Καλημέρα!
Αποφάσισα να γράψω αυτό το ιστολόγιο για να δώ αν είμαι μόνο εγώ τρελή ή αν υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω. Είμαι διοικητικός υπάλληλος του ΥΠΕΠΘ (ωχ, συγνώμη, του ΥπΔιΒιΜαΘ) από το 2005, οπότε και διορίστηκα μετά από τον γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ του 2004.
Όντας ιδιωτικός υπάλληλος για 8 και πλέον χρόνια πριν το διορισμό μου δεν ήξερα και δυστυχώς δεν ρώτησα. Στην αρχή δεν είχα πολυκαταλάβει τι γίνεται. Δεν ήξερα ότι υπάρχει περίπτωση υπάλληλοι του ίδιου υπουργείου να διαχωρίζονται.
Και μετά ήρθε η μετακόμιση του υπουργείου στο δυσπρόσιτο Μαρούσι και έμεινα σα χάνος, με το στόμα ανοικτό, να ακούω ότι οι υπάλληλοι της ΚΥ θα πάρουν λεφτά για τη μετακόμιση. Θα μου πείτε, σωστό είναι, το Μαρούσι πέφτει κομματάκι μακριά και οι υπάλληλοι που φορτώθηκαν όλα τα κιβώτια στην πλάτη και τα πήγαν να μην πληρωθούν οι άνθρωποι;
Βέβαια από ότι έμαθα τελικά δεν κουβάλησαν οι ίδιοι τα κιβώτια αλλά τέλος πάντων, το ψυχολογικό τραύμα είναι μεγάλο φαντάζομαι. Να πας σε σούπερ κτίριο μακριά από τα καυσαέρια χωρίς να σε ρωτήσουν;;; Απαράδεκτο! Κοιτάζω το γραφείο που δουλεύουμε εμείς, με τα γραφεία στη σειρά, στιβαγμένοι, ανήλιο, με ένα τοίχο απέναντί μου και τις κατσαρίδες να τις βρίσκουμε μονίμως ανάσκελα (δεν αντέχουν οι δόλιες) και συμπονώ τους “συναδέλφους” της Κ.Υ. Και βάζω τα εισαγωγικά, γιατί μέσα σ’ όλα τα άλλα τα παλαβά που έχω ακούσει είναι και η σοφή διαχωριστική γραμμή των κεντρικών και των περιφερειακών διοικητικών υπαλλήλων.
Γιατί, σου λέει τώρα, να μαζευτούμε όλοι μαζί και να βγάλουμε την κόρυζα; Άσε να παίρνουμε και λίγο αέρα. Είμαστε και τόσοι πολλοί πανελληνίως οι διοικητικοί που σίγουρα τώρα με τη νέα γρίπη θα είχαμε εξαφανιστεί αν είμασταν όλοι μαζί σε ένα σύλλογο. Βέβαια, κάποιοι κακοί άνθρωποι θα πουν τώρα ότι δεν θα είχαν πάρει ούτε το έξτρα επίδομα μετακόμισης, ούτε τα 105 ευρώ έξτρα το μήνα, ούτε και τις υπερωρίες αν είμασταν όλοι μαζί. Τς τς τς! Εγώ δεν το πιστεύω!
Και τώρα που λέμε να πάμε δικαστικά ώστε να διεκδικήσουμε ίση μεταχείριση (δεν είναι τέλειο που στην Ελλάδα διεκδικείς την ίση μεταχείριση μέσω δικαστηρίου;) ακούω ότι πολλοί συνάδελφοι είναι διστακτικοί γιατί πιστεύουν ότι δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Σε όλους αυτούς λοιπόν λέω: ε, και;;; Αν όλα τα αφήνουμε να περνάνε έτσι γιατί “είναι άδικος κόπος” τότε καλά θα μας κάνουνε. Ξέρουμε να γκρινιάζουμε μεταξύ μας και να αγανακτούμε, καιρός να κάνουμε και κάτι!
Να φωνάξουμε όλοι μαζί για το απαράδεκτο καθεστώς που επικρατεί στα γραφεία με εκπαιδευτικούς και ειδικά δασκάλους οι οποίοι καλύπτουν θέσεις ανθρώπων που θα μπορούσαν να διοριστούν ως διοικητικοί και μένουν άνεργοι ενώ οι δάσκαλοι διορίζονται με το που παίρνουν το πτυχίο τους; Τη στιγμή που τα σχολεία έχουν τόσα κενά; Είπανε ότι θα σταματήσουν τις αποσπάσεις δασκάλων στα γραφεία και θα πάρουν άλλες ειδικότητες! Όχι καλοί μου! Να διορίσετε διοικητικούς. Όχι να παίρνω εγώ λιγότερα χρήματα από τον εκπαιδευτικό που εκπαιδεύω!!! Όχι να πληρώνονται οι εκπαιδευτικοί με το μισθό και τα επιδόματα του εκπαιδευτικού, τη στιγμή που δε δουλεύουν στο σχολείο!!! Και εκτός αυτού, ο καθένας στο επάγγελμά του. Έχω φίλη που έχει τελειώσει σχολή ΔιοίκησηςΕπιχειρήσεων. Μπορεί να διοριστεί δασκάλα; Όχι! Γιατί λοιπόν να της παίρνουνε τη θέση;
Τη στιγμή που τα περισσότερα γραφεία και διευθύνσεις έχουν ελάχιστους διοικητικούς, η απεργία (εάν δεν είναι ολοκληρωτική και μαζική) δεν τους κοστίζει τίποτα. Τα γραφεία θα δουλεύουν με τους εκπαιδευτικούς και θα γλιτώσουν και μερικά λεφτουδάκια. Ας πάμε λοιπόν όλοι να κατσικωθούμε στα σκαλιά του υπουργείου. Ας το κλείσουμε. Ας πάμε δικαστικά. Ή μήπως να σταματήσουμε να εκπαιδεύουμε κάθε τρεις και λίγο τους καινούργιους εκπαιδευτικούς (αν και τώρα μας τους στέλνουνε για τριετία – όχι που θα σταματούσαν τις αποσπάσεις στα γραφεία! ΧΑ!)
Κάτι τέλος πάντων μπας και δούμε άσπρη μέρα…. ή τουλάχιστον να κάνουμε λίγο θόρυβο!