Εικόνες από τον κόσμο

Θαλάσσιο πάρκο. Αυστραλία

Σε δάσος της Ρουμανίας

17 Φεβρουαρίου στην Gapyeong, Νότια Κορέα

Kεραυνός πλήττει τη βασιλική του Αγίου Πέτρου αμέσως μετά την αναγγελία της επικείμενης παραίτησης του Πάπα

Πηγή: Le nouvel observateur

Κατηγορίες: Εικόνες από τον κόσμο | Γράψτε σχόλιο

Μετά από 20 λεπτά μάθημα η προσοχή χαλαρώνει

To τελευταίο διάστημα η συζήτηση στη Γαλλία στρέφεται γύρω από τους σχολικούς ρυθμούς. Πόσες μέρες τη βδομάδα πρέπει να γίνονται μαθήματα, πόσες και ποιες θα πρέπει να είναι οι διακοπές στη διάρκεια του σχολικού έτους, πόσο πρέπει να διαρκεί ένα μάθημα, κλπ.

Σχετικά με το τελευταίο ερώτημα ένας Νορβηγός οικονομολόγος,  ο Peter Lorange, υποστηρίζει ότι μετά από 20 λεπτά μαθήματος η προσοχή των μαθητών χαλαρώνει. Ο Lorange υπήρξε πρόεδρος και διευθυντής σημαντικών  σχολών και δίδαξε στο Wharton και το ΜΙΤ . Aντί  να πάρει τη σύνταξή του, αγόρασε μια χρεωκοπημένη σχολή (business school) και εφάρμοσε τις απόψεις του. Στη σχολή του λίγοι είναι οι μόνιμοι καθηγητές. Αντίθετα παρελαύνουν πολλοί καλοί καθηγητές από ολόκληρο τον κόσμο. Για τον Lorange, οι καθηγητές, όπως στον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, πρέπει να “περιπλανούνται” από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο.

Τα μαθήματα γίνονται με τη μορφή συζητήσεως ανάμεσα στους καθηγητές και τους φοιτητές. Οι φοιτητές ( χρησιμοποιούν περισσότερο τον όρο “οι συμμετέχοντες”) εργάζονται γύρω από στρογγυλά τραπέζια σε ομάδες των 6-7 ατόμων. Οι συνεδρίες αυτές διαρκούν 20 λεπτά. Για τον νορβηγό οικονομολόγο, δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε νέους που  καινοτομούν παρά μόνο με καινοτόμες παιδαγωγικές.

Πηγή:Le nouvel observateur

Κατηγορίες: Εκπαίδευση, Χωρίς κατηγορία | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο

Το πρώτο ποίημα της γαλλόφωνης μεσαιωνικής λογοτεχνίας

Τα πρώτα μεγάλα  κείμενα της γαλλικής λογοτεχνίας   χρονολογούνται στα μέσα του 11ου αι., εποχή δημογραφικής και οικονομικής ανάκαμψης. Το πρώτο όμως γνωστό ποιητικό κείμενο  είναι   το “Cantilène de sainte

Eulalie” (= το τραγούδι της Αγίας Ευλαλίας) (881-882), που αποτελεί προσαρμογή ενός θρησκευτικο-παιδαγωγικού χαρακτήρα λατινικού ποιήματος. Είναι γραμμένα στη γλώσσα του oil, πρόγονο των αρχαίων γαλλικών και αφηγείται  το μαρτύριο μιας νέας κοπέλας.

Η Ευλαλία ήταν μια δωδεκάχρονη κοπέλα που μαρτύρησε στην Emerita, την πρωτεύουσα της Λουζιτανίας ( σημερινή Mérida  της Ισπανίας) την εποχή των διωγμών  επί βασιλείας των Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Πιστή χριστιανή προσέβαλε τους ειδωλολατρικούς θεούς και τον αυτοκράτορα Μαξιμιανό  και οδηγήθηκε στο μαρτύριο.

Πηγές : Saint Eulalia / La cantilène de sainte Eulalie

Buona pulcella fut Eulalia. Eulalie était une bonne jeune fille.
Bel avret corps, bellezour anima. Elle avait le corps beau et l’âme plus belle encore.
Voldrent la veintre li Deo inimi, Les ennemis de Dieu voulurent la vaincre;
Voldrent la faire diaule servir. Ils voulurent lui faire servir le Diable.
(5) Elle no’nt eskoltet les mals conselliers Elle n’écoute pas les mauvais conseillers
Qu’elle De o raneiet, chi maent sus en ciel, qui lui demandent de renier Dieu qui demeure au ciel là-haut,
Ne por or ned argent ne paramenz Ni pour de l’or, ni pour de l’argent, ni pour des bijoux
Por manatce regiel ne preiement. Ni par la menace ni par les prières du roi.
Niule cose non la pouret omque pleier Rien ne put jamais la faire plier ni amener
(10)La polle sempre non amast lo Deo menestier. La jeune fille à ne pas aimer toujours le service de Dieu.
E por o fut presentede Maximiien, Et pour cette raison elle fut présentée à Maximien
Chi rex eret a cels dis soure pagiens. Qui était en ces temps-là le roi des païens .
Il li enortet, dont lei nonque chielt, Il lui ordonna, mais peu lui chaut,
Qued elle fuiet lo nom chrest iien. De renoncer au titre de chrétienne.
(15)Ell’ent adunet lo suon element: Elle rassemble sa force.
Melz sostendreiet les empedementz Elle préfère subir la torture plutôt
Qu’elle perdesse sa virginitét; Que de perdre sa virginité.
Por os furet morte a grand honestét. C’est pourquoi elle mourut avec un grand honneur.
Enz enl fou lo getterent com arde tost. Ils la jetèrent dans le feu pour qu’elle brûlât vite.
(20)Elle colpes non avret, por o nos coist. Elle n’avait pas commis de faute, aussi elle ne brûla point.
A czo nos voldret concreidre li rex pagiens. Le roi païen ne voulut pas accepter cela.
Ad une spede li roveret tolir lo chieef. Avec une épée, il ordonna de lui couper la tête.
La domnizelle celle kose non contredist: La jeune fille ne protesta pas contre cela.
Volt lo seule lazsier, si ruovet Krist. Elle veut quitter le monde; elle prie le Christ.
(25)In figure de colomb volat a ciel. Sous la forme d’une colombe, elle s’envole au ciel.
Tuit oram que por nos degnet preier Prions tous qu’elle daigne intercéder pour nous,
Qued auuisset de nos Christus mercit Afin que le Christ ait pitié de nous
Post la mort et a lui nos laist venir Après la mort et nous laisse venir à lui
Par souue clementia. Par sa clémence.
Κατηγορίες: Λογοτεχνία | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο

Πέθανε ο Παύλος Μάτεσις

Την άνοιξη του 2011 ο Παύλος Μάτεσις δεν είχε τη χαρά να δει στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το πιο δημοφιλές και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημά του, τη «Μητέρα του σκύλου», που ευφυώς είχε σκηνοθετήσει ο Σέρβος Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Είχε ήδη πληγεί από εγκεφαλικό τον Δεκεμβριο του 2010, παρακολουθώντας μια παράσταση στο Θέατρο Τέχνης. Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου, στις 8 το πρωί, ο Παύλος Μάτεσις άφησε την τελευταία του πνοή στο ιδιωτικό θεραπευτήριο όπου νοσηλευόταν αυτά τα δύο χρόνια (ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων Λόγου είχε αναλάβει σιωπηρά τα έξοδα νοσηλείας), αν και τις τελευταίες ημέρες η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί και νοσηλευόταν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ηταν 80 χρόνων, και άντεξε δύο ολόκληρα χρόνια χωρίς να μπορεί να μιλήσει (είχε πληγεί το κέντρο λόγου), είχε όμως πλήρη συνείδηση.

Ο Παύλος Μάτεσις ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα των γραμμάτων, και σιγουρά δεν μπορεί κανείς να τον κατατάξει σε μία κατηγορία δημιουργός. Βέβαια ο ίδιος έλεγε ότι είναι άνθρωπος του θεάτρου. «Στην πεζογραφία θεωρώ τον εαυτό μου λαθρεπιβάτη».

Διαβάστε τη συνέχεια στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”

Κατηγορίες: Λογοτεχνία | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Μ.Γκανά “Άψινθος”

Χθες βράδυ το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών παρουσίασε τη νέα ποιητική συλλογή του Μιχάλη Γκανά ΄Αψινθος”. Προλόγισε ο Μωυσής Ελισάφ. Ομιλητές ήταν ο ποιητής και ο Θανάσης Μαρκόπουλος. Ο Νίκος Ξυδάκης ερμήνευσε συνθέσεις του πάνω σε ποίηση του Μιχάλη Γκανά.

Άπτερη πέτρα στο χάος

κι όμως πετάει.

Γυρνάει.

Γύρω από τον ήλιο

γύρω από τον άξονά της

γύρω γύρω όλοι

όλο και πιο πολλοί

και πιο ηχηροί

πιο οχληροί

φωνασκούντες

ασχηνομονούντες

αναλώσιμοι

ανακυκλώσιμοι

αιωνίως.

-Αιωνίως;

Ο πόνος της αποξένωσης της Τιτίκας Δημητρούλια

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ, Αψινθος, εκδ. Μελάνι

«Ενώ ως ποιητής θα μπορούσα να χαρακτηριστώ καθόλου ή ελάχιστα πολιτικός, έχω γράψει κάποια τραγούδια που εκφράζουν πολιτικές ή κοινωνικές ανησυχίες, σε μια εποχή μάλιστα που το πολιτικό τραγούδι είχε προ πολλού σιωπήσει.», έλεγε ο Μιχάλης Γκανάς σε μια συζήτησή μας πριν από λίγο καιρό («Τα ποιητικά», αρ.τ. 3). Κι όμως, όπως αποδεικνύει κι η τελευταία του συλλογή, «Αψινθος», η υπαρξιακή του αναζήτηση, αγκιστρωμένη στην Ιστορία, υπήρξε ανέκαθεν πολιτική, υπό μία ευρύτερη έννοια του πολιτικού, που αφορά τον τόπο, το παρελθόν και το μέλλον του, τον άνθρωπο μέσα στον κόσμο και πλάι ή μακριά από τον άλλον. Δεν είναι στρατευμένη η ποίηση του Γκανά, ούτε ποτέ υπήρξε. Ριζωμένη σε μια πολύκλωνη παράδοση, με την οποία ρητά κι υπόρρητα συνδιαλέγεται, μιλάει και πάλι για τον πόνο της αποξένωσης σε όλες τις εκδοχές της, της απομάκρυνσης, της απώλειας: στη νέα του συλλογή, η προσωπική διαδρομή, σημαδεμένη από όλους όσοι έφυγαν αλλά μπορεί και να γυρίσουν μια στιγμή να κοιτάξουν πίσω όσους ακόμα μένουν, από όλα όσα έφυγαν και μένουν μόνο οι εικόνες τους στη μνήμη, συναιρείται με τη διαδρομή μιας κοινωνίας που πιάστηκε στην παγίδα του «περισσότερα». Αυτά τα περισσότερα, αυτό το υλικό αίτημα που αποκόπτει τον άνθρωπο από τη φύση και τη φύση του, καταλήγει να γράφει, λέει ο Γκανάς, το σκοτεινό μας μέλλον.

Στα νέα του ποιήματα, πάντα ο έρωτας, μαχαίρι δίκοπο, πάντα ο χρόνος και ο θάνατος, στήνουν χορό μέσα σε μια φύση που επιστρέφει μέσα από δικές του εικόνες αλλά και άλλες, ομότεχνων και φίλων του, σαν τα πουλιά του Γιώργη Παυλόπουλου που μοιάζουν να σηματοδοτούν όλα τα χαμένα, όλα τα κατεστραμμένα σε μια «άπτερη πέτρα στο χάος,/ μαζί με την οποία γυρνούν/ όλο και πιο πολλοί / και πιο ηχηροί / πιο οχληροί / φωνασκούντες / ασχημονούντες / αναλώσιμοι / ανακυκλώσιμοι / αιωνίως», με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Τα ποιήματα αυτά ξεκίνησαν να δημοσιεύονται σχεδόν αμέσως μετά την έκδοση της προηγούμενης συλλογής του, «Ο ύπνος του καπνιστή» (2003) – ενδιαμέσως μεταφράσεις και πεζά και πάντα στίχοι. Διαβάζουν αρχικά την «Αποκάλυψη» με άλλες παραμέτρους καταστροφών, προσωπικών και συλλογικών. Και καταλήγουν στην αγάπη, του φίλου, της μητέρας, της αγαπημένης, στη μνήμη, την επανεπινόηση του άλλου, είτε είναι πλάι είτε λείπει από καιρό – μια διαδικασία διαρκή κι ανέφικτη, που μοιάζει τόσο της γραφής.

Λυρικός, μελωδικός, με μέτρα ποικίλα, ο λόγος του Γκανά απλώνεται κι ύστερα πυκνώνει, ανοίγει τις εικόνες του κι ύστερα τις μαζεύει πίσω στο λακωνικό σκληρό πυρήνα των αναπάντητων ερωτημάτων, της κρυφής πληγής· της τρυφερότητας και της παρηγοριάς, που χάνουν και βρίσκουν τον δρόμο τους κάτω από βαριά βουνά, βροχές και καταιγίδες, μες στα ψηλά δέντρα ενός τόπου που δεν παύει να επανέρχεται στον λόγο του επειδή ακριβώς δεν υπάρχει. Δεν είναι ο τόπος του παρελθόντος, της παιδικής ηλικίας, αλλά ένας χαμένος παράδεισος που αντιπαρατίθεται σε μια ζωή αληθινή που δεν κουράζεται να προσθέτει βάσανα στον πόνο της ύπαρξης, της θνητότητας, της μοναξιάς, της ερημιάς, του πένθους και της λήθης. Σ’ αυτόν τον τόπο κελαηδάνε όλα τα πουλιά που αναζητεί ο Παυλόπουλος, κι ας χάνεται στο δάσος με το πόδι του στο δόκανο το ζώο που γυρεύει την αγάπη· κι ας βυζαίνουν τον ποιητή γλυκά «τα ανήμερα μεγάλα σκότη». Καθώς ασπρίζει η σγουρή προβιά τους από το γάλα της πληγής των ποιητών, «φέγγει δωδεκαετής ημέρα / μέσα στα γηρατειά της νύχτας». Κι αν δεν είναι «τίποτε τόσο αμίλητο / όσο το μιλημένο», το μιλημένο της ποίησης ρίχνει φως στα σκοτάδια της ψυχής, κι ασπρίζουν, όση κι αν είναι η πίκρα του. Το μιλημένο των ποιημάτων του Γκανά σαν θρόισμα, φτερούγισμα πουλιού ανεύρετου από τη μια σημαίνει εκείνα που έρχονται κι από την άλλη τα ξορκίζει, όσο μπορεί και γίνεται.

Πηγή:“Η Καθημερινή”/ “Τέχνες και Γράμματα”, 9.12.2012

Κατηγορίες: Λογοτεχνία | Ετικέτες: , , | Γράψτε σχόλιο

Η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών

Να εκπαιδεύσουμε καλύτερα τους εκπαιδευτικούς;

-Καλημέρα! Είμαι ο καινούργιος σας δάσκαλος!

Πηγή: Le soir

Κατηγορίες: Εκπαίδευση | Γράψτε σχόλιο

Στo σπίτι του Boris Vian

Ο Βoris Vian (1920-1959) υπήρξε συγγραφέας,  μεταφραστής  ηθοποιός, τραγουδοποιός… Θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους της μεταπολεμικής Γαλλίας.

Κατηγορίες: Λογοτεχνία | Ετικέτες: | Γράψτε σχόλιο

Εκπαιδεύστε τους στη χρήση των ΤΠΕ

Ο Γἀλλος υπουργός Παιδείας μιλά για την ανάγκη εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών στη παιδαγωγική χρήση των ΤΠΕ

Κατηγορίες: Εκπαίδευση | Γράψτε σχόλιο

Υποστηρικτικά μαθήματα με την χρήση του διαδικτύου στη Γαλλία

Εννέα γυμνάσια των ακαδημιών του Poitiers, Toulouse   και  Versailles,  θα πάρουν μέρος  για έξι μήνες σε πειραματικό πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας  με τη χρήση των ΤΠΕ. Οι μαθητές που θα παρακολουθήσουν το πρόγραμμα,  δυο φορές τη βδομάδα θα κάνουν μάθημα με ένα καθηγητή και μία φορά από το σπίτι τους θα έχουν πρόσβαση στα μαθήματα μέσω διαδικτύου. Αν πετύχει το πρόγραμμα, περισσότεροι από 30.000 μαθητές της Α’ γυμνασίου θα μπορούν από την επόμενη σχολική χρονιά να επωφεληθούν από αυτή τη δυνατότητα που θα προσφέρει το γαλλικό  σχολείο.
Πηγή: Le Monde

Κατηγορίες: Εκπαίδευση | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο

Πόλεις τη νύχτα

Πηγή : Le Monde

Κατηγορίες: Εικόνες από τον κόσμο | Ετικέτες: | Γράψτε σχόλιο