Πολύμνια

  ΟΑθάμας είχε αποκτήσει δυο παιδιά από τη Νεφέλη, το Φρίξο και την Έλλη, που τα υπεραγαπούσε.. Όταν όμως παντρεύτηκε την Ινώ τα πράγματα άλλαξαν. Με την Ινώ απέκτησε άλλα δυο παιδιά το Λέαρχο και το Μελικέρτη. Ήθελε πολύ να γίνει ο πρωτότοκος γιος της βασιλιάς, αλλά τα σχέδιά της τα χάλαγε ο Φρίξος. Για να τον βγάλει από τη μέση κατέστρωσε σατανικό σχέδιο.

Διέταξε τις γυναίκες του Ορχομενού να φρυγανίσουν κρυφά το σιτάρι που ήταν για σπορά κι έτσι δεν φύτρωσε όταν οι άντρες τους το έσπειραν. Έπεσε λιμός και δυστυχία στη χώρα του Ορχομενού και ο Αθάμας έστειλε να ζητήσει συμβουλή στο μαντείο των Δελφών. Όταν οι αντιπρόσωποί του γύρισαν, η Ινώ τους ανάγκασε να αλλάξουν τον χρησμό και να πουν στον Αθάμα ότι η μάστιγα θα έπαυε αν θυσιαζόταν ο Φρίξος στο Δία.
Ο βασιλιάς πίστεψε τον ψεύτικο χρησμό κι αναγκασμένος από τους υπηκόους του, που δεινοπαθούσαν, δέχτηκε να θυσιάσει το γιο του. Τη στιγμή όμως που ο Φρίξο, πλησίαζε στο βωμό στο βουνό Λαφύστιο, τον άρπαξε με μυστηριόδη τρόπο μαζί με την αδελφή του, η μάνα του η Νεφλέλη. Η Νεφέλη είχε ένα κριάρι προικισμένο με λόγο, με τρίχωμα χρυσό που μπορούσε να πετάε, που της είχε δωρήσει ο Ερμής. Επάνω σε αυτό το κριάρι ανέβασε τα δυο παιδιά της για να τα γλυτώσει από την Ινώ. Στη μέση της διαδρομής όμως η Έλλη ζαλίζεται, γλιστράει και πέφτει στη θάλασσα, στο στενό που έχει το όνομά της Ελλήσποντος.
Ο Φρίξος πήγε στην Κολχίδα, στην πόλη του βασιλιά Αιήτη, γιος του Ήλιου. Εκεί ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στο Δία και δώρισε το “χρυσόμαλλο δέρας” στον Αιήτη. Επειδή υπήρχε κάποιος χρησμός που έλεγε ότι αν του πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας αυτός θα πεθάνει, το πήρε και το κρέμασε σε μια βελανιδιά και έβαλε να το φυλάνε “πύρινοι” ταύροι κι ένας ακοίμητος δράκοντας. Αυτό αργότερα θα πάρει ο Ιάσονας, σύμφωνα με το μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας.
Πίσω στον Ορχομενό ο Αθάμας τρελάθηκε και σκότωσε το γιο του Λέαρχο γιατί τον πέρασε ελάφι. Η Ινώ φοβήθηκε και μαζί με τον άλλο της το γιο, τον Μελικέρτη, έφυγε. Όμως επειδή πέρασε πολλές κακουχίες κατά την φυγή της, έπεσε στις Σκυρωνίδες πέτρες, κοντά στον Ισθμό, μαζί με το γιο της. Αυτή πνίγηκε, ενώ ο γιος της σώθηκε γιατί έτυχε να περνά εκείνη τη στιγμή ένα δελφίνι.
Η Ινώ από τότε έγινε προστάτιδα των θαλασσοδαρμένων με τό όνομα Λευκοθέα και ο Μελικέρτης λατρεύτηκε σαν θαλάσσιος θεός με το όνομα Παλαίμων.

Στα χρόνια του Ορχομενού η πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή και πήρε το όνομά του. Ο Ορχομενός ήταν αυτός που σχεδίασε τα αποξηραντικά και αντιπλημμυρικά έργα της Κωπαΐδας. Τα καράβια των Μινύων έπλεαν όλες τις θάλασσες, περνούσαν τα Δαρδανέλια, έμπαιναν στη Μαύρη Θάλασσα, πήγαιναν στα παράλια της Μικράς Ασίας και έφτανα στην Κάτω Σικελία, πουλώντας τα ωραία υφαντά και τα κεραμικά τους.
Ζούσαν χωρίς πολέμους, ειρηνικά, δημιουργώντας και διασκεδάζοντας με ποιητικούς αγώνες, ιπποδρομίες, αρματοδρομίες και άλλα.
Οι γυναίκες του Ορχομενού μάζευαν φυτά από τον Υφάντιο λόφο -ρίζες, φύλλα, κλαδιά, βαλανίδα, άγρια αχλάδια- για να τα βράσουν και να κάνουν τις βαφές τους για τα νήματά τους.
Ο βασιλιάς Ορχομενός πέθανε σε βαθιά γεράματα. Δεν είχε παιδιά γι’ αυτό κάλεσε το γιο του Φρίξου, τον Κλύμενο και του έδωσε τη βασιλεία.

Ο Μινύας ήταν ειρηνιστής και κυβέρνησε τον τόπο του δημοκρατικά. Για όλες τις κρατικές υποθέσεις τον πρώτο λόγο τον είχαν οι Δημογέροντες. Έχτισε το θησαυροφυλάκιο, για να φυλάγονται οι θησαυροί του κράτους, έτσι ώστε οι Δημογέροντες να μπορούν να ελέγχουν τα οικονομικά του σε οποιαδήποτε στιγμή.
Υποστήριζε ακράδαντα ότι “ οι άνθρωποι καλυτερεύουν μόνο μέσα από τις γνώσεις.” Οι σοφότεροι δάσκαλοι από όλες τις πολιτισμένες χώρες της εποχής έφτανα στην πόλη του για να διδάξουν τα παιδιά τουςΈνα μέρος των εξόδων ήταν αρωγή του κράτους.
Ο Μινύας ήταν και νομοθέτης. Έλεγε ότι το κράτος δεν κυβερνιέται από το βασιλιά από τους νόμους. Την εποχή του το κράτος των Μινύων έφτανε μέχρι την Ιωλκό και ήτα το πλουσιότερο. Ο Όμηρος έλεγε ότι: Τρεις είναι οι πολύχρυσες πόλεις
Ίλιον, Μυκήναι, Ορχομενός.
Ο εμπορικός στόλος των Μινύων ήταν εφάμιλλος του στόλου των Μυκηνών και της Κνωσού.
Ο Μινύας απέκτησε τρεις κόρες την Λευκίππη, την Αρσίππη,την Αλκαθόη και ένα γιο τον Ορχομενό.

Οι Μινύες αρχαιότατο ελληνικό φύλλο, ήταν γνωστοί στα ομηρικά και στα αργοναυτικά έπη ως λαός ναυτικός, εξερευνητικός, που είχε αμύθητα πλούτη. Για την καταγωγή τους έχουν διατυπωθεί οι παρακάτω απόψεις:

• Ότι η καταγωγή τους είναι από την Ιωλκό.
• Ότι ήταν αυτόχθονες που αποίκησαν την Ιωλκό, όπως πιστεύει ο Στράβων.
• Ότι ήρθαν από τη Λήμνο.
• Ότι ήρθαν από τη Θεσσαλία

Οι Αχαιοί πού κατοικούσαν στο Θεσσαλικό κάμπο, μετά από τις πολλές πλημμύρες που έγιναν έφυγαν, για να αναζητήσουν άλλη γη στεγνή. Ο μύθος λέει πως ήρθαν στην περιοχή της Κωπαΐδας σαν να πήγαιναν σε γιορτή. Καλοντυμένοι, όμορφοι ,άνδρες και γυναίκες, νεαρά παιδιά και ηλικιωμένοι, ο καθένας τους απάνω στο δικό του άλογο.Ήρθαν ειρηνικά και δεν πήραξαν κανένα, εγκαταστάθηκαν στον Υφάντειο λόφο. Αρχηγός τους, βασιλιάς, ήταν ο Ανδρεύς, γιος του Πηνειού. Από αυτόν η περιοχή ονομάστηκε Ανδρηίς και οι κάτοικοι Ανδρηίδες.
Μετά τον Ανδρέα αρχηγός έγινε ο Αθάμας, γιος του Αίολου, με τη γυναίκα του τη Νεφέλη. Απέκτησαν δυο παιδιά τον Φρίξο και την Έλλη. Όταν πέθανε η Νεφέλη ο Αθάμας παντρεύτηκε την Ινώ. Η πόλη ονομάστηκε Αθαμαντία και οι κάτοικοι Αθαμαντίδες.
Μετά τον Αθάμαντα βασιλιάς έγινε ο Ετεοκλής ή Κηφισιάδης, η πόλη ονομάστηκε Κηφισιάδα και οι κάτοικοι Κηφισιάδες. ο ίδιος ήταν ποιητής και επί της εποχής του οι μουσικοί και ποιητικοί αγώνες ήταν γνωστοί σε όλον τον τότε πολιτισμένο κόσμο.
Μετά τον Ετεοκλή βασιλιάς έγινε ο Φλεγύας, η πόλη ονομάστηκε Φλεγυαντίδα και οι κάτοικοι Φλεγυαντίδες. Μετά  για λίγο διάστημα ήταν ο Χρύσης, γιος της Χρυσογένειας, κόρης του Άλμου. Μετά το Φλεγύα βασιλιάς έγινε ο Μινύας, η πόλη ονομάστηκε Μινύειος και οι κάτοικοι Μινύες.

Τα πιο πάνω πληροφορήθηκα από το βιβλίο:” Ορχομενός της Τότα Τσάκου- Κονβερτίνο”.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΆΡΙΤΕΣ

Οι χάριτες ήταν θεές της σωματικής χάρης και της ομορφιάς .Ήταν το ιδανικό της σεμνότητας «ΧΆΡΙΣ». Ήταν κόρες του Δία και της Ωκεανίδας Ευρυνόμη. Η Αγλαΐα , η Θάλεια και η Ευφρόσυνη κατοικούσαν στον Όλυμπο. Την ζωή τους την περνούσαν κυρίως σε γιορτές . Οι χάριτες βρίσκονταν συχνά με τις Μούσες. Συνόδευαν το Δία και την Ήρα. Τόποι λατρείας ήταν πολλά μέρη όπως στην Αθηνά η Ακρόπολη όπου υπήρχε και ναός τους. Ο πιο σημαντικός ναός τους ήταν στον Ορχομενό .

Η μυθολογία μας αναφέρει τον εξής μύθο: .μια μέρα οι Ορχομένιοι είδαν ξαφνικά να πέφτουν από τον ουρανό μεγάλες πέτρες ολόλευκες  . Φώναξαν τους σοφούς για να μάθουν αυτοί τους είπαν ότι είναι οι ΤΡΕΙΣ ΧΆΡΙΤΕΣ. Τις ονόμασαν Αγλαΐα = η λαμπούσα , Ευφρόσυνη =τι ήταν αυτές οι πέτρες και η χαρά της καρδιάς , Θάλεια = βλάστηση . Ήταν  τρεις πανέμορφες κοπέλες που την ημέρα μεταμορφωνόντουσαν σε πέτρες και τη νύχτα έβγαιναν και χόρευαν.

ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ

Κάποτε ένας πρίγκιπας πήγε στο Μαντείο του Απόλλωνα για να μάθει το πεπρωμένο του. Η σελήνη, φίλη της καρδιάς του , όπως έλεγε ο νεαρός ταξίδευε στο στερέωμα. Περνώντας μπροστά από την Ακιδαλία κρήνη, άκουσε έναν ήχος και μπροστά του φάνηκαν τρεις κοπέλες που χόρευαν και τραγουδούσαν . Αμέσως ο πρίγκιπας έβγαλε τον αυλό κι άρχισε να παίζει?..Οι τρεις κοπέλες,  που δεν ήταν άλλες από τις τρεις χάριτες, την αυγή χάθηκαν αλλά ο πρίγκιπας έμεινε εκεί και συνέχιζε να παίζει . Μια ηλικιωμένη γυναίκα παρουσιάστηκε και τον οδήγησε σε μια σπηλιά . Εκεί τον κοίμισε. Από τότε και κάθε βράδυ οι Χάριτες  πιάνουν το χορό γύρω από την Ακιδιλία Κρήνη  και ο πρίγκιπας παίζει τον αυλό του.

Οι τρεις Χάριτες ήταν το πρότυπο, το όνειρό όλων των κοριτσιών του Ορχομενού. Ήθελαν να ποκτήσουν τη χάρη του, τη μόρφωσή τους και τις αρετές τους. Αυτό ήταν δύσκολο και μόνο η Χλώρη η κόρη του άρχοντα Αμφίονα, μπορούσε να συγκριθεί μαζί τους. Καμιά δεν έγραφε ποιήματα όπως αυτή καμιά δε χόρευε με τόση αρμονία όπως η Χλώρη. Οι τρεις Χάριτες ζήτησαν από τους θεούς να την ανταμείψουν. Οι θεοί της της χάρισαν τη φήμη της τέλειας γυναίκας και μια βασιλική κορώνα, έτσι ο βασιλιάς της Πύλου, ο Μηλέας, όταν το έμαθε ήρθε στον Ορχομενό και την πήρε γυναίκα του.

Οι Ορχομένιοι τους έχτισε ναό και λάτρευαν τις ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ γιατί ήταν γέννημα θρέμμα του τόπου τους . Ήταν αυτές που βοηθούσαν τις τύχες των κοριτσιών , γι?αυτό και ο ναός τους ήταν γεμάτα από χρυσά αφιερώματα . Όπου κι αν συναντάμε περιγραφές ή αγάλματα Χαρίτων είναι ντυμένες με μακρύ πολύ ή χιτώνα με ζώνη στη μέση . Χαιρετώντας τις Χάριτες ο Θηβαίος ποιητής Πίνδαρος γράφει . « Μαζί σας όταν βρίσκεται κανείς, το καθετί είναι τερπνό και γλυκό και χάρη σε σας ο άνδρας  γίνετε σοφός, ωραίος, εύδοξος”. Οι Ορχομένιες γιόρταζαν τα <Χαριτίσια> όπου αυτή η γιορτή ήταν αφιερωμένη στις Χάριτες, ως θεότητες της φύσης, οι οποίες πρόσφεραν γονιμότητα στο φυσικό κόσμο ! ! !

Οι γυναίκες που έπαιρναν μέρος στη γιορτή και έφερναν γλυκά και τα άφηναν γύρω από την πηγή. Ένα έθιμο που κράτησε και τους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους.