Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) ανακοίνωσε την απονομή του Βραβείου Αναγνωστών 2008 στο μυθιστόρημα «Ολα σού τα ?μαθα, μα ξέχασα μια λέξη» του Δημήτρη Μπουραντά (εκδόσεις Πατάκη).
Η ψηφοφορία ανέδειξε -για τέταρτη χρονιά- το αγαπημένο ελληνικό μυθιστόρημα του αναγνωστικού κοινού, επιλέγοντας ένα από τα δεκαπέντε μυθιστορήματα της «βραχείας λίστας».
Οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό ψήφισαν με sms (στο 54160) από τον κατάλογο των βιβλίων που είχε προκύψει σύμφωνα με τις προτάσεις των μελών από Λέσχες Ανάγνωσης οι οποίες λειτουργούν σ? όλη την Ελλάδα (150 τον αριθμό).
Η επίσημη βράβευση του συγγραφέα Δημήτρη Μπουραντά πραγματοποιήθηκε στο πλατό της καθημερινής εκπομπής της ΕΤ-1 «Εχει γούστο». Καλεσμένοι της παρουσιάστριας Μπήλιως Τσουκαλά ήταν ο βραβευθείς, ο πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ κ. Πέτρος Μάρκαρης και η διευθύντρια του ΕΚΕΒΙ κα Κατρίν Βελισσάρη.
Το βραβείο που παρέλαβε ο νικητής έχει φιλοτεχνηθεί από τον εικαστικό δημιουργό Διαμαντή Αϊδίνη.
——————————
Ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν ζούσε έναν εφιάλτη στον ύπνο του ή την ωμή πραγματικότητα. Ξαφνικά ένιωσε πως κατέρρευσε ένα κομμάτι του εαυτού του: η υπερηφάνεια που ένιωθε κάθε φορά που σκεφτόταν ότι θ’ άφηνε πίσω κληρονομιά του την Άννα μετατράπηκε σε αγωνία, ίσως και ενοχή. Το μυαλό του και η ψυχή του βασανιστικά αναζητούσαν αυτοκριτική και λύση. Έπρεπε τώρα να ψάξει από την αρχή, καρέ καρέ, τη ζωή της Άννας και τη δική του ευθύνη σ’ αυτή. Μόνη σωτηρία της ψυχής του ήταν η μετάνοια. Να της ζητήσει συγγνώμη για όσα έκανε ή δεν έκανε και την έφτασαν ως εδώ, να βρει τι ξέχασε να της μάθει. Κι αν μπορούσε, να της το μάθει έστω και τώρα. Πριν να είναι αργά.
“Αν είχαμε δυο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω τούτο το μυθιστόρημα. Δε θα ωφελούσε ούτε εσάς ούτε εμένα, θα ζούσαμε την πρώτη μας ζωή σαν πρόβα, σαν δοκιμή, για να μάθουμε να ζήσουμε όπως θα θέλαμε τη δεύτερη. Αν πεθαίναμε δύο φορές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τη δεύτερη θα πεθαίναμε καλύτερα από την πρώτη. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι’ αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε”.
Δ. Μ.