Τη Δευτέρα 1 Ιουνίου 2020, το σχολείο ανοίγει, πάλι, μετά από πολλές μέρες, που παρέμεινε κλειστό, λόγω της πανδημίας.
Αφήσαμε την τάξη μας, την Τρίτη 10 Ιουνίου 2020… Ο πίνακάς μας ήταν γεμάτος … μέλισσες!
Για να δούμε με αριθμούς αυτήν την περίοδο που μείναμε σπίτι. Από τις 11 Μαρτίου ως την 1η Ιουνίου, πόσες μέρες πέρασαν; Πόσοι μήνες; Πόσες εβδομάδες;
Για να υπολογίσουμε, πόσες ώρες διαλειμμάτων δεν έγιναν, αν κάθε σχολική μέρα έχει 50λ. διάλειμμα;
Έχουμε μπροστά μας 4 εβδομάδες να περάσουμε θαυμάσια! Για δείτε το σκίτσο που ακολουθεί!!!
Τι σας θυμίζει; Μήπως κάποιο βιβλίο; Για να το παρατηρήσουμε καλά!
Ας υποθέσουμε ότι είναι η πρώτη μέρα επιστροφής στο σχολείο, μετά την καραντίνα! Τι γίνεται σε αυτή την αίθουσα; Τι θα έπρεπε, ίσως, να είναι διαφορετικό;
Πώς είναι η δική μας πρώτη μέρα επιστροφής στο σχολείο;
Oι Ταναγραίες κόρες είναι χαριτωμένα πήλινα αγαλματάκια νεαρών γυναικών βρέθηκαν μέσα σε τάφους στην Τανάγρα της Βοιωτίας σε ανασκαφές που έγιναν από το 1870-1889. Oι κυρίως όμως Ταναγραίες κόρες άρχισαν να κατασκευάζονται από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. μέχρι τον 3ο αι. π.Χ.. Τα αγαλματάκια αυτά παρουσιάζουν τις νεαρές Ταναγραίες σε όλες τους τις εμφανίσεις.
O πιο συνηθισμένος τύπος είναι αυτός με τα ρούχα του περιπάτου, που ήταν χιτώνας και ιμάτιο τυλιγμένα γύρω από το σώμα και τα χέρια. Άλλες φοράνε καπέλο ή κρατάνε βεντάλια ή άλλα αντικείμενα. Άλλες κάθονται σε βράχους σκεφτικές, άλλες παίζουν ή χορεύουν, πότε μόνες και πότε με συντροφιά. Τα αγαλματάκια αυτά ήταν χρωματισμένα με πολύ ζωηρά χρώματα. Τα ρούχα σε πολλά από αυτά είναι γαλάζια ή ροζ, τα μαλλιά ξανθά και τα παπούτσια κόκκινα. Καταπληκτικό είναι πως, παρόλο που μοιάζουν μεταξύ τους οι Ταναγραίες, δεν υπάρχουν ούτε δύο αγαλματάκια εντελώς ίδια.
Επιλέγω μια Ταναγραία από τις εικόνες. Την περιγράφω, της δίνω ένα όνομα και γράφω μια σελίδα από το ημερολόγιό της!
Ταξιδεύω στον χρόνο και βρίσκομαι στην Θήβα, στο εργαστήρι ενός κοροπλάστη! Παρακολουθώ τη δουλειά του και του παίρνω μια συνέντευξη!
Βρίσκομαι στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας και ξαφνικά μια Ταναγραία βγαίνει από την προθήκη της και αρχίζει να μου μιλάει… Συνεχίζω τη συναρπαστική περιπέτεια!https: //www.mthv.gr/el/to-mouseio/genika/
Εμείς τα πουλιά έτσι ζούμε. Ξέγνοιαστα και ευτυχισμένα. Πάμε όπου θέλουμε, τσιμπολογάμε από τα χωράφια και από τα δέντρα την τροφή μας χωρίς να χρειαζόμαστε λεφτά, τα σπίτια μας τα φτιάχνουμε μόνοι μας, για ρούχα έχουμε τζάμπα πολύχρωμα φτερά. Για αυτό ούτε ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον, ούτε πολέμους κάνουμε. Τα πουλιά δεν φτιάχνουν πόλεις. Ζουν πότε εδώ και πότε εκεί, απάντησε ο κυρ- Έποπας, ο Τσαλαπετεινός.
Η χώρα των πουλιών, διασκευή από τους Όρνιθες, του Αριστοφάνη. ( Γιάννης Καλατζόπουλος, 2003, Εθνικό Θέατρο)
Οι όρνιθες, Θέατρο Τέχνης, 1975 Τα κοστούμια. Γιάννης Τσαρούχης
Στον σύνδεσμο που ακολουθεί μπορούμε να δούμε δέκα από τα ωραιότερα πουλιά της Ελλάδας.
Πολλοί καλλιτέχνες έχουν ζωγραφίσει τη σχέση μαμάς και παιδιού. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της μαμάς,τη δεύτερη Κυριακή του Μάη, ας ”παίξουμε” με μερικούς πίνακες ζωγραφικής.
Τι κοινό έχουν αυτοί οι πίνακες;…………………………………………………………………..
Επιλέγω έναν που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση.
Στη συνέχεια, γράφω στο Α4 τετράδιο της γλώσσας, τον τίτλο και τον καλλιτέχνη.
Φτιάχνω μια κορνίζα και προσπαθώ να τον αντιγράψω.
Για ποιο λόγο τον διάλεξα;
Παρατηρώ και σημειώνω!
Πόσα πρόσωπα έχει;
Τι κάνουν;
Ποια ώρα της ημέρας μπορεί να είναι;
Πού βρίσκονται;
Τι μπορεί να σκέφτονται;
Ξανακοιτώ όλα τα έργα τέχνης. Ποιο μπορεί να μοιάζει περισσότερο με εμένα και τη μαμά μου;
Φτιάχνω ένα δικό μου έργο για να το χαρίσω στη μαμά μου!!!
Η θρυλική Φρουτοπία δημιουργήθηκε το 1983 από τον Ευγένιο Τριβιζά και τον σκιτσογράφο Νίκο Μαρουλάκη.
Πώς γεννήθηκε η Φρουτοπία;
Η ιδέα της Φρουτοπίας προέκυψε έπειτα από τη συνεργασία του Ευγένιου Τριβιζά με το παιδικό περιοδικό «Το Ρόδι», όπου δημοσιεύθηκε μία συνέντευξη που πήρε ο συγγραφέας από ένα μήλο, το οποίο παραπονιόταν για την ευνοϊκή μεταχείριση των ροδιών από το περιοδικό. Ακολούθησαν και άλλες συνεντεύξεις με πολλά ακόμη φρούτα, ώστε δικαίως να γεννηθεί η ανάγκη να γραφτεί γι’ αυτά μια μοναδική ιστορία.
Ας συλλέξουμε στοιχεία για το ρόδι και τη ροδιά! Τι διαφορές έχει από το μήλο και τη μηλιά;
Τι είναι η Φρουτοπία;
Η Φρουτοπία είναι «μια χώρα μακρινή, μια πολιτεία φανταστική», που συνορεύει στα δυτικά με το Αβγατηγανιστάν, στα ανατολικά με το Πιπερού και στα βορειοδυτικά με τη Χώρα του Χασμουρητού.
Ας φτιάξουμε έναν φανταστικό χάρτη! Σχεδιάζω τη Φρουτοπία και τις χώρες με τις οποίες συνορεύει!
Η Φρουτοπία διαθέτει δική της κυβέρνηση, δική της αστυνομία, τη Φυστική Αστυνομία, μέχρι και ομάδες ποδοσφαίρου, την Κόκκινη Θύελλα, όπου αγωνίζονται κεράσια και παντζάρια και τον Πανκιτρινιακό, που απαρτίζεται από μπανάνες, λεμόνια και πεπόνια. Και όλοι οι ήρωες αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους, υψώνοντας το ανάστημά τους στους μανάβηδες και τις δύο μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, τη Λεμονοστιφέν και την Κομποστάλ.
Τι άλλο μπορεί να έχει η Φρουτοπία; Ας φανταστούμε, πώς μπορεί να ήταν το σχολείο στην Φρουτοπία! ( γράφουμε μια παράγραφο για το σχολείο της Φρουτοπίας )
Η ιστορία της αρχίζει όταν εξαφανίζεται μυστηριωδώς ο Μανώλης ο μανάβης, γεγονός που δίνει στα φρούτα και τα λαχανικά την ευκαιρία να κάνουν την επανάστασή τους και να κηρύξουν την ανεξαρτησία τους. Εκλέγουν αντιπροσώπους σε διάφορα αξιώματα, ανακηρύσσουν αρχηγό τους τον Αιμίλιο το μήλο και οργανώνουν στρατό με επικεφαλής τον Φώντα, το Σκληρό Καρύδι, με στόχο να εμποδίσει την είσοδο άλλων μανάβηδων στη χώρα.
Πώς καταλαβαίνουμε αυτό το σύνθημα που είναι γραμμένο σε έναν τοίχο της Φρουτοπίας;
Το μυστήριο της εξαφάνισης καλείται να λύσει ο «δαιμόνιος δημοσιογράφος» Πίκος Απίκος, απεσταλμένος της εφημερίδας Τρέχα Γύρευε, και ο αστυνομικός Κρυψίβουλος, που κυκλοφορεί όμως ινκόγκνιτο, μεταμφιεσμένος σε χαρτοσακούλα.
Ακούμε το τραγούδι της Φρουτοπίας!
Ας διαβάσουμε την Ιπτάμενη Σκάφη! Το δεύτερο ταξίδι του Πίκου Απίκου στην Φρουτοπία!
Οι παπαρούνες λυγερές στον κάμπο σαν κοπέλες, με πράσινα φορέματα και κόκκινες ομπρέλες.
Γεώργιος Δροσίνης, Σπίθες στη στάχτη, Eκδότης I.N. Σιδέρης, 1940
Γράφουμε ένα ποίημα ή ένα τραγούδι για την παπαρούνα.
Την παρατηρούμε πολύ καλά και σχεδιάζουμε μια δική μας σε ένα λευκό χαρτί. Τη χρωματίζουμε.
Ονομάζουμε τα μέρης της (http://photodentro.edu.gr/lor/r/8521/3587)
Ζωγραφίζουμε έναν κάμπο γεμάτο παπαρούνες.
Συγκρίνουμε την παπαρούνα με ένα άλλο λουλούδι της επιλογής μας. Γράφουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές στο τετράδιο Α4 της γλώσσας.
Ρουμ παπαρούμ παπαρούμ παπαρούνα… πού το έχουμε ακούσει;
Δεν θέλω πια παρά να ζω έτσι όπως ένα δέντρο, όπου θροΐζει ανάλαφρα σε πρωινό του Απρίλη μεσ’ σ’ έναν κάμπο ειρηνικό, γεμάτον φως γαλάζιο και παπαρούνες κόκκινες και άσπρο χαμομήλι.
Καταγράφουμε, στο Α4 της γλώσσας, με μεγάλη λεπτομέρεια, ό,τι βλέπουμε. Στη συνέχεια, καταγράφουμε ό,τι μπορεί να ακούμε. Και στη συνέχεια ό,τι μπορεί να μυρίζουμε. Και ό,τι μπορεί να πιάναμε με τα χέρια μας. Και ό,τι μπορεί να γευόμαστε.
Παρατηρούμε τον πίνακα με όλες μας τις αισθήσεις.
Δίνουμε τη δική μας ονομασία.
Πώς θα ήταν ο πίνακας, άραγε, αν ο Θεόφιλος ζωγράφιζε το Πάσχα του 2020; ( μπορούμε να ζωγραφίσουμε ή να περιγράψουμε με λόγια)
Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ υπήρξε ένας εξαιρετικός Έλληνας λαϊκός ζωγράφος, που γεννήθηκε μεταξύ του 1868 και 1871 στη Βαρειά Μυτιλήνης και το 1934 έφυγε από τη ζωή μόνος και σχεδόν άγνωστος ακόμα. Ήταν το μεγαλύτερο από τα οκτώ παιδιά του Γαβριήλ και της Πηνελόπης Χατζημιχαήλ. Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης και η μητέρα του κόρη αγιογράφου. Ο «ζερβοκουτάλας», καθότι αριστερόχειρας, ο «μισακάτης», ο «αχμάκης», όπως τον αποκαλούσαν περιπαικτικά όσο ζούσε, έμελλε να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στην ιστορία της ελληνικής και όχι μόνο τέχνης.
Ο Θεόφιλος με την τέχνη του απαθανάτισε θρύλους και παραδόσεις, καθημερινές στιγμές από την ελληνική πραγματικότητα με το μοναδικό του προσωπικό ύφος, που καθιστά τα έργα του από τα πλέον αναγνωρίσιμα της ελληνικής ζωγραφικής.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Μαίρη Κασάτ, πρωινό στο κρεβάτι
