Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Ένα πουλί, καλό πουλί, βγαίνει από την Πόλη,
ούτε στ΄αμπέλι έμεινε, ούτε στα περιβόλια.
Επήγε και εστάθηκε στης Αγιάς Σοφιάς την πόρτα.
Έδειξε το ‘να το φτερό, στο αίμα βουτηγμένο
και στο άλλο του φτερό, χαρτί κρατεί γραμμένο.
Αυτό κανείς δεν το διαβάζει, κανείς δεν ξέρει τι λέει,
Ούτε ο Πατριάρχης μου με όλους τους παπάδες.
Κι ένα παιδί, καλό παιδί, πάει και το διαβάζει.
Ενώ διαβάζει κι ενώ κλαίει κι ενώ χτυπά η καρδιά του:
-Ναϊλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία. (Δημοτικό τραγούδι)
Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί επισημαίνουν ότι φτάνουν τους 350.000.
Με ένα συγκινητικό αφιέρωμα με μαρτυρίες και ποιήματα που καταγράφουν γεγονότα και συναισθήματα τιμήθηκε η μέρα μνήμης της γενοκτονίας από τους μαθητές/ήτριες των δύο σχολείων (2ου και 18ου)
Μην πείτε πώς πέθανα
Πείτε ότι ζω για πάντα στην καρδιά σας.
Πείτε ότι είμαι ζωντανή στη μνήμη σας.
Τη μνήμη αυτών που με γνώριζαν αλλά
κι εκείνων που θα με μάθουν από την ιστορία μου.
Tea Halo
Ποίημα αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας της, Ευθυμίας Βαρυτιμίδου (Sano Halo).
Η εκδήλωση έκλεισε με ποντιακό χορό.
Ο Πόντος η ζωή μου
Μάρτυρες ‘σεις του Πόντου μας, γενναία παλικάρια
Πάρτε ξανά τις λύρες σας, πάρτε και τα δοξάρια
Γιατί μες στα χαλάσματα κοιμάται η πατρίδα
που βλέπει ξάστερο ουρανό μέσα στην καταιγίδα!
Παίξτε ξανά τα πάθη της, πείτε τα μοιρολόγια.
Ν΄αντιλαλήσουν τα βουνά απ’ τα βαριά σας λόγια!
Χρόνοι ερημίτες δίσεχτοι, πέτρωσαν τις καρδιές μας
και δεν μπορούν να βρουν χαρά οι ταπεινές ψυχές μας!
Η μνήμη σας, η ζήση μας κι οι αγώνες σας μπροστά μας
δίνουν κουράγιο στη ζωή σ’ εμάς και στα παιδιά μας!
Υπεύθυνοι εκδήλωσης: Σαρρούδη Ιωάννα, Σερτεφίδου Σταυρούλα, Τζώρτζος Παντελής
