Η ελληνική Βουλή με τον νόμο 3218/2004 καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος.

Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων και με αφορμή το βιβλίο “Έρικα” προβληματιστήκαμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διακρίσεις, τον ρατσισμό, την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, τον τρόπο με τον οποίο το μικρό και τυχαίο γίνεται μεγάλο, τις προκαταλήψεις και τις αντιφατικές πλευρές της ανθρώπινης φύσης.

Δύσκολα ερωτήματα, δύσκολες απαντήσεις! Ακόμα όμως και αν δεν παίρνουμε απαντήσεις, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να θέτουμε ερωτήματα…

Από τις ζωγραφιές και τα μηνύματα των μαθητών φάνηκε ότι τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μία συγκεκριμένη σκηνή του βιβλίου με την αντίστοιχη συνταρακτική φράση που τη συνόδευε: “Πηγαίνοντας προς τον θάνατο, η μητέρα μου με πέταξε πίσω στη ζωή”.

Το Ολοκαύτωμα δεν είναι μόνο μια υπόθεση καταστροφής. Είναι, κατά κύριο λόγο, μια υπόθεση ενός κόσμου παθητικότητας και αδράνειας, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια υπόθεση εξαιρετικού θάρρους και γενναιότητας.

Η Έρικα κλείνει την ιστορία της με τα ακόλουθα λόγια: “Είπαν κάποτε πως ο λαός μου θα πλήθαινε όπως τ’ αστέρια στον ουρανό. Από το 1933 μέχρι το 1945 έξι εκατομμύρια από αυτά τ’ αστέρια έσβησαν για πάντα. Κάθε αστέρι κι ένας δικός μου που η ζωή του χάθηκε και το οικογενειακό του δέντρο ξεριζώθηκε. Σήμερα, το δικό μου δέντρο έχει και πάλι ρίζες”.

Έρικα, 2015, Ruth Vander Zee, εκδ. Καλειδοσκόπιο, μτφρ. Μαρίζα Ντεκάστρο

Βάκη Παπακωστοπούλου, ΠΕ70