Η μαγεία του να είσαι το πρότυπο του «μπαμπά»
Τότα Αρβανίτη-Παπαδοπούλου
Σχολική Σύμβουλος 23ης Περιφέρειας Π.Α.
Διδάκτωρ Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών
M.A. inEducationΠανεπιστημίου Lancaster
Οι μπαμπάδες φαντάζουν τεράστιοι στα μάτια των παιδιών. Τα παιδιά που έχουν μπαμπά, πιστεύουν ότι ο μπαμπάς είναι μια φιγούρα μαγική. Είναι ο προστάτης της οικογένειας και αυτός που έχει τον τρόπο να λύνει όλα τα προβλήματα. Είναι ο ήρωάς τους.
Ως παιδιά, όλοι θυμόμαστε τους εαυτούς μας επάνω στους ώμους του μπαμπά κι αυτό το βάρος, μεταφορικά, ο μπαμπάς μας το σηκώνει για όλη του τη ζωή. Μια παράξενη χημεία δένει τα παιδί με τον μπαμπά. Τα ενδιαφέροντα του μπαμπά, μαγνητίζουν την περιέργεια του παιδιού, ενώ, παράλληλα, τα ενδιαφέροντα του παιδιού γίνονται, με τον καιρό, χόμπι του μπαμπά.
Όταν τα παιδιά παρατηρούν τον μπαμπά (ή το πρόσωπο που έχει υιοθετήσει αυτόν το ρόλο), μαθαίνουν τι σημαίνει δύναμη και πώς να τη διαχειρίζονται στη ζωή τους. Τα παιδιά μαθαίνουν να είναι σταθερά, έντιμα, προσηλωμένα στην εργασία και εστιασμένα στην οικογένεια από τον μπαμπά τους, όταν ο μπαμπάς επιδεικνύει αυτά τα γνωρίσματα και έχει υιοθετήσει αυτές τις αξίες. Από τον μπαμπά, μαθαίνουν επίσης τα παιδιά να δείχνουν σεβασμό, να είναι δίκαια, να συγχωρούν και να συμπάσχουν.
Είναι ανάγκη, να συλλογίζεσθε που και που αν, ως μπαμπάδες, φροντίζετε να διδάσκετε αυτά που θέλετε να μάθουν τα παιδιά σας και αν δίνετε τον καλύτερό σας εαυτό για να το πετύχετε.
Μεταξύ αυτών που θα μάθετε στα παιδιά σας, είναι σημαντικό να συμπεριλάβετε και τα συναισθήματα. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι τα συναισθήματα είναι αποδεκτά και ότι είναι απολύτως φυσικό, ο μπαμπάς να δείχνει κάποιες φορές τη λύπη του, κάποιες φορές το φόβο του και κάποιες φορές την ανασφάλειά του. Είναι μέρος της υγιούς ανθρώπινης συμπεριφοράς να εκφράζει κανείς τα συναισθήματά του (Για αυτό άλλωστε, η εμπειρία της έκφρασης των συναισθημάτων ανήκει εξίσου και στον μπαμπά και στη μαμά). Όταν το παιδί, παρατηρεί τον μπαμπά να εκφράζει και να αντιμετωπίζει τα συναισθήματά του, αισθάνεται ότι και τα δικά του συναισθήματα είναι έγκυρα και ότι μπορεί να τα εκφράσει και να τα αντιμετωπίσει κατά τον ίδιο τρόπο. Όταν οι γονείς είναι αυθεντικοί με τα συναισθήματά τους, το παιδί τους έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι συναισθηματικά υγιές.
Η δουλειά των γονέων, είναι να ενισχύσουν την ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου και ικανού παιδιού. Ειδικά για τους μπαμπάδες, είναι πολύ σημαντικό να αναλογιστούν την μοναδικότητά του ρόλου τους στη ζωή του παιδιού τους και, μετά, να σκεφτούν πως θα αξιοποιήσουν καλύτερα αυτό το ρόλο για να διδάξουν τα παιδιά τους μαθήματα ζωής.
Προσωπικά, από τον μπαμπά μου έμαθα, μεταξύ πολλών άλλων, να κάνω ποδήλατο, να κολυμπώ χωρίς σωσίβιο, να αγαπάω τη Φύση, να μπολιάζω δέντρα, να αγαπάω τη δουλειά μου και να προσπαθώ πάντα να βελτιώνομαι, να απολαμβάνω τη βυζαντινή μουσική, να ευεργετώ σιωπηρά και διακριτικά τους συνανθρώπους μου, να γελώ με τα παράλογα της ζωής, να γράφω παραμύθια για παιδιά και μεγάλους . Εσείς, τι μάθατε από τον δικό σας μπαμπά;
Αγαπητοί μπαμπάδες,
Σας ζητώ να διαθέσετε λίγο χρόνο για να σκεφτείτε τα δώρα της ζωής, που μπορείτε να προσφέρετε εσείς στα δικά σας παιδιά.
