ΛΕΙΠΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΨΑΡΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΝ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ και πιθανόν ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΣΤΑ ΙΧΘΥΟΑΠΟΘΕΜΑΤΑ. Μέτρα για την ορθολογική διαχείριση των ιχθυοαποθεμάτων. Εναλλακτικά, ψάρια από ιχθυοκαλλιέργειες (Εικ. 3), ή η κατανάλωση γενετικά τροποποιημένων σολομών (Εικ. 4). 
Σύμφωνα με μελέτη (Lewis A.K. Barnett, και συν. Old-Growth Fishes Become Scarce under Fishing. Current Biology, 14 Σεπτεμβρίου 2017) του Πανεπιστημίου Washington έχει μειωθεί πολύ ο αριθμός των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας για δεκάδες πληθυσμούς ψαριών σε όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να αναπαραχθούν. Πρόκειται για αποτέλεσμα της υπεραλίευσης. Τα ενήλικα μεγάλα ψάρια δηλ. εξαντλούνται σε μεγάλο βαθμό – κυρίως λόγω της αλιευτικής πίεσης. Αν τα ψάρια αφήνονταν να φθάσουν σε ώριμη ηλικία, ώστε να γεννήσουν έστω μια φορά, τότε θα υπήρχε σημαντική βελτίωση στα αλιευτικά αποθέματα της Μεσογείου, αλλά και άλλων θαλασσών.
Τα ενήλικα ψάρια στις θάλασσες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ποικιλομορφία και τη σταθερότητα των θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Ουσιαστικά, όσο περισσότερο επιτρέπεται να ζει ένα ψάρι, τόσο πιο πιθανό είναι να αναπαραχθεί με επιτυχία κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε μεταβαλλόμενες περιβαλλοντικές συνθήκες.
Στην εργασία μελετήθηκαν ιχθυοπληθυσμοί που ζουν σε πέντε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές και διαπιστώθηκε ότι η αναλογία ψαριών στις παλαιότερες ηλικιακές τάξεις έχει μειωθεί σημαντικά στο 79% έως το 97% των ιχθυοπληθυσμών.
ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΙΧΘΥΟΑΠΟΘΕΜΑΤΩΝ. Τα ευρήματα αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη θέσπιση ορθολογικής διαχείρισης της αλιείας, σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος, η οποία συχνά θέτει περιορισμούς με βάση το συνολικό βάρος των αλιευμάτων που αλιεύονται σε μια εποχή/περιοχή χωρίς να λαμβάνονται υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος ή η ηλικία ενός ψαριού. Οι συγγραφείς προτείνουν μεθόδους αλιείας για την προστασία νεαρών και παλαιών ψαριών απαγορεύοντας την αλιεία ψαριών κάτω και πάνω από ένα συγκεκριμένο εύρος μεγέθους (Αυτό π.χ. γίνεται για τους αστακούς στη Νορβηγία. Οι ψαράδες αμείβονται για να απελευθερώνουν τα νεαρά άτομα). Άλλες λύσεις περιλαμβάνουν το κλείσιμο ορισμένων περιοχών για να μην αλιεύονται μόνιμα ή εναλλαγή περιοχών αλίευσης. Αν δεν γίνει ορθολογική διαχείριση των ιχθυοαποθεμάτων, τότε, εναλλακτικά, θα καταναλώνουμε υποχρεωτικά ψάρια από ιχθυοκαλλιέργειες ή γενετικά τροποποιημένους σολομούς!!!
*Η ΥΠΕΡΑΛΙΕΥΣΗ είναι η αλιεία εκτός ορίων που οδηγεί στην καταστροφή των υδάτινων οικοσυστημάτων από την υπερβολική μείωση του αριθμού των υδρόβιων οργανισμών και ορισμένες φορές την ολοκληρωτική εξαφάνισή τους από τους βιοτόπους τους.
του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλίδη, Καθηγητή Γενετικής ΑΠΘ