Μέσα στον πυρετό των εκλογών στο Σύλλογο, τις ασχολίες για τη λήξη της σχολικής χρονιάς και ?εν τέλει- τις συνέπειες του σεισμού στην ευρύτερη περιοχή, κόντεψε να περάσει απαρατήρητο ένα κρούσμα αυταρχισμού και λογοκρισίας που σημειώθηκε σε σχολείο της Πάτρας. Το πρωτοφανές αυτό γεγονός, που σημειώθηκε αρκετές δεκαετίες μετά την κατάργηση της επιτροπής λογοκρισίας, είχε πρωταγωνιστές δασκάλους. Θύμα αυτής της ιδιότυπης κατάστασης ήταν ένα? τραγούδι: το γνωστό «Καλημέρα Ελλάδα» του μουσικού συγκροτήματος «Goin? Through».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Στα πλαίσια της καλοκαιρινής γιορτής του 9^ου Δημοτικού Σχολείου, ο συνάδελφος της Μουσικής Δημήτρης Τζαβάρας επέλεξε να παρουσιάσει δραματοποιημένο το επίμαχο τραγούδι. Όμως, ο διευθυντής του σχολείου Κώστας Βλάχος είχε άλλη άποψη. Ζήτησε από το μουσικό να αφαιρέσει το επίμαχο τραγούδι από το πρόγραμμα της σχολικής γιορτής.

Μετά την άρνηση του συναδέλφου, ο διευθυντής απευθύνθηκε στον Σχολικό Σύμβουλο της 6^ης Περιφέρειας Ευάγγελο Γούλα (αντί του Συμβούλου Μουσικής Αγωγής όπως θα όφειλε). Σε επικοινωνία του με τον εκπαιδευτικό ο σύμβουλος υποστήριξε κι αυτός με πάθος την αφαίρεση του τραγουδιού. Τελικά, πέταξε το μπαλάκι στο Σύλλογο Διδασκόντων να αποφασίσει.

Για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του, δείτε τους στίχους του «Καλημέρα Ελλάδα» με τη σημείωση πως κάποιες «ανάρμοστες» φράσεις είχαν διασκευαστεί από τον ίδιο το Δ. Τζάβαρα (πχ η φράση «γ? τα υπουργεία σας» θα αποδιδόταν «ζήτω τα υπουργεία σας»). Θα προσέξετε αμέσως ποιοι στίχοι ενόχλησαν τους λογοκριτές:

Καλημέρα Ελλάδα,
σου μιλάει ο Νίβο.
Όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω.
Πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο.
Σκέφτηκα Ελλάδα να σ’ αφήσω, να φύγω.
Δεν το ‘βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο
ν’ ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο,
να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου
και ν’ αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου.

Καλημέρα Ελλάδα.
Να μου ζήσεις για πάντα,
να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40,
να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα
και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα.

Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου
με τ’ αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου.
Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία
και ό,τι περισσεύει στέλνουν στην Ελβετία.

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν’ αλλάξω γνώμη

πρέπει και συ να μάθεις ν’ αγαπάς.
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα,
Νίβο στο μικρόφωνο.
Στα λέω μέσα στους δίσκους
στα λέω και στο ραδιόφωνο.
Στα ‘πα απ’ την καλή
στα λέω και απ’ την ανάποδη:
Σου ‘χω μαζέψει άπλυτα

από δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί
πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ.
Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα.
Δε ψάχνω για μ***κες, δεν περιμένω θαύματα.
Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο
ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο,
κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου,
πάρε την ευθύνη μια φορά πάνω στις πλάτες σου.

Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;
Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;
Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;
Κύριε υπουργέ. γ.. τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν’ αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ να μάθεις ν’ αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε,
παίρνω το θάρρος σήμερα
αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα.
Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα
σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα.
Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνημα
Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα
Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω.
Σ’ αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω.

Ελλάδα σε βιάζουν και συ φτιάχνεις τα νύχια σου
όχι να αμυνθείς ή για να βρεις τα δίκια σου.
Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλλωπίζεσαι.
Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα,
σ’ αφήνω πάω για ύπνο
όσο εσύ μ’ αυτούς

ετοιμάζεσαι για δείπνο.
Εγώ θα κάνω στίχους,

κάθε σκέψη στο τετράδιο
και θα στ’ αφιερώσω

απ’ το ράδιο μάλλον αύριο.

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν’ αλλάξω γνώμη
πρέπει κι εσύ να μάθεις ν’ αγαπάς.
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς.

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως δεν είναι οι «αιχμηρές» εκφράσεις (που, άλλωστε, ακούγονται ακόμα κι από νήπια) που ενοχλούν. Ούτε βέβαια οι δικαιολογίες πως περιέχει μηνύματα δυσνόητα. Το αντίθετο. Τα μηνύματα του γίνονται αντιληπτά ακόμα και από τις νεαρές ηλικίες.

Το στίχο «Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί? ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο, κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου, πάρε την ευθύνη μια φορά πάνω στις πλάτες σου» δεν καταλαβαίνουν οι μαθητές;

Ή, μήπως, αυτόν: «Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα; Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα; Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;»;

Και τελικά το «συγγνώμη μα έχω όνειρα», «ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω» και «δεν κάθομαι φρόνημα» είναι το μήνυμα που δεν πρέπει να περνάει μέσα από το σχολείο που υπερασπίζονται ο κος διευθυντής κι ο κος σύμβουλος. Ένα σχολείο κι ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θέλει να επιβάλλει τη «σιωπή των αμνών» στους εκπαιδευτικούς με απώτερο στόχο να μεταβάλλει σε «αμνούς» τα παιδιά της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η αλήθεια. Όλα τ? άλλα είναι φτηνές υποκριτικές δικαιολογίες.

Τελικά, η σχολική γιορτή έγινε ΧΩΡΙΣ το επίμαχο τραγούδι και ΧΩΡΙΣ την παρουσία του μουσικού ο οποίος δεν θέλησε να δυναμιτίσει το κλίμα της σχολικής μονάδας. Όμως, η απουσία του δεν πέρασε απαρατήρητη από πολλούς γονείς οι οποίοι εξέφρασαν τη στήριξη τους στο πρόσωπο του γνωρίζοντας τα γεγονότα.

Έτσι, στα 2008 η λογοκρισία θριάμβευσε μέσα σ? ένα χώρο κατ? εξοχήν ελεύθερης έκφρασης όπως πρέπει να είναι το Σχολείο και μάλιστα με πρωταγωνιστές «αριστερούς» εκπαιδευτικούς. Ο Κ. Βλάχος (συνδικαλιστικό στέλεχος της ΠΑΣΚΕ) και ο Β. Γούλας (υποστηρικτής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ) προφανώς θα εμφανιστούν και πάλι μπροστά στους συναδέλφους για να δρέψουν «αγωνιστικές» δάφνες, ελπίζοντας στην άγνοια του κλάδου για τα «έργα και τις ημέρες» τους. Και θα το πετύχουν. Αν δεν καταδικάσει ο κλάδος τη στάση τους. Κι αν δεν την απομονώσει στέλνοντας τη εκεί που ανήκει: στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Εμείς, αντί άλλης κουβέντας, τους προσφέρουμε το λογοκριμένο τραγούδι έτσι για να μην ξεχάσουν ποτέ το «κατόρθωμα» τους: