Σε μια εποχή έντονης κρίσης των πνευματικών αξιών, σαν αυτή που διερχόμαστε, το παρουσιαζόμενο πόνημα του εκλεκτού συναδέλφου, φιλολόγου καθηγητή Βασιλείου Τράντου, αποτελεί – ειδικά για εμάς τους Ελληνες, αλλά και όχι μόνο – τον καλύτερο «οδηγό» για την υπέρβαση της πολυδιάστατης παρακμής που βιώνει η κοινωνία μας. Ο συγγραφέας, αν και έχει στο βιογραφικό του πλούσια συνδικαλιστική δράση στο καθηγητικό χώρο, σ΄ αυτή του τη παρέμβαση κομίζει μια πρόταση που εκπηγάζει όχι μέσα από συνήθη «μανιφέστα» της τρέχουσας πολιτικής σκηνής, αλλά από ένα άλλο σκηνικό – ένα θεατρικό σκηνικό – το οποίο λειτουργεί (εκ-) παιδευτικά ακτινοβολώντας ένα άλλο ήθος, νοημαδοτώντας μια άλλη στάση ζωής.

Μας μιλά για το Αρχαίο Ελληνικό θέατρο το οποίο στην εποχή του δεν ήταν μια απλή διασκέδαση, αλλά αντιμετωπίζονταν ως παιδαγωγικός θεσμός με ιδιαίτερη σημασία και με πρωτεύοντα ρόλο στην αγωγή των πολιτών. Μας μεταφέρει μεσ’ απ΄ τις σελίδες του βιβλίου του σε απολαυστικές παραστάσεις της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. (περισσότερα…)

Στο Προλογικό σημείωμα «Το χρέος της μαρτυρίας και η ευθύνη του διαλόγου» ο Σταύρος Γιαγκάζογλου αναδεικνύει την ανάγκη και τις δυνατότητες του διαλόγου της ορθόδοξης θεολογίας με την πολιτιστική και θρησκευτική ποικιλομορφία του σύγχρονου κόσμου.

Στο πρώτο κείμενο του αφιερώματος «Αλήθεια, Ανεκτικότητα και Μονοθεϊσμός. Είναι δυνατός ένας διαθρησκειακός διάλογος» ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) αντιπροτείνει μια διαφορετική από την τρέχουσα κατανόηση του Μονοθεϊσμού με βάση τη θεώρηση της Ορθοδοξίας για την αλήθεια στην προοπτική του διαθρησκειακού διαλόγου. (περισσότερα…)

 ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ Η/Υ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ 

Μερικές φορές χαίρεσαι ιδιαίτερα που είσαι θεολόγος… Όταν συναντάς τη δουλειά συναδέλφων σου στην οποία το μεράκι είναι έκδηλο και η αγάπη (η έμπρακτη! – από λόγια χορτάσαμε…) για το μάθημα φανερή, τότε νιώθεις διπλή τη χαρά που συνυπάρχεις σ΄ αυτόν τον ταλαιπωρημένο κλάδο (ΠΕ01) με τέτοιους ανθρώπους… Ανθρώπους δημιουργικούς, προοδευτικούς, στοχαστικούς για το σήμερα και, κυρίως, για το αύριο του θρησκευτικού μαθήματος, σαν τη εκλεκτή συνάδελφο Ξανθή Αλμπανάκη, η οποία με τη δουλειά της τα τελευταία χρόνια στο «πάντρεμα» των Θρησκευτικών με τις Νέες Τεχνολογίες ανοίγει διαρκώς νέους ορίζοντες. Για ένα μάθημα που ναι μεν είναι από τη φύση του όμορφο, αλλά έχει περιθώρια με την αξιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας να γίνει περισσότερο ελκυστικό – άρα παραγωγικότερο και αποδοτικότερο ως προς τους στόχους που υπηρετεί για τον θρησκευτικό εγγραμματισμό των μαθητών μας, τον απαραίτητο και αναγκαίο για τη κατανόηση τόσο της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, όσο – και κυρίως – του κόσμου που έρχεται.

Oλόκληρο το άρθρο στην Ιδιωτική Οδό: