γάσελα

27 Ιουνίου 2017

Λατινικά στο Λύκειο: ο επιθανάτιος ρόγχος μιας πολυτέλειας

Κάτω από: λατινικά —— Βασιλης Τασσης @ 01:59

Οβίδιος, Οράτιος, Κικέρωνας, Βιργίλιος, Ιούλιος Καίσαρας, Πλίνιος, Σαλλούστιος, Κορνήλιος Νέπωτας, Σουητώνιος, Σενέκας, Μαρτιάλης. Αυτοί, μεταξύ άλλων, είναι οι συγγραφείς που διδάσκονται οι μαθητές της Ομάδας Προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών Γ΄ Λυκείου στο μάθημα των Λατινικών. Όμως πόσοι μαθητές συνειδητοποιούν ότι έρχονται σε επαφή με αυτόν τον πλούτο του κλασσικού πολιτισμού; Μήπως όμως πρέπει να αναρωτηθούμε και για το πόσοι διδάσκοντες το αντιλαμβάνονται; Το τριαντατριάχρονο (είναι άραγε τόσο καλό ή δεν έχουμε αξιωθεί να εκδώσουμε κάτι καλύτερο;) αναγνωστικό που διανέμεται πλέον μόνο στην Γ΄ Λυκείου δεν μπορεί να χρησιμεύσει για τον σκοπό τον οποίο καλείται να υπηρετήσει: άθλια πετσοκομμένο μετά την τελευταία (θοῦ Κύριε) μεταρρύθμιση εξυπηρετεί(;) μόνο την εκμάθηση κάποιων γραμματικών και συντακτικών φαινομένων της λατινικής γλώσσας, γιατί σε αυτά θα διαγωνιστούν οι μαθητές στις Πανελλήνιες Εξετάσεις και μόνο σε αυτά. Πρόκειται, ίσως, για το πιο ξεκομμένο μάθημα της λυκειακής εκπαίδευσης: αφού κάνουμε αρχαία, ας ξεμπερδεύουμε με την κλασσική παιδεία τοποθετώντας στην ουρά και λίγο από λατινικά —έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε ρωμαϊκό είναι πάντοτε στην ουρά του ελληνικού: οι Ρωμαίοι το μόνο που προσέφεραν ήταν να μιμηθούν τους ενδόξους προγόνους μας· ο ελληναρισμός (συγχωρέστε μου τον όρο-τέρας) εμπεδώνεται και στην εκπαίδευση. Έτσι λοιπόν ο διδάσκων καλείται να μεταδώσει μια γνώση στους υποψηφίους (όχι μαθητές, αλλά υποψηφίους) για κάποια γλώσσα που γράφτηκε κάποτε, από κάποιους wannabe Έλληνες και που η μόνη χρησιμότητά της είναι να εξασφαλίσει έναν καλό βαθμό στον υποψήφιο, επισύροντας παράλληλα την ζήλεια των υποψηφίων των άλλων Ομάδων Προσανατολισμού, οι οποίοι διαγωνίζονται σε πιο δύσκολα, αλλά και πιο “χρήσιμα” για την ζωή μαθήματα.

Πότε επιτέλους θα αντιληφθούμε ότι η κλασσική παιδεία είναι μια ακριβή πολυτέλεια που πρέπει να απολαμβάνουμε όσο μπορούμε περισσότερο; Δεν μιλώ για ρίζες, καταγωγές, παρελθόντα και όλα τα συναφή που με το ζόρι έχουν φορεθεί από παντός είδους εθνικισμούς. Μιλώ για το ρίγος, την συγκίνηση που μπορεί να φέρει η επαφή με την πνευματική δημιουργία ανεξαρτήτως εποχής και τόπου. Η κλασσική γραμματεία είναι μία από τις κορυφές του πνεύματος· ας δώσουμε την ευκαιρία στους μαθητές να ανέβουν σε αυτή την κορυφή, έχοντας ως εφόδιο και την ρωμαϊκή σκέψη, πέρα από την αρχαιοελληνική· ας αφήσουμε το μάθημα να «ανασάνει» απλώνοντάς το σε δύο τάξεις· ας διδάξουμε (και ας εξετάσουμε, αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε) όχι μόνο γλωσσικά φαινόμενα, αλλά και στοιχεία του πολιτισμού. Το υπάρχον βιβλίο, παρά το προκεχωρημένον της ηλικίας του, έχει αρετές. Πριν καταφύγουμε στην εύκολη λύση της αντικατάστασής του, ας αξιοποιήσουμε τις δυνατότητές του, πράγμα που δεν πράξαμε ποτέ. Το ζήτημα βεβαίως είναι πάντοτε το ίδιο: ποιο σχολείο θέλουμε;

Υ.Γ. Ο Οβίδιος πάντως κάτι θα είχε να πει σχετικά με αυτό: Exitus acta probat (ο σκοπός δικαιώνει την πράξη)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

©2024 γάσελα Φιλοξενείται από Blogs.sch.gr

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση