Ετικέτα: αλληλεγγύη

Βασισμένο σε μια αρχαία ιστορία που αφορά στην πείνα και το μοίρασμα, αυτό το ανιμέισον είναι τμήμα της καμπάνιας της οργάνωσης Caritas: “Μία οικογένεια των ανθρώπων, τροφή για όλους”. Η “αλληγορία των κουταλιών” μας διδάσκει ότι όταν παλεύουμε να θρέψουμε μόνο τους εαυτούς μας, όλοι μένουμε πεινασμένοι. Ενώ όταν εστιάζουμε στην πείνα του διπλανού μας, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν τρόποι να θραφούν όλοι.

(Based on an ancient story about hunger and sharing, this animated video is part of Caritas’ “One Human Family, Food for All” campaign. The “allegory of the spoons” teaches us that when we struggle to feed only ourselves, everyone goes hungry. But when we focus on our neighbour’s hunger, we discover there are ways to feed everyone.)

21 Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Έχω γράψει και αλλού ότι οι ημέρες αφιερώματα δεν έχουν κανένα νόημα εάν δε συνοδεύονται από ευρύτερη δουλειά πάνω στο αντικείμενο του κάθε αφιερώματος.

Σχετικά με τη σημερινή ημέρα απλώς θα ήθελα να ανεβάσω ένα εξαιρετικό  τραγούδι, από την πρώτη και καλύτερη (πάντα κατά τη γνώμη μου) εκτέλεσή του. Είναι το “Ξενιτεμένο μου πουλί”, σε ερμηνεία του Γιώργου Μπαγιώκη, από το δίσκο “Μαντζουράνα στο κατώφλι” του Χρήστου Λεοντή (μουσική) και του Γιώργου Αρμένη (στίχοι), που κυκλοφόρησε το 1980.

Το τραγούδι το χαρίζουμε σε όλα τα ‘ξενιτεμένα πουλιά’ άλλων πατρίδων, που ζουν σε τούτη εδώ τη χώρα. Το χαρίζουμε σε όσα ‘ξενιτεμένα πουλιά’ δεν μπορούν να γυρίσουν στις πατρίδες τους γιατί ο πόλεμος και η φτώχεια θερίζουν, και τους διαβεβαιώνουμε ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αισθανθούν σε τούτο εδώ τον τόπο, την αλληλεγγύη που δικαιούνται.

Σύνδεσμοι:

Υλικό για την ημέρα εδώ

 

Η ενδοσχολική βία (ή εκφοβισμός, ή μπούλινγκ / Bullying) είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που υπήρχε πάντα στα σχολεία, αλλά σήμερα απέκτησε όνομα και ως τέτοιο μας επέτρεψε να το δούμε. Δυστυχώς η βία και ο εκφοβισμός είναι στοιχεία της κοινωνίας (θέμα που δεν άπτεται του παρόντος άρθρου) κατά συνέπεια είναι και στοιχείο της μικρής κοινωνίας του σχολείου. Σε περιόδους κατά τις οποίες ο νταής, ο μάγκας, ο μάτσο άνδρας, είναι αποδεκτοί ως πρότυπα για την κοινωνία, έχουμε μεταφορά αυτών των προτύπων και εντός της σχολικής κοινότητας, με αποτέλεσμα να οξύνεται ο ενδοσχολικός εκφοβισμός. Σε περιόδους έξαρσης του εκφοβισμού στην κοινωνία, υπάρχει και έξαρση του εκφοβισμού εντός του σχολείου. Σε περιόδους μη αποδοχής τους διαφορετικού στην κοινωνία, συναντάμε δυσανεξία στο διαφορετικό και εντός του σχολείου.
Όμως πώς ορίζεται το μπούλινγκ (γενικώς και όχι μόνο ενδοσχολικό); Παίρνουμε τον ορισμό από τη βικιπαίδεια:

«Το μπούλινγκ (νταηλίκι – bulliying) είναι μια μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Αυτή συνεπάγεται περιοδικά επαναλαμβανόμενες πράξεις που σκοπό έχουν την επιβολή ενός ατόμου ή μιας ομάδας πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα, επομένως μια «ανισορροπία δυνάμεων». Η εν λόγω ανισορροπία μπορεί να είναι κοινωνική ή/και σωματική. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος.
Το νταηλίκι αποτελείται από τρία βασικά είδη κακοποίησης – συναισθηματική, λεκτική και σωματική. Συνήθως, πρόκειται για ανεπαίσθητες μεθόδους εξαναγκασμού όπως ηψυχολογική χειραγώγηση.
Το νταηλίκι κυμαίνεται από την απλή μορφή εκφοβισμού σε πιο σύνθετες μορφές, στις οποίες ο νταής ενδέχεται να έχει έναν περισσότερους «υπαρχηγούς» που μπορεί να φαίνεται να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον «αρχι-νταή» στις δραστηριότητές του. Το νταηλίκι στο σχολικό ή εργασιακό χώρο αναφέρεται και ως ομότιμη κακοποίηση.
Το νταηλίκι μπορεί να προκύψει σε οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο ανθρώπινα όντα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτό περιλαμβάνει το σχολείο,το στρατό, την οικογένεια, το χώρο εργασίας, το σπίτι και τις γειτονιές. Ο εκφοβισμός είναι δυνατό να λαμβάνει χώρα μεταξύ κοινωνικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων και ακόμη και μεταξύ χωρών (υπερβολική εθνικοφροσύνη, σοβινισμός, φασισμός).»

Στο νηπιαγωγείο η βία δεν είναι άγνωστη λέξη. Θεωρώ όμως ότι είναι δύσκολο να υπάρξει ενδοσχολική βία-εκφοβισμός, δηλαδή (βάσει του ορισμού) μία διαρκής κατάσταση εκφοβισμού ενός παιδιού από άλλα, γιατί τότε το νηπιαγωγείο έχει αποτύχει στους βασικούς στόχους που έχει θέσει ως σχολείο.
Και γιατί δεν μπορεί να υπάρξει εκφοβισμός; Επειδή η νηπιαγωγός είναι κάθε δευτερόλεπτο κοντά στα παιδιά και παρεμβαίνει σε κάθε διένεξη και διαπληκτισμό τους (με βάση τα αποτελέσματα μιας μελέτης που πραγματοποίησε η Εταιρία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου σε συνεργασία με την Παιδαγωγική σχολή του Α.Π.Θ., ο σχολικός εκφοβισμός εμφανίζεται κυρίως στο σχολικό περιβάλλον σε χώρους χωρίς επίβλεψη από τους εκπαιδευτικούς, όπως η αυλή, ο διάδρομος και η τάξη κατά τη διάρκεια του διαλείμματος – πηγή). Επειδή τα νήπια συνηθίζουν να λένε στην νηπιαγωγό αυτό που τους συμβαίνει, εν αντιθέσει με τα μεγαλύτερα παιδιά που ντρέπονται ή φοβούνται (βάσει της ίδιας μελέτης, τα μεγαλύτερα παιδιά μιλάνε στους φίλους και όχι στους εκπαιδευτικούς ή τους γονείς). Επειδή τα νήπια λειτουργούν περισσότερο αυθόρμητα. Επειδή η αυθεντία του μεγάλου, όταν τον εμπιστεύονται, όπως και η προστασία και η ασφάλεια που αυτός τους προσφέρει, λειτουργεί αποτρεπτικά στην εμφάνιση του φαινομένου του εκφοβισμού. Διευκρινίζω ότι για να θεωρηθεί ένα φαινόμενο ως σχολικός εκφοβισμός, θα πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενο και να έχει προκαλέσει ένα διαρκή φόβο, μία τραυματική εμπειρία στο παιδί-στόχο. Εάν κάποια ημέρα ένα παιδί φοβηθεί από ένα γεγονός, ή εάν του ασκηθεί μία φορά βία από ένα άλλο παιδί, αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί εκφοβισμός.
Η δουλειά μας είναι να παρεμβαίνουμε καθημερινά και να μην επιτρέπουμε τα μεμονωμένα γεγονότα και γίνουν σταθερές, να μην επιτρέψουμε να ασκηθεί οποιαδήποτε μορφή εκφοβισμού, ακόμη και ως μεμονωμένο συμβάν.

Εδώ θα πρέπει να πω πως είμαι αντίθετη με τις ημέρες – αφιερώματα (γενικά, αλλά και ειδικά στο θέμα μας), αν και μπορεί να είναι αφορμές για να αρχίσει ένα ουσιαστικό έργο σε βάθος χρόνου. Στο νηπιαγωγείο έχουμε, βάσει του προγράμματός μας, κάποιους εκπαιδευτικούς στόχους. Το έργο μας είναι να δουλεύουμε για την επίτευξη αυτών των στόχων καθημερινά. Καθημερινά λοιπόν δουλεύουμε έτσι ώστε να αναπτυχθεί μεταξύ των παιδιών πνεύμα συνεργασίας, αλληλοσεβασμού, εκτίμησης και αποδοχής της διαφοράς, του άλλου, του ξένου. Βήμα βήμα, λιθαράκι λιθαράκι, χτίζουμε αυτή τη σχέση, μέσα από αντιξοότητες και προβλήματα, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους μάθησης, διαπερνώντας οριζόντιως όλους τους τομείς μάθησης. Η βία, ο φόβος, η καταπίεση, η απαξίωση, η μείωση της προσωπικότητας, είναι μορφές συμπεριφοράς που δεν μπορεί να γίνουν αποδεκτές καμία ημέρα, καμία ώρα, κανένα λεπτό της κοινής μας ζωής στο σχολείο.
Τα βιβλία, οι ταινίες, οι συζητήσεις, οι τέχνες, είναι και πρέπει να είναι καθημερινοί συνεργάτες στην προσπάθειά μας να εξορίσουμε τη βία και το φόβο από τα σχολειά μας. Όμως, για να παραχθεί ουσιαστικό έργο, θα πρέπει η δουλειά μας σχετικά με τον εκφοβισμό να εκτείνεται σε όλη τη χρονιά, να γίνεται σε βάθος, δηλαδή να αφορά στην ευρύτερη συγκρότηση του χαρακτήρα του κάθε παιδιού, τη θέση του απέναντι στους άλλους ανθρώπους και την ίδια του τη ζωή. Κανένα βιβλίο, καμία ημέρα, καμία ταινία δεν μπορεί να κάνει τίποτε, εάν η στάση ζωής που διδάσκουμε στην καθημερινότητα, αποδέχεται τα πρότυπα της βίας, του ισχυρού έναντι του ασθενούς, των ικανών, άξιων και άριστων έναντι των ανίκανων, αδύναμων και διαφορετικών.

Η ερώτηση “ποιους ανθρώπους θέλουμε” προηγείται της ερώτησης “ποιο σχολείο θέλουμε”. Στόχος του νηπιαγωγείου είναι να εκπαιδεύσει ελεύθερους, δημιουργικούς, χαρούμενους ανθρώπους, που θα λειτουργούν μέσα σε ένα κλίμα συνεργασίας, αποδοχής και αλληλοεκτίμησης.

Σχετικά με το σχολικό εκφοβισμό, βρήκα πολύ καλά αφιερώματα με προγράμματα και δράσεις, και σίγουρα θα υπάρχουν και πολλά ανάλογα:
Α΄ Σύλλογος Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.,
περιφερειακή διέυθυνση α’θμιας β’θμιας εκπ/σης νοτίου αιγαίου,
πυθαγόρειο νηπιαγωγείο,
popi it,
11ο νηπιαγωγείο Χίου,
το νηπιαγωγείο που ονειρεύομαι,
εταιρεία Ψυχοκοινωνικής υγείας παιδιού και εφήβου

Και κάτι τελευταίο, που όμως δείχνει το ευρύτερο πρόβλημα που υπάρχει στην κοινωνία μας σήμερα. Αναζητώντας εικόνες για το μπούλινγκ, βρήκα μία εικόνα που έγραφε:

«Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ»

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η μαγκιά είναι κάτι καλό και η βία που είναι το κακό, δεν πρέπει να συγχέεται μαζί της; Μέσω αυτού του συνθήματος επιχειρείται η “νομιμοποίηση”, “κάθαρση” και αποδοχή της μαγκιάς. Θεωρώ ότι η μαγκιά είναι απορριπτέα, η μαγκιά η οποία σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τον “μάγκα” της εποχής του ρεμπέτικου. Η μαγκιά σήμερα ταυτίζεται με το νταηλίκι και υπό αυτή την έννοια η μαγκιά είναι εξ ορισμού βία. Εάν δεν αρνηθούμε το πρότυπο του μάγκα και του νταή, δε θα μπορέσουμε να απαλλαχθούμε από τη βία, όχι μόνο εντός του σχολείου, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία μας.

Σταγόνα δροσιάς μες στον καύσωνα, έκρηξη χρωμάτων μέσα στο μουντό γκρίζο της πόλης μας, έκφραση αγάπης και αλληλεγγύης.

Παραγωγή: Gobelins, l’ecole de l’image

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μία μακρινή χώρα, ζούσε ένα αγαπημένο ζευγάρι. Η γυναίκα ήταν χορεύτρια και ο άνδρας αρλεκίνος.

Είχαν φτιάξει έναν περιφερόμενο θίασο,  μαζί με τους φίλους τους, τους “Σαλτιμπάγκους”, και γύριζαν από πόλη σε πόλη δίνοντας παραστάσεις. 

Κάποτε η γυναίκα έμεινε έγκυος και γέννησε ένα αγοράκι, τον Πάμπλο. Πόσο ευτυχισμένοι ένιωθαν οι γονείς!

Κάθε άγγιγμα, κάθε χάδι τους, ήταν τόσο απαλό και ζεστό, που μετέδιδε στον Πάμπλο, όλη την αγάπη τους.
 

Η οικογένεια ζούσε φτωχικά και επειδή μετακινούνταν από τόπο σε τόπο, δεν είχαν σπίτι, αλλά σκηνή για κατάλυμα. Όσο φτωχοί ήταν όμως σε χρήματα, τόσο πλούσιοι ήταν σε αγάπη.  

Όπου πήγαιναν οι Σαλτιμπάγκοι, τους αντιμετώπιζαν σαν κάτι περίεργο και εξωτικό, που ήρθε για να τους διασκεδάσει. Έτσι, τους δέχονταν στην κοινωνία τους, χωρίς να τους δημιουργούν προβλήματα. 

Όταν όμως μεγάλωσε ο Πάμπλο, οι γονείς του αποφάσισαν να μείνουν σε έναν τόπο για να πάει ο Πάμπλο στο σχολείο. Έτσι, όταν ήρθε ο Σεπτέμβριος, δεν έφυγαν αλλά έμειναν στον ίδιο τόπο.

Τότε άρχισαν και τα προβλήματα. Οι άνθρωποι άλλαξαν. Άρχισαν να τους μιλάνε άσχημα, να τους ντροπιάζουν και να τους κατατρέχουν.

«Πώς γίνεται να πηγαίνει το παιδί των Σαλτιμπάγκων, στο ίδιο σχολείο με το δικό μας;» έλεγαν, φώναζαν, τσίριζαν, ωρύονταν. «Τι ζητάνε αυτοί οι ξένοι στον τόπο μας; Να φύγουν! Είναι ανεπιθύμητοι! Δεν έχουν σπίτι, είναι φτωχοί, μιλάνε διαφορετικά και συμπεριφέρονται διαφορετικά.»

«Αφήνουν το παιδί τους ξυπόλυτο, να παίζει όλη μέρα με τους σκύλους και τα χώματα. Δεν τους θέλουμε, να φύγουν!» 

Τότε ένας γέρος που μιλούσε σπάνια, τους είπε: «Μα είναι φυσικό να μιλάνε διαφορετικά, αφού μετακινούνται. Για τον ίδιο λόγο έχουν και διαφορετικές συνήθειες. Σιγά σιγά θα μάθουν από εμάς, όπως θα μάθουμε κι εμείς από αυτούς. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μας μάθουν ιππασία.»

«Δεν θέλουμε να μάθουμε ιππασία. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Θέλουμε μόνο να φύγουν!»

«Γιατί δεν μας θέλουν μπαμπά;» ρώτησε ο Πάμπλο. «Γιατί είμαστε διαφορετικοί παιδί μου, και οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται το διαφορετικό. Φοβούνται την αλλαγή, γιατί δεν ξέρουν εάν θα είναι για το καλύτερο ή για το χειρότερο. Έτσι όμως, μένουν στάσιμοι. Δεν καταλαβαίνουν ότι η ζωή είναι κίνηση και αλλαγή. Ό,τι μένει στάσιμο, πεθαίνει.» 

Ξημέρωνε. Ο ήλιος ανέτελλε μέσα από πορτοκαλί και κόκκινα σύννεφα. Κάποια κοκόρια που ακούγονταν από μακριά, έσπαγαν την ησυχία της πόλης που δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Οι Σαλτιμπάγκοι ήταν έτοιμοι.  

Πού πάμε μπαμπά;» ρώτησε ο Πάμπλο.
«Πηγαίνουμε να βρούμε τον τόπο όπου οι άνθρωποι δεν φοβούνται να ζήσουν, παιδί μου.»
«Υπάρχει;»
«Έχω ακούσει ιστορίες που λένε πως υπάρχει.»

Υ/Γ. Αφορμή και οδηγός για το παραμύθι αυτό, ήταν τα έργα της ροζ περιόδου, του Πάμπλο Πικάσο, που το εικονογραφούν. Αιτία, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός. 

Μάγδα Παπαδάκη

Όπως διαβάσαμε στο βιβλίο μας, σε μία από τις ανασκαφές τους, οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν πολλά απολιθώματα δεινοσαύρων, συγκεντρωμένα σε ένα σημείο. Όλα τα απολιθώματα ήταν από φυτοφάγους δεινόσαυρους εκτός από ένα που ήταν από σαρκοφάγο. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι στο σημείο εκείνο υπήρχε νερό. Οι φυτοφάγοι, πήγαν για να πιούν νερό και ο σαρκοφάγος όρμησε να τους φάει. Τότε, ίσως μια ξαφνική αμμοθύελλα, εγκλώβισε και σκότωσε όλα τα ζώα που είχαν συγκεντρωθεί εκεί.

Η ζωή των δεινοσαύρων, όπως και όλων των ζώων, όπως και κάθε έμβιου όντος, εξαρτάται από το νερό. Οι πηγές, οι λίμνες και τα ποτάμια ήταν, από την εποχή των δεινοσαύρων, τόποι όπου δίνονταν μάχες. Όλοι διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στο νερό και στη διεκδίκηση αυτή πάντα κέρδιζαν οι δυνατότεροι.

Η μάχη για το νερό συνεχίστηκε στους αιώνες που ακολούθησαν. Πέρασε στα ζώα και μέσω των πρωτόγονων, έφτασε μέχρι τους ιστορικούς χρόνους και δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Οι άνθρωποι κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι η επιβίωσή τους εξαρτιόταν από το νερό. Έτσι, το πήραν στην κατοχή τους και γύρω από αυτό έστησαν τον πολιτισμό τους. Γύρω από το νερό έχτισαν τα σπίτια τους, οργάνωσαν τις κοινότητές τους, ανέπτυξαν τις κοινωνίες τους. Διαχειρίστηκαν τους υδάτινους πόρους, κατασκεύασαν αρδευτικά έργα, μετέφεραν το νερό από ένα σημείο σε ένα άλλο.

Πού χρησιμοποιούμε το νερό και γιατί είναι τόσο σημαντικό; Εκτός από τη βασική ανάγκη για να το πίνουν, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το νερό για την καθαριότητα (για να πλυθούν αλλά και να πλύνουν τα ρούχα και τα μαγειρικά σκεύη τους) και έτσι προστατεύονται από τις αρρώστιες, για τις καλλιέργειες (ποτίζουν τα σπαρτά τους), για την εκτροφή των ζώων τους, για να μαγειρέψουν, για να χτίσουν, για να κατασκευάσουν διάφορα εργαλεία, για να δημιουργήσουν (πχ πηλός) κλπ.

Επειδή το νερό είναι τόσο σημαντικό, στις 28 Ιουλίου 2010, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. ενέκρινε με 122 ψήφους υπέρ, καμία κατά, και 41 αποχές, ψήφισμα με το οποίο ανακηρύσσεται, η πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό και η δυνατότητα πρόσβασης σε στοιχειώδη υγιεινή, σαν «θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα».

Γιατί έγινε αυτό το ψήφισμα; Γιατί σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, εκατομμύρια παιδιά, που δεν έχουν τη δυνατότητα να πιουν ένα ποτήρι καθαρό νερό, πόσο μάλλον να πλυθούν και να μαγειρέψουν!

Τα στοιχεία που μας δίνει ο ΟΗΕ θα έπρεπε να μας τρομάζουν αλλά και να μας προκαλούν ντροπή: Το ένα όγδοο του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, και το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού (περισσότερα από 2,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι) δεν έχουν την δυνατότητα για πρόσβαση σε βασικές συνθήκες υγιεινής!!!

Εδώ πρέπει να προσέξουμε το ακόλουθο: 41 χώρες απείχαν από την έγκριση του ψηφίσματος Οι χώρες που απείχαν ήταν μεγάλες και πλούσιες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία μικρότερες χώρες όπως η Τουρκία, η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ, η Μάλτα, αλλά και αφρικανικές χώρες όπως η Αιθιοπία και η Κένυα.

Γιατί απείχαν; Γιατί απείχε η Ελλάδα; Ποιος νομίζει ότι μπορεί να έχει το δικαίωμα να μετατρέψει ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, σε εμπόρευμα;

Γιατί τους επιτρέπουμε να κάνουν εμπόρευμα ακόμα και το νερό;

Σημείωση: Ο τίτλος του άρθρου μας είναι εμπνευσμένος από την ταινία «Ακόμα και τη βροχή» (Even the rain – Tambien la lluvia) που αφορά στην ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού από τη βολιβιανή κυβέρνηση το 2000, με προτροπή της Παγκόσμιας Τράπεζας (http://rednotebook.gr/details.php?id=2423). Είναι μια πολύ καλή ταινία η οποία βέβαια απευθύνεται σε ενήλικες.

Σύνδεσμοι:

http://www.unicef.gr/oldpress/2005/dt1505.php

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=586027

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=111841197

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=188374

Μια που μιλάμε για το ποντικάκι μας, ας δούμε και την ιστορία ενός άλλου μικρού ποντικού:

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα αγροτόσπιτο, ζούσε ένα ποντικάκι.

Η ζωή κυλούσε ήσυχα στο σπίτι, μέχρι που..

Μια μέρα το ποντικάκι είδε τον αγρότη και τη γυναίκα του να ξεδιπλώνουν ένα πακέτο.

«Τι να έχει άραγε μέσα;», αναρωτήθηκε το ποντικάκι.

Περίμενε λοιπόν με ανυπομονησία, κοίταζε, κοίταζε. και όταν άνοιξε το πακέτο φάνηκε από μέσα μία… ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ!

Κατατρομαγμένο το ποντικάκι τρέχει να το πει στα άλλα ζώα του σπιτιού για να το βοηθήσουν να μην πιαστεί στην παγίδα των ανθρώπων.

«Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Βοηθήστε με!» κραύγασε το ποντικάκι.

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:

«Ποντικάκι μου, καταλαβαίνω πως η ποντικοπαγίδα μπορεί να σε σκοτώσει. Όμως αυτό είναι δικό σου πρόβλημα! Εμένα τι με νοιάζει εάν έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι;»

Το ποντικάκι γύρισε στο γουρούνι και του είπε όλο αγωνία:

«Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Κάντε κάτι, βοηθήστε με!»

Το γουρούνι απάντησε με συμπόνια:

«Λυπάμαι πολύ ποντικάκι μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να παρακαλάω να μην πιαστείς.»

Το ποντικάκι στράφηκε απογοητευμένο προς την αγελάδα και της είπε με όση φωνή του είχε απομείνει:

«Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Εσύ είσαι δυνατή, μπορείς να με βοηθήσεις;»

Η αγελάδα όμως απάντησε:

«Ποντικάκι μου, λυπάμαι για σένα. Αλλά κι εσύ δεν καθόσουν ήσυχα. Έτρωγες το τυρί των ανθρώπων!»

«Μα το τυρί είναι δικό σου, από το γάλα σου. Άρα ανήκει σε εσένα κι όχι στους ανθρώπους.»

«Τι να σου πω ποντικάκι μου. Όποιος εναντιώνεται στους ανθρώπους το πληρώνει! Άλλωστε εγώ δεν θα πάθω τίποτε από την ποντικοπαγίδα. Το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα!»

Το ποντικάκι έφυγε από το στάβλο με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπο και απογοητευμένο, γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟ ΤΟΥ να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη. Έτρεξε λοιπόν να δει τι συνέβη αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά του ένα φίδι.

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο αγρότης πήρε τη γυναίκα του και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό! Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της μαγειρέψει ζεστές σούπες.

Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να φτιάξει μια κοτόσουπα!
Η γυναίκα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στο σπίτι για να βοηθήσουν. Για να τους ταΐσει ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Όμως η μόλυνση από το δηλητήριο του φιδιού είχε προχωρήσει και ο γιατρός είπε ότι η γυναίκα έπρεπε να εγχειριστεί. Για να κάνει βέβαια την εγχείρηση, ήθελε πολλά χρήματα και ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει και την αγελάδα.

Μέσα από την τρυπούλα του, το ποντικάκι παρακολουθούσε ό,τι γινόταν, γεμάτο θλίψη…

Και έτσι, δεν έζησαν αυτοί καλά. Εμείς τι λέτε, θα ζήσουμε καλύτερα;