ΤΟ ΉΞΕΡΕΣ; Τι σημαίνει «ψήφος», «μαύρο» και «δαγκωτό»;

Τι σημαίνει «ψήφος», «μαύρο» και «δαγκωτό»;

Η λέξη «ψήφο5cea639024000054008545bdς», προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «ψάω», που σημαίνει λειαίνω, ομαλύνω. Από εκεί προέρχεται και η λέξη ψηφίο.Η ψηφοφορία στη Σπάρτη της Αρχαίας Ελλάδας γινόταν δια βοής ενώ στην Αθήνα δια ανάτασης των χειρών (φανερή) ή δια οστράκων και σφαιριδίων (κρυφή).
Το χειρόγραφο ψηφοδέλτιο εμφανίσθηκε στη νεότερη Ελλάδα για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές του 1834 αλλά καταργήθηκε το 1864. Στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τηνχειραγώγηση των αγράμματων Ελλήνων, αντικατέστησαν το ψηφοδέλτιο με ένα μικρό μολυβένιο βώλο, το σφαιρίδιο.

Του έριξα «μαύρο»

Σε κάθε εκλογικό τμήμα την ημέρα των εκλογών υπήρχαν τόσες κάλπες όσοι ήταν και οι υποψήφιοι. Η κάθε κάλπη χωριζόταν εσωτερικά σε δύο μέρη που αντιστοιχούσαν, εξωτερικά, σε δύο χρώματα, το άσπρο (θετική ψήφος) και το μαύρο (αρνητική ψήφος).

Ο ψηφοφόρος έπρεπε να περάσει από όλες τις κάλπες και να πάρει από τον κάθε υπάλληλο (σφαιροδότη), που στεκόταν μπροστά από κάθε κάλπη, το σφαιρίδιο. Ο σφαιροδότης φώναζε δυνατά το όνομα του υποψήφιου και ο ψηφοφόρος έριχνε το σφαιρίδιο μέσα από έναν σωλήνα, στη μεριά που επιθυμούσε.

Σε περίπτωση που ο ψηφοφόρος ήθελε να καταψηφίσει έναν υποψήφιο έριχνε το σφαιρίδιο στη μαύρη πλευρά της κάλπης, εξ’ ου και οι δημοφιλείς εκφράσεις «μαύρο που έχει να φάει», «θα τον μαυρίσω», «τον μαύρισα» κλπ. Αντιθέτως, όταν ήθελε να τον υπερψηφίσει έριχνε το σφαιρίδιο στην άσπρη πλευρά της κάλπης.

Δαγκωτό!

Υπήρχαν φανατικοί ψηφοφόροι που δεν τους αρκούσε να ρίξουν μόνο το σφαιρίδιο στο άσπρο αλλά πριν ρίξουν το μολυβένιο βώλο, τον δάγκωναν για να εκφράσουν το πάθος και την ένταση της στιγμής αλλά και για να αναγνωρίζεται στην καταμέτρηση. Από εδώ βγήκε και η φράση «Θα το ρίξω δαγκωτό».

Από τις δημοτικές εκλογές του 1914 και τις βουλευτικές του 1926 μέχρι και σήμερα, το έντυπο ψηφοδέλτιο μαζί με το σταυρό προτίμησης, είναι πλέον το μέσο ψηφοφορίας, που ισχύει.

ΠΗΓΗ: enikos

Tι σημαίνει η λέξη «Κολόνια»;

Είναι πολλά τα παραδείγματα, όπου ονόματα πόλεων ευρωπαϊκών χωρών εντάχθηκαν στο ελληνικό λεξιλόγιο. Τέτοια είναι το Σπα, το Σάντουιτς, το λουκάνικο, η μπερλίνα, το ντέρμπι και πολλά άλλα. Οι περισσότεροι από εσάς ίσως δεν αναγνωρίζουν ή δεν έτυχε ποτέ να συνδυάσουν τη γερμανική πόλη Κολωνία με τη λέξη κολόνια, την ιστορία της οποίας θα σχολιάσουμε σήμερα

Η γνωστή μας κολόνια οφείλει το όνομα της στη Γερμανική πόλη Κολωνία. Το eaux de cologne ή acqua di cologna, το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά ως “ύδωρ της Κολωνίας”, ήταν ένα άρωμα στη βάση του Περγαμόντου και πολλών άλλων αιθερίων ελαίων που παρουσιάστηκε, στις αρχές του 1700, στην Κολωνία της Γερμανίας από έναν Ιταλό αρωματοποιό. Είχε βέβαια δροσιστικές ιδιότητες και ε&the ta;εωρείτο το καλύτερο από τα κοσμητικά ύδατα.

Το ύδωρ της Κολωνίας, η γνωστή μας κολόνια δηλαδή, καθιερώθηκε παγκοσμίως, ίσως γιατί άρεσε πολύ στον Ναπολέοντα.

Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι η κολόνια είναι ένα eaux de toiliette, δηλαδή κοσμητικό ύδωρ,και δεν πρέπει να συγχέεται με τα αρώματα. Η κολόνια περιέχει μόνο από 1-6% άρωμα και χρησιμεύει για τη δροσιά και την περιποίηση του σώματος. Αντίθετα το άρωμα, το προφούμ, πάρφουμ περιέχει 15-40% συμπυκνωμένα έλαια αρωμάτων

Ας σημειώσουμε ότι το παρφούμ παράγεται από το λατινικό “προ+φούμο” και σημαίνει “δια του ατμού”

Αρχική

Στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας βρέθηκαν οι ρίζες της ελιάς

Τις λεβαντίνικες «ρίζες» της ελιάς αποκάλυψε γενετική ανάλυση 1.900 δέντρων από την περιοχή της Μεσογείου, που πραγματοποίησαν γάλλοι επιστήμονες.

Όπως εξηγούν οι ερευνητές με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Proceedings of the Royal Society B», τα γενετικά στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η καλλιέργεια της λεγόμενης εξημερωμένης ελιάς –με μεγαλύτερους και πιο ζουμερούς καρπούς από τις άγριες ποικιλίες– ξεκίνησε πριν από 6.000-8.000 χρόνια στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκονται τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας.

«Πιθανότατα υπήρξαν πολλά ενδιάμεσα βήματα, όμως τα στοιχεία μας δείχνουν ότι η καλλιέργεια ελιάς ξεκίνησε στην περιοχή του Λεβάντε» εξηγεί ο δρ Γκιγιόμ Μπεσνάρ, αρχαιοβοτανολόγος του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης. Πρόκειται για την περιοχή που σήμερα περιλαμβάνει το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, τον Λίβανο και τη Συρία.

Από την αρχαιότητα, η ελιά αποτελούσε ιερό σύμβολο ειρήνης και συλλογικότητας. Αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει κουκούτσια των οποίων η ηλικία αγγίζει τα 8.000 χρόνια, ενώ οι πρώτες ενδείξεις της ελαιοπαραγωγής μαρτυρούν ότι η συγκεκριμένη διαδικασία ξεκίνησε πριν από 6.000 έτη στην περιοχή του Καρμέλ, στο Ισραήλ.

Το πού καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά η ελιά αποτελεί μήλον της Έριδος για τους επιστήμονες, καθώς υπάρχουν πολλές θεωρίες που συνδέουν το ταπεινό δέντρο με διάφορες περιοχές.

«Ξεφλουδίζοντας» την ελιά

Με στόχο να ξετυλίξουν το κουβάρι της ιστορίας, οι γάλλοι επιστήμονες συνέλεξαν δείγματα από 1.263 άγριες και 534 εξημερωμένες ελιές από την περιοχή της Μεσογείου. Προχώρησαν στη συνέχεια σε γενετική ανάλυση των χλωροπλαστών των δέντρων – πρόκειται για τις μικροσκοπικές πράσινες δομές στις οποίες πραγματοποιείται η διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Ακριβώς επειδή το DNA των χλωροπλαστών περνάει από το δέντρο στον «απόγονό» του, το συγκεκριμένο γενετικό υλικό μπορεί να αποκαλύψει τις αλλαγές που έχουν επέλθει από γενιά σε γενιά.

Σε επόμενη φάση, οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα γενεαλογικό δέντρο ώστε να δουν τον τρόπο με τον οποίο εξαπλώθηκε η καλλιέργεια της ελιάς. Η ομάδα διαπίστωσε ότι ο λεπτός, μικρός και πικρός καρπός έδωσε τη θέση του στον ζουμερό, μεγάλο και λιγότερο πικρό καρπό στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας.

Οι ειδικοί είδαν ότι μετά την πρώτη αυτή καλλιέργεια, η σύγχρονη ελιά συνδεόταν κυρίως με περιοχές που βρίσκονται στην Εγγύς Ανατολή συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και με περιοχές γύρω από το Αιγαίο πέλαγος και τα Στενά του Γιβραλτάρ. Στη συνέχεια, τα πολύτιμα δέντρα εξαπλώθηκαν σταδιακά σε όλη τη Μεσόγειο.

