Αφήστε με να ζήσω….

Της Κακούτη Δήμητρας,  Γ5

Θέλω να μιλήσω απλά, όπως θα έλεγε και ο Σεφέρης… Μέσα από την καρδιά μου. Η φωνή μου να σπάσει τα δεσμά, το φόβο, την άρνηση. Ακούστε με…!

Αφήστε με να ζήσω, μαθαίνοντας από τα δικά μου λάθη. Δεν μπορείτε να με προστατεύσετε απ’ όλα!

Αφήστε με να ονειρεύομαι! Δεν γεννήθηκα για να πραγματοποιήσω τα δικά σας όνειρα.

Αφήστε με να ελπίζω ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος…

Θέλω να αγαπώ! Το μίσος και ο ανταγωνισμός σας με πονά!

Μολύνει. Το βλέπεις στα μισόλογα των συμμαθητών, στις κρυφές ματιές των όλο φθόνο υποψηφίων, στα πικρόχολα ρατσιστικά σχόλια, στα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μας! Ξεχάσαμε ότι είμαστε συνοδοιπόροι και γίναμε εχθροί.

Θέλω να νιώσω και πάλι παιδί! Νιώθω ότι ωριμάζω βίαια, απότομα… Κρίση, προβλήματα νιώθω να με συνθλίβουν. Μου ζητάτε να πετάξω ψηλά όταν όλα με καθηλώνουν στο έδαφος! Όλο υποσχέσεις που δεν τηρείτε… Ένα συγνώμη που δεν βγαίνει απ’ τα χείλη.

Τι επιτέλους ζητάτε; Σ’ ένα θολό, συννεφιασμένο τοπίο πώς περιμένετε καθαρή τη ματιά μου;

Σφραγισμένα χείλη…

Κλειστά μάτια…

Φυλακισμένη καρδιά…

Αυτή δεν μπορεί να είναι η γενιά της αλλαγής!

Κατηγορίες: Άρθρα μαθητών. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *