Φθινοπωρινά φύλλα

Γυρεύω τα φθινοπωρινά σου φύλλα,
μαύρα, κίτρινα, σταχτιά,
κρυμμένα σε κάποιο κλειδωμένο σεντούκι,
τυλιγμένα στις τριμμένες φλοκάτες,
απορημένα στον ίσκιο της αναχώρησης.
Τα γυρεύω μέρες τώρα, μα δεν τα βρίσκω,
από σελίδα σε σελίδα
τα φθινοπωρινά σου φύλλα.

Χρυσό, χαλκό και σύνεση,
νότες που ταιριάζουν στην μπακιρένια όψη σου
αλλά καμώνονται πως δε σε είδαν.
Σε σκεπάζει το δάκρυ του σύννεφου
που ίχνος δεν αφήνει στο χώμα.
Κι όλο γυρεύω με μια χήρα ελπίδα
από πληγή σε πληγή
τα φθινοπωρινά σου φύλλα.

Λίγες σταφίδες θα σε φιλέψω,
από αυτές που μαδάει ο άνεμος,
μαύρες, κίτρινες, σταχτιές.
Κι ίσως έτσι κερδίσω το προνόμιο,
λίγο πριν ξημερώσω στη φτέρνα σου,
να πάψω να γυρεύω
από κλαδί σε κλαδί
τα φθινοπωρινά σου φύλλα.