Από την πλευρά του ο γενετιστής του ίδιου ερευνητικού κέντρου, δρ Αντρέ Μπερβιγιέ, υποστηρίζει ότι πέρα από το γενετικό υλικό των χλωροπλαστών, οι ειδικοί ίσως θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και το πυρηνικό DNA των ελαιόδεντρων, το οποίο κρύβεται στη γύρη τους.

«Η γύρη των δέντρων αυτών μεταφέρεται με τη βοήθεια του αέρα, με αποτέλεσμα να μπορεί να “μεταναστεύσει” σε μακρινές περιοχές» υποστηρίζει ο επιστήμονας. «Ενδεχομένως λοιπόν ο συνδυασμός και των δύο μεθόδων να βοηθούσε τους ερευνητές να κατανοήσουν καλύτερα τόσο τον τρόπο με τον οποίο έγινε η τοπική καλλιέργεια της ελιάς, όσο και το πώς επήλθαν αλλαγές στα συγκεκριμένα δέντρα στην “πορεία” τους στον τόπο και στον χρόνο».

Βήμα Science

Newsroom ΔΟΛ

Έτσι κατασκεύασαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τις Πυραμίδες

Πώς κατόρθωσαν με τα μέσα της εποχής, 2.600 χρόνια π.Χ., να μεταφέρουν τις ογκώδεις πέτρες επί εκατοντάδες μίλια μακριά; – Ο ρόλος – «κλειδί» του Νείλου – Τι αποκάλυψε αρχαίος πάπυρος που ανακαλύφθηκε πρόσφατα

Επί αιώνες απασχόλησε απλούς πολίτες αλλά και ειδικούς ερευνητές: Πώς μια κοινωνία της εποχής του χαλκού, κατόρθωσε να κατασκευάσει ένα τέτοιου μεγέθους και αντοχής δημιούργημα, όπως η Πυραμίδα της Γκίζας, το μόνο από τα Επτά Θαύματα του αρχαίου κόσμου που σώζεται έως τις ημέρες μας;

Τώρα οι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται πως έχουν στα χέρια τους συναρπαστικές αποδείξεις για το πώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μετέφεραν χιλιάδες τόνους πέτρες από ασβεστόλιθο και γρανίτη σε απόσταση 500 μιλίων, ώστε να χτίσουν την Πυραμίδα του Χέοπα, γύρω στα 2.600 π.Χ.

Με ύψος σχεδόν 147 μέτρα, ήταν η μεγαλύτερη από όλες τις Πυραμίδες και μάλιστα μέχρι τον Μεσαίωνα, ήταν το μεγαλύτερο οικοδόμημα όλης της ανθρωπότητας. Τώρα, η ανακάλυψη ενός αρχαίου παπύρου, ενός τελετουργικού σκάφους και ενός έξυπνου συστήματος υδραυλικών έχουν ρίξει φως στην κατασκευή αυτού του οικοδομήματος.
Η λεπτομερής αρχαιολογική ανάλυση έδειξε πως χιλιάδες εργάτες μετέφεαν 170.000 τόνους ασβεστόλιθου κατά μήκος του Νείλου, μέσα σε ξύλινες βάρκες, που ήταν μεταξύ τους δεμένες με σκοινιά, διαμέσου ενός ειδικά κατασκευασμένου συστήματος καναλιών, σε ένα επίσης ειδικά κατασκευασμένο «λιμάνι», ελάχιστα μέτρα μακριά από τις Πυραμίδες.

Τώρα όμως, ένας αρχαίος πάπυρος, φωτίζει ακόμα περισσότερες πτυχές της διαδικασίας. Έχει γραφτεί από τον Μερέρ, που θεωρείται πως ήταν επιστάτης περίπου 40 εργατών ειδικών ικανοτήτων και είναι το μόνο γραπτό ντοκουμέντο της διαδικασίας μεταφοράς του ασβεστόλιθου από την Τούρα στην Γκίζα.

Ο ίδιος περιγράφει ακόμα πως οι εργάτες του απασχολήθηκαν και στην διαμόρφωση του τοπίου, ανοίγοντας γιγαντιαία αναχώματα για να εκτρέψουν το νερό από τον Νείλο και να το διοχετεύσουν προς την Πυραμίδα, μέσω επίσης κατασκευασμένων καναλιών.

Αρχαιολόγοι που εργάζονται στην Γκίζα άλλωστε εντόπισαν ίχνη αυτών των αρχαίων καναλιών που ήταν το «κλειδί» για την μεταφορά των ογκόλιθων, ενώ με την βοήθεια ειδικών ακτίνων λέιζερ μπόρεσαν να προσομοιάσουν τα αρχαία σκάφη των Αιγυπτίων και να διαπιστώσουν πώς ακριβώς έγινε η μεταφορά.

Πηγή:http://www.protothema.gr