Ένα καταπληκτικό παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης που δείχνει τον πλούτο της Ελληνικής γλώσσας

από τον  Γιάννη Χαρούλη

Βοσκαρουδάκι αμούστακο

Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω
να σε ‘βρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι να μην έχει
Να ‘ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
και ξεπαπούτσωτη να ‘ρθεις στην εδική μου αγκάλη
να ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ τη μέση σου να πιάσω
να σου ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σε γρατώ και να γροικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου
να λέω Παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιός βρίχνει τέτοιο θησαυρό και αφήνει να τον χάσει…

Ήλιος ποτέ μη ξαναβγεί, φεγγάρι μην απλώσει
το μυστικό τσ’ αγάπης μου μην το ξεφανερώσει
το μυστικό τσ’ αγάπης μου μην το ξεφανερώσει...

Ένα εκπληκτικό κομμάτι από τον ποιητή των θαλασσών Νίκο Καββαδία.

Το πιο συγκινητικό μέρος του ποιήματος είναι τα λόγια που είπε ο ποιητής στη μητέρα του!!!

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Άλλες ερμηνείες: Θάνος Μικρούτσικος

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ’ ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ’ το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ’ ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
– Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
– Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι…
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
– Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
– Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής και ο «Ερωτόκριτος» συνθέτουν τον καμβά της δράσης και της δημιουργίας του «εναλλακτικού» video «Παίζουμε Οικολογικά — Ζούμε Λογικά — Ενεργούμε Ομαδικά»!

Η πρωτοβουλία μας αυτή στηρίζεται στην πεποίθηση, ότι η τέχνη και κυρίως η μουσική, έχει τη δύναμη να εμπνεύσει και κυρίως να ενώσει τους ανθρώπους σ’ έναν κοινό αγώνα.

Έτσι, δημιουργήσαμε αυτό το video, θέλοντας να δώσουμε το δικό μας μήνυμα για αφύπνιση, εγρήγορση, ευαισθητοποίηση και δράση για τη διατήρηση και βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος — της ίδιας μας της ζωής. Γιατί όταν λέμε περιβάλλον, δεν εννοούμε μόνο το φυσικό, αλλά και το κοινωνικό και πολιτισμικό!

Στα πλαίσια αυτά λοιπόν επιλέξαμε τον “Ερωτόκριτο”. Αυτό το λογοτεχνικό σύμβολο, το αριστούργημα της ελληνικής και κατ’ επέκταση της παγκόσμιας λογοτεχνίας.Η άψογα δουλεμένη στιχουργική του, ο βαθύς λυρισμός, η ζωντανή του γλώσσα, η δύναμη στην περιγραφή, η έντονη παρουσία του φυσιολατρικού στοιχείου καθιστούν τον “Ερωτόκριτο” ένα τεράστιο κεφάλαιο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Η επιλογή των χώρων που διεξήχθησαν τα γυρίσματα στηρίχθηκε στην προσπάθειά μας, να προβάλλουμε σημαντικούς χώρους «πράσινου» της Αττικής, ακόμα και μέσα στην Αθήνα (σε πολλές περιπτώσεις άγνωστους για πολλούς Αθηναίους), τους οποίους πρέπει να προστατέψουμε και να διατηρήσουμε, αλλά και σημεία της Αθήνας, πόλο έλξης όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για τους ξένους.

Ταυτόχρονα, με έμμεσες οικολογικές αναφορές (προβολή εναλλακτικών πηγών ενέργειας, χρήση τραμ, «μπλε» κάδους, ανακύκλωση αυτοκινήτων κ.λπ) προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις εναλλακτικές στάσεις και συμπεριφορές, που θα έπρεπε να υιοθετήσουμε στην καθημερινότητά μας.

Η πιο σημαντική πτυχή αυτής της δράσης ήταν οι άνθρωποι.. Οι καλλιτέχνες και όλοι όσοι πίστεψαν στο σκοπό μας και θέλησαν να γίνουν αρωγοί σ’ αυτή την προσπάθεια, με την εθελοντική συμμετοχή τους και να μας εμπνεύσουν με το δικό τους τρόπο.

Είναι σαφές, ότι μόνο μέσα από συλλογικές προσπάθειες και ομαδικές δράσεις θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε την “αλλαγή” και να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή στο σημερινό “αδιέξοδο” που βιώνουμε όλοι. Ας αναλάβουμε λοιπόν τις ατομικές μας ευθύνες και ας ενώσουμε τις φωνές μας, όπως τις ένωσαν οι 77 αυτοί καλλιτέχνες, για να ξανακερδίσουμε το δικαίωμα στο όνειρο, για μας και τα παιδιά μας!

Ευχόμαστε να μην ανάψουν άλλες σπίθες στα δάση μας, αλλά να φουντώσει η φωτιά που άναψε πριν λίγο καιρό στις πλατείες !

Εμείς θα συνεχίσουμε να «Παίζουμε Οικολογικά» , να «ζούμε λογικά» και να «ενεργούμε ομαδικά»!

Ο λαός μας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πιστεύει πως υπάρχει Άδης, ένα μέρος δηλαδή στο οποίο  πηγαίνουν μετά το θάνατο οι ψυχές των ανθρώπων. Το μέρος αυτό είναι σκοτεινό και η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι παγερή. Μόλις φτάσουν εκεί, οι ψυχές πίνουν από το «νερό της λησμονιάς», για να ξεχάσουν εκείνους που αφήνουν πίσω τους και να μη λυπούνται ή από το «νερό της αρνησιάς», για να απαρνηθούν όλες τις χαρές της ζωής.

Τα δάκρυα των αγαπημένων τους προσώπων, που μένουν στη ζωή και λυπούνται, δεν είναι ευχάριστα για τις ψυχές, αλλά σχηματίζουν σιγά σιγά μια αλυσίδα γύρω τους. Αυτός είναι και ο λόγος που πίνουν το νερό της λησμονιάς, ώστε να κοπεί κάθε δεσμός τους με τη γη και τους ζωντανούς.

ΤΗΣ ΑΡΝΗΣ ΤΟ ΝΕΡΟ

ης Άρνης το νερό Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς Της αρνησιάς τη βρύση

Της Άρνης το νερό το ήπιες και…το ήπιες και μ’ αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

Της λήθης το στενό το πέρασες… το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ…

Ο ΤΑΦΟΣ του Κωστή Παλαμά

Γραμμένο για τον γιό που έχασε.΄Ο ποιητής προτρέπει το γιο του να μην πιεί το νερό της λησμονιάς και τους ξεχάσει

Στο ταξίδι που σε πάει ο μάυρος καβαλάρης,
κύτταξε απ’ το χέρι του, τίποτε να μην πάρεις.
Κι αν διψάσεις μην το πιείς από τον κάτου κόσμο
το νερό της αρνησιάς, φτωχό κομμένο δυόσμο!
Μην το πιείς κι ολότελα κι αιώνια μας ξεχάσεις…
βάλε τα σημάδια σου το δρόμο να μη χάσεις,

κι όπως είσαι ανάλαφρο, μικρό σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βροντάν παλικαριού στη ζώνη,
κύτταξε και γέλασε της νύχτας το σουλτάνο,
γλίστρησε σιγά – κρυφά και πέταξ’ εδώ πάνω,
και στο σπίτι τ’ άραχνο γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα και γλυκοφίλησέ μας!