Οι Κέλτες (= οι κρυφοί) ήταν ομάδα αποτελούμενη από πολιτισμικά συγγενικούς λαούς, κυρίως Γαλάτες – Ίβηρες – Βρετανούς – Τεύτονες – Κίμβρους, οι οποίοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης βορείως του υπάρχοντος Ελληνορωμαϊκού κόσμου, με κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά τις Κελτικές διαλέκτους, οι οποίες αποτελούσαν κατηγορία Ευρωπαϊκών γλωσσών και την θρησκεία (πολυθεϊσμός).

Χάρτης Κελτικών φυλών της Ευρώπης

Η εμφάνιση των Κελτών στην Ανατολική Ευρώπη χρονολογείται περί το 1000 – 800 π.Χ., αν και πρόσφατες έρευνες – ανασκαφές καταδεικνύουν ότι πολιτισμοί της 2^ης χιλιετίας προ Χριστού στη Σιβηρία και Βόρεια Μογγολία ίσως σχετίζονται με τους Κέλτες. Επιπλέον η ικανότητα των Κελτών στην ιππασία, σε συνδυασμό με την τάση να ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις, προσδίδουν στους ανωτέρω συσχετισμούς επιπλέον αξιοπιστία.

Κοινωνία – Θρησκεία – Τέχνη

Η δομή της Κελτικής κοινωνίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις πολεμικές δραστηριότητες, καθότι η ανάγκη επιβίωσης καθιστούσε επιτακτική την πολεμική οργάνωση, λόγω των συχνών μετακινήσεων.

Η Κελτική κοινωνία ήταν ιεραρχικά δομημένη σε τάξεις. Τις φυλές κυβερνούσαν βασιλείς και οι πολιτικοί θεσμοί διακρίνονταν για την πλαστικότητά (αρμονία) τους. Σύμφωνα με Ρωμαϊκές και Ιρλανδικές πηγές, η Κελτική κοινωνία διαιρείτο σε τρεις ομάδες: μια πολεμική αριστοκρατία, μια τάξη διανοητών στην οποία περιλαμβάνονταν οι Δρυίδες, οι ποιητές και οι δικαστές και μια τρίτη στην οποία εντάσσονταν οι υπόλοιποι.

Θεμελιώδεις πυλώνες της Κελτικής κοινωνίας ήταν η φυλή και η συγγένεια. Η εθνική ταυτότητα καθοριζόταν από την ευρύτερη φυλετική ομάδα που ονομαζόταν τουάθ (tuath = λαός στα Ιρλανδικά) αλλά στηριζόταν στην μικρότερη οργανωτική ομάδα συγγένειας, την πατριά που ονομαζόταν κενέντλ (ke-na-dl ή kindred=συγγένεια στα Ιρλανδικά). Η πατριά ήταν εκείνη που παρείχε την ταυτότητα και την προστασία, καθώς καθήκον της ήταν να προστατεύει τα άτομα…….σημειωτέον ότι τα εγκλήματα κατά του ατόμου δικάζονταν ενώπιον όλης της πατριάς. Ένας από τους προεξέχοντες θεσμούς μεταξύ των Κελτών ήταν οι διαμάχες αίματος (βεντέτες) στις οποίες η δολοφονία, ή η προσβολή ενάντια σε ένα άτομο απαιτούσε από ολόκληρη την πατριά να ζητήσει την βίαιη τιμωρία.

Στην Κελτική κοινωνία, παρόλο που το σημείο αναφοράς ήταν μια αριστοκρατία πολεμιστών, εντούτοις η θέση των γυναικών ήταν αρκετά υψηλή. Στις πρώιμες περιόδους οι γυναίκες συμμετείχαν στις εχθροπραξίες και στην ιερατική βασιλεία. Διαδραμάτιζαν σε μεγάλο βαθμό υποστηρικτικό ρόλο στις Κελτικές μάχες, προετοιμάζοντας το στρατόπεδο και φροντίζοντας τους πολεμιστές. Υπάρχουν αναφορές σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες επιτίθεντο στους Ρωμαίους πριν αυτοί εκδηλώσουν εφόδους στα στρατόπεδα – καταυλισμούς με σκοπό να προστατεύσουν τα παιδιά τους. Παρόλο που αργότερα οι Κέλτες υιοθέτησαν το πατριαρχικό πρότυπο, διατήρησαν στη μυθολογία και λογοτεχνία τους, αναφορές γυναικών που αναδείχθηκαν ως ηγέτιδες και πολεμίστριες.

Γαλατική απεικόνιση Δρυίδη

Η θρησκεία ήταν πολυθεϊστική και κύριοι λειτουργοί αυτής ήσαν οι Δρυίδες (ονομασία προερχόμενη από το ιερό δένδρο των Κελτών την βελανιδιά – δρυ, ή από λέξη της Γαλατικής διαλέκτου) οι οποίοι ήσαν ένα είδος διανοητών & ιερέων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι θεοί τους «εμφανίζοντο» πάντα σε μορφή τριάδας, γεγονός που συνέβαλλε αργότερα στην ευκολότερη αποδοχή της Χριστιανικής θρησκείας. O Κελτικός πολυθεϊσμός περιελάμβανε κοινές αλλά και φυλετικές θεότητες οι οποίες ελατρεύοντο από τις Γαλατικές (περιοχές Γαλλίας – Γερμανίας – Βελγίου) – Βρυθονικές (περιοχές Μεγ. Βρετανίας και Βρετάνης) Ουαλικές (Ουαλία)  – Γαλικιακές (Ιρλανδία) και Κελτιβηριανές (Πορτογαλία – Ισπανία) φυλές αντίστοιχα.

Οι κυριότεροι θεοί και αντίστοιχες ιδιότητες ήσαν οι κάτωθι:

Alaunus (Fin) – ίασης και προφητείας

Ambisagrus – κεραυνού και αστραπής

Ankou

Ankou – θανάτου

Atepomarus – έφιππος θεός

Arausio – των υδάτων

Barinthus (Manannán mac Lir) – θάλασσας

Belatucadros – πολέμου

Belenus – ίασης

Buxenus – μικρών δένδρων

Camulus (Camulus, Camalos) – πολέμου και του ουρανού

Cissonius

Cissonius (Cisonius, Cesonius) – εμπορίου

Mars Cnabetius – πολέμου

Cocidius – πολέμου

Condatis – των συμβολών των ποταμών

Contrebis (Contrebis, Contrebus) – πόλεων

Dii Casses – άρνησης

Dis Pater (Dispater) – κάτω κόσμου

Fagus – θεός της οξιάς

Genii Cucullati – πνευμάτων

Grannus – ίασης και πηγών

Icaunus – ποταμών

Iovantucarus – νεότητας

Lenus – ίασης

Leucetios (Leucetius) – κεραυνού

Lugus, δημιουργίας και μάθησης

Luxovius (Luxovius) – αστικών υδάτων

Maponos (Maponus) – νεότητας

Moritasgus – ίασης

Nemausus – θεότητα της Νιμ (πόλη της Νότιας Γαλλίας)

Nodens (Nudens, Nodons) – ίασης, θάλασσας, κυνηγιού και σκύλων

Robor – βελανιδιών

Rudianos – πολέμου

Segomo – πολέμου

Smertius

Smertrios (Smertios, Smertius) – πολέμου

Sucellos (Sucellus, Sucellos) – αγάπης και χρόνου

Taranis

Taranis – κεραυνού

Toutatis (Caturix, Teutates) – προστάτης θεός των Γαλατών

Vindonnus – κυνηγιού και ίασης

Vosegus – θεότητα των Βοσγίων ορέων (οροσειρά ΒΑ Γαλλίας)

Γυναικείες θεότητες

Abnoba – ποταμών και δασών

Adsullata – θεά του ποταμού Savubalabada

Agrona – πολέμου

Andarta – πολέμου

Andraste – νίκης

Arduinna – του δάσους των Αρδεννών

Artio – αρκούδας

Aveta – μητρική θεότητα που σχετίζεται με το τρεχούμενο νερό – πηγές στην Γερμανία

Belisama – λίμνες και ποτάμια, φωτιά, βιοτεχνία και φως, σύζυγος της Belenus

Clota – προστάτιδα θεά του ποταμού Clyde

Coventina – πηγάδια και πηγές

Damara – θεά της γονιμότητας

Dea Matrona – Θεία Μητέρα και θεά του ποταμού Μάρνη στη Γαλατία

Dea Sequana – θεά του Σηκουάνα

Debranua – θεά της ταχύτητας και λίπους

Epona – θεά της γονιμότητας, προστάτιδα αλόγων, όνων και ημιόνων.

Erecura – θεά της γης

Icovellauna – υδάτινη θεότητα

Ιστορικά στοιχεία

Με μοναδική εμπειρία στην ιππική τέχνη οι Κέλτες υπήρξαν ειδήμονες στην κατασκευή – χρήση αρμάτων γεγονός που τους προσέδωσε φήμη τρομερών αντιπάλων στις μάχες. Πρόκειται για τους φοβερούς μαχητές, οι οποίοι λεηλάτησαν τη Ρώμη το 390 π.Χ. Η πρώτη μεγάλη ηγέτης των Κελτών ήταν η Boadicea (ή Boudicca ή Buddug) βασίλισσα της Κελτικής φυλής Iceni η οποία επαναστάτησε κατά της Ρωμαϊκής κυριαρχίας το 60 – 61 μ.Χ και της οποίας ο βαρύς χάλκινος ανάγλυφος θώρακας χρονολογείται στην χρονική περίοδο, μεταξύ  ύστερης εποχής του Χαλκού και πρώιμης εποχής του σιδήρου.

Η Boadicea αγορεύει_πίνακας του John_Opie_Πινακοθήκη Λονδίνου_wiki commons

Ο εν λόγω θώρακας αν και κατασκευασμένος πριν αρκετούς αιώνες είναι πολύτιμος και πιθανώς να αποτελεί οικογενειακό κειμήλιο. Τα ενώτια (σκουλαρίκια) είναι αντίγραφα  – μινιατούρες της Κελτικής ασπίδας και ίσως χρησίμευσαν ως πρότυπο για την αντίστοιχη Ρωμαϊκή ασπίδα. Οι οπαδοί της Boadicea είναι πιθανότητα Κέλτες λόγω της ενδυμασίας τους (tartan) αλλά o ρουχισμός τους είναι μάλλον μονότονος.

Χρυσό περιλαίμιο (torque) 460 π.Χ_πηγή wikipedia

Η Κελτική ένδυση χαρακτηρίζεται από φωτεινά χρώματα και τολμηρά σχέδια, ιδιαίτερα ρίγες και υφάνσεις σκακιέρας, όπως οι σκωτσέζικες φούστες (kilts) που αποτελούν μεταγενέστερη επινόηση, καθότι οι άνδρες όπως όλοι οι «βάρβαροι» φορούσαν παντελόνια. Χαρακτηριστικά της εμφάνισης τους ήσαν τα μεγάλα μουστάκια και οι πολεμιστές μερικές φορές έλουζαν τα μαλλιά τους με ασβέστη και κατόπιν τα έπλεκαν σε κοτσίδες. Επιπλέον η τάση των Κελτών για επίδειξη εκδηλωνόταν φορώντας περιβραχιόνια (armlets) και περιδέραια (torques) τα οποία ήσαν κατασκευασμένα από χρυσό, ασήμι, χαλκό, ή κράμα μετάλλων και τις περισσότερες φορές αποτελούσαν καλλιτεχνικά αριστουργήματα.

Σκωτσέζοι μισθοφόροι του 30ετούς πολέμου με κίλτ

Παρόλο που οι Κέλτες ήσαν εξαιρετικοί ιππείς, κατά κύριο λόγο πολεμούσαν πεζοί, με τους ευγενείς και τους υπηρέτες να παρέχουν υποστήριξη έφιπποι. Τα βρετανικά άρματα απετέλεσαν έκπληξη για τους Ρωμαίους, δεδομένου ότι δεν χρησιμοποιούντο πλέον στη Γαλατία. Το άρμα της Boadicea ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που χρησιμοποιείτο από τους Βρετανούς, ήταν ελαφρύτερο, με καμπίνα ενός τετραγωνικού μέτρου και ρόδες διαμέτρου 90 εκ. Ο Καίσαρ ήταν εντυπωσιασμένος από την επιδεξιότητα των αρματιστών και την ικανότητά τους να εκτελούν γρήγορους ελιγμούς ακόμη και σε πλαγιές. Ο ηνίοχος συχνά κατηύθυνε το όχημα στεκόμενος μεταξύ των αλόγων, ενώ ο πολεμιστής πίσω του εκσφενδόνιζε ακόντια κατά του εχθρού πριν την συμπλοκή σώμα με σώμα.

Κελτικό τελετουργικό κράνος_μουσείο Λονδίνου

Οι Κέλτες σιδηρουργοί  – κατασκευαστές οπλισμού, θεωρούντο ως οι καλύτεροι στον αρχαίο κόσμο. Οι φολιδωτοί θώρακες ήσαν πιθανώς Κελτική εφεύρεση και τα σιδερένια κράνη τους σύντομα υιοθετήθηκαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες. Αυτά τα κράνη με το χαρακτηριστικό «φρύδι» ως διακόσμηση φορέθηκαν από αρκετούς πολεμιστές, παρόλο που η ολόσωμη πανοπλία περιοριζόταν κυρίως στους άρχοντες και τους έμπιστους οπαδούς. Οι περισσότεροι Κέλτες πολεμιστές όσον αφορά στην προστασία τους βασιζόντουσαν μόνο στην ασπίδα και την ευκινησία τους. Επίσης χρησιμοποιούσαν λόγχες και μια ποικιλία από βαλλιστικά όπλα, αλλά κύριο όπλο ήταν το ξίφος, με μήκος περίπου 90 εκατοστών το οποίο χρησιμοποιείτο αποκλειστικά ως όπλο περικοπής. Ήσαν δε τόσο επιδέξιοι στο χειρισμό του που ορισμένοι πολεμιστές ήσαν ικανοί να αποκρούσουν τα Ρωμαϊκά ακόντια με τα ξίφη τους. Οι Κέλτες ήταν φανατικοί κυνηγοί κεφαλών και συχνά σταματούσαν εν μέσω της μάχης για να αποκεφαλίσουν τους εχθρούς. Μια άλλη ιδιαιτερότητα που παρουσίαζαν ήταν ότι ορισμένες φορές πολεμούσαν γυμνοί φέροντας μόνο κράνος και ασπίδα. Η αιτία για αυτό παραμένει άγνωστη……….ίσως είχε κάποια τελετουργική σημασία, ή ίσως αποτελούσε ένδειξη γενναιότητας ή κομπασμού.

Οι Ρωμαίοι δεν άργησαν να προσαρμοστούν στις Κελτικές τακτικές μάχης, οι οποίες κατά κύριο λόγο περιελάμβαναν «κατά μέτωπον» επιθέσεις συνοδευόμενες από κραυγές (ψυχολογική επίδραση στον εχθρό).

Ο Καίσαρ προκειμένου να υποτάξει τους Κέλτες και ιδιαίτερα τους Γαλάτες χρησιμοποίησε την προσφιλή του στρατηγική, στρέφοντας τη μία φυλή εναντίον της άλλης, εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Όταν οι Γαλάτες κάποια στιγμή ενώθηκαν τελικά υπό τον ευγενή Vercingetorix, ήταν ήδη πολύ αργά για τα Κελτικά φύλα.

Άγαλμα του Vercingetorix στο Clermont Γαλλίας

Αφού υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα στην Gergovia το 53 π.Χ, το επόμενο έτος ο Καίσαρ ήταν σε θέση να εγκλωβίσει τον Vercingetorix και τις δυνάμεις του, στην κορυφή ενός λόφου της Αλέσια. Παρά τις συνεχείς επιθέσεις του Γαλατικού στρατού τελικά ο Καίσαρας ανάγκασε τους στρατιώτες να παραδοθούν και η Γαλατία υπέκυψε επιτέλους στη Ρώμη. Ο Vercingetorix πέρασε έξι ολόκληρα χρόνια αλυσοδεμένος πριν καταλήξει στραγγαλισμένος. Οι ίδιες τακτικές φυλετικών διασπάσεων εφαρμόσθηκαν κατά την εισβολή των Ρωμαίων στην Βρετάνη το 43 μ.Χ, αν και οι εκεί Κέλτες ουδέποτε υποτάχθηκαν εξ ολοκλήρου.

Πηγή:http://chilonas.wordpress.com

Είναι ή δεν είναι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Μήπως είναι άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια για εντοπισμό του τάφου του;

Μια σπασμένη σαρκοφάγος από κρύσταλλο και 37 οστά είναι ενδεχομένως ό,τι απέμεινε από τον διασημότερο Ελληνα και μεγαλύτερο στρατηγό όλων των εποχών.

Αν αυτό που ισχυρίζεται η ομάδα αρχαιολόγων και ιστορικών από το Πολωνικό Κέντρο Αρχαιολογίας είναι αληθινό, τότε βρισκόμαστε μπροστά στη μέγιστη αρχαιολογική ανακάλυψη: του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου όλες οι αρχαίες πηγές τον τοποθετούν.

Η ομάδα, που ερευνά την κρύπτη αρχαίας χριστιανικής εκκλησίας, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε έχει αποκαλύψει ένα μαυσωλείο από μάρμαρο και χρυσό που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο χαμένος τάφος του στρατηλάτη. Βρίσκεται σε μια περιοχή γνωστή ως Κομ ελ Ντικ στην καρδιά του κέντρου της πόλης της Αλεξάνδρειας, μόλις 60 μέτρα μακριά από το τζαμί Νεμπί Ντάνιελ, όπου σύμφωνα με την αραβική παράδοση βρίσκεται ο τάφος.

Τα αποτελέσματα των ερευνών της πολωνικής ομάδας δίνουν μια σπασμένη σαρκοφάγο κατασκευασμένη από κρύσταλλο, η οποία έχει υποστεί βλάβη από λεηλασία κατά τη διάρκεια των πολιτικών αναταραχών που έπληξαν την Αλεξάνδρεια επί Αυρηλίου λίγο μετά 270 π.Χ.

Επίσης, 37 οστά, τα οποία ως επί το πλείστον έχουν σπάσει ή υποστεί σοβαρές ζημιές και προφανώς προέρχονται από τον ίδιο ενήλικα άρρενα. Μια ανάλυση με ραδιενεργό άνθρακα είναι ήδη σε εξέλιξη για τον προσδιορισμό της ηλικίας των οστών και μια σειρά άλλων τεστ θα διεξαχθούν προκειμένου να καθοριστεί εάν τα οστά θα μπορούσαν να είναι του Μακεδόνα βασιλιά. Στη θέση εντοπίστηκε μικρός αριθμός αντικειμένων, ως επί το πλείστον σπασμένων αγγείων, που χρονολογούνται κυρίως από την πτολεμαϊκή και ρωμαϊκή εποχή (σημειώνεται ότι το σώμα του νεκρού είχε τοποθετηθεί σε κρυστάλλινη σαρκοφάγο, αφού κάποιος από τους Πτολεμαίους βασιλείς είχε υφαρπάξει την αρχική χρυσή λάρνακα.)

140 προσπάθειες εντοπισμού απέτυχαν

Το Ανώτατο Αιγυπτιακό Συμβούλιο Αρχαιοτήτων μετρά πάνω από 140 ανεπιτυχείς αναζητήσεις τη θέσης του τάφου, ο οποίος χτίστηκε από τον Πτολεμαίο Φιλάδελφο γύρω στο 280 π.Χ.

Διάσημος τόπος προσκυνήματος της αρχαιότητας, η τοποθεσία είναι κυρίως γνωστή επειδή την έχουν επισκεφτεί πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες, συμπεριλαμβανομένων του Ιούλιου Καίσαρα και του Οκτάβιου Αυγούστου.

Μέχρι τον τέταρτο αιώνα μ.Χ., η τοποθεσία του τάφου ήταν γνωστή, σύμφωνα με όσα έλεγαν μερικοί από τους πρώτους Πατέρες της Εκκλησίας.

Το μεγάλο μνημείο, ήταν όπως αναφέρει η εφημερίδα «Γουόρλντ Ντέιλι Νιους», προφανώς ερμητικά κλειστό και κρυμμένο στον 3ο ή 4ο αιώνα μ.Χ., ενδεχομένως για να προστατευθεί από τους χριστιανούς μετά την αλλαγή της επίσημης θρησκείας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Το Σώμα χάνεται κατά τη διάρκεια θρησκευτικών ταραχών στην Αλεξάνδρεια περί τα τέλη του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα και ο τάφος αγνοείται έκτοτε.

Αυτή η νέα ανακάλυψη από το Πολωνικό Κέντρο θα μπορούσε σίγουρα να είναι από τις πιο σημαντικές που έγιναν ποτέ στη χώρα, αλλά και διεθνώς.
Το ίδιο το οικοδόμημα είναι ένα αριστούργημα της αρχιτεκτονικής και της δεξιοτεχνίας.

Πηγή:http://gr.euronews.com/

Η ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής πρέπει να ξαναγραφτεί (ούτως η άλλως) αν ισχύει η παρακάτω είδηση: Μέσα στο δάσος Cockaponset στα νότια της πολιτείας Connnectikut των Η.Π.Α βρίσκεται η αρχαιότερη Χριστιανική Εκκλησία της Αμερικής, αριστοτεχνικά σκαλισμένη από πέτρα. Οι επιτόπιες επιγραφές αποδυκνείουν την ύπαρξη της εδώ και 1500 χρόνια από σήμερα, κατασκευασμένη από Ορθόδοξους Χριστιανούς μοναχούς του Βυζαντίου!Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν πολλά ελληνικά κύπελλα (σε σχήμα μικρής κούπας) πλαισιωμένα με καθαρά χριστιανικά σύμβολα η μονογράμματα του Χριστού, με βαπτιστήρια, κηροπήγια.

Υπάρχουν επίσης ένας δεσποτικός θρόνος (ή επισκοπική καθέδρα) και ένα Ιερό Βήμα. Παρόμοια κομψοτεχνήματα βρέθηκαν σε μια όαση του Μαρόκο, στη βόρεια Αφρική.

