευτούμε όλοι μαζί σαν οικογένεια στο σπίτι μας. Είναι η ευκαιρία να καταλάβουμε πόσα απ’ αυτά που θεωρούσαμε «σημαντικά» στη ζωή μας είναι τελικά ασήμαντα. Είναι η ευκαιρία να αναδειχθούν πολλές ΚΑΛΕΣ πλευρές του λαού μας. Είναι η ευκαιρία να ζήσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ. Να τι δώρα θα πάρουμε μέσα από τη δυσκολία μας!

Ας  μην τα θεωρήσουμε ασήμαντα, ούτε να τα ξεχάσουμε όταν όλο αυτό θα έχει περάσει.

Σταματάω εδώ! Τα υπόλοιπα θα τα κουβεντιάστε με τους γονείς και τα αδέρφια σας. Θα τα κουβεντιάσουμε όταν από κοντά ξαναβρεθούμε! Μέχρι τότε σας εύχομαι μέσα από την ψυχή μου:
Παιδιά μου αγαπημένα, Χρόνια πολλά. Με την πατρίδα μας λεύτερη! Με την ψυχή μας λεύτερη! Με το θάρρος μας ακλόνητο! Ενωμένοι, δυνατοί, ΛΕΥΤΕΡΟΙ!

Οι αγαπημένοι σας δάσκαλοι κι εγώ σας φιλούμε όλους!

Ο διευθυντής και οι δάσκαλοι του σχολείου μας

ΥΓ. Αντί για άλλο δώρο σας στέλνουμε μια παλαιότερη γιορτή μας! Και σ’ άλλες ξανά!