Το φθινόπωρο μάς συντρόφευσε και φέτος με τα ήρεμα βήματά του. Με το χρυσαφί του άγγιγμα στα φύλλα, τις μυρωδιές της πρώτης βροχής και τις ιστορίες που ψιθύριζε στις τάξεις μας. Μαζί του παίξαμε, παρατηρήσαμε, ζωγραφίσαμε και δημιουργήσαμε μικρούς «θησαυρούς» που γέμισαν το σχολείο μας χρώματα και φαντασία.

Θυμηθήκαμε τους στίχους της Μάρως Λοίζου, που τόσο όμορφα αγκαλιάζουν την εποχή:

“Δε μ’ακούς;
Έρχομαι μαζί με τα κιτρινισμένα φύλλα.
Έλα, έλα κοριτσάκι,
Μυρίζω νοτισμένο χώμα και γομολάστιχα.
Έλα, έλα αγοράκι,
Κάτσε σ’ ένα ιπτάμενο φύλλο να φύγουμε μαζί,
Φτιάξε χάρτινες βαρκούλες να τις πάρει η βροχή.

Έρχομαι μαζί με τα πρωτοβρόχια.
Τρέξε, τρέξε να ψήσουμε κάστανα.
Γέμισαν πάλι τ’ ανθοπωλεία πολύχρωμα χρυσάνθεμα.
Πώς οργώνουν τα χωράφια τα τρακτέρ!
Πάτα, πάτα το μούστο καλά, βάλε και μπόλικο σουσάμι στη μουσταλευριά.
Έρχομαι μαζί με τη βαριά μυρουδιά των σταφυλιών του τρύγου.
Έλα, έλα αγοράκι, έλα, έλα κοριτσάκι. Δε μ’ ακούς;
Είμαι το φθινόπωρο.”

Κάπως έτσι, απαλά και ποιητικά, κύλησαν και οι δικές μας μέρες.
Τα παιδιά, με τις μικρές τους παλάμες και τις μεγάλες τους ιδέες, έφτιαξαν κατασκευές γεμάτες φως.

Αποχαιρετούμε το φθινόπωρο και μοιραζόμαστε στιγμές από τις τάξεις μας με όσα δημιουργήσαμε παρέα.
Γιατί πίσω από κάθε χάρτινο φύλλο, πίσω από κάθε σχέδιο, κρύβεται ένα παιδικό βλέμμα που ανακαλύπτει τον κόσμο κι αυτό είναι το πιο όμορφο ποίημα απ’ όλα.

Καληνύχτα Φθινόπωρο!!!

Ο Νοέμβριος φέτος μας βρήκε με λιγοστές βροχές και αγωνία για τα σπαρτά που περιμένουν υπομονετικά το ζωογόνο νερό για να αναπτυχθούν. Χωρίς αυτό, η γη δε θα μπορέσει να μας χαρίσει την καλή σοδειά που όλοι επιθυμούμε. Έτσι, αποφασίσαμε να αναβιώσουμε ένα πανάρχαιο έθιμο, στο οποίο οι άνθρωποι της υπαίθρου κατέφευγαν, όταν η ανομβρία έκανε δύσκολη την επιβίωσή τους: το έθιμο της Περπιρούνας.

Η Περπιρούνα είναι ένα λαϊκό δρώμενο, που το συναντάμε σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας αλλά και των Βαλκανίων. Σκοπός του είναι να παρακαλέσει ο κόσμος, με τραγούδια και χορούς, τον Θεό για βροχή. Στο κέντρο της τελετής βρίσκεται ένα κορίτσι, που συμβολίζει τη φύση και τη γη, στολισμένο με φύλλα και λουλούδια. Συνοδευόμενο από χωρικούς ή παιδιά του χωριού, το κορίτσι αυτό περιφέρεται στους δρόμους, ενώ οι παρευρισκόμενοι τραγουδούν και χορεύουν. Ο στίχος που ακούγεται πιο συχνά είναι:

Περπιρούνα περπατεί,
το Θεό παρακαλεί,
για να ρίξει μια βροχή,
μια βροχή, μια σιγανή,
για να γίνουν τα σπαρτά…

Η αναβίωση τέτοιων εθίμων δεν είναι μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της φύσης, αλλά και μια γέφυρα που μας συνδέει με τις παραδόσεις και τις ρίζες μας. Μέσα από αυτά, μαθαίνουμε να εκτιμούμε τη σοφία των προγόνων μας, να σεβόμαστε τη φύση και να δρούμε συλλογικά.

Ας ελπίσουμε ότι η Περπιρούνα θα μας φέρει την πολυπόθητη βροχή! Καλή σοδειά σε όλους! 🌧️