Στα πλαίσια της ενασχόλησής μας με την οικογένεια, μιλήσαμε  για την Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων.
Έναυσμα αποτέλεσε το ποίημα της συναδέλφου Ζαφειρίου Νίνας που ακολουθεί παρακάτω:

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ…

Της μαμάς μου η μαμά

έχει μια γλυκιά αγκαλιά.

Με χαϊδεύει, με φιλάει,

παραμύθια αρχινάει.

Της μαμάς μου ο μπαμπάς

είναι και καλοφαγάς.

Τρώει σουβλάκια και αρνάκι,

δίνει και στο εγγονάκι.

Του μπαμπά μου η μαμά

έχει και πολλά γλυκά.

Στα κρυφά μου τα χαρίζει,

γιατί η μαμά τσιρίζει.

Του μπαμπά μου τον μπαμπά

τον φωνάζω πακετά.

Όλο δώρα μου αγοράζει,

σαν τον Άη Βασίλη μοιάζει.

Της μαμάς μου η μαμά

ειν’ η μία μου γιαγιά.

Ποια ειν΄ η άλλη θα το βρείτε;

Ή μήπως θα μπερδευτείτε;

Και παππούδες έχω εγώ

που πολύ τους αγαπώ.

Δεν φωνάζουν, δεν μαλώνουν

όμορφα με μεγαλώνουν.

Γιατί αγαπούν πολύ

 

του παιδιού τους το παιδί!

Ακολούθησαν λεκτικά παιχνίδια όπως: ποιος είναι της μαμάς ο μπαμπάς; Ποιο είναι του παιδιού μου το παιδί;  Τα παιδιά βρήκαν πολύ διασκεδαστικά τα μαντέματα κι έτσι ακολούθησαν και άλλα σχετικά με τις οικογενειακές σχέσεις : ποιος είναι ο αδελφός της μαμάς; Ποια είναι τα ξαδέλφια; κτλ

Στη συνέχεια ανέφεραν τι είναι αυτό που αγαπούν πιο πολύ να κάνουν με τους παππούδες. Φυσικά οι βόλτες και το παιχνίδι έχουν την τιμητική τους. Όλοι μαζί αποφασίσαμε να κάνουμε μία ζωραφιά, δώρο για τον παππού και τη γιαγιά.