ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ Γ2 ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑΣ
Η ιστορία της βιβλιοδεσίας είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία του βιβλίου. Από την αρχαιότητα, όταν πάνω σε πάπυρο ή περγαμηνή (από το όνομα της αρχαίας ελληνικής πόλης Πέργαμος), γράφτηκαν τα πρώτα «βιβλία», άρχισε και το «δέσιμό» τους. Σκοπό είχε την προστασία και τη διακόσμηση. Την εποχή της βασίλισσας Κλεοπάτρας στην Αίγυπτο, λέγεται, ότι κάποιοι αιγύπτιοι τεχνίτες, αντί να τυλίξουν τον πάπυρο σε ρολό, δίπλωσαν στη μέση τα φύλλα του παπύρου και τα έραψαν στη ράχη. Έτσι δημιουργήθηκαν τα πρώτα παραλληλεπίπεδα βιβλία που ονομάστηκαν «κώδικες». Κατόπιν δίπλωναν τα φύλλα στα τέσσερα (από εκεί έχουμε τη λέξη τετράδιο).
Το εξωτερικό μέρος του βιβλίου, το έντυναν με δέρμα και το διακοσμούσαν, όπως και σήμερα, με γεωμετρικά σχήματα, θέματα από τη φύση ή ότι άλλο ήθελε η φαντασία του κάθε βιβλιοδέτη. Στην Ευρώπη, αργότερα, η βιβλιοδεσία ήταν η «τέχνη των μοναστηριών» γιατί μόνο εκεί υπήρχαν βιβλία χειρόγραφα, μοναδικά και ανεκτίμητα. Με την εφεύρεση της τυπογραφίας τα βιβλία κυκλοφόρησαν παντού. Από τον 19ο αιώνα και μετά, με την ανάπτυξη της βιομηχανίας, εξαπλώθηκε και η βιομηχανική βιβλιοδεσία, και, ο κάθε αναγνώστης μπορούσε να αγοράσει πολλά βιβλία.
Όμως, κάποιοι βιβλιοδέτες συνέχισαν και συνεχίζουν στις μέρες μας, το χειροποίητο δέσιμο των βιβλίων με τη γνώση και το μεράκι του τεχνίτη και την ευαισθησία του καλλιτέχνη και δημιουργούν αριστουργήματα. Πρόκειται για έργα τέχνης, διαφορετικά το ένα από το άλλο, που κερδίζουν τον θαυμασμό μας. Οποιοδήποτε βιβλίο μπορεί, έτσι να μεταμορφωθεί σε εικαστική δημιουργία, νικώντας παράλληλα τη φθορά του χρόνου. Απλά βιβλία γίνονται μικρά θαύματα. Θαύματα που βγαίνουν από τα μαγικά χέρια ενός βιβλιοδέτη τέχνης.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΔΕΤΗ ΤΕΧΝΗΣ
Τι είναι αυτός ο αργαλειός; Μήπως είναι ένα έγχορδο μουσικό όργανο; Δεν είναι ούτε αργαλειός, ούτε μουσικό όργανο. Είναι το «τεζάκι», εργαλείο, που ράβουμε τα βιβλία. Όλα μαζί τα φύλλα τους; Όχι, τα ράβουμε τέσσερα τέσσερα. Ας δοκιμάσουμε! Και ναι! Όλα τα παιδιά της τάξης έραψαν φύλλα στο τεζάκι. Για να δούμε τώρα πώς ράβουμε και στο χέρι. Πρώτα διπλώνουμε ένα χαρτί στα τέσσερα, μετά κόβουμε τις άκρες και μετά το ράβουμε με ειδικό τρόπο. Και πάλι όλοι ράψαμε το δικό μας βιβλιαράκι.
Τι θα γράψουμε, όμως εδώ , και πώς θα το γράψουμε, αφού δεν έχουμε μολύβια; Και να, μπροστά μας γράμματα τυπογραφίας (μπρούτζινα στοιχεία σε διάφορα μεγέθη) και μελάνι για να τυπώσουμε. Χρησιμοποιήσαμε τα γράμματα και καταλάβαμε πως όλα ήταν ανάποδα. Ναι, ανάποδα, ώστε με το τύπωμα να φανούν σωστά. Μετά από τις ενδιαφέρουσες αυτές εργασίες, έγινε και το «θεωρητικό μάθημα». Όλοι ακούσαμε με αμείωτο ενδιαφέρον την βιβλιοδέτη τέχνης κ. Στέλλα Γεωργίου, μητέρα του μαθητή της τάξης μας Μανώλη Ρεπαπή, να εξηγεί πώς βιβλιοδετούμε ένα βιβλίο, πώς το συντηρούμε, πώς το στολίζουμε και πώς το προστατεύουμε. Είδαμε δείγματα από βιβλία καλλιτεχνικά δεμένα και διακοσμημένα. Μάθαμε για τη «συρραφή» του εξωφύλλου, το «χρύσωμα» στο κάλυμμα του δέρματος και πολλά άλλα.
Για το τέλος μας φύλαξε και μια έκπληξη. Άναψε φωτιά σε ένα γκαζάκι και τύπωσε, πάντα με τη συμμετοχή των παιδιών, σε δερμάτινα κομματάκια το αρχικό γράμμα του καθενός με χρυσά, πυρωμένα τυπογραφικά στοιχεία! Της χαρίσαμε την αγάπη μας με ένα θερμό χειροκρότημα και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το ωραίο ταξίδι που μας έδωσε, στον κόσμο της τυπογραφίας και της βιβλιοδεσίας!
Η δασκάλα του Γ2
Αγγελική Κορκοβέλου
Μαθαίνουμε για τον πηλό – Πλάθουμε πήλινα δοχεία
Επίσκεψη στο Μουσείο Νεώτερης Κεραμεικής
Το 1875, στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Μελιδώνη, χτίστηκε ένα μεγάλο και όμορφο σπίτι. Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε στο 1996, όπου το Υπουργείο Πολιτισμού παραχώρησε το ωραίο αυτό σπίτι στο Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμεικής – Ίδρυμα Οικ. Γ. Ψαρόπουλου. Έτσι, μεταφέρθηκαν εκεί εκθέσεις κεραμικών και άλλες πολλές δραστηριότητες που αφορούν στην έρευνα και στην προβολή της ελληνικής κεραμικής των νεότερων χρόνων. Στο Kέντρο Mελέτης Nεώτερης Kεραμεικής οργανώνονται από το 1993 εκπαιδευτικά προγράμματα για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Tα εκπαιδευτικά προγράμματα αποβλέπουν στη γνωριμία των μαθητών με όλες τις πτυχές της νεώτερης χρηστικής κεραμικής και του λαϊκού βίου του χθες, αλλά και στην εξοικείωσή τους με το ευρύτερο μουσειακό περιβάλλον.
Οι μαθήτριες και οι μαθητές των δύο τμημάτων της Γ΄ τάξης του σχολείου μας, επισκέφθηκαν το Μουσείο, έμαθαν από τις εκπαιδευτικούς του μουσείου πολλά πράγματα, είδαν την έκθεση με τα κεραμικά αντικείμενα και κατασκεύασαν πήλινα δοχεία. Στη φιλόξενη αυλή του μουσείου έφαγαν το κολατσιό τους, ανεβοκατέβηκαν τις ξύλινες σκάλες και ένιωσαν την αίσθηση της «αυλής» των παλιών σπιτιών της Αθήνας.
Οι δασκάλες: Αγγελική Κορκοβέλου και Ελένη Φάσσαρη
ΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΣΑΙ, ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ …
Το μουσείο των σιδηροδρόμων της Ελλάδας, βρίσκεται στην Αθήνα σε ένα ωραίο κτήριο που βλέπει κάθε μέρα τα τρένα να … περνούν. Πήγαμε, λοιπόν, κι εμείς και είδαμε και τα τρένα που περνούσαν αλλά και τα τρένα που πια δεν ταξιδεύουν. Μας ξενάγησε ένας κύριος, «φίλος» των σιδηροδρόμων. Ο σύλλογος των «Φίλων των Σιδηροδρόμων», δημιουργήθηκε για να διαδοθεί η αγάπη προς τον σιδηρόδρομο, να προβληθεί το τρένο ως μέσο μεταφοράς, να μελετηθεί η σιδηροδρομική αρχαιολογία ως κλάδος της βιομηχανικής αρχαιολογίας, να δημιουργηθούν και να διατηρηθούν τα αρχεία τα σχετικά με την ιστορία του τρένου, να διαφυλαχθεί το σιδηροδρομικό υλικό, να προβληθεί το τρένο ως οικολογικό μέσο μεταφοράς, να υποστηριχθεί και να βελτιωθεί ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα και διεθνώς, να γίνονται εκθέσεις, έρευνες και εκδηλώσεις.
Τα παιδιά του Γι και του Γ2 κι εμείς οι δασκάλες τους, χαρήκαμε που είδαμε τα παλιά τρένα, ανεβήκαμε πάνω σε αυτά, εξερευνήσαμε τα παλιά καθίσματα, τις μηχανές, τη θέση του οδηγού, του σταθμάρχη. Μάθαμε πώς γινόταν η κίνηση, πώς είναι ο οδοντωτός, και πολλά άλλα. Όσο για την αξία του τρένου, τα παιδιά έγραψαν:
Τα τρένα είναι μεγάλα άρα χωράνε πιο πολλούς ανθρώπους και αποσκευές, είναι πάρα πολύ γρήγορα, δε ρυπαίνεται τόσο πολύ ο αέρας γιατί δεν έχουν καυσαέρια και δεν γίνεται φασαρία (κορναρίσματα κλπ). Επίσης, βλέπεις πιο πολύ τη φύση και όχι την άσφαλτο. Όσο για την ασφάλεια, υπάρχει μόνο μια «γραμμή», άρα μεγάλη ασφάλεια γιατί δεν γίνονται τρακαρίσματα, προσπεράσεις και εκνευριστικά μποτιλιαρίσματα. Το τρένο είναι ευχάριστο γιατί μπορείς λίγο να σηκωθείς, να περπατήσεις, να παίξεις, να πας στην τουαλέτα, να πλύνεις τα χέρια σου, να φας κάτι στο κυλικείο! Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σπουδαίο: να κάνεις γνωριμίες, ακόμα και φιλίες!
Αγγελική Κορκοβέλου
Η 1η εφημερίδα της Γ δημοτικού ΤΑ ΕΞΥΠΝΑ ΜΟΛΥΒΙΑ
«Όταν το φεγγάρι του Μόραλη συνάντησε
το φεγγάρι του Κλέε»
Πού έγινε η συνάντηση; Στην τάξη μας. Ναι, στο Γ2! Πώς έγινε; Ακούστε: Για έναν ολόκληρο μήνα φιλοξενήσαμε στην τάξη μας μια βαλίτσα διαφορετική από τις άλλες, που αντί να την ταξιδέψουμε εμείς, μας ταξίδεψε εκείνη. Η πολύ βαριά αυτή βαλίτσα, η «βαλίτσα με τις ρόδες», ήταν γεμάτη βιβλία! Το περιεχόμενό τους κατάφερε να μας ξεναγήσει στον χώρο της τέχνης. Ξεφυλλίσαμε, θαυμάσαμε, διαβάσαμε, πήραμε ιδέες. Ο Ζωγράφος του Δάσους συνάντησε Το Αγόρι που ζωγράφιζε τον Ουρανό. Ο Γιάννης Μόραλης με Το μυστικό παιχνίδι των σχημάτων συναντήθηκε με μια μαθήτρια τη Λεία που άρχισε να ζωγραφίζει μια Τελεία. Τα τοπία του Χατζηκυριάκου – Γκίκα συνάντησαν τα χρώματα του Τζιότο και του Βαν Γκογκ. Κι έτσι πέρασε ο μήνας και η «βαλίτσα με τις ρόδες» δεν ήθελε να φύγει από την τάξη μας. Με το ζόρι την κυλήσαμε στην έξοδο για να την πάρουν…
Την καλωσορίζουμε με χαρά…
«Βιβλία σε ρόδες»
Τα βιβλία που διάβασα είχαν σχέση με την τέχνη και μέχρι στιγμής έχω διαβάσει τέσσερα βιβλία. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα μιλούσε για πολλά περίεργα πρόσωπα, το δεύτερο μιλούσε για τη ζωή του Πικάσο, το τρίτο για τους πίνακες του ζωγράφου Βαν Γκογκ, και το τέταρτο μιλούσε για δυο παιδιά που έπαιζαν ένα παιχνίδι μέσω αλληλογραφίας. Αυτά τα βιβλία ήταν υπέροχα και θα πρότεινα να τα διαβάσουν και άλλοι… Αυτά τα βιβλία με έκαναν να δω την τέχνη με έναν διαφορετικό τρόπο!
Κατερίνα Μαρκαντώνη
«Η τελεία»
Διάβασα ένα βιβλίο που λέγεται «Η τελεία». Το βιβλίο αυτό μιλάει για ένα κοριτσάκι τη Λία, που νόμιζε ότι δεν μπορεί να ζωγραφίσει. Η κυρία των εικαστικών στενοχωριόταν και της είπε να ζωγραφίσει κάτι, έστω και μια τελεία. Καθόταν μουτρωμένη μπροστά από ένα άσπρο, κάτασπρο, άδειο χαρτί. Όμως άκουσε τη συμβουλή της δασκάλας και σχεδίασε στο χαρτί μια τελεία και της το έδωσε. Τότε σκέφτηκε πως αν μπορούσε να κάνει αυτή την τελεία, θα μπορούσε να κάνει και άλλες πιο μεγάλες και πιο χρωματιστές. Έτσι στην έκθεση ζωγραφικής του σχολείου όλοι θαύμαζαν τις τελείες της. Το συμπέρασμα αυτού του βιβλίου είναι ότι αν προσπαθούμε κάτι στο τέλος θα το καταφέρουμε.
Άγγελος Γιαννούδης
*Το πρόγραμμα ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΡΟΔΕΣ πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Η δασκάλα του Γ2
Αγγελική Κορκοβέλου
Ποιο αγόρι ζωγράφισε τον ουρανό;
Να δούμε τον κόσμο κάπως αλλιώς
Γεια σου βαλίτσα
Με ένα βιβλίο ξεχνιέμαι…
Οι μαθητές του Γ1 διάβασαν το βιβλίο της Αντιόπης Φραντζή «Πίσω στο δάσος». Έγραψαν ομαδικά την περίληψη του βιβλίου, έδωσαν το δικό τους τίτλο: «Η εξαφάνιση των ζώων», ζωγράφισαν τις εικόνες που τους άρεσαν και συνέχισαν την ιστορία…
Τα ζώα ζούσαν πια στο φυσικό τους περιβάλλον. Στο σχολείο του Ίωνα τα παιδιά δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως απέδρασαν τα ζώα από το ζωολογικό κήπο. Μόνο ο Ίωνας ήξερε την αλήθεια και χαιρόταν για τους φίλους του που ήταν πια ελεύθεροι και ευτυχισμένοι…
στο ζωολογικό κήπο…
Γιάννης Τσαπρούνης
Τα ζώα ζούσαν ευτυχισμένα στο δάσος και ο Ίωνας κάθε Κυριακή δεν πήγαινε πια στο ζωολογικό κήπο αλλά στο δάσος και έβλεπε τους φίλους του. Μια Κυριακή ενώ είχε επισκεφτεί τους φίλους του και ετοιμαζόταν να γυρίσει στο σπίτι του, άρχισε να βρέχει και να ρίχνει χαλάζι. Ο Ίωνας δεν ήξερε τι να κάνει, όμως η αρκούδα που τον αγαπούσε τον κουκούλωσε με τη γούνα της και τον πήγε σιγά σιγά στην σπηλιά της. Όταν η βροχή σταμάτησε ο ‘Ιωνας ευχαρίστησε την αρκούδα και γύρισε στο σπίτι του. Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Μηνάς Μολανδώνης
Ο μικρός Ίωνας ήταν πολύ χαρούμενος που τα ζώα ήταν ευτυχισμένα στο φυσικό τους περιβάλλον. Όμως του έλειπαν πολύ. Αποφάσισε λοιπόν να πάει να τους βρει. Τα ζώα όμως δεν είχαν πάει όλα στο ίδιο δάσος, αλλά σε διαφορετικά. Ο γορίλλας με τις μαϊμούδες ήταν μαζί, ο λύκος με την αλεπού , η καμηλοπάρδαλη με την αρκούδα, ο γερο- μπούφος με τις κουκουβάγιες και τα γεράκια. Μόνο ο περήφανος αετός ήταν μόνος και πετούσε από δάσος σε δάσος. Ο Ίωνας με την βοήθεια του αετού βρήκε όλα τα ζώα και τα οδήγησε σε ένα δάσος για να μπορεί να τα βλέπει όλα μαζί πιο συχνά. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…
Ελένη Καραντάκη
Τα ζώα έφτασαν στο δάσος και ήταν χαρούμενα και ελεύθερα να κάνουν ότι θέλουν. Ο Ίωνας γύρισε στο σπίτι του πολύ λυπημένος, γιατί ένιωθε μόνος χωρίς τους φίλους του, τα ζώα, χωρίς παρέα για παιχνίδι…
Άρτεμις Καραΐνδρου
Όταν έφτασαν στο δάσος και αποχαιρέτησαν τον Ίωνα, τα ζώα πήραν το δρόμο τους. Του Ίωνα του έλειπαν τα ζώα και στα ζώα έλειπε ο Ίωνας. Τα ζώα δεν άντεξαν χωρίς να βλέπουν τον Ίωνα και ένα βράδυ γύρισαν κρυφά στο ζωολογικό κήπο. Το πρωί όλοι αναρωτήθηκαν τι έγινε και γύρισαν τα ζώα στα κλουβιά τους. Μόλις άκουσε τα νέα ο Ίωνας πήγε στο ζωολογικό κήπο και ρώτησε το γερο-μπούφο γιατί γύρισαν πίσω και εκείνος του απάντησε γιατί δεν μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς εσένα. Ο Ίωνας μόλις άκουσε το λόγο συγκινήθηκε πολύ. Από τότε έμειναν τα ζώα εκεί…
Κωνσταντίνος Μουρούτης- Πριονιστής
το ταξίδι αρχίζει…
Τα ζώα στο δάσος περνούσαν πολύ ωραία. Ο Ίωνας όμως ήταν πολύ στενοχωρημένος που τα ζώα έφυγαν από το ζωολογικό κήπο και από τη στενοχώρια του δεν πήγε δυο μέρες στο σχολείο. Τα ζώα σκέφτονται συνέχεια τον Ίωνα, αλλά ζουν ελεύθερα κι όχι φυλακισμένα στα κλουβιά τους και είναι πολύ χαρούμενα γι αυτό. Η χαρά τους όμως δεν κράτησε για πολύ γιατί μια μέρα έφτασαν στο δάσος οι εχθροί τους. Τα καημένα τα ζώα τρόμαξαν πολύ και έτρεξαν να σωθούν. Οι εχθροί τους ακολούθησαν, αλλά για καλή τους τύχη βρήκαν καταφύγιο σε μια σπηλιά. Την επόμενη μέρα μόλις ο Ίωνας έμαθε από τις εφημερίδες ότι οι φίλοι του κινδυνεύουν έτρεξε γρήγορα στο δάσος για να τους συναντήσει. Τα ζώα του είπαν να μην ανησυχεί γιατί ο κίνδυνος πέρασε και τον ευχαρίστησαν για ότι έκανε για αυτά, να είναι δηλαδή ελεύθερα στο περιβάλλον τους.
Αντιγόνη Σπηλιοπούλου
Τα ζώα ήταν ευχαριστημένα. Ο γερο-μπούφος πέταγε ελεύθερα, ο λύκος έτρεχε και έπειζε με τους φίλους του, οι μαϊμούδες κρεμιόντουσαν από δέντρο σε δέντρο και ο γορίλλας χτυπούσε το έδαφος παίζοντας. Κι ο Ίωνας ήταν χαρούμενος που βοήθησε, όμως κάτι έλειπε απ΄όλους τους, ήταν ο ένας από τον άλλο. Ένα βράδυ ο Ίωνας αποφάσισε να πάει να μείνει στο δάσος κι άφησε ένα σημείωμα που έλεγε:
«Πάω στο δάσος να μείνω με τους φίλους μου τα ζώα, αν θέλετε ελάτε κι εσείς.
Με αγάπη, Ίωνας».
Το επόμενο πρωί το διάβασαν οι γονείς του και ξαφνιάστηκαν , πήραν την απόφαση να πάνε και αυτοί στο δάσος. Ο Ίωνας τους γνώρισε τους φίλους του και όλοι μαζί έπαιζαν χαρούμενοι. Ήταν μια ευτυχισμένη ζωοοικογένεια.
Ίωνας Συμεωνίδης
Οι εκπαιδευτικοί
Μαριάννα Χατζημιχαήλ
Ελένη Φάσσαρη
Τίτλος: «Εξερευνώντας την Ιστορία και τη φιλία…»
Όταν ακούσαμε ότι η τάξη μας επιλέχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας για να πάει μια εκπαιδευτική εκδρομή στην Κρήτη, δεν υπήρχαν λόγια να περιγράψουμε τη χαρά μας! Θα κάναμε νέους φίλους, θα χαιρόμαστε τη φύση του ωραίου νησιού μας, θα βλέπαμε επιτέλους από κοντά τον περίφημο Μινωικό Πολιτισμό!
«Η πρώτη ημέρα»
Συγκεντρωθήκαμε πρωί πρωί έξω από το σχολείο για να πάμε με το πούλμαν στο πλοίο, να ταξιδέψουμε για την Κρήτη. Όμως, κάποιος λείπει. Ο Παύλος, λείπει. Πηγαίνουμε στο σπίτι του, τίποτα, ήταν κλειστό. Κλειστό και το κινητό του. Ξαφνικά μας στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό της δασκάλας μας και ξανακλείνει το δικό του: Μην ανησυχείτε! Είμαι καλά! Ακολουθώ τον Ευρυπίδη!
Όλοι παραξενευτήκαμε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι να σημαίνει αυτό το μήνυμα. Α! Του Παύλου του αρέσει υπερβολικά η ιστορία. Μήπως πήγε βόλτα, πριν έρθει εδώ, στην οδό Πλάτωνος στο κέντρο του Χαλανδρίου, που είναι η προτομή του Ευρυπίδη; Είναι κάτι που το συνηθίζει. Μπήκαμε όλοι στο πουλμανάκι μας και δρόμο για την προτομή του Ευρυπίδη.
Ο Άγγελος Δ. είχε την ιδέα να ανοίξει το βιβλίο του και να μας διαβάσει: Ο Ευριπίδης γεννήθηκε το 485 π. Χ. Καταγόταν από τη Φλύα το σημερινό Χαλάνδρι. Οι γονείς του ήταν ο Μνήσαρχος και η Κλειτώ. Έζησε στα νιάτα του, στο Χρυσό αιώνα του Περικλέους, αλλά γέρασε στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, τη φιλοσοφία, την ποίηση και τη συγγραφή θεατρικών έργων, που παίζονται μέχρι σήμερα και μας προβληματίζουν. Πέθανε στη Μακεδονία, που τον είχε καλέσει ο Αρχέλαος για να λαμπρύνει τη χώρα του με τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες. Εντάξει, εντάξει Άγγελε! Καταλάβαμε!
Φτάσαμε, κατεβήκαμε αλλά δεν τον είδαμε πουθενά. Προχωρήσαμε πιο κάτω σε ένα βιβλιοπωλείο με το όνομα Ευριπίδης, ούτε εκεί ήταν. Πήγαμε και σε ένα σουβλατζίδικο με το ίδιο όνομα, τίποτα. Κρίμα, γιατί είχαμε ελπίδες, μιας και του αρέσουν τα σουβλάκια. Ξανά στο πούλμαν, όλοι προβληματισμένοι. Περνώντας από την πλατεία Φλύας, ο Θανάσης άρχισε να μας λέει ότι παλιότερα η πλατεία λεγόταν Κέννεντυ και τώρα Φλύας. Μπαίνει στα γρήγορα στο διαδίκτυο, στο κινητό, και βλέπει ότι το αρχαίο όνομα του Χαλανδρίου, Φλύα, προέρχεται από το ρήμα «φλεί», που σημαίνει ευκαρπεί. Από ότι βλέπω, λέει ο Θανάσης, ήταν μια περιοχή πλούσια σε βλάστηση. Επίσης, εκτός από τον Ευριπίδη, από εδώ καταγόταν κι ο Θεμιστοκλής. Προστάτης της περιοχής ήταν ο θεός Απόλλωνας.
Καθώς αφήσαμε την πλατεία και ο οδηγός προχωρούσε στη λεωφόρο της Δουκίσσης Πλακεντίας, ο Μανώλης άρχισε να λέει ότι πρέπει να ψάξουμε παντού για να τον βρούμε γιατί η ώρα περνάει: να πάμε σε όλα τα πάρκα, στο βουνό, στις βιβλιοθήκες, στις αλάνες, στα σχολεία, στη ρεματιά, στα νοσοκομεία, στον ζωολογικό κήπο, στα γήπεδα μπάσκετ και ποδοσφαίρου, παντού. Και συμπληρώνει ότι είναι, επίσης, πολύ πιθανό να παίζει στην αυλή του σπιτιού του με τον σκύλο του. Κατεβήκαμε πάνω στη νησίδα της λεωφόρου για να καθίσουμε στα παγκάκια και στο γρασίδι και να ξανασκεφτούμε πού θα μπορούσε να είναι ο συμμαθητής μας. Ο Μανώλης απομακρύνθηκε και τον είδαμε να συζητάει με μια παράξενη κυρία, που φορούσε ένα μεγάλο καπέλο με κορδέλες. Περιμέναμε, περιμέναμε. Στο τέλος άρχισε να σκάβει. Πολύ περίεργο, τι να θέλει να βρει; Πλησιάσαμε και είδαμε κάτι θαμμένες ράγες τρένου μέσα στο χώμα.
Η παράξενη κυρία, που είχε στο μεταξύ εξαφανιστεί, του έλεγε ότι αυτές οι γραμμές είναι του «Χαλάνδρη». Ποιος είναι αυτός; Τι σου είπε η κυρία, η ντυμένη σαν να ήταν από άλλη εποχή; Μου είπε ότι ήταν ένα τρένο, που ξεκινούσε από την Ομόνοια και ένωνε την Αθήνα με το Λαύριο, περνώντας από το Χαλάνδρι. Τις καθημερινές, οι συνηθέστεροι επιβάτες ήταν οι γαλατάδες της περιοχής και οι εργάτες της Ελληνικής Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρίου. Το καλοκαίρι γινόταν και τοπικό δρομολόγιο Αθήνας – Χαλανδρίου – Αθήνας για τους παραθεριστές. Έρχονταν με τον «Χαλάνδρη», που είχε δύο επιβατικά βαγόνια, από την Αθήνα, εδώ, στα δέντρα και στις ωραίες ταβέρνες της περιοχής για να δροσιστούν και να διασκεδάσουν. Οι γραμμές αυτές βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας, μέσα στο χώμα της νησίδας της λεωφόρου Δουκίσσης Πλακεντίας.
Δουκίσσης Πλακεντίας είπες; Μάλλον εκεί θα έχει πάει ο Παύλος, είπε η Μαρία. Μού έχει μιλήσει πολλές φορές για το Μέγαρό της, εδώ, λίγο πιο πάνω, στην Πεντέλη. Έχει παρακολουθήσει στο προαύλιο του Μεγάρου, θεατρικά έργα και συναυλίες με τον μεγαλύτερο αδερφό του. Πάμε, πάμε, σίγουρα είναι εκεί. Ανεβήκαμε στο πούλμαν και πήγαμε προς την Πεντέλη. Η Μαρία μας ενημέρωσε: Η Δούκισσα της Πλακεντίας, που το όνομά της ήταν Σοφία Λεμπρέν, γεννήθηκε στην Αμερική, παντρεύτηκε τον στρατηγό Λεμπρέν και απέκτησε μια κόρη. Ήταν πολύ πλούσια. Όταν ήρθε με την κόρη της στη Ελλάδα αγόρασε τεράστιες εκτάσεις γης σε όλη την Αττική. Έφτιαξε πολλά κτήρια, δρόμους και άλλα έργα. Σε ένα από τα μέγαρά της στεγάζεται το Βυζαντινό Μουσείο στην Αθήνα και σε ένα άλλο το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πεντέλης. Εκεί γίνονται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που λέγαμε. Εν τω μεταξύ ψάξαμε για τον Παύλο στο κτήριο, στους θάμνους τριγύρω, τίποτα.
Ήταν πια σούρουπο και απογοητευμένοι γυρίζαμε στη γειτονιά μας για να πάμε στα σπίτια μας. Τότε ήρθε κι άλλο μήνυμα στο κινητό της δασκάλας: «Θα επικοινωνήσουμε αύριο! Τι όμορφη που είναι η φύση με τα πευκάκια και τους μικρούς κέδρους!». Ε, έπαιζε με την αγωνία μας; Κάποιοι είπαν να σταματήσουμε το ψάξιμο και την επόμενη ημέρα το πρωί να φύγουμε, χωρίς αυτόν, για Κρήτη. Όμως, αμέσως αλλάξαμε γνώμη, και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Ίσως να είχε στήσει τη σκηνή του στη Ρεματιά του Χαλανδρίου. Έτσι κι αλλιώς του άρεσε το κάμπινγκ, για να μας πει για δεντράκια, μάλλον εκεί θα ήταν. Την επομένη με το φως του ήλιου, θα τον βρούμε εκεί!
Τότε, ξαφνικά η Κατερίνα άρχισε να φωνάζει. Παιδιά, παιδιά, να ’τος πάνω στο πεύκο του Σαμαράκη είναι! Ποιο πεύκο; Ποιανού; Του Αντώνη Σαμαράκη! Ακούστε: Όταν ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος ήταν μικρός, περίπου 10 ετών, είχε ένα σημαντικό πρόβλημα με την υγεία του και επειδή το Χαλάνδρι είχε πολλά δέντρα και θα του έκανε καλό, ήρθε εδώ με τη μητέρα του. Έστησαν, λοιπόν, τη σκηνή τους κάτω από αυτό το πεύκο, εδώ, εδώ ακριβώς, στην οδό Μεταμορφώσεως! Να και η μαρμάρινη επιγραφή που το γράφει: «Το πεύκο του Αντώνη Σαμαράκη». Από μικρός διάβαζε πολλά βιβλία και στο Γυμνάσιο έγραφε ποιήματα. Αργότερα σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο. Ήταν ευαίσθητος άνθρωπος και στα βιβλία του έγραφε για τη ζωή των απλών ανθρώπων, για την ελευθερία και για την κοινωνία των ανθρώπων. Ήταν πολύ αγαπητός στους νέους ανθρώπους, έγινε πρόεδρος της Βουλής των Εφήβων και είναι ο πρώτος πρεσβευτής της UNICEF. Τα βιβλία του έχουν διαβάσει πολλοί άνθρωποι στον κόσμο και έχει πάρει πολλά βραβεία για όλα αυτά. Αυτά μας έλεγε η Κατερίνα, όταν τον είδαμε.
Πράγματι, κάτι κουνιόταν πάνω στο πεύκο. Μια γάτα είναι, βρε παιδιά! Μια γάτα! Δυστυχώς δεν ήταν ο φίλος μας.
«Τα όνειρα»
Το βράδυ ο καθένας ονειρευόταν και κάτι διαφορετικό. Η Μαρία άκουσε ένα άγαλμα να της λέει ότι άκουσε τη φωνή του παιδιού σε μια αποθήκη. Η Ιωάννα είδε ότι χωριστήκαμε σε τέσσερις ομάδες για να ψάξουμε να τον βρούμε και στο τέλος τον βρήκαμε να κάθεται σε ένα δέντρο και να κλαίει, γιατί φοβόταν μην τον μαλώσει η δασκάλα, που ήταν αργοπορημένος. Η Αντελάιντα είδε ότι τον βρήκαμε να κοιμάται σε μια σκηνή στη Ρεματιά του Χαλανδρίου, κρατώντας ένα φωτάκι, ένα βιβλίο και ένα αρκουδάκι. Στη Ρεματιά, κάπου κοντά στο σχολείο τον είδε και η Σοφία.
Ο Αβέρκιος είδε ότι πήγαμε σε μια εκκλησία και ρωτήσαμε τον παπά πού θα μπορούσαμε να τον βρούμε και ο παπάς μάς βοήθησε και τον βρήκαμε και πήγαμε στην Κρήτη και διασκεδάσαμε και παίξαμε και γυρίσαμε πάλι στο σχολείο μας. Ο Θανάσης ακολούθησε κάποια κομμάτια σοκολάτας (από αυτήν που έτρωγε ο Παύλος) από το σχολείο μέχρι τον Άγιο Αθανάσιο στη Ρεματιά και κάπου εκεί τον είδε κλαμένο και πεινασμένο, όμως τον αγκάλιασαν τα παιδιά και ένιωσε καλά. Η Βάλια είδε ότι κάποιο άγαλμα στο θέατρο της Ρεματιάς τους είπε να ψάξουν στο δάσος με τους λύκους, και τότε όλοι έτρεξαν και τον πρόλαβαν στην είσοδο του δάσους. Η Μαριάννα είδε ότι χωρίστηκαν σε δυο ομάδες, τα αγόρια έψαχναν στο βουνό, που είδαν ένα τεράστιο φίδι και φοβήθηκαν και τα κορίτσια στη θάλασσα, στην άμμο. Ο Άγγελος Φ. τον είδε να φεύγει με τα τρενάκια – παιχνιδάκια: Τόμας, Λέιντυ, Έμιλυ, Τόμπυ και τον γερανό Ρόκυ. Αυτά κι άλλα πολλά έβλεπαν τα παιδιά στον ύπνο τους ώσπου ξημέρωσε και πήγαν όλοι στο ραντεβού που είχαν στη Ρεματιά του Χαλανδρίου.
«Η δεύτερη ημέρα»
Μαζευτήκαμε όλοι κοντά στη Ρεματιά του Χαλανδρίου και η Αργυρώ άρχισε να μας μιλάει για τον σκύλο της, τον Δία, που «το παίζει» γενναίος με τις γάτες και τα άλλα σκυλιά αλλά φοβόταν λιγάκι να κατεβεί στη Ρεματιά. Αχ αυτός ο Δίας! Το Ρέμα Πολυδρόσου ή Ρέμα Χαλανδρίου, συνεχίζει η Αργυρώ, μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι ένας χείμαρρος, που πηγάζει από τις παρυφές της Πεντέλης, κυλάει μέσα από την πεδιάδα των Χαλανδραίων και σβήνει στα Τουρκοβούνια. Είναι από τους λίγους πνεύμονες πρασίνου που έχουν απομείνει στην Αθήνα, και φυσικά, είναι προστατευόμενη περιοχή και προστατευόμενος βιότοπος με αμέτρητα φυτά και ζώα. Ωραία όλα αυτά, αλλά πού να ψάξουμε; Μμμ, χμμ… Ευριπίδης, Ευριπίδης και πεύκα, πεύκα… Να πάμε στο θεατράκι, στο Ευριπίδειο Δημοτικό Θέατρο Χαλανδρίου, που είναι μέσα στη ρεματιά και εκεί γίνονται πολλές θεατρικές παραστάσεις και άλλες εκδηλώσεις.
Ναι, θυμόσαστε που είχαμε δει εδώ την Ελένη; Είπε η Ειρήνη. Ποια Ελένη, από το σχολείο; Όχι, εννοώ την τραγωδία «Ελένη» του Ευριπίδη. Δε θυμόσαστε την υπόθεση; Που ο Μενέλαος, μετά την πτώση της Τροίας, πέρασε από την Αίγυπτο και έμεινε έκπληκτος γιατί συνάντησε εκεί τη γυναίκα του την Ελένη. Κατάλαβε ότι η Ελένη της Τροίας ήταν ένα «είδωλο», ένα φάντασμα, «ένα άδειο πουκάμισο» που λέει κι ο ποιητής, είπε η Αργυρώ. Ποιος ποιητής. Ο Σεφέρης, καλέ, είπε η Ειρήνη. Διαπίστωσε, λοιπόν, ο Μενέλαος ότι ο πόλεμος είχε βασιστεί σε ένα ψέμα. Βέβαια οι συμφορές είχαν αρχίσει από τα αρχαία εκείνα καλλιστεία, στα οποία η Αφροδίτη για να νικήσει, υποσχέθηκε στον Πάρη, που ήταν ο κριτής, ότι θα του έδινε την πιο όμορφη γυναίκα της γης, την Ελένη, αν νικούσε αυτή. Ε, ο Πάρης έδωσε το χρυσό μήλο, σύμβολο της ομορφιάς στην Αφροδίτη και όταν πήγε για δουλειές στη Σπάρτη, η Αφροδίτη τον βοήθησε και έκλεψε την Ελένη. Αλλά, λένε, πως το έκλεψε το ψεύτικο είδωλό της, που το είχε φτιάξει η Ήρα από τα νεύρα της, επειδή δεν βγήκε αυτή η πιο όμορφη θεά. Και ότι η αληθινή Ελένη ποτέ δεν πήγε στην Τροία, αλλά ότι όλα αυτά τα χρόνια του πολέμου, αυτή ήταν στην Αίγυπτο, που την είχε πάει εκεί ο Ερμής, και περίμενε τον Μενέλαο να έρθει να την πάρει. Και λένε ακόμα πως η Ελένη ήταν πρόφαση. Άλλα αίτια είχε ο πόλεμος: οικονομικά. Ο Ευριπίδης με αυτή την τραγωδία τονίζει ότι ο πόλεμος είναι η αιτία όλων των κακών. Θυμόσαστε που είπε η δασκάλα μας ότι όλα έγιναν για «ένα αδειανό πουκάμισο, για μια Ελένη…»; Α! να ’τος ο στίχος που λέγαμε…
Λέτε να έχει πάει και ο Παύλος στη Αίγυπτο; Μα τι λέμε τώρα; Χα, χα χα! Και γελώντας μέσα στο δροσερό ρέμα, μια δύναμη μας τραβούσε να ανεβούμε όλο και πιο ψηλά. Ακολουθώντας παράκτια το Ρέμα, φτάσαμε σε ένα μοναστήρι. Ήταν η Ιερά Μονή Πεντέλης. Ελάτε, ελάτε, είπε η Δέσποινα. Κοιτάξτε την ταμπέλα στη μεγάλη είσοδο με τα μαρμάρινα σκαλιά. Κοιτάξτε τι γράφει: Κρυφό Σχολειό. Μα υπήρχαν τελικά τα κρυφά σχολειά; Φαίνεται ότι στην Τουρκοκρατία κάποια Ελληνόπουλα προσπαθούσαν να μάθουν γράμματα, κρυφά από τους Τούρκους, σε σκοτεινά υπόγεια μοναστηριών με δασκάλους μοναχούς. Ανεβαίνοντας τη σκάλα, η Δέσποινα, μπήκε στο εκκλησάκι και ρώτησε τον παπά μήπως είδε κάποιο παιδί στην ηλικία της, μόνο του να περιφέρεται εκεί. Ο παπάς της απάντησε αρνητικά και για να την κάνει να ξεχαστεί άρχισε να της λέει την ιστορία της Μονής. Χτίστηκε το 1578 από τον Άγιο Τιμόθεο, ο οποίος βρήκε τη εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας και έτσι έχτισε το μοναστήρι.
Κοιτώντας γύρω είδαμε πολλές κρυψώνες και πολλά φυτά: βοκαμβίλιες, ηλιοτρόπια, τριανταφυλλιές, πεύκα, ελιές και άλλα. Ψάξαμε για τα καλά αλλά ο συμμαθητής μας δεν ήταν ούτε εκεί. Τελικά, πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Καθώς κατεβαίναμε τη Ρεματιά βλέπουμε την Ορσαλία με ένα σακίδιο στην πλάτη. Τι κάνεις εδώ; Πήγα στο σπίτι μου, πήρα προμήθειες και πήγα να βρω τον Παύλο ψηλά στον καταρράκτη, εκεί που αρχίζει η Ρεματιά. Τον φώναζα, τον φώναζα και τίποτα. Όπως καθόμουν και σκεφτόμουν είδα τους παπαγάλους να πετάνε ανάμεσα στα δέντρα αναστατωμένοι και αναρωτήθηκα, τι έγινε, μόνο κάποιος ξένος θα μπορούσε να τους τρομάξει. Κοιτάω καλύτερα και ήταν ο σκύλος της Αργυρώς, ο Δίας. Τότε, όλοι μαζί αποφασίσαμε να πάμε στο σχολείο να δούμε τι θα κάνουμε. Πηγαίνοντας, ρωτήσαμε στο περίπτερο, στο κρεοπωλείο, στο βιβλιοπωλείο, στο φούρνο, στον μανάβη, κανείς δεν τον είχε δει. Βρεθήκαμε έξω από ένα πολύ μεγάλο κτήριο, το οποίο παρόλο που είναι μεγάλο και επιβλητικό είναι πάντα κλειστό. Δεν άνοιξε, από ότι φαίνεται επίσημα, ακόμη , τις πόρτες του. Μα δεν ξέρετε ότι αυτό είναι το Ελληνικό Μουσείο Νόμπελ, είπε αμέσως ο Άγγελος Γ. Πλησιάσαμε, βρήκαμε μια μικρή πορτίτσα ανοιχτή στο πλάι και ω! Μπήκαμε στο μουσείο, μήπως και είχε μπει και ο εξαφανισμένος συμμαθητής μας μέσα.
Ο Άγγελος Γ. άρχισε να μας λέει πως το μουσείο αυτό πήρε το όνομά του από τον Άλφρεντ Νόμπελ και ιδρύθηκε το 2004. Εκεί, είδαμε γραπτά και φωτογραφίες του Νόμπελ, μετάλλια, συλλεκτικά νομίσματα και πολλά άλλα αντικείμενα. Ο Νόμπελ (1833 – 1896) ήταν και εφευρέτης. Είχε εφεύρει τον δυναμίτη και επειδή ήταν φιλέλληνας, του έδωσε το όνομα αυτό από την ελληνική λέξη «δύναμη». Παιδιά, βραβείο Νόμπελ πήρε ο ποιητής Πάμπλο Νερούντα στη λογοτεχνία, ο Νέλσον Μαντέλα για την ειρήνη, ο Έρβιν Σρέντινγκερ στη Φυσική καθώς και ο Άλφρεντ Αϊνστάιν. Κι εκεί που συζητούσαμε και για τα δικά μας τα Νόμπελ, τα ελληνικά, του Γιώργου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη, νάτο και το επόμενο μήνυμα.
Η δασκάλα λίγο ανακουφισμένη, μιας κι ο μαθητής της ήταν καλά, και λίγο θυμωμένη με όλους αυτούς τους γρίφους, διάβασε: Σπουδαίο έργο η Οδύσσεια! Η Καλυψώ ήταν εδώ!
Πού εδώ; Ποιο είναι το εδώ; Και πού ήξερε ο Παύλος, ότι συζητούσαμε για το αν το επώνυμο του Οδυσσέα Ελύτη ήταν ψευδώνυμο ή όχι; Οδυσσέας … Οδύσσεια … Γιατί η Οδύσσεια είναι σπουδαία, και, πού ήταν αυτή η Καλυψώ;
Σε λίγα λεπτά, βρεθήκαμε στο σχολείο μας, που είναι δυο τρεις δρόμους μακριά από το Μουσείο για να δούμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια. Εκεί βρήκαμε τους γονείς του Παύλου, που ήρθαν να μας συναντήσουν, για να μας διηγηθούν με χαρά, τα γεγονότα: ο Παύλος ήταν σώος κι αβλαβής στην Κρήτη!
Ο Παύλος, λάτρης της ιστορίας και της φαντασίας, έπεισε τον μεγαλύτερο αδελφό του να πάνε, πριν από τα παιδιά της τάξης, στην Κρήτη, να περάσουν νότια στη Γαύδο και να βρουν ένα πλοίο για να πάνε στην Αίγυπτο. Γιατί στην Αίγυπτο; Για να βρουν στοιχεία για το αν πήγε εκεί η Ωραία Ελένη της Ιλιάδας ή την πήρε ο Πάρης στην Τροία. Αφού το είπε ο αγαπημένος μας τραγωδός ο Ευριπίδης, έτσι θα έγινε. Η Αίγυπτος, όμως, είναι μακριά. Βέβαια, στην αρχαιότητα, στη Γαύδο, που λεγόταν Ωγυγία, έκαναν στάση τα καράβια που πήγαιναν στην Αίγυπτο. Όμως άλλο η αρχαιότητα και άλλο το σήμερα. Έτσι, έμεινε με τον αδερφό του στη Γαύδο, με τα όμορφα κεδράκια, μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν.
Η Γαύδος – Ωγυγία ήταν το νησί της νύμφης Καλυψώς, όπου βρήκε καταφύγιο για πολλά χρόνια ο Οδυσσέας μετά τον Τρωικό πόλεμο κατά το πολύπαθο ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη. Είναι το νοτιότερο μέρος της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης! Δεν είναι και λίγο! Αιώνες αργότερα, έφτασε εκεί ναυαγός ο Απόστολος Παύλος, καθώς τον πήγαιναν στη Ρώμη να δικαστεί για την πίστη του. Τότε το νησί λεγόταν Κλαύδη. Όσο για τα βυζαντινά χρόνια, ήταν το ορμητήριο του φοβερού πειρατή Μπαρμπαρόσα.
Έτσι λοιπόν, τα δυο αδέρφια, περιδιάβαιναν στη Γαύδο και έκαναν και τα μπανάκια τους στη θάλασσα.
Η τρίτη ημέρα
Ε, μπήκαμε επιτέλους στο πλοίο, και κατευθείαν για τα Χανιά. Από εκεί να ΄μαστε στη Γαύδο. Μετά από τις φωνές, τα αγκαλιάσματα και τη φασαρία, ο Παύλος μας οδήγησε σε μια σπηλιά. Ήταν η σπηλιά της Καλυψώς, τους είπαν οι ντόπιοι. Είδαμε κάτι μεγάλες μαρμάρινες κολόνες και γύρω από τη σπηλιά μια κληματαριά σκαλιστή σε άσπρο μάρμαρο. Πλησιάσαμε! Προχωρούσαμε στο βάθος! Ο φόβος μας μετατράπηκε σε έκπληξη και ανείπωτη χαρά. Τι να δούμε!
Κάτι άστραφτε! Χρυσάφι, ναι, χρυσάφι! Βρήκαμε ένα αγγείο γεμάτο με χρυσά νομίσματα και κοσμήματα!
Επιστρέψαμε στα Χανιά και αφού παραδώσαμε τον θησαυρό στο Μουσείο για να τον θαυμάζουν όλοι, συναντήσαμε τους υπεύθυνους της εκπαιδευτικής εκδρομής. Μετά από την «Εξερεύνηση της ιστορίας του Χαλανδρίου» ήμασταν πια πανέτοιμοι για την «Εξερεύνηση της ιστορίας της Κρήτης».
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά μάθαμε πάρα πολλά πράγματα, και κυρίως, ανακαλύψαμε τις έννοιες της συνεργασίας, του ενδιαφέροντος για τους φίλους μας, της δημιουργικής σκέψης.
***********
Χρυσά τα νομίσματα, χρυσή και η φιλία των παιδιών που δέθηκαν ξεκινώντας για μια απλή εκδρομή!
Κι όσο για τη σκανταλιά του μαθητή μας, ε, δεν πειράζει, μας αρέσει που έψαξε, μας αρέσει και ο Όμηρος και ο Ευριπίδης και ο Μινωικός Πολιτισμός και όλη η πλούσια κληρονομιά που έχουμε εμείς οι Έλληνες! Είμαστε περήφανοι! Όπως λέει ο Ελύτης: Είμαστε από καλή γενιά!
Πήραν μέρος:
Αβέρκιος Βάλβης
Μαριάννα Βυώνη
Άγγελος Γιαννούδης
Βάλια Γκαδρή
Άγγελος Δημακόπουλος
Ορσαλία Θεοδωρίδου
Παύλος Κοτζόνης
Μαρία Κουντουριώτη
Κατερίνα Μαρκαντώνη
Σοφία Μήτρου
Αργυρώ Μιναρετζή
Ειρήνη Μιόγλου
Αντελάιντα Ντέντα
Θανάσης Παττάς
Μανώλης Ρεπαπής
Δέσποινα Στόκα
Άγγελος Φτωχογιάννης
Ιωάννα Χατζηκυριάκου
Και για την αντιγραφή……… Αγγελική Κορκοβέλου
Συνάντηση με συγγραφείς…
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γ1΄ μελέτησαν τα λογοτεχνικά βιβλία: «Το Δάσος της Ξύλινης Ξύστρας» του Κώστα Μάγου και το « Πίσω στο Δάσος» της Αντιόπης Φραντζή.
Ζωγράφισαν εικόνες που τους έκαναν εντύπωση, δημιούργησαν βιβλία με το ίδιο περιεχόμενο, αυτοσχεδίασαν και παρουσίασαν θεατρικό δρώμενο.
Μετά από πρόσκλησή μας οι δύο συγγραφείς Κ. Μάγος και Α. Φραντζή, επισκέφτηκαν το σχολείο μας και συζήτησαν με τους μαθητές, απάντησαν στις ερωτήσεις που είχαν ετοιμάσει, έπαιξαν μαζί τους και τους παρουσίασαν τα δικά τους βιβλία και τις δημιουργίες τους.
