( Η τελευταία της συνέντευξη λίγες μέρες πριν πεθάνει )Του Παναγιώτη Πετμεζά, δάσκαλου Στ1 106ου Δ.Σ. ΑΘΗΝΩΝ
…μηδένα προ του τέλους μακάριζε…
Τη Φωτεινή τη γνώρισα από κοντά όταν ήρθα στο 106ο το φθινόπωρο του ’08. Την ήξερα βέβαια από τα βιβλία της. Τα διάβαζα στους μαθητές μου. Κι έμελε να είμαστε συνάδελφοι και δάσκαλοι σ΄ αυτό το σχολείο μέχρι να συνταξιοδοτηθεί και να αποχωρήσει… Θυμάμαι ότι είχε μια πραότητα και μια γλυκιά ειρωνεία και με δασκάλους και μαθητές. Ήταν φανερό ότι ήταν ”αλλού”, στα βιβλία της, στις ιστορίες της αλλά με μια κυρίαρχη ζώσα παρουσία στα καθημερινά του σχολείου, στη μάχη της γνώσης. Αύριο κλείνουν 3 χρόνια από το θάνατο της που πραγματικά είναι μια ευθανασία – πόσο τυχερή αλλά και άξια γι’ αυτό καθώς την ημέρα που έφυγε, 28 Μάρτη ’18 ήταν τρομακτικά ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΠΑΡΟΥΣΑ στο 106ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, το σχολείο της που υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή της εκπαίδευσης.
Αλλά αυτό θα σας το πως στο τέλος, κάτι σαν ευθανασία αυτού του άρθρου που είναι αφιερωμένο στη μνήμη της. Πρώτα ας παραθέσω την τελευταία συνέντευξή της λίγες μέρες κυριολεκτικά πριν πεθάνει που έδωσε στους τότε μαθητές μου της Πέμπτης και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα μας που εκδόθηκε τότε την άνοιξη του ’18. Κανείς δε γνώριζε τότε ότι η Φωτεινή ήταν άρρωστη και μάλιστα βαριά. Ήθελε να το περάσει, να το τελειώσει ή να την τελειώσει μόνη της… Σκεφτήκαμε με τους μαθητές μου να της ζητήσουμε συνέντευξη μιας και το φύλλο της εφημερίδας ήταν αφιερωμένο στην διαπολιτισμικότητα. Στείλαμε το μέιλ και λίγες μέρες πριν η εφημερίδα πάει για έκδοση η απάντηση ήρθε στις ερωτήσεις μας, στις ερωτήσεις των παιδιών…
Μεταξύ άλλων η Φωτεινή Φραγκούλη απαντά στην τελευταία απεύθυνση της στον κόσμο και τα παιδιά…
Πώς έγινε η πρώτη σας επαφή με το γράψιμο;
Συνειδητοποίησα ότι η γραφή είναι κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή μου σε πολύ νεαρή ηλικία, στο Δημοτικό Σχολείο. Ένιωσα ότι οι λέξεις είναι κάτι που μου δίνει δύναμη, ότι μέσω των λέξεων έχω τη δυνατότητα να δημιουργώ έναν κόσμο κι ότι αυτός ο κόσμος με εκφράζει.
Χαρακτηριστικά στοιχεία της προσωπικότητας σας ως άνθρωπος και συγγραφέας;
Το να μιλά κανείς για τον εαυτό του δεν είναι εύκολο. Σίγουρα δε θα απαντήσω στο σκέλος της ερώτησης για τα στοιχεία της προσωπικότητας μου ως συγγραφέας. Με αυτό θα ασχοληθούν οι κριτικοί της λογοτεχνίας και σεις ελπίζω που θα διαβάσετε τα βιβλία μου. Θα έλεγα ότι ως άνθρωπος με χαρακτηρίζει η υπομονή. Επίσης έχω μια βαθιά αγάπη και σεβασμό για τη φύση και τον άνθρωπο.
Πείτε μας κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον που να σας αφορά;
Θα σας πω για την αγάπη μου για τα δέντρα. Είμαι βαθιά ταυτισμένη με τα δέντρα και τον τρόπο τους…
Τι έχετε πάρει όλα αυτά τα χρόνια από τα παιδιά;
Από τα παιδιά παίρνεις ένα πολύ καθαρό, αυθεντικό, ατόφιο κομμάτι της ζωής. Είναι μια κοινότητα αλήθειας κάθε άλλο παρά ωραιοποιημένη. Είναι η εμβάθυνση σε μια πραγματικότητα..
Κι η εφημερίδα βγήκε και μια μέρα του Μάρτη, στις 28…, την έφερα στο σχολείο και τα παιδιά άρχιζαν να τη μοιράζουν στο διάλειμμα σε μαθητές και δασκάλους ” Έχει και συνέντευξη της κυρίας Φωτεινής! ” φώναζαν. Κι άξαφνα μια δασκάλα λέει, τι κάνει αυτός, τι κηδειόχαρτο κολλά έξω από το σχολείο; Πάει και εκεί στο κηδειόχαρτο, αυτό με το σταυρό και τα άλλα.., το όνομα να ξεχωρίζει εμφανώς όπως σε όλα τα κηδειόχαρτα, ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ. Κι όλοι πάγωσαν. Κι ήρθαν οι μαθητές μου στην τάξη και μου το είπαν και πάγωσα κι εγώ και κείνη τη στιγμή, ω πόσο ζωή, ατόφια ζωή, ζήσης και θανάτου ζήσαμε με τους μαθητές μου, πόση αλήθεια, πόση βίωση. Και στην αρχή δε μιλούσαμε, μιλούσαν τα μάτια μας. Και ήταν εκεί και η Φωτεινή κι είχε ανεβεί και κείνη για μάθημα γιατί είχε τελειώσει το διάλειμμα, ήταν σε όλες τις τάξεις, γιατί είχε τελειώσει το διάλειμμα της ζωής της… Και θα είναι αιώνια τώρα όσο τα παιδιά θα διαβάζουν βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, όσο θα ονειρεύονται με τα όνειρά της, με τα όνειρά τους. Κι όταν θα κατεβαίνουν για διάλειμμα θα βλέπουν το δέντρο που φύτεψε στην αυλή που θέριεψε κι ας το τραβούν τα παιδιά που παίζουν, γιατί παιδιά είναι κι αυτό έχει υπομονή, γιατί και το δέντρο παιδί είναι…