Στις 21 Μαρτίου του 1960, η αστυνομία στη Νότια Αφρική του Απαρχάιντ άνοιξε πυρ εναντίον ειρηνικών νέγρων διαδηλωτών στην πόλη του Σέιρπερβιλ. Δεκάδες άνθρωποι που διαδήλωναν κατά των φυλετικών νόμων σκοτώθηκαν και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν. Σήμερα τιμούμε την επέτειο της σφαγής του Σέιρπερβιλ όχι μόνο για να θυμηθούμε τις ζωές που χάθηκαν, αλλά, για να επιστήσουμε την προσοχή στα δεινά που προκαλούν οι φυλετικές διακρίσεις. Το θέμα της σημερινής ημέρας μνήμης, «καταπολεμώντας τις διακρίσεις στην καθημερινότητα», μας προσκαλεί να εναντιωθούμε στις συνηθισμένες πρακτικές διακρίσεων στις κοινωνίες μας. Γνωρίζουμε όλοι καλά ότι πολλές από τις θηριωδίες που έχει διαπράξει ο άνθρωπος, είχαν φυλετικά κίνητρα. Ωστόσο, το συνολικό τίμημα του ρατσισμού της καθημερινότητας συχνά παραβλέπεται. Από τα πειράγματα στο σχολείο και τις αποφάσεις για προσλήψεις ή απολύσεις στην εργασία μέχρι την επιλεκτική κάλυψη εγκλημάτων από τα Μέσα Ενημέρωσης ή την Αστυνομία και την άνιση παροχή κρατικών υπηρεσιών, η κακομεταχείριση των φυλετικών ή εθνικών ομάδων όχι μόνο αφθονεί στις κοινωνίες μας, αλλά συχνά γίνεται αποδεκτή χωρίς εμπόδια. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτός ο καθημερινός ρατσισμός είναι ευρύτατα διαδεδομένος. Το ότι γίνεται αποδεκτός είναι ένα γεγονός που στερείται ηθικών αρχών. Δεν πρέπει να ανεχόμαστε την φθορά που προκαλούν οι διακρίσεις στην καθημερινότητα. Ούτε μπορούμε να μένουμε αδρανείς σαν να πρόκειται για ένα δυσάρεστο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Κανείς από εμάς δεν έχει γεννηθεί για να μισεί.

Ρατσισμός είναι η θεωρία που χωρίζει τους ανθρώπους σε ανώτερες και κατώτερες, οι οποίες δεν πρέπει να αναμιγνύονται, για να μη “σκαρτέψουν” οι ανώτερες από τις κατώτερες. Έτσι δημιουργούνται τα “γκέτο”, οι φυλετικές διακρίσεις, οι προνομιακές μεταχειρίσεις, τα φυλετικά μίση και τα συνακόλουθα αυτών κακά. Γενικότερα όμως, ρατσισμός είναι η αντίληψη με βάση την οποία μια ομάδα ή ένας λαός θεωρεί τον εαυτό του βιολογικά και πνευματικά ανώτερο και αντιμετωπίζει υποτιμητικά όλους τους άλλους, ως κατώτερους. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το φαινόμενο του ρατσισμού δεν είναι καινούργιο, αλλά ανάγεται στην αρχαιότητα ακόμη. Πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε και εδραιώθηκε, ως η τάση των κοινωνικών ομάδων να διατηρήσουν την εσωτερική τους ενότητα, για να αντιμετωπίσουν τους εξωτερικούς εχθρούς. Σ΄ αυτή τους λοιπόν την προσπάθεια, καλλιεργούν συνειδητά τις φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές ή άλλες τους ιδιαιτερότητες, ώστε να αυτοπροσδιορίζονται και να διακρίνονται από τους άλλους. Έτσι, οι αρχαίοι πρόγονοί μας έχοντας συνείδηση της πολιτιστικής τους ανωτερότητας, διατύπωσαν την πασίγνωστη φράση “πας μή Έλλην βάρβαρος”, για να επιβεβαιώσουν αυτή τη συνείδηση της ανωτερότητας και να ενισχύσουν τη θέση τους απέναντι στους άλλους λαούς. Τον περασμένο αιώνα, όταν άρχισαν να δημιουργούνται τα σύγχρονα κράτη, εμφανίζεται μια νέα μορφή ρατσισμού : ο “εθνικός ρατσισμός”, που στηρίχθηκε σε ιστορικούς λόγους, σε ιστορικές εχθρότητες και μίση και στο σοβινισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το μίσος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, ως αποτέλεσμα των ιστορικών συνθηκών και των σχέσεων των δύο λαών. Μέσα στις κοινωνικές, πολιτικές και διεθνείς συνθήκες και στην αντιπαλότητα για κυριαρχία στον κόσμο, αναβιώνουν δυστυχώς στον 21ο αιώνα ποικιλώνυμες θεωρίες περί φυλετικής καθαρότητας της Αρίας φυλής, που οδήγησε όπως όλοι γνωρίζουν στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και στη γενοκτονία των Εβραίων από τους Γερμανούς. Επίσης, οι αντιπαλότητες μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων παίρνουν μορφή ρατσιστικής προκατάληψης. . Ένα άλλο σύγχρονο φαινόμενο ρατσισμού, είναι η προκατάληψη σε βάρος διαφόρων μειονοτήτων και προσφύγων. Η εποχή μας διαθέτει καταπληκτικά μέσα και δυνατότητες. Οι άνθρωποι σήμερα έχουν όλες τις προϋποθέσεις να είναι πνευματικά και ψυχικά καλλιεργημένοι. Η κοινωνική και κρατική οργάνωση εκφράζουν δημοκρατικές ευαισθησίες και υπεραμύνονται των δικαιωμάτων των πολιτών. Σήμερα η τεχνολογία κάνει το σύνολο των ανθρώπων κοινωνούς των επιστημονικών επιτευγμάτων. Τα Μ.Μ.Ε. ενημερώνουν όλους τους ανθρώπους για όλα τα πράγματα. Παρ΄ όλα αυτά τα θετικά δεδομένα της εποχής μας όμως, ο ρατσισμός υπάρχει, καλλιεργείται και αναπαράγεται. Εδώ λοιπόν φωλιάζει η κρίση του πολιτισμού μας, μια πνευματική και ηθική κρίση, που τελικά μόνο τον άνθρωπο βλάπτει. Θα πρέπει λοιπόν, να αναθεωρήσουμε το πρότυπο της ζωής μας. Να καλλιεργηθούμε πνευματικά, ώστε να αναζητούμε στη ζωή όχι τον υλικό ευδαιμονισμό, αλλά τον ανθρωπισμό, που είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον άνθρωπο αλλά και την ανθρωπότητα.

http://class1gelpili.blogspot.gr

Γνώριζα ήδη την εκδοχή που θεωρεί ότι το όνομά της προέρχεται από την ελληνική λέξη «σκότια χώρα» δηλαδή «σκοτεινή» χώρα, γεγονός πού είναι αληθές και απηχεί μία ανέκαθεν πραγματικότητα, εφ’ όσον οι ομίχλες και οι συννεφιές είναι η συνηθισμένη μετεωρολογική της κατάσταση.

Πέραν αυτού όμως, κανένα στοιχείο πού να παραπέμπει σε προφορικές παραδόσεις ή για ευρήματα αρχαίο-ελληνικής παρουσίας στη Σκωτία σε ακαθόριστες χρονολογικά εποχές, δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου, έως τότε…

Ωστόσο, για κάποιον πού έχει «πονηρευτεί» ερευνητικά, τα πράγματα είναι πιο εύκολα και αυτό επιβεβαιώθηκε όταν, σε έναν αρκετά λεπτομερή χάρτη της Σκωτίας και ειδικότερα των δυτικών παραλίων της, εντόπισα μία ονομασία πού μου φάνηκε «οικεία».

Πρόκειται για μία παραθαλάσσια πόλη στα νοτιοδυτικά της Γλασκώβης που ονομάζεται «Ayr», γεωγραφικά είναι εντελώς «ανοιχτή» προς τον Βορρά και -τι απλό- θα πρέπει να υποφέρει από «αέρηδες», οπότε η ονομασία της έχει αντίστοιχη γλωσσική/νοηματική σημασία στην ελληνική γλώσσα.

Από εκεί και πέρα, όλα ήταν ένα «παιχνίδι» στον χάρτη : Μία σειρά τοπωνύμια με «υποκρυπτόμενη» (στην αγγλική γλώσσα), αρχαιοελληνική σημασία άρχισαν να αποκαλύπτονται διαδοχικά, προς έκπληξή μου.

Υπάρχει λοιπόν εκεί πέρα ένα νησί με το όνομα «Gigha» (δηλαδή Γίγας!!!), ενώ ένα άλλο ονομάζεται «Jura» (Γιούρα), όπως και το αντίστοιχο νησί των Κυκλάδων.

Βορειότερα, ένα άλλο νησί ονομάζεται «Colonsay». Εκ πρώτης όψεως η ονομασία υποκρύπτει την ελληνική λέξη «Κολώνα», όμως το αγγλικό λεξικό την αποδίδει και ως «αποικία» !!!

Πολύ κοντά στα προηγούμενα, ένα άλλο νησί ονομάζεται «Ιοna» και βέβαια δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για ν’ αναζητηθεί ο Ίωνας πρόγονός μας, ο ταξιδευτής / αποικιστής πού έφτασε εκεί. (Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα από το διαδίκτυο ότι, στο συγκεκριμένο νησάκι έχουν εντοπισθεί και σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα αλλά χωρίς να προσδιορίζεται η «πατρότητά» τους…)

Στην συνέχεια, σ’ ένα άλλο μικρό νησί υπάρχει μία πόλη-λιμάνι που ονομάζεται «Αchill» δηλαδή παραφθορά εκ του «Αχιλλεύς» ή «Αχίλλειον» (!!!) δοθέν προφανώς προς τιμήν της μνήμης του κορυφαίου Ομηρικού ήρωα των αρχαίων προγόνων μας.

Όμως και άλλος ονομαστός Ομηρικός ήρωας φαίνεται πώς έχει δώσει έμπνευση ονοματοθεσίας στην ίδια περιοχή, αφού ένας θαλάσσιος δίαυλος ονομάζεται «Εasdale», δηλαδή το «πέρασμα τού Αίαντα»!

Ωστόσο, εξ ίσου «ομηρικές» ονοματοθεσίες είναι αδιαμφισβήτητα και τα τοπωνύμια «Kirkisbowl», δηλαδή «το κύπελλον» ή «το κοίλον» της Κίρκης αλλά και το «Aris aig», εκεί στα ίδια νησιωτικά περάσματα της Σκωτίας.

Ακόμη, εκπληκτικής «ελληνικότητος» είναι και τα τοπωνύμια :

«Cori» («Κόρη»),

«Couros» («Κούρος»),

«Troon» («Τρώων») και

«Helen’s burg» («Ελένης κάστρον»), σε σημείο να νομίζει κάποιος ότι ομιλούμε για αρχαία παραλιακή ή νησιωτική ζώνη τουΑιγαίου ή του Ιονίου πελάγους.

Τέλος, υπάρχει στην ίδια περιοχή, νησιωτικό συγκρότημα αποτελούμενο από τρία νησάκια, το οποίο ονομάζεται «Treshnish isles» (Τρία νησιά) !

Το εκπληκτικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι, ο Βρετανός γεωγράφος – χαρτογράφος, προφανώς αγνοώντας τί σημαίνει στην ελληνική γλώσσα «Τresh nish», εφ’ όσον παρέλαβε και κατέγραψε την ονομασία αυτή από την προφορική «ντοπιολαλιά», αυτονόητα προσέθεσε την αγγλική ονομασία «Isles», οπότε δημιούργησε -άθελά του- έναν «ωραίο» λεκτικό πλεονασμό, δηλαδή καθ’ ερμηνείαν : «Τρία νησιά, νησιά» (…)

Συμπληρωματικά θα αναφέρω ότι, η ονομασία της ακτής έναντι των «Τριών Νησιών», ονομάζεται «Gometra», δηλαδή είναι προδήλως λεκτική σύνθεση από τις ελληνικές λέξεις (Γη + Μέτρο).

Όλες αυτές οι ονομασίες αφορούν παραθαλάσσιες τοποθεσίες και νησιωτικά συγκροτήματα στον θαλάσσιο δίαυλο ανάμεσα στην νοτιοδυτική Σκωτία και την βορειοανατολική Ιρλανδία και σε καμία περίπτωση τοποθεσίες της ενδοχώρας τους.

Και αυτό το στοιχείο επιβεβαιώνει την υπόθεση ότι, οι …«ονοματοθέτες» ήσαν μετά-Ομηρικοί αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί – έμποροι – εξερευνητές, οι οποίοι προφανώς έφθασαν εκεί προς εμπορία μετάλλων (μιλάμε για την περιοχή όπου ήσαν οι περίφημες «Κασσιτερίδες νήσοι», απ’ όπου προμηθεύονταν τον πολύτιμο κασσίτερο οι δαιμόνιοι πρόγονοί μας…), χωρίς όμως να έχουν την δυνατότητα ή και την διάθεση να εισχωρήσουν στην ενδοχώρα, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν εκεί αντίστοιχα αρχαίο-ελληνικά τοπωνύμια.

Αξίζει να προστεθεί ότι, αρκετά βορειότερα, στο άκρο της χερσαίας βόρειας Σκωτίας, υπάρχει πόλη-λιμάνι με την ονομασία «Τhurso» και -βέβαια- η λέξη αυτή δεν απέχει από την αρχαία ελληνική λέξη «Θύρσος» την οποία το Επίτομο Λεξικό τού «Ηλίου» αποδίδει ως : «Ράβδον διακόσμητον εις τήν κορυφήν με φύλλα κισσού ή κώνον πίτυος και με ταινίες».

Όμως, εξ’ ίσου πιθανό είναι για εμάς, το συγκεκριμένο τοπωνύμιο να «απηχεί» πλόες ναυτικών από την αρχαία μεσογειακή ελληνική πόλη Ταρσό, έναντι της Ανατολικής Κύπρου.

Στο Αγγλοελληνικό λεξικό δεν βρήκαμε την αντίστοιχη λέξη/έννοια, επομένως, η ονοματοθεσία αυτή -όπως και οι περισσότερες από τις προηγούμενες- δεν απηχούν κάποια αντίστοιχη έννοια στην αγγλική, άρα δεν ονομάσθηκαν έτσι από τούς γνωστούς «πρώιμους» λαούς της βόρειας Βρετανίας (Πίκτους, Κέλτες ή Σάξωνες).

Είναι λοιπόν σαφές ότι, οι ονοματοθεσίες εκείνες διατηρήθηκαν προφορικά από τούς λαούς αυτούς ή και άλλους προγενέστερους (επομένως «προϊστο-ρικούς»), κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι, ακούγοντάς τις από τούυς -πλέον προηγμένους πολιτισμικά και γλωσσολογικά- πρωτο-Έλληνες ναυτικούς που έφθασαν εκεί, τις κράτησαν στην μνήμη τους αναπαράγοντάς τις, χωρίς όμως να κατανοούν και την αντίστοιχη σημασία τους στην ελληνική γλώσσα.

Άλλωστε μία άλλη πασίγνωστη ονομασία της Σκωτίας είναι «Kalydonia» και, ενώ η λέξη αυτή δεν έχει κάποια συγκεκριμένη έννοια στην αγγλική γλώσσα, εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε την αρχαία Καλυδώνα (στην περιοχή τού Μεσολογγίου), η οποία προ-Ομηρικά ήταν παραθαλάσσια πόλη και εκεί βασίλευσε ο Οινέας, πατέρας τού Αργοναύτη Τυδέα και παππούς του σπουδαίου Ομηρικού ήρωα Διομήδη…»

Τελευταίο -αλλά όχι αμελητέο- αποδεικτικό στοιχείο των παραπάνω ισχυρισμών μας, είναι και το εξής εύρημα :

Στον ίδιο θαλάσσιο δίαυλο, πού ορίζεται, αφ’ ενός από τις ακτές Ουαλλίας και Σκωτίας και αφ’ ετέρου από εκείνες της Ιρλανδίας, βρίσκεται το -σχετικά γνωστό- νησί του «Μαν» («Ιsle of Man»).

Επιφυλασσόμαστε για τυχόν λεπτομέρειες της ιστορίας του και των αρχαιολογικών ευρημάτων που πιθανόν έχουν εντοπισθεί εκεί. Περιοριζόμαστε να αναφέρουμε ότι, η επίσημη σημαία («Τhe flag of Isle of Man»), δεν είναι άλλο από την περίφημη «Τρισκελίδα», δηλαδή ένα από τα πλέον διαδεδομένα διακοσμητικά σύμβολα των αρχαίο-ελληνικών ασπίδων!!!

Τέτοιο «διακοσμητικό» -εξ όσων γνωρίζουμε- δεν έχει εντοπισθεί σε αναφορές περί ασπίδων άλλων λαών (σε αντίθεση με άλλα γνωστά σύμβολα, όπως λ.χ. αετούς, λέοντες, ταύρους, «δράκους», αστέρες κλπ.), προφανώς δε, παρέπεμπε στην «ωκυποδία» (δηλαδή στην ταχύτητα των ποδιών, στο γρήγορο τρέξιμο), τού συγκεκριμένου -κάθε φορά- αρχαίου Έλληνα πολεμιστή.

Προφανέστατα, κάποιος ή κάποιοι από τούς θαλασσοπόρους προγόνους μας πού έφθασαν, αποβιβάσθηκαν ή και εγκαταστάθηκαν στο νησί τού «Μαν» σε εκείνα τα πανάρχαια χρόνια, διέθεταν τέτοιες ασπίδες και εκείνο το εντυπωσιακό διακοσμητικό σύμβολο τους, «έμεινε» και διατηρήθηκε στην μνήμη των («μικτών»;;;) επιγόνων τους εκεί.

Ήταν δε τόσο σεβαστό -εφ’ όσον παρέπεμπε στην ανάμνηση «θρυλικών» προγόνων- ώστε επιλέχθηκε ως σύμβολο της σύγχρονης σημαίας του εν λόγω Βρετανικού νησιού.

Ολοφάνερο λοιπόν είναι ότι, η Μυκηναϊκή/Αχαϊκή θαλάσσια εξάπλωση που επακολούθησε την καθυπόταξη της Τροίας και των συμμάχων της, έφθασε μέχρι την συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή που ορίζεται, αφ’ ενός από τις δυτικές ακτές Ουαλίας-Σκωτίας και αφ’ ετέρου τις ανατολικές ακτές της Ιρλανδίας.

Μήπως όμως όχι μόνον εκεί, όχι μόνον τότε αλλά -ίσως- και προηγουμένως;

Όντως, στο εξαιρετικό βιβλίο τού Ηπειρώτη συγγραφέα-αρχαιολόγου Αποστ. Δ.Σπήλιου, με τίτλο «ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟΣ» (Εκδόσεις «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ», Αθήνα, 2002, σελ. 29-30), γίνεται εκτενής αναφορά στην ναυσιπλοΐα των Μυκηναίων/Αχαιών.

«…Είναι φανερό το μέγεθος των ικανοτήτων των Πελασγικών απολήξεων της εποχής εκείνης» -δηλαδή των Μυκηναίων/Αχαιών- «για υπερπόντια ταξίδια στα πέρατα τού κόσμου…».

«…Κατά τεκμήριο, κατείχαν γνώσεις ναυπηγικής για την κατασκευή ποντοπόρων πλοίων. Κατείχαν, επίσης, γνώσεις ναυσιπλοΐας για ν’ αυλακώνουν τις ανοιχτές θάλασσες και -βεβαίως- γνώσεις αστρονομίας. Μόνο με αυτές τις γνώσεις η επιστροφή τους, είτε από ανάγκη είτε από νοσταλγία, θα ήταν σίγουρη…»

Η -ενδεικτική- επιβεβαίωση σε όλα αυτά, «έρχεται» και πάλι από την Σκωτία !!!

Πράγματι, μία λέξη/έννοια η οποία σημαίνει πολλά για τούς Σκώτους, ακόμη και σήμερα, είναι η λέξη «CLAN» πού σημαίνει «γένος» και αναφέρεται στα πανάρχαια γένη από τα οποία υπερηφανεύονται ότι προέρχονται και συγκεκριμενοποιούνται με το χαρακτηριστικό πρόθεμα «ΜΑC». (Λ.χ. Μακ Γκρέγκορ, Μακ Ντόναλντ, Μακ Φάρλαντ, Μακ Ιντος, Μακ Ιντάϊρ, Μακ Ντούγκαλ, Μακ Φέρσον κ.ο.κ.)

Όμως, στο πολύτιμο βιβλίο τού σπουδαίου Έλληνα αρχαιολόγου / γλωσσολόγου Ιάκωβου Θωμόπουλου «ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ» (Εκδόσεις «Πελεκάνος», σελ. 563-564 και σελ.223, Αθήνα Β’ Έκδοση 2007), στην ανάλυση Πελασγικής επιγραφής πού βρέθηκε στην Κρήτη, εντοπίζονται τα ακόλουθα :

«Στην Πελασγική γλώσσα «Κλαν» = κλώνος, μεταφορικά υιός, Ελληνικά κέλωρ και -κλέης εν τοίς Ηρακλέης = Ηρακλής, υιός της Ήρας…»

Και ακόμη (στο ίδιο βιβλίο) : «Ότι Ηρακλής ουδέν άλλο σημαίνει ή υιός της Ήρας (οίος εθεωρείτο παρά των Πελασγών), μαρτυρεί τό Ετρουσκικόν κάτοπτρον Gerh (V, 60), ένθα ο Ηρακλής (Ηέρκλε) λέγεται ρητώς «όνιαλ κλάν», δηλ. «Ήρας υιός» (αλλά και) «κλέος» = «καύχημα», «δόξα», «καμάρι».

Επομένως, η λέξη/έννοια πού προσδιορίζει «καταγωγικώς» τα γένη των Σκώτων, τα περίφημα CLAN’S -δηλαδή τούς «κλώνους» τους- είναι πολύ σημαντική για να είναι τυχαία, προφανώς δε «κληρονομήθηκε» και αυτή από Έλληνες θαλασσοπόρους αλλά σαφώς προγενέστερους από εκείνους πού άφησαν «κληρονομιά» από το πέρασμά τους, εκεί στην μακρινή Σκωτία, τα παραπάνω τοπωνύμια (αφού εκείνοι αναφέρονταν σε -μεταγενέστερους- Ομηρικούς ήρωες) και τέτοιοι -προγενέστεροι από τους Μυκηναίους/Αχαιούς/ Μινωϊτες- πρόγονοί μας δεν μπορεί να ήσαν άλλοι από τούς προϊστορικούς Αιγαίους, «Δίους», Πελασγούς…(ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ)

Eμείς συμπληρώνουμε μερικά, ακόμη.

Νησίδα Μousa, νησίδα Stroma, νησιά Monach, νησιά Orcades, νησιά Hebrides, ακρωτήριο Oa, οροπέδιο  Argyll, νησίδα Canna, νησίδα Tiree, νησίδα Barra…

Πηγή: Εκπαιδευτική Ιστοσελίδα του Μάνου Ελευθερίου

Ταξίδι στην αρχαία Ελλάδα

https://www.facebook.