Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Princeton απέδειξαν (Father Loss and Child Telomere Length. Pediatrics, 18 Ιουλίου 2017, e20163245) ότι η απουσία του πατέρα – λόγω φυλάκισης, θανάτου, διαχωρισμού ή διαζυγίου – έχει δυσμενείς επιπτώσεις στη συμπεριφορά ενός αναπτυσσόμενου παιδιού. Οι ερευνητές εξέφρασαν την άποψη ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η απώλεια του πατέρα μπορεί να αποτελέσει μείζον στρεσογόνο παράγοντα για ένα παιδί, όπως η απώλεια οικογενειακού εισοδήματος μετά από διαχωρισμό ή διαζύγιο. Ο πατέρας απομακρύνεται από τη ζωή του παιδιού και αυτό συνδέεται με την αύξηση του στρες, τόσο για οικονομικούς όσο και συναισθηματικούς λόγους.
Αλλά λίγα ήταν γνωστά για τις βιολογικές διεργασίες που αποτελούν τη βάση αυτής της σχέσης μεταξύ απώλειας πατέρα και παιδικής ευεξίας. Στη νέα μελέτη, διαπιστώθηκε ότι η απώλεια του πατέρα έχει σημαντική αρνητική επίδραση στο μήκος των τελομερών, τα προστατευτικά καλύμματα των άκρων των χρωμοσωμάτων.

Σε ηλικία 9 ετών, τα παιδιά που είχαν χάσει τον πατέρα τους είχαν σημαντικά μικρότερα τελομερή – κατά 14% μικρότερα κατά μέσο όρο – από τα παιδιά που είχαν τον πατέρα τους. Τα αποτελέσματα ήταν πιο σημαντικά για τα αγόρια παρά για τα κορίτσια. Σε προηγούμενη ανάρτησή μου είχα αναφέρει ότι το μήκος των τελομερών έχει σχέση με τη γήρανση των κυττάρων και τη γενική υγεία (καρδιαγγειακές παθήσεις και καρκίνο) – και ο ρόλος των τελομερών είναι να βοηθήσουν στη διατήρηση της ακεραιότητας του DNA των χρωμοσωμάτων κατά και μετά την κυτταρική διαίρεση.

του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλίδη, Καθηγητή Γενετικής ΑΠΘ