ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΓΕΡΓΑΤΣΟΥΛΗΣ

Με ξύπνησαν βελάσματα προβάτων που περνούσαν έξω απ’ το παράθυρό μου. Απόρησα πού βρέθηκαν τόσα πρόβατα εδώ, γιατί ζω σε μια μεγαλούπολη. Όταν άνοιξα τα μάτια, διαπίστωσα πως δεν ήμουν ξαπλωμένος στο ζεστό κρεβάτι μου, αλλά στεκόμουν καταμεσής του δρόμου, κυκλωμένος από ένα κοπάδι. Δεκάδες πρόβατα, με χαμηλωμένα κεφάλια, βάδιζαν προς μια κατεύθυνση. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, τα ακολούθησα.
Σιγά σιγά έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη. Μελέτησα τα δεδομένα και κατέληξα στο συμπέρασμα πως, προφανώς, ήμουν βοσκός και αυτό ήταν το κοπάδι μου. Περίεργο, γιατί τόσα χρόνια νόμιζα πως ήμουν δάσκαλος. Μα να που γελάστηκα!
Πολλά αυτοκίνητα που ακολουθούσαν άρχισαν να κορνάρουν επίμονα. Ήθελαν να περάσουν. Το φανάρι είχε, από ώρα, ανάψει πράσινο και είχαν προτεραιότητα. Τάχυνα το βήμα μου. Σκέφτηκα πως ως βοσκός οφείλω να προπορεύομαι του κοπαδιού μου, για να το κατευθύνω σωστά.
Λίγα μέτρα παρακάτω διέκρινα έναν άντρα. Φορούσε κάπα, κρατούσε μια γκλίτσα και σαλαγούσε τα πρόβατα. Άρα υπήρχε κι άλλος ποιμένας, βοηθός μου προφανώς. Εκείνος προχωρούσε ανέμελος, χωρίς να τον απασχολούν τα επίμονα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και χωρίς να αγχώνεται. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν ανεύθυνο από μέρους του.
Έκανα να τον φωνάξω και να του πω να βιαστούμε να βάλουμε το κοπάδι μας σε μιαν άκρη, γιατί εμποδίζει την κυκλοφορία.
«Έι, φίλε!» έκανα να πω, μα απ’ το λαρύγγι μου βγήκε μόνο ένα πελώριο «μπε».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΡΓΑΤΣΟΥΛΗΣ