ΒΙΤΑΜΙΝΟΥΧΕΣ ΙΔΕΕΣ

Μετά την επιτυχημένη ενημερωτική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας την περασμένη Τετάρτη 23 Μαϊου, με θέμα “ Εκπαιδεύοντας τους γονείς μας στη σωστή χρήση του διαδικτύου από τους ίδιους και τα παιδιά τους”, θεωρούμε σωστό να προβούμε σε μια ανατροφοδότηση των όσων ειπώθηκαν και να ενημερώσουμε με αυτόν τον τρόπο και όσους από τους γονείς δεν κατάφεραν να παραβρεθούν. Παρακάτω θα διαβάσετε μερικές συμβουλές που δίνει η κα Αγγελική Ρουμελιώτου ως προς τη σωστή διαχείριση του διαδικτύου.

  1. Δεν «προσλαμβάνουμε» τάμπλετ για νταντά σε παιδιά νηπιαγωγείου. Μήτε πανάκριβα κινητά με σύνδεση διαδικτύου σε παιδιά Δημοτικού. Τους εξηγούμε ήρεμα και σταθερά τους λόγους που δεν το κάνουμε και ότι δεν πρέπει να μας απασχολεί καθόλου που ο συμμαθητής τους κυκλοφορεί με τελευταίας τεχνολογίας κινητό.

  2. Αν έχουμε υπολογιστή είναι καλό να τον τοποθετήσουμε σε κοινόχρηστους χώρους. Και φυσικά ρίχνουμε συχνά ματιές στο τι κάνει ο μικρός θαμώνας σερφάροντας.

  3. Κάνουμε ένα «συμβόλαιο», μια «συμφωνία», για το πόση ώρα μπορεί να παίξει και σε ποιες σελίδες μπορεί να μπει. Του εξηγούμε τους λόγους.

  4. Αν διαπιστώσουμε ότι έχει μπει σε παιγνίδια, δεν μαλώνουμε με φωνές, υστερίες και κρίσεις. Γιατί, ακόμη και αν πιέσουμε ένα παιδί ή έναν έφηβο για τα παιγνίδια, θα βρει τρόπο να το κάνει κρυφά, χωρίς να το ξέρουμε.

  5. Είναι καλύτερα να ξέρουμε τι παίζει. Πώς; Σε μια καλή στιγμή ρωτάμε φιλικά τι είναι αυτό το παιγνίδι. Τα παιδιά τρελαίνονται να περιγράφουν. Ας τον αφήσουμε να μας εξηγήσει πώς παίρνει πόντους, πώς περνάει πίστες, με ποιους παίζει. Φανταστείτε πόσο σοβαρά πράγματα έχουμε να συζητήσουμε αν μάθουμε ότι παίζει με αγνώστους. Ή ότι δίνει και παίρνει χρήματα. Ή ότι έχει δώσει τα προσωπικά του στοιχεία.

  6. Ας ψάξουμε μαζί το σύστημα PEGI ώστε να γνωρίσουμε τα χαρακτηριστικά, την κατάλληλη ηλικία, τους κινδύνους του συγκεκριμένου παιγνιδιού. Να μια καλή ευκαιρία να δείξουμε ότι ξέρουμε και εμείς από αυτά!

  7. Επειδή συνήθως παίζει γιατί βαριέται, μπορούμε να βρούμε μαζί πράγματα που του αρέσουν για να γεμίσει το χρόνο του. Ξέρετε ότι ένα ποδήλατο, ένα ζωάκι, ένας σύλλογος μπάσκετ, μια ομάδα ποδοσφαίρου μπορούν να τον γεμίσουν με χαρά και ενδιαφέρον; Ξέρετε ότι ένα καλό φιλαράκι μπορεί να γεμίσει το χρόνο του; Αλλά κι εμείς, ας παίξουμε μαζί τους, ας μιλήσουμε, ας μαγειρέψουμε, ας πάμε βόλτα, ας φυτέψουμε μαρούλια. Αληθινά, όχι διαδικτυακής φάρμας.

  8. Ας γίνουμε το παράδειγμα. Δεν μπορούμε να απαιτούμε να μην παίζει και εμείς να είμαστε μόνιμοι θαμώνες των social media.

  9. Δεν χρειάζεται πανικός αλλά ψυχραιμία και ήρεμοι χειρισμοί. Το κάθε παιδί που κολλάει στο διαδίκτυο έχει τους λόγους του. Αυτούς τους λόγους χρειάζεται να καταλάβουμε για να βρούμε τις λύσεις. Γι΄ αυτό και αρκετά παιδιά «ξεκολλάνε» μόνα τους ή το ελέγχουν μόλις το βαρεθούν ή βρουν κάτι πιο ενδιαφέρον. Κρατήστε το αυτό, το «πιο ενδιαφέρον»!

  10. Υπάρχουν όμως και τα παιδιά και κυρίως οι έφηβοι που δυσκολεύονται να το διακόψουν έστω και για μια μέρα ή που έχουν συμπεριφορές που μοιάζουν με εξάρτηση.Πιθανόν, πρόκειται για παιδιά με βαθύτερους και αθέατους λόγους, που μπορεί κατά περίπτωση να αισθάνονται μοναξιά, να δυσκολεύονται να εκφραστούν, να νιώθουν ότι υπάρχουν γύρω τους τεράστιες σκιές και προβλήματα ή την καθημερινότητα να τα πλακώνει, να μην μπορούν να κάνουν φίλους, να μην έχουν μάθει να βρίσκουν ενδιαφέροντα γύρω τους, να είναι απομονωμένα, να πλήττουν αφόρητα, να νιώθουν γύρω τους εχθρικότητα ή ότι κανείς δεν τα καταλαβαίνει και τίποτε δεν μπορεί να τα κάνει χαρούμενα. Κάθε παιδί με έντονες συμπεριφορές εξάρτησης έχει τους δικούς του προσωπικούς και ιδιαίτερους λόγους και για να ξεφύγει προτιμά να ξεχνιέται μέσα από παιγνίδια. Στις περιπτώσεις αυτές είναι απαραίτητη η βοήθεια ενός ειδικού επαγγελματία που θα βοηθήσει να δουν οι γονείς τα πράγματα πιο ξεκάθαρα ώστε να μπορέσουν να τα αλλάξουν.

  11. Κλείνοντας  και μια βιταμίνη που κάνει για όλες τις δυσκολίες. Κάτι σαν πολυβιταμίνη!

    Χρειάζεται να μπαίνουμε στη θέση των παιδιών, να περπατάμε με τα παπούτσια τους ακόμη κι αν μας πέφτουν στενά, να βλέπουμε τα πράγματα με τα μάτια τους, να προσπαθούμε να σκεφτούμε με το δικό τους τρόπο και να λέμε αυτό που θα είχαμε ανάγκη να ακούσουμε ΑΝ ήμασταν εμείς τα παιδιά.

    Να γίνουμε δηλαδή οι γονείς που θα θέλαμε να είχαμε.

    Πιάνει πάντα! Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις!

    Αγγελική Ρουμελιώτου, Επιμελήτρια Ανηλίκων

    (αρχική δημοσίευση στην «Πρέσσα», http://stinpressa.blogspot.gr/)