ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΙΖΑΝ ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ ΖΕΥΓΑΡΩΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΑΙ Η ΟΜΟΜΙΚΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ. Το ερώτημα είναι αν οι γνώσεις αυτές είναι σήμερα κτήμα αρκετών ανθρώπων;
Ως αιμομιξία ορίζεται η σεξουαλική σχέση δύο ατόμων, τα οποία συνδέονται με στενή συγγένεια εξ αίματος. Τέτοιοι γάμοι δεν αλλάζουν τις γονιδιακές συχνότητες, αυξάνουν όμως το ποσοστό των ομοζυγωτικών ατόμων στον πληθυσμό. Ως εκ τούτου συνηθισμένο αποτέλεσμα της αιμομιξίας είναι προβλήματα υγείας στους απογόνους από τέτοιες σχέσεις, λόγω του γεγονότος ότι έρχονται σε ομοζυγωτία σπάνιες επιβλαβείς μεταλλάξεις, με αποτέλεσμα οι απόγονοι να εμφανίζουν φαινοτυπικές δυσμορφίες ή ασθένειες.
Οι πρώιμοι ανατομικά σύγχρονοι άνθρωποι και οι Νεάντερταλ ζούσαν σε μικρές οικογενειακές μονάδες περίπου 25 ατόμων. Το μικρό πληθυσμιακό μέγεθος πιθανόν να οδηγούσε σε αιμομικτική αναπαραγωγή. Σε πρόσφατη (5 Οκτωβρίου 2017) εργασία (Martin Sikora, και συν. Ancient genomes show social and reproductive behavior of early Upper Paleolithic foragers. Science) παρουσιάζονται στοιχεία ότι οι πρώτοι ανατομικά σύγχρονοι άνθρωποι, που ήταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες και ζούσαν στην Ευρώπη, φαίνεται πως είχαν αναγνωρίσει τους κινδύνους της ομομικτικής αναπαραγωγής πριν από τουλάχιστον 34.000 χρόνια και είχαν αναπτύξει πολύπλοκα κοινωνικά δίκτυα επιλογής συντρόφου σε μια ευρύτερη κοινότητα 200 ατόμων, για να αποφεύγεται η ομομικτική αναπαραγωγή. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι άνθρωποι σκόπιμα αναζητούσαν σύντροφο πέρα από την άμεση οικογένειά τους. Αυτό υποδηλώνει ότι οι μακρινοί μας πρόγονοι μάλλον είχαν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους της ομομικτικής αναπαραγωγής. Αντίθετα, η γονιδιωματική ανάλυση ατόμων Νεάντερταλ έδειξε ότι δεν αποφεύγονταν η ομομικτική αναπαραγωγή. Οι παρατηρήσεις αυτές ίσως μπορεί να εξηγήσουν γιατί οι ανατομικά σύγχρονοι άνθρωποι κυριάρχησαν πάνω στη γη, όχι όμως και οι Νεάντερταλ.