ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ 17ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Πριν λίγες μέρες, την 28^η Οκτωβρίου, γιορτάσαμε το μεγάλο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στους Ιταλούς κ γερμανούς εισβολείς και τιμήσαμε όλους εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδας.
Σήμερα ήρθε η ώρα να γιορτάσουμε ένα άλλο μεγάλο όχι.
Είναι το όχι του πολυτεχνείου.
Το όχι των ελλήνων φοιτητών απέναντι στην έλλειψη ελευθερίας κ δημοκρατίας, εξαιτίας της 7χρονης τυραννίας της χούντας των συνταγματαρχών.
Θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια το χρονικό του πολυτεχνείου αλλά και βασικά γεγονότα άμεσα συνδεδεμένα, που συνέβησαν πριν και μετά την ηρωική ημέρα της 17^ης Νοεμβρίου του 1973, μια μέρα που μας θυμίζει ότι η απόκτηση κάποιων αγαθών χρειάζεται αγώνες και θυσίες.
Το ενωτικό πνεύμα και οι στόχοι του αγώνα των φοιτητών αγκαλιάζουν και θα αγκαλιάζουν ζωντανά τις καρδιές μας. Υπήρχε ηρωισμός, αυτοθυσία, ιδανικά, πράγματα απαραίτητα σε κάθε νέο που θέλει να αντισταθεί στην υποχώρηση, την αδιαφορία, το συμβιβασμό, την εκμετάλλευση.
Για να τιμήσουμε λοιπόν αυτό το πνεύμα, συγκεντρωθήκαμε εδώ. Με όσα θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε με τη μνήμη μας να ζήσουμε και εμείς από κοντά, όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο και σημάδεψαν την ιστορία του τόπου μας.
Η σημερινή εκδήλωση περιλαμβάνει το χρονικό των ημερών, με αφήγηση και προβολή ντοκουμέντων, ποιήματα και μουσική.
Θα σας παρακαλούσα να παρακολουθήσουμε με ησυχία τη γιορτή όπως αρμόζει στην περίσταση.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967 , μια ομάδα στρατιωτικών, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική κρίση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην χώρα μας, πήραν την εξουσία στα χέρια τους.
Κατήργησαν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, κατήργησαν τις συνταγματικές ελευθερίες, ακύρωσαν τα βασικά άρθρα του συντάγματος, έβαλαν λογοκρισία στις εφημερίδες.
‘Έκαναν μαζικές συλλήψεις και εκτοπίσεις, εγκατέστησαν και διατήρησαν ολόκληρα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λέρο, στη Γυάρο και αλλού, έκαναν διώξεις, δίκες και βασανιστήρια σε όσους εκδήλωναν αντίθεση στο τυραννικό καθεστώς.
Και ενώ ο προδομένος μας λαός, με κομμένη την ανάσα, περνούσε στιγμές απερίγραπτης αγωνίας , στην παρέα των συνωμοτών έτρεχαν άνθρωποι αναξιοπρεπείς και καιροσκόποι.
Με την παγερή και παθητική στάση του ,αλλά και με τη συγκρότηση αντιστασιακών οργανώσεων, με την περιφρόνηση των καταδικαστικών αποφάσεων των στρατοδικείων, με συνεχείς διαμαρτυρίες και εκκλήσεις βοήθειας στους φιλελεύθερους λαούς της γης και τέλος με μια ατελείωτη σειρά αγωνιστικών πράξεων , που συνεχίστηκαν ασταμάτητα στα επτά χρόνια της τυραννίας της χούντας , υπέσκαψε και διέβρωσε τα θεμέλια του δικτατορικού καθεστώτος, το ξεγύμνωσε από κάθε αληθοφανή δικαιολογία και το παρέδωσε στο χλευασμό όλων των φιλελεύθερων λαών του κόσμου.
Σε κάθε αίτημα του λαού για πραγματική αναγνώριση των στοιχειωδών του δικαιωμάτων και χαλάρωση των μέτρων αστυνόμευσης, ο σκληρός δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος δήλωνε με προκλητική αλαζονεία και κομπασμό:
” Αποφασίζομεν και διατάσσομεν!!”
Αυτή ήταν η αποτρόπαιη εικόνα της τυραννίας του καθεστώτος της χούντας.
‘Όμως ο αδούλωτος Ελληνικός λαός δεν υπέκυπτε!!
Με την παγερή και παθητική στάση του ,αλλά και με τη συγκρότηση αντιστασιακών οργανώσεων, με την περιφρόνηση των καταδικαστικών αποφάσεων των στρατοδικείων, με συνεχείς διαμαρτυρίες και εκκλήσεις βοήθειας στους φιλελεύθερους λαούς της γης και τέλος με μια ατελείωτη σειρά αγωνιστικών πράξεων , που συνεχίστηκαν ασταμάτητα στα επτά χρόνια της τυραννίας της χούντας , υπέσκαψε και διέβρωσε τα θεμέλια του δικτατορικού καθεστώτος, το ξεγύμνωσε από κάθε αληθοφανή δικαιολογία και το παρέδωσε στο χλευασμό όλων των φιλελεύθερων λαών του κόσμου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2

Το χρονικό της εξέγερσης ξεκίνησε στις 23 Φεβρουαρίου του 1973, με την πρώτη κατάληψη της νομικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών. Η κατάληψη αυτή έγινε σε αντίδραση στον νόμο 1374, όπου αναφερόταν στην υποχρεωτική στράτευση των φοιτητών οι οποίοι ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους.
Το σημαντικό στοιχείο της κατάληψης αυτής ήταν ότι ξεσηκώθηκε για πρώτη φορά και ο κόσμος που βρισκόταν έξω από τον χώρο της Νομικής.
Την επόμενη μέρα και μετά από συμφωνία με την σύγκλητο και την αστυνομία να μην χτυπηθεί η κατάληψη, οι φοιτητές αποχώρησαν από το κτήριο.
Μετά την πρώτη αυτή κατάληψη ακολούθησαν συλλήψεις και βασανισμοί πολλών φοιτητών καθώς και απαγόρευση να δημοσιεύονται στις εφημερίδες άρθρα που αφορούσαν το φοιτητικό κίνημα.
Στις 20 του Μάρτη του 1973, ένα περίπου μήνα μετά την πρώτη κατάληψη, πραγματοποιείται η δεύτερη κατάληψη της Νομικής.
Η κατάληξη αυτή ήταν τελείως διαφορετική από την πρώτη. Η αστυνομία παραβίασε το πανεπιστημιακό άσυλο και επενέβη βίαια μέσα στον χώρο της κατάληψης. Πολλοί φοιτητές συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν.
Στις 4 Νοέμβριου 1973 η συγκέντρωση μερικών χιλιάδων πολιτών στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου μετεξελίσσεται σε διαδήλωση. Γίνονται βίαιες συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των διαδηλωτών αναγκάζονται να πυροβολήσουν στον αέρα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 3

Η εκρηκτική κατάσταση αναζητά σπινθήρα για να εκδηλωθεί, έστω κι αν αυτός καμιά φορά δεν είναι πραγματικός.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Ενώ οι φοιτητικές συγκεντρώσεις, την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, εξελίσσονται κανονικά, φτάνει η είδηση στη Νομική ότι στο Πολυτεχνείο συγκρούονται φοιτητές με την Αστυνομία.
Από εκείνη τη στιγμή τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία.
Η είδηση, που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, ευθύς αμέσως αρχίζει να προκαλεί γεγονότα.
Συγκροτείται διαδήλωση προς το Πολυτεχνείο, όπου συγκρούεται με τις αστυνομικές δυνάμεις που το έχουν περικυκλώσει. Οι μισοί περίπου διαδηλωτές καταφέρνουν να μπουν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου.
Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη!!
Στις συνελεύσεις των σπουδαστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, που εκείνη την ώρα πραγματοποιούνται, κηρύσσεται αποχή και το απόγευμα γίνεται η πρόταση για κατάληψη του Ιδρύματος.
Μέσα στο Πολυτεχνείο επικρατεί μαχητικό κλίμα με αντιδικτατορικά συνθήματα, το οποίο εκ των πραγμάτων, οδηγεί στην κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Οι στόχοι του αγώνα τους καθορίστηκαν σαφέστερα με την παρακάτω ανακοίνωση της συντονιστικής επιτροπής που εκλέχθηκε από τους έγκλειστους φοιτητές.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 4

Οι έγκλειστοι φοιτητές του πολυτεχνείου οργάνωσαν τη ζωή τους ,την άμυνά τους, τη διατροφή τους , τον ύπνο τους, το φαρμακείο, το ιατρείο τους.
Το εορταστικό πνεύμα μέσα στον αγώνα και τον κίνδυνο έδινε έναν καινούργιο τρόπο έκφρασης της πολιτικής.
Όλοι συμμετείχαν και έπαιρναν πρωτοβουλία για να κάνουν κάτι.
«Γίνεται ότι πιο δημοκρατικό μπορεί να γίνει στην πιο δημοκρατική χώρα», δήλωσε ένας καθηγητής του πολυτεχνείου, που επισκέφτηκε τους φοιτητές.
Η τόλμη των φοιτητών έκανε τον ιερό αγώνα τους αντάξια συνέχεια των μακρινών αγώνων του τόπου αυτού, γιατί επρόκειτο για μία μεγάλη στιγμή της ιστορίας.
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία των λαών που καταξιώνουν ολόκληρη την ύπαρξη τους. Μια τέτοια στιγμή ήταν εκείνη του αγώνα των φοιτητών του πολυτεχνείου!
Εδώ η νεολαία μαχόταν όχι για προσωπικά  και ταξικά οφέλη, αλλά για την ελευθερία όλων των ελλήνων.
Μαχόταν για να λυθούν επιτέλους τα βαριά δεσμά της 7ετίας.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, ο οποίος από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του κατακτά μεγάλη ακροαματικότητα, αποτελεί τη μοναδική πηγή πληροφόρησης για τα όσα συμβαίνουν στις κινητοποιήσεις κατά του στρατιωτικού καθεστώτος.
Τρεις θαρραλέες φωνές συγκλονίζουν τους Αθηναίους εκείνες τις αλησμόνητες μέρες του Νοεμβρίου και προκαλούν ρίγη θαυμασμού για την αποφασιστικότητα αυτών των νέων ανθρώπων.
«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!!
ΣΑΣ ΜΙΛΑ Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!»

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 5

Ο λαός τους ακούει και κατεβαίνει στους δρόμους.
Συνεπαρμένοι οι αθηναίοι από την αγωνιστικότητα των φοιτητών, συμπαρίστανται στον αγώνα των ίδιων των παιδιών τους.
Παιδιά που αψήφησαν τους δικτάτορες και τους υποστηρικτές τους, εντός και εκτός Ελλάδας.
Το Πολυτεχνείο γίνεται σύμβολο και προπύργιο ελευθερίας.
Μαθητές , φοιτητές και απλοί πολίτες κατακλύζουν τους δρόμους.
Μεσημέρι παρασκευής και ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώνεται μέσα και έξω από το πολυτεχνείο.
Κυριαρχούν τα συνθήματα:
«ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ»
«ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ»
«ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ»
«ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ»
«ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ»
και το βασικό αίτημα – σύνθημα: «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ , ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Το Απόγευμα της παρασκευής -16 Νοεμβρίου 1973 αρχίζουν τα συγκλονιστικά γεγονότα.
Συγκρούσεις στις πλατείες και στους δρόμους με την αστυνομία, οδοφράγματα, δακρυγόνα, καπνογόνα, πυροβολισμοί, αίμα.
Η νύχτα γεμίζει αίμα και φως. Φως αγώνα, φως δικαίου!
Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών κάνει συνεχείς εκκλήσεις για αποστολή ιατρικών ειδών και φαρμάκων.
Στις 9 το βράδυ πέφτει ο πρώτος νεκρός.
Είναι ο μαθητής Διομήδης Κομνηνός, ένα νέο παιδί περίπου στην ηλικία μας.
Οι φοιτητές ανυποχώρητοι υπερασπίζουν το πολυτεχνείο.
Η νύχτα προχωρεί εφιαλτικά, η ώρα της μεγάλης θυσίας πλησιάζει.
Ακούγονται οι ερπύστριες των τανκς, που κατεβαίνουν από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Φτάνουν και κυκλώνουν το πολυτεχνείο.
ΟΙ φοιτητές πάνω στα κάγκελα, αψηφούν τα πυροβόλα που στρέφονται καταπάνω τους ,προβάλλουν τα γυμνά στήθη τους και δείχνουν τα άοπλα χέρια τους.
Το σύνθημα τώρα είναι:
«Είμαστε αδέρφια, δεν θα μας χτυπήσετε, να μη χαθεί αίμα αδελφικό!!»

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 6

17 Νοεμβρίου 1973
Ώρα 2.56 π.μ
Τρία τανκς ορμάνε μαζί.
Το πρώτο, που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα.
Οι άνθρωποι πάντα σε τέτοιες στιγμές ή χάνονται ή μένουν και πολτοποιούνται!!
Τα παιδιά τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο.!!
Στρατιώτες γέμισαν το Πολυτεχνείο. Ένα τάνκ περνάει πάνω από ένα οδόφραγμα που ήταν κάποτε αυτοκίνητο.
Ριπές πολυβόλου.
Χέρια υψωμένα.
Οι φοιτητές βγαίνουν με χέρια και μάτια στον ουρανό, την ψυχή στα δόντια. Βγαίνουν και προχωρούν. Παραδίδονται!!
Τι σημασία έχει πια αν θα είναι τώρα ή αύριο;
Σειρήνες εκκωφαντικές!!
Μάχες στους δρόμους!!
Κόλαση!!
Οι άνθρωποι στα γύρω σπίτια φοβούνται πολύ!!
Είναι άνθρωποι που είχαν πιστέψει πως η φωνή των παιδιών που τους μιλούσε εδώ και τρεις μέρες συνέχεια δε θα μπορούσε να πάψει.
Είχαν πιστέψει ακόμα και σ’ ένα θαύμα.
Άδικα!!
Γύρω τους τώρα γίνονται μάχες. Άνισες μάχες. Οι μισοί οπλισμένοι!!
Δυνατοί!!
Οι άλλοι μισοί άοπλοι.
Γυμνοί από προσχήματα!!
Μόνοι!
Και φυσικά …χαμένοι!
Η έξοδος γίνεται αργά, αλλά συχνά βίαια. Τραυματίζονται παιδιά. Τραυματίζεται η νύχτα.
Οι πυροβολισμοί πυκνώνουν.
Ζεστός αέρας!! Πανικός!!
Τα τανκς έχουν πιάσει όλο το χώρο μέσα στο Πολυτεχνείο.
Πυκνός αέρας. Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή για να ξεχωρίσεις τα βαριά σιδερένια οχήματα από τις κινούμενες σκιές.
Είναι όλα μαζί μια μάζα.
Ο κλειστός χώρος των τριών ημερών αδειάζει. Αυτό που απομένει είναι άδειες αίθουσες.
Ρημαγμένα παράθυρα!! Ξεχαρβαλωμένες πόρτες!!
Λέξεις τσακισμένες στους τοίχους.
Σωροί από τρόφιμα πάνω σε πάγκους. Και τραγούδια που αιωρούνται στον αέρα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 7

Το δικτατορικό καθεστώς συνεχίστηκε για 8 μήνες περίπου, δεδομένου ότι στις 25 Νοεμβρίου ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ανετράπη και περιορίστηκε στο σπίτι του στο λαγονήσι και ανέλαβε ο Δημήτρης Ιωαννίδης, ένας από τους παλιούς συνεργάτες του δικτάτορα.
Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε στο διάστημα αυτό όσον αφορά στο θέμα των διώξεων, φυλακίσεων , εξοριών και βασανισμών.
Η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη σε θέματα οικονομίας, άμυνας και εξωτερικής πολιτικής.
Οι αδέξιοι χειρισμοί του Ιωαννίδη και των συνεργατών του στο θέμα του κυπριακού, αλλά και η πρόθεσή τους να ανατρέψουν τον αρχιεπίσκοπο μακάριο οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου στις 20 Ιουλίου του 1974 με την εισβολή των Τούρκων στο νησί και την κατάληψη του 37% του κυπριακού εδάφους από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής.
Η ανετοιμότητα και η πλημμελής θωράκιση της χώρας στον τομέα της άμυνας κατέδειξε την αποσύνθεση του κράτους σ’ όλους τους τομείς αλλά και την ανικανότητα των συνταγματαρχών να χειριστούν εθνικές κρίσεις και σοβαρές καταστάσεις.
Σε σύσκεψη πολιτικών και στρατιωτικών που πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια αποφασίστηκε να παραδοθεί η εξουσία στους πολιτικούς.
Έτσι κλήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελλάδα, ο οποίος έφθασε στη χώρα μας στις 24 Ιουλίου του 1974 για να βοηθήσει στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στην πατρίδα μας.