Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε το Πάσχα ,τη γιορτή που είναι αφιερωμένη στη ζωή που νικάει το θάνατο και ανάμεσά σε όλους εμάς θα γιορτάσει και ένα παιδί μαζί με άλλους εφτά συνανθρώπους μας ,που η ζωή τους είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τη δική του..Μόνο που αυτό το παιδί δεν θα είναι ανάμεσά μας σωματικά και οι εφτά συνάνθρωποι ούτε τον γνώρισαν μα ούτε θα τους γνωρίσει ποτέ κανείς..Είναι ανώνυμοι μέσα στο πλήθος..
Πέρσυ,ένα δεκαεξάχρονο παιδί τραυματίστηκε σοβαρά από πτώση και οι γιατροί τον κρατούσαν μηχανικά στη ζωή..Είχε πέσει σε κώμα που κρατούσε μέρες..Και μέσα στον πόνο τους οι γονείς του παιδιού αποφάσισαν να κάνουν δωρεά οργάνων..Πήραν μια απόφαση που έδειξε τα ψυχικά τους αποθέματα και τη δύναμή τους..Έτσι, ένα απόγευμα η καρδιά του παιδιού τους έπαψε να χτυπάει και εφτά συνάνθρωποί μας άρχισαν να ζουν μια φυσιολογική και ανθρώπινη ζωή ξεκινώντας με νέα όνειρα και ελπίδες..
Δεν μπορείς να πεις μπράβο,όχι γιατί η λέξη δεν ταιριάζει αλλά γιατί είναι τόσο μικρή μπροστά στο ανθρώπινο μεγαλείο..Το μόνο που μπορείς να πεις είναι μια ευχή..Να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που δίνουν νόημα στη φράση “Και η ζωή συνεχίζει να νικάει το θάνατο”
Ας μου επιτραπεί να πω μια φράση που χρησιμοποιεί η μητέρα του δεκαεξάχρονου όταν την ρωτάνε πως μπόρεσε να δωρίσει τα όργανα του παιδιού της..”Ο γιος μου ήρθε στον κόσμο όπως όλοι μας για να αφήσει το στίγμα του και να εκπληρώσει ένα σκοπό..Ισως ο δικός του ήταν να σώσει αυτούς τους ανθρώπους..Είμαι περήφανη που ήμουν η μητέρα αυτού του παιδιού”
Αφιερωμένο σε όλους όσους μπόρεσαν και νίκησαν τον πόνο τους και απέδειξαν το μεγαλείο της ψυχής τους